پیوند استخوان قبل از ایمپلنت و استفاده ازبلوک استخوانی

کاشت ایمپلنت در بعضی مواردد احتیاج به پیوند استخوان دارد اگر استخوان از شرایط فکی مناسب برخوردار باشد بقای ایمپلنت افزایش باشد

پیوند استخوان قبل از انجام کاشت ایمپلنت به چند روش انجام می شود ؟

پیوند استخوان ساندویچ چیست و چه مزایایی دارد؟

ما در این مقاله علمی به این سوالات پاسخ خواهیم داد

یکی از روش های جبران دندان از دست رفته کاشت دندان  می باشد، ایمپلنت پیچ استوانه ای شکل است که در استخوان فک قرارمی گیرد و با استخوان جوش می خورد.

برای اینکه ایمپلنت عملکرد بسیار عالی داشته باشد باید از نظر بیولوژیکی در موقعیت مناسبی قرار بگیرد. اما در صورت از دست رفتن دندان، استخوان تغییر شکل پیدا کرده و تحلیل می رود، در نتیجه نیاز به پیوند استخوان دارد.برای انجام پیوند استخوان چندین تکنیک وجود دارد.

در سال ۱۹۹۸ ،dahlin به عنوان اولین نفر از پیوند بافت استفاده کرد، و توانست پیوند استخوان را با موفقیت انجام دهد.

GBR یا guided bone regeneration جز موارد بازسازی استخوان است که شامل روش های مختلفی می شود، پیوند استخوان از خود فرد ( اتوگرفت)، پیوند استخوان از شخص دیگر ( آلوگرفت)، پیوند استخوان مصنوعی ( زنوگرفت).

روش پیوند استخوان ساندویچ مدل خاصی از پیوند استخوان است که همزمان با کاشت ایمپلنت انجام می شود. در این تکنیک از استخوان افراد دیگری برای شبیه سازی ساختار استخوان خود فرد استفاده می شود. یک لایه از استخوان خود فرد در صورت امکان بر روی سطح ایمپلنت قرار داده می شود سپس لایه دیگری از استخوان فرد دیگر بر روی آن قرار می گیرد.، این کار باعث تکثیر استخوان اسفنجی در استخوان خود فرد می شود.

لایه بیرونی دارای پوسته ای از استخوان فرد دیگری است که پوسته استخوانی را در استخوان خود فرد شبیه سازی می کند.

همچنین از یک غشا مانع استفاده می شود که استخوان فرد دیگر را نگه می دارد و جلوی سلول هایی که باعث کاهش پیوند می شوند را می گیرد.

با ترکیب این مواد بهترین پیوند استخوان را خواهیم داشت . این روش زمان درمان را کاهش می دهد و جراحی دو مرحله ای را حذف می کند ، هزینه را کاهش می دهد و نتایج مثبتی را در پی دارد.

ایمپلنت در یک جلسه به روش جدید

اگر طول وعرض استخوان مناسب باشد ، هم چنین تراکم استخوان نیز مناسب باشد کاشت ایمپلنت فوری را می توانیم انجام دهیم 

در صورت مشاهده تحلیل استخوان وتحلیل لثه نباید کاشت ایمپلنت فوری را انجام داد 

ادامه توضیحات به صورت دقیق تر در پایین صفحه

مفهوم قرارگیری ایمپلنت های دندانی با روش سریع ، مزایای بسیاری دارد، اباتمنت های ایمپلنت در هنگام عمل جراحی قرار داده می شوند، در نتیجه بخش دوم عمل جراحی حذف خواهد شد، این موضوع باعث صرفه جویی در وقت و رفت و آمد بیمار و همچنین صرفه جویی در موراد مورد استفاده دندانپزشک نیز می شود. در بسیاری از موارد بیمار احتیاج به قرارگیری دندان مصنوعی در طی فرآیند التیام نخواهد داشت، زیرا این پروتز های مصنوعی مشکلاتی را نیز به همراه دارند.

در روش قرارگیری سریع ایمپلنت، بلافاصله پس از کشیدن دندان، ایمپلنت قرار داده می شود، این روش درمان به منظور درخواست بیماران برای ترمیم و بازسازی سریع دندان ایجاد شده است، عواملی که در این روش جراحی بسیار اهمیت دارد، شرایط بیمار و مهارت دندانپزشک می باشد که در این موفقیت بسیار تاثیر گذار می باشد.

با استفاده از روش فوری کاشت ایمپلنت بر همکنش بین ایمپلنت و استخوان بهتر برقرار می شود، و پهنای استخوان نیز آسان تر حفظ می شود، همچنین از ورود آلودگی ها به داخل حفره ایجاد شده در موقعیت کاشت ایمپلنت، جلوگیری می شود. کاشت فوری ایمپلنت شرایط ایده آل تری را برای بیماران از نظر زیبایی فراهم می کند و هم باعث پیشگیری از پس رفت و تحلیل استخوان می شود،

اما توجه به این نکته ضروری است که باید از هرگونه فشار به ایمپلنت جلوگیری شود به همین دلیل باید از به همین دلیل باید از خوردن غذاهای سفت جلوگیری شود.

در این روش جراحی در هفته ی اول نیازی به نخ دندان و کشیدن و مسواک زدن نمی باشد، و باید از دهانشویه استفاده کرد. اما افرادی که قادر به رعایت درست بهداشت دهان نیستند بهتر است از روش کاشت ایمپلنت فوری استفاده نکنند و روش دو مرحله ای را برای جایگزینی ایمپلنت انتخاب کنند.

کاشت فوری دندان امروزه بسیار رواج پیدا کرده ولی باید قبل از انجام این نوع درمان تمام شرایط فکی بیمار سنجیده شود.

ایمپلنت وتاثیر زبری سطح اباتمنت بر التهاب

موضوع نگران کننده همیشگی در کاشت ایمپلنت التهاب پس از درمان ایمپلنت است

گفته می شود که التهابات معمولا اطراف اباتمنت ایمپلنت اتفاق می افتد

ما در این مقاله راهکار هایی را بررسی کرده ایم

در ۴۰ سال گذشته درمان دندان های از دست رفته با ایمپلنت یکی از روش های موفق بوده است، اما این روش درمان در برخی موارد باعث التهاب بافت نرم و تحلیل استخوان می شود.

این مشکلات معمولا بخاطر التهابات اطراف اباتمنت است. اخیرا این فرضیه وجود دارد که قرارگیری اباتمنت در بافت های ثابت که کمترین تحرک را دارند التهابات را کاهش می دهند.

. تحقیقات بر این باورند تا جایی که امکان دارد اباتمنت ها را در مخاط کراتینی قرار دهید. کم کردن التهابات نکته ای ضروری است که به جوش خوردن بهتر اباتمنت با بافت های نرم کمک می کند.

پس از قرارگیری اباتمنت، سطح آن بلافاصله با پوسته نازکی از یون ها و پروتئین های بزاق و خون آبه پوشیده می شوند.پروتئین ها و یون های جذب شده، شرایط را برای رشد سلول ها، تشکیل بافت کراتینی و ترمیم زخم فراهم می کنند که همگی منجر به جوش خوردن بافت نرم می شود.

اما یون ها و پروتئین ها مکانی برای چسبیدن و رشد باکتری ها نیز می توانند باشند. یکی از راه ها برای جلوگیری از این اتفاق اصلاح سطح اباتمنت به نحوی که علاوه بر کاهش رشد باکتری ها، سرعت ترمیم زخم و فرآیند جوش خوردن را بالا می برد.

با توجه به اینکه سطوح زبر باعث افزایش تشکیل پلاک می شوند، سطوح صاف با زبری کمتراز ۰٫۲ میکرون می توانند گزینه های خوبی باشند.

فلزات تیتانیومی معمولا با یک لایه نازک تیتانیوم اکسیدی به همراه ساختار کریستالی مثل آناتاز خواص ضد باکتری خوبی را در حضور و عدم حضور تابش uv نشان داده اند. تیتانیوم اصلاح شده با سطح اکسیدی و آناتاز، چسبندگی باکتری ها را کاهش داده است.

این سطح اصلاح شده ساختار نانویی داشت اما زبری سطح آن ۰٫۲ میکرون بود،پس اباتمنت با چنین سطحی احتمالا از حضور باکتری های مخرب جلوگیری می کند و چسبندگی و تکثیر سلولی، ترمیم زخم و تشکیل بافت کراتینی را بهبود می بخشد.

هدف این پژوهش بررسی عملکرد اباتمنت با چنین سطحی در مقایسه با سطح معمولی اباتمنت های تجاری است.

این پژوهش در کشور سوئد بر روی بیمارانی انجام شد که نیاز به کاشت ایمپلنت در نواحی مشابه داشتند. چرا که نیاز بود از یک اباتمنت معمولی و یک اباتمنت اصلاح سطحی شده استفاده کرد.

مکان کاشت ایمپلنت از نظر ازتفاع استخوان، عرض استخوان و بافت های اطراف مشابه بودند.

همه ی اباتمنت های مصرفی از یک شرکت تهیه شدند، لایه ۱۰۰ نانومتری تیتانیوم اکسید بر روی سطح نیمی از اباتمنت ها نشانده شد. سطح آن ماشین کاری شد تا زبری هردو ۰٫۲ میکرون شود.

این اباتمنت ها ۶ هفته پس از کاشت ایمپلنت مورد استفاده قرار گرفتند. پس از ۶ هفته اباتمنت های معمولی و اصلاح شده برای بررسی خارج شدند.

اباتمنت های خارج شده با اباتمنت جدید جایگزین شدند. بیوفیلم های تشکیل شده بر روی اباتمنت های خارج شده جدا شد. نتایج اولیه حکایت از کاهش تشکیل باکتری در اباتمنت های اصلاح شده نسبت به اباتمنت معمولی بود.

میزان خونریزی پس از برداشت اباتمنت ها ارزیابی شد. شدت خونریزی توسط اندیس خونریزی سنجیده شد و از ۰ تا ۳ به آن نمره داده شد.

در همه مراحل ویزیت تصاویر دیجیتال از اباتمنت های اصلاح شده و معمولی تهیه شد. میزان التهابات اطراف ایمپلنت با تصاویر از داخل دهان بررسی شد.

۳۵ بیمار با میانگین سنی ۶۹ سال در این پژوهش شرکت کردند، پس ۳۵ جفت اباتمنت برای آن ها استفاده شد.

۱۵ جفت در فک بالا و ۲۰ جفت در فک پایین قرار گرفتند.

میانگین باکتری های کشته شده بر روی سطح اباتمنت اصلاح شده، یک چهارم اباتمنت معمولی بود.

هم چنین میزان خونریزی اباتمنت اصلاح شده بسیار کمتر از نوع دیگر آن گزارش شد. مخاط کراتینی اباتمنت اصلاح شده بسیار بیشتر از اباتمنت معمولی در مراحل مختلف ویزیت بود ولی اختلاف مقادیر آن ها در طی زمان ثابت بود، تجمع پلاک و التهابات و همچنین ارتفاع استخوان در هردومورد یکسان بود و تفاوت خاصی در آن ها مشاهده نشد.

اما باکتری های موجود بر روی اباتمنت معمولی به خصوص باکتری ای که باعث تجزیه پروتئین و لیپید می شود تاثیر زیادی بر روی ترمیم بافت ها می گذارد، پس نوع باکتری ها از تعداد آن ها مهم تر است

نکته جالب بعدی اختلاف در ارتفاع مخاط کراتینی و میزان خونریزی است که تفاوت سلامتی بافت ها را در اباتمنت اصلاح شده نسبت به معمولی رقم می زند. خون ریزی به خاطر پارگی رگ های شکننده در بافت های ملتهب است. در این پژوهش میزان خونریزی پس از برداشتن اباتمنت های هیلینگ محدود به چندین قطره خون بود و اندیس ۰ تا ۱ به آن نسبت داده شد.

خونریزی کمتر در هنگام برداشتن اباتمنت های اصلاح شده بخاطر سلامت بافت های نرم بود در حالی که خونریزی شدید در مورد اباتمنت های معمولی نشان دهنده ی در خطر بودن سلامت بافت هاست.

ارتفاع مخاط کراتینی به سلامت لثه ارتباط دارد چرا که ارتفاع کمتر از ۲ میلیمتر آن موجب به خطر افتادن سلامت آن و در ادامه خون ریزی و التهاب می شود.

در این پژوهش ارتفاع کمتر از ۲ میلیمتر آن موجب به خطر افتادن سلامت آن و در ادامه خونریزی والتهاب می شود.

ارتفاع مخاط کراتینی بین اباتمنت اصلاح شده از ۶ هفته الی ۲ سال زیاد بود.

اما عوامل زیادی مثل تورم بافت و غیره نیز به آن مربوط است. پس شواهد قوی برای ارتباط دادن ارتفاع کراتینی به نوع سطح اباتمنت پیدا نکردیم.

اختلاف در شیمی و فیزیک سطح، در فرآیند بهبود بافت ها موثر عمل کرده است. تفاوت در جذب یون ها و چسبندگی پروتئین ها بر روی تکثیر سلول های بافت نرم بسیار تاثیر گذار است. هم چنین تاثیر بسزایی در رشد کلاژن ها، تشکیل بافت کراتین، جوش خوردن اباتمنت و سلامت باقت دارد.

در نهایت با تمام محدودیت های این پژوهش به این نتیجه رسیدیم که اباتمنت ها ی دارای لایه اکسیدی و نانو ساختار تفاوت زیادی در تعداد باکتری ها ندارند اما باعث سلامت بیشتر بافت، خونریزی کمتر و ارتفاع مخاط بیشتری در طی ۲ سال می شوند، برای بررسی تاثیر سطوح مختلف اباتمنت روی باکتری های تشکیل شده باید تحقیقات گسترده تری انجام گردد. چرا که نوع باکتری در فرآیند ترمیم و سلامت بافت ها بسیار اهمیت دارد.

کاشت دندان وانواع اتصال روکش و اباتمنت

هر کدام از اجزای ایمپلنت کاربرد های خاصی دارد پایه ایمپلنت جایگزین ریشه دندان است اباتمنت واسطه ی پایه ایمپلنت روکش است

روکش ایمپلنت ممکن است از جنس زیرکونیوم یا pfm باشد،ابتمنت نیز ممکن است فلزی یا زیرکونیومی باشد

استحکام اباتمنت فلزی بیشتر است

هر دوروش پیچ شدن وسمان شدن برای اتصال روکش به اباتمنت تایید شده است

و هر دوموفقیت آمیز بوده است

روکش دندان بر پایه ایمپلنت تبدیل به گزینه مناسبی برای جایگزینی دندان از دست رفته شدند. چرا که در طولانی مدت نتایج فوق العاده ای را به همراه داشتند. رو کش های بر پایه ایمپلنت هم با پیچ قابلیت اتصال دارند و هم با سمنت کردن.
اباتمنت های فلزی بهترین نمونه هستند چرا که در همه ی نواحی فک، میزان موفقیت بالایی را داشته اند. مدتی بعد اباتمنت های از جنس زیرکونیوم مطرح شدند که زیست سازگاری مطلوبی در برخورد با بافت های سخت و نرم از خود نشان دادند. اخیرا پژوهش ها به بررسی اباتمنت های سرامیکی و فلزی پرداخته اند و میزان موفقیت و مشکلات آن ها را تقریبا مشابه به هم گزارش کرده است. اما شکستگی و مشکلات بیولوژیکی در اباتمنت های سرامیکی بیشتر است. اگرچه اباتمنت های سرامیکی بیشتر در نواحی زیبایی استفاده می شوند.
جدیدترین تکنولوژی cad/cam دو نوع بازسازی بر پایه ایمپلنت را پیشنهاد می کند:
۱) اباتمنت زیرکونیومی سفارشی به همراه تاج دندان سمنت شده
روکش چسبیده (سمنت شده)اطلاعات موجود در باره ی این دو سیستم مشکلات بیولوژیکی بیشتری را به دسته ی اول نسبت داده اند و مشکلات فنی بیشتری را به دسته دوم نسبت داده اند.
اما هیچ کدام از مدل ها برتری نسبت به دیگری ندارد. تا به امروز هیچ مطالعه ای برای ارزیابی نگهداری تاج دندان با سمنت کردن یا با پیچ در ایمپلنت ها وجود نداشته است.
هدف این پژوهش بررسی بیولوژیکی، فنی و آزمایشگاهی نگهداری روکش با پیچ و سمنت کردن تاج دندان بر روی ایمپلنت است.
فرض اولیه ی ما این است که این دو سیستم تفاوتی با هم ندارند.
۴۴ بیمارکه نیازمند جایگزینی یک دندان در ناحیه جلویی، نیش و آسیای کوچک بودند در این پژوهش شرکت کردند. به شکل اتفاقی برای بعضی به روش سمنت کردن و بعضی به روش پیچ کردن روکش دندان قرار داده شد.
برای همه بیماران با استفاده از تکنولوژی CAD/ CAM اباتمنت زیرکونیومی توسط یک نفر طراحی شد. در گروه نگهداری توسط سمنت، اباتمنت های زیرکونیومی مستقیما روکش شدند. در گروه دیگر با پیچ محکم شدند سپس آن ناحیه با کامپوزیت پر شد تا بیمار اذیت نشود.
همه ی بیماران یک الی ۳ هفته پس از قرارگیری روکش، ۶ ماه، ۱ سال و ۳ سال معاینه شدند. در این معاینات، ایمپلنت و روکش ها از نظر بیولوژیکی، فنی و زیبایی ارزیابی شدند.
برای معاینه بیولوژیکی، پارامترهای مربوط به لثه مثل خونریزی و عمق پروب ، تحلیل لثه و مخاط انجام شد. هم چنین عرض مخاط کراتینی نیز اندازه گیری شد.
معاینات تصویری و رادیولوژیکی در روز کاشت ایمپلنت و طی فرآیند ۳ ساله با اشعه ایکس بررسی شدند.
ابعاد لبه مرزی استخوان و فاصله بین قسمت بالایی ایمپلنت و فاصله برش استخوان اندازه گیری شدند.
معاینات فنی ۶ ماه، ۱ سال و ۳ سال پس از کاشت ایمپلنت طبق قوانین سلامت عمومی انجام شد. در این بررسی ها شکستگی روکش سرامیکی، زبری سطح آکلوزال و از دست رفتن استحکام مد نظر بودند.
به منظور معاینه بافت های نرم PAPILLA index بررسی شد. همچنین ارتفاع سطح روکش از سقف دهان اندازه گیری شد.
درنهایت پس از بررسی از بین ۴۴ بیمار نتایج ۳۲ نفر با میانگین سنی ۵۱ سال در پژوهش بررسی شد.
پس از ارزیابی این ۳۲ بیمار نتایج بدین شکل بود. معاینات تصویری و بیولوژیکی نتایج مشابهی در مورد هر دوگروه داشتند. مشکلات فنی در گروه نگهداری با سمنت بیشتر بود. همچنین ۲ مشکل جدی بیولوژیکی در بین گروه نگهداری با سمنت گزارش شد.
میزان موفقیت کلی کاشت ایمپلنت دو تکه پس از ۳ سال ۹۷ .۵ درصد بود که با میزان موفقیت بررسی های ۵ ساله انطباق دارد، اما چندین شکل فنی باعث شد میزان موفقیت خود روکش پایین تر باشد.( حدود ۸۰ درصد)
در این پژوهش پارامترهای بیولوژیکی مثل عمق پروب، خونریزی، مخاط کراتینی و تحلیل استخوان مرزی در هر دوگروه مشابه بودند. به طور کلی مشکلات بیولوژیکی در روکش های سمنت شده کمی بیشتر بود در حالی که روکش های پیچ شده بیشتر مشکل فنی داشتند.
میزان موفقیت پایین این پژوهش بخاطر ۸ مشکل فنی پیش آمده بود که در این بین ۶ تا از آن ها شکستگی اباتمنت زیرکونیومی بود که در نهایت منجر کاهش استحکام شد. آمار نشان می دهد تفاوت آنچنانی بین اباتمنت های فلزی و سرامیکی وجود ندارد.
در اکثر مقالات از اتصال خارجی، برای نصب اباتمنت به ایمپلنت استفاده می شود، در صورتی که در این پژوهش اتصال داخلی است و علت شکستگی های زیاد می تواندهمین موضوع باشد. اما حدس محققین وجود اصطکاک حاصل از محکم کردن پیچ یا آماده سازی بیش از حد دیواره های اباتمنت را علت شکستگی های متعدد در اتصالات داخلی می داند.
حدس دیگر برای این اتفاق موقعیت ایمپلنت دندان است، چرا که ۴ مورد شکستگی در دندان های آسیای کوچک رخ داده بود، چنین موردی در پژوهش مشابه هم مشاهده شد.
برخی شواهد علت شکست های مربوط به روکش سمنت شده را مقدار سمنت اضافی می دانند. حذف این سمنت های اضافی، سخت است و باعث بیماری های لثه ای می شود.
مقدار محدود بیماران یکی از محدودیت های این پژوهش بود، علاوه بر این تعداد ایمپلنت های کاشته شده در قسمت عقبی ( آسیای کوچک) بیشتر از ناحیه جلویی بودند، این عدم توازن می تواند عامل گمراه کننده ای در نتایج و مشکلات فنی ایجاد کند.
پس به طور کلی نتایج حاصل از بررسی های تصویری، بیولوژیکی و فنی برای این دوگروه تفاوت زیادی نداشتند. مشکلات بیولوژیکی فقط در گروه روکش سمنت شده مشاهده شد که یکی از آن ها به خاطر عدم حذف سمنت اضافی بود.

کاشت دندان همراه با بازسازی استخوان از فرد دیگر

آیا برای پیوند استخوان قبل از کاشت ایمپلنت می توان از استخوان فرد دیگر استفاده کرد؟

چند درصد احتمال موفقیت درمان وجود دارد؟

ما در این مقاله علمی به بررسی پیوند استخوان از فرد دیگر در کاشت ایمپلنت پرداخته ایم

و به این سوالات پاسخ خواهیم داد

درسال ۱۹۲۵ یک تقسیم بندی برای انواع بی دندانی مطرح شد، این تقسیم بندی باعث سهولت ارتباط بین دانشجویان و حتی جراحان شد، او بی دندانی جزئی را به چهار دسته کلی تقسیم بندی کرد، دسته اول بی دندانی کلی ناحیه عقبی فک، دسته دوم بی دندانی یک طرفه ناحیه عقبی فک، دسته سوم بی دندانی یک طرفه بین ناحیه عقبی و ناحیه جلویی، و دسته چهارم بی دندانی در ناحیه جلویی فک است، بی دندانی دسته چهارم در فک پایینی ناشی از آسیب دندانی، بیماری های مادرزادی، پوسیدگی و بیماری های لثه ای است، از دست دادن دندان های جلویی فک پایین، چالش جدی برای متخصصان است و راه کارهایی مثل دندان مصنوعی متحرک و ثابت و پروتز های بر پایه ایمپلنت برای درمان ارائه شده اند، همه این راه کار ها در صورتی که به شکل مناسب به کار گرفته شوند نتایج قابل قبولی خواهند داشت. اما مشکلات پیش بینی نشده ای مثل التهاب توسط باکتری های اطراف ایمپلنت امکان رخ دادن دارند، در نهایت گزینه مد نظر درمان بی دندانی در فک پایین استفاده از پروتز بر پایه ایمپلنت است.

تحلیل استخوان حتی قبل از کشیدن دندان، با آسیب و التهاب و عفونت نیز اتفاق می افتد.

وقتی دندان از دست می رود تحلیل استخوان شروع می شود، در اکثر موارد جبران تحلیل استخوان نیازمند پیوند عمودی و افقی استخوان است تا بتوان ایمپلنت را کاشت.

برای جبران استخوان تحلیل رفته در قسمت جلویی فک پایین راه کارهای متفاوتی ارائه شده است، پیوند استخوان از حیوان یا گونه مشابه به همراه دو ممبرین پلی تترافلوئوراتیلن، پیوند استخوان از حیوان یا گونه مشابه بدون ممبرین، روش پیوند استخوان ساندویچ از آن جمله است.

پیوند استخوان از خود شخص یا از همان محل پیوند برداشته می شود، یا از محل دیگری .

موقعیت های داخلی مثل تقاطع استخوان های فک و انحنای استخوان جانبی هزینه، عوارض و بستری کمتری دارد.

حذف عوارض و مشکلات به وجود آمده برای موقعیت اهداکننده استخوان خود فرد، انگیزه ای شد برای ظهور بلوک های استخوانی که از فرد دیگری گرفته می شوند.

اما برتری این بلوک های استخوانی نسبت به پیوند استخوان از خود فرد از نظر جوش خوردگی و بازسازی بهتر همچنان مورد بحث است.

تمرکز این پژوهش بر روی پیوند استخوان از فرد دیگری برای جبران استخوان تحلیل رفته در ناحیه جلویی فک پایین است.

در ضمن بعد از پیوند استخوان قرار است پروتز بر پایه ایمپلنت نصب شود.

ابتدا پیوند در ناحیه مرزی استخوان شروع شد، بعد از بی حسی موضعی، برشی در بافت کراتینی و در ادامه برشی در دندان های کناری انجام شد.

برش های عمودی بین دو دندان کناری انجام شدو مراقبت از آسیب دیدگی عصب های روانی نیز صورت گرفت. بلوک استخوانی اهدایی، در مکان مورد نظر قرار گرفت، سپس پیچ شد تا محکم شود، و آن جا را بپوشاند. سپس بر روی آن ممبرین قرار گرفت ، در نهایت ناحیه برش داده شده بخیه زده شد.

پس از گذشت ۶ ماه برش مجدد انجام شد و پیچ ها خارج شدند و برش دیگری برای کاشت ایمپلنت انجام گرفت، در نهایت تاج های دندان سرامیک پس از انجام فرآیند هیلینگ و قرارگیری اباتمنت نصب شدند.

پس از نصب، هر ۳ ماه بیمار برای بررسی محکم بودن اجزا، موقعیت دقیق ایمپلنت و عدم جابجایی آن و بهبود بهداشت دهانی به پزشک مراجعه کرد.

به طور کلی ۲۴ بلوک استخوانی برای ۱۴ بیمار در این پژوهش پیوند زده شد. میانگین سنی بیماران ۳۸ سال بود، میانگین افزایش عمودی استخوان ۵ میلیمتر و افقی ۲ میلیمتر گزارش شد. ۲۶ ایمپلنت استفاده شد و میزان موفقیت بلوک استخوانی و ایمپلنت به ترتیب ۹۱ درصد و ۱۰۰ درصد بود.

استخوان جدید شکل گرفته، باقیمانده مواد پیوند استخوان و بافت های نرم همگی در محل پیوند شده مشاهده شدند.

نفوذ هیچگونه التهاب و عفونتی در آن ناحیه مشاهده نشد. ۱۷ درصد باقیمانده ماده پیوند استخوان، ۴۲ درصد استخوان جدید، و ۴۱ درصد مغز استخوان وجود داشت.

نتایج این پژوهش هم از نظر عملکردی و هم زیبایی موفقیت آمیز بودند. یکی از علت های آن استفاده از بلوک استخوانی از فرد دیگری است که پتانسیل بالایی برای پیوند استخوان دارد. اگرچه روش های دیگر، قدرت پیوند بیشتری در جهت عمودی و افقی دارند اما میزان موفقیت آن ها قابل پیش بینی نیست. علی رغم نتایج آزمایشگاهی موفق با این بلوک استخوانی هنوز از نظر علمی ، میزان تکرار پذیری موفقیت آن ثابت نشده است.

پیش بینی طولانی مدت و پایداری حجم پیوند شده، موضوعات مورد سوال هستند. عامل مهم دیگر میزان حساسیت، روش و مشکلات و عوارض آن است. با در نظر گرفتن همه این موارد، هیچ کدام از روش های پیوند استخوان برتری نسبت به هم ندارند.

استفاده از این بلوک استخوانی با برخی مشکلات و عوارض در بافت های نرم و سخت همراه بود. مشکلات پیش آمده در بافت نرم، به این شکل نیست که حتما پیوند با شکست مواجه شود. چرا که با استفاده از ژل کلروهگزیدین می توان جلوی آن ها را گرفت.

میزان برش در این روش زیاد است، و باید به آن توجه کرد. پوشاندن ریشه های برش داده شده سخت است و نتایج آن قابل پیش بینی نیست.

تمامی ایمپلنت های کاشته شده در این پژوهش فرآیند جوش خوردن را با موفقیت گذرانده اند . هردوروش کاشت فوری و با تاخیر ایمپلنت انجام شد و میزان موفقیت آن ها ۶۱ تا ۱۰۰ درصد و ۷۵ تا ۹۸ درصد به ترتیب گزارش شد.

در این پژوهش از تکنیکی استفاده شد که امکان دسترسی به ترکیب درصد استخوان را فراهم می کرد.

پیوند استخوان با این بلوک و کاشت ایمپلنت با تاخیر باعث افزایش تولید استخوان جدید به همراه افزایش سرعت ادغام ایمپلنت دندان و استخوان می شود.

قبل از تصمیم گیری راجع به نوع جراحی روش های مختلف با مشورت پزشک باید بررسی شوند و همه جوانب آن ها بسته به نوع بیمار بررسی شوند.

پس پیوند استخوان با این بلوک برای درمان بیدندانی در قسمت جلویی فک پایین امیدوارکننده اما بررسی های طولانی مدت و علمی باید همچنان در دستور کار باشد.