پروتز متحرک بر پایه ایمپلنت

ما در این مقاله ی علمی به بررسی پروتز های متحرک بر پایه ایمپلنت خواهیم پرداخت

در یک نوع از این اوردنچر ها با پایه ایمپلنت ،تمامی فشار های ناشی از جویدن به بافت های لثه وارد می شود

در این نوع تعداد پایه ایمپلنت حداقل است

افرادی با دندان مصنوعی کنار می آیند که معمولا قابلیت کنترل قدرت ماهیچه را دارند،که این به موفق بودن پروتز کمک می کند.

دنچر متحرک بر پایه ایمپلنت:

دندان مصنوعی متحرک بر روی ایمپلنت یک پروتز است که توسط بیمار قابل برداشتن است و توسط ایمپلنت ها نگهداری و حمایت می شود، هدف از برداشتن پروتز تمیز کردن ایمپلنت هاست. بیماران فاقد دندان معمولا در جستجوی دندانی هستند تا به شکل تدریجی از شل شدن دندان مصنوعی جلوگیری کنند، تا اینکه دندان های ثابت داشته باشند، این بیماران همواره از نقصان بافت های نرم و سخت رنج برده اند، درحالی که فوائد زیبایی لبه های آکریلیک این دندان ها در چهره بسیار نقش موثری را بازی می کند، پس تاثیرات زیبایی و حفظ چهره فرد در دندان گذاری مصنوعی بر روی ایمپلنت دندان نسبت به پروتز ثابت از جمله مزیت های آن است.

پروتز نگهداری شده ترکیبی:

منظور از پروتز نگهداری شده ترکیبی در واقع طراحی است که از برجستگی آکریلیکی و پیچ و مهره در آن استفاده می شود،

در این روش از یک چهارچوب فلزی ساخته شده از تیتانیوم یا دیگر فلزات ارزشمند، و پروتز دندانی آکریلیکی برای ترمیم استفاده می شود، این پروتز توسط بیمار قابل برداشتن نیست، و صرفا توسط پزشکان با باز کردن پیچ قابل جابجایی است، از معایب طراحی آن سختی دسترسی برای تمیز کردن می باشد.

زیبایی کمتری نسبت به دندان مصنوعی متحرک بر روی ایمپلنت دارد.

علاوه بر این آسیب دیدگی دندان آکریلیکی حین عملکرد از دیگر معایب آن می باشد.

پروتز ثابت:

پروتز با ایمپلنت ثابت در کل قوس دندان ها معمولا در افرادی که دچارتحلیل شدید در ناحیه اسکلت استخوان صورت شده اند بسیار مشکل است.

در این موارد ممکن است امکان قرار دادن تعداد کافی ایمپلنت بر روی پروتز ثابت در فک فاقد دندان وجود داشته باشد.

ترمیم ثابت و ترکیبی توسط بیمار غیرقابل برداشتن هستند، دندان گذاری مصنوعی بر روی ایمپلنت قابل برداشتن و یک درمان بسیار موفق می باشد. این روش ماندگاری بیشتر، رضایت مشتری بالاتر،و درمان ساده تر و سریع تری نسبت به روش دیگر دارد. هزینه های اولیه کمتری نیز دارد و اجزای مختلفی برای تعمیر دارد.

اما مطالعات آزمایشگاهی نشان می دهد که در طولانی مدت نیازمند نگهداری بیشتر است. تعویض بعضی لایه ها برای جبران جمع شدگی استخوان در زیر ماده مخاطی به شکل دوره ای نیاز است، در غیر اینصورت اضافه بار ایمپلنت ها یا وسایل نگهداری رخ می دهد.

تقسیم بندی انواع دنچر بر روی ایمپلنت ها:

پشتیبانی بافت محور:

دندان گذاری مصنوعی بر روی ایمپلنت ها شامل دو اتصال جداگانه هستند، دندان مصنوعی اساساتحمل کننده بافت است. پایه دندان مصنوعی نیازمند بیشترین پوشش بافتی مثل دندان طبیعی است.هنگام غذا خوردن ، برآمدگی ها و لبه ها نیروهای جویدن را تحمل می کنند، در فک پایین حداقل ۲ و در بالاحداقل ۴ ایمپلنت شامل این نوع از دندان گذاری مصنوعی می شود، این روش بیشتر در مواردی که تحرک دندان مصنوعی حائز اهمیت است مفید می باشد. همچنین دندانپزشکان که نگهداری طولانی مدت را انجام می دهند می بایست تعویض لایه ها را به شکل دوره ای در دستور کار قرار دهند.

پشتیبانی بافت – ایمپلنت:

دو ایمپلنت و یک میله اتصال ارتجاعی نیاز است . این نوع از پروتز بیشتر نیازمند حمایت ایمپلنت است و معمولا شامل۳ ایمپلنت در فک پایین و ۴ تا در فک بالا می باشد.

پشتیبانی کامل ایمپلنت:

این روش نیازمند حداقل ۴ ایمپلنت در فک پایین و بین ۴ تا ۶ تا در فک بالا است. در این روش هنگام جویدن تمام نیروهای حاصله از طریق اتصالات به ایمپلنت ها متصل می شوند. نتیجه این اتفاقات این است که کمترین میزان پوشش بافتی و برآمدگی نیاز است.این نوع ایمپلنت مخصوص بیمارانی است که مشکلات عملکردی و درد در هنگام کار با یک دست دندان مصنوعی کامل را دارند. از جمله معایب آن، هزینه ی بالاتر آن بخاطر تعداد اجزا و ایمپلنت های آن است. علاوه بر این، حداقل نیاز به ۱۲ میلی متر فضا بین جفت شدن دندان می باشد تا چارچوب نگهدارنده در فضا جای بگیرد.

پشتیبانی و نگهداری دندان های مصنوعی:

قبل از تصمیم گیری برای انتخاب نوع نگهداری، نیازمند اطلاعات شخصی از فضای در دسترس عمودی هستیم. این فاصله در واقع فاصله ی اندازه گیری شده بین لبه بالایی و پایینی نصب شده است،این فاصله به پزشک اطلاع می دهد که چقدر فضابرای قرار دادن صفحه پایه پروتز وجود دارد و همچنین اتصالات مصرفی را نیز انتخاب کند.

اجزا مورد استفاده برای نگهداری دندان مصنوعی:

میله ها و گیره ها

داربست ها

سیلندرها یا چارچوب ها

آهنرباها

میله متحرک دندان مصنوعی این مزیت را دارد که یک پروتز متحرک را فراهم می کند .

در کنار پایداری و قدرت نگهداری پروتز ثابت داربست های اتصال سرامیکی، اتصالات کل سیستم ایمپلنت هستند، این اتصالات یک غلاف دارد که با آکریلیک متصل می شووند.

صفحه محل قرارگیری نیز معمولا از جنس آلیاژ تیتانیوم به همراه پوشش نیکل تیتانیوم است.

انواع ایمپلنت و نکاتی در رابطه با پروتز آن

دیده شده که هنگامی که بیماران چندین دندان خود را از دست داده اند طرح درمان های مختلفی برای قرارگیری تعداد پایه ایمپلنت داده شده است

دقت عمل درجراحی ایمپلنت موضوع بسیار حائز اهمیتی است

باید پایه ایمپلنت کمترین انحراف را نسبت به محور طولی داشته باشد

توضیحات بیشتر در ادامه مطلب

پروتزایمپلنت های ثابت به شکل های مختلفی وجود دارند، تک دندانی، پل های کوتاه، متوسط و کامل. بسته به کیس مورد نظر از هر یک از این پروتز ایمپلنت دندانی استفاده می شود.

پروتز ایمپلنت ثابت – تک دندان

از هر دوروش سمنت کردن و پیچ کردن می توان استفاده کرد، برای تک دندان به روش پیچ کردن نیاز است که یک اتصال یک تکه با پیچ از روکش به اباتمنت متصل شود.

در روش سمنت کردن نیاز است تا ابتدا یک اتصال بین تاج دندان و اباتمنت برقرار شود تا مناسب بودن جای گیری روکش ساخته شده اثبات شود سپس روکش به وسیله چسب دائم ، چسبانده شود.

پروتز ایمپلنت های ثابت – پل های کوتاه و متوسط

هنگامی که بیش از یک دندان از دست رفته، تصمیم برای تعداد ایمپلنت های مصرفی سخت می شود، در این موارد نیاز است تا ارزیابی دقیقی صورت گیرد، ایمپلنت ها باید کمترین میزان انحراف را از محور طولی داشته باشند.

ابتدا باید علامت هایی برروی مکان های مد نظر گذاشت تا دقت کار بالا برود.

سپس چندین ایمپلنت در فواصل مختلف قرار داده شده و روکش های مختلف را می توان با پیچ کردن یا سمان کردن در نواحی مورد نظر چسباند، این نکته اهمیت دارد که زوایای در نظر گرفته شده صحیح باشد.

در صورتی که زوایا اجازه ندهد که با پیج و مهره کردن روکش ها چسبانده شود می توان از طریق سمان کردن روکش را چسباند.

روکش ایمپلنت ثابت- پل کامل:

چندین ایمپلنت نیاز است تا راه حلی باشد برای جبران بی دندانی در افرادی که چندین دندان خود را از دست داده اند، با افزایش تعداد ایمپلنت و کاشت ایمپلنت در قسمت های مختلف فک، زاویه حائز اهمیت می شود زیرا نیاز است روکش ها به صورت ایده آل در دهان قرار بگیرند.

روکش ایمپلنت ثابت- پل کامل ترکیبی:

در بعضی موارد امکان استفاده از فول آرچ با روش پیچ کردن امکان پذیر نیست، در این صورت در مواردی که زوایا مطلوب نیستند یک ساختار جداگانه را از طریق پل با روکش های جدا گانه می سازند، و از طریق سمنت کردن در زوایای نامطلوب قرار داده می شود.

در مواردی که پل های ترکیبی مناسب نیست و باید با سمنت چسبانده شود در این صورت می توان کل قوس دهانی را به قسمت های کوچکتر تقسیم کرد و سپس روکش های به وسیله سمنت به ایمپلنت چسبانده می شود.

ایمپلنت وبررسی معیارهای دخیل دررضایت نهایی

علاوه بر آن که کاشت دندان به خوردن غذای بیمار کمک بسیار زیادی می کند باید زیبایی را نیز برای بیمار به همراه داشته باشد

یکی از اساسی ترین و مهم ترین نشانه های موفقیت درمان کاشت ایمپلنت و رضایت بیمار است

در ادامه مطلب به این موضوع خواهیم پرداخت

بازسازی دندان از دست رفته  در قسمت جلویی فک بالا، با یک پروتز کاشتنی حمایت شده،یک روش درمان مورد قبول در دنیا است. ایمپلنت های دندان نرخ بالای موفقیت هستند. با ایجاد یک سوراخ در فک، ایمپلنت دندان به شکل طبیعی در فک قرار می گیرد. علت این موفقیت بهبود روش های درمان و بهبود سطح ایمپلنت است. بازسازی دندان از دست رفته هنوز به عنوان یک درمان کامل شناخته نشده چرا که دارای مشکلاتی در هنگام کاشت دندان و پس از آن می باشد. موفقیت آمیز بودن یک ایمپلنت به چندین فاکتور وابسته است، و به طور کلاسیک تابع معیارهایی از قبیل شرایط اولیه، بازسازی استخوان، و تحلیل استخوان از دست رفته است. اگرچه این فاکتورها عوامل ضروری برای موفقیت یک ایمپلنت می باشند، اما گاهی اوقات  قادر به ارزیابی عینی و حقیقی از همه جنبه های یک مورد خاص نیستند، به خصوص در مورد ایمپلنت هایی که  می بایست جلوه زیبایی را حفظ کنند و و نقش مهمی دارند. امروزه ایمپلنت ها تنها وظیفه عملکرد مناسب را بر عهده ندارند، بلکه باید شکل و ظاهری زیبا نیز داشته باشند. بنابراین ارزیابی دقیقی بر زیبایی و عملکرد ایمپلنت مورد نیاز است. تلاش های اولیه برای ارزیابی جنبه های زیبایی ایمپلنت ها در سال ۱۹۹۷ توسط تورستن که شاخص لثه سالم را مطرح کرد، و این موضوع سایز مناسب لثه را ارزیابی می کند. از آن روز به بعد روش های ارزیابی زیبایی، مطالعات زیادی را به خود دیده است، و همواره در پی آزمودن دقت و تاثیر گذاری این روش ها بوده است، امروزه فاکتورهای دیگری علاوه بر میزان کاربرد لثه مثل رنگ، شکل و میزان سازگاری آن با بافت های نرم در ارزیابی زیبایی ایمپلنت ها اثر گذارند.

اخیرا روش های عینی دیگری برای ارزیابی زیبایی ایمپلنت ها تعریف شده اند.

شاخص  ( PES) که زیبایی بافت های نرم اطراف ایمپلنت را بررسی می کند و شاخص دیگری که نمره زیبایی مقدار سفیدی که از طریق نشان دهنده زیبایی با در نظر گرفتن کیفیت تاج ایمپلنت می باشد را بررسی می کند. این روش های ارزیابی تا به امروز توسط متخصصین برای بررسی و گزارش میزان زیبایی یک ایمپلنت در قسمت جلویی فک بالا مورد استفاده قرار گرفته است.

رضایت بیماران که نشان دهنده ی موفقیت یک ایمپلنت از دیدگاه بیمار است از دیگر معیارهای مهم ارزیابی است که معمولا با نظر سنجی و مقایسه بصری انجام می پذیرد.

تحقیقاتی نیز که ارزیابی بین طرز تفکر خود شخص دندانپزشک در بازسازی به وسیله ایمپلنت می باشد که انجام شده است، در این بین چندین مطالعه نشان دادند که ارزیابی های بی طرفانه، ممکن است قادر به نشان دادن نتایج دقیق نباشند.

ایمپلنت و راهنمای دقیق قرار دادن پایه آن

ایمپلنت های دندانی مناسب ترین جایگزین دندان هستند 

هنگام کاشت دندان باید به یک سری از نکات توجه کرد 

پایه ایمپلنت باید بیش از 2 میلی متر با کانال آلوئولار تحتانی فاصله داشته باشد

اگر این فاصله کم باشد فشار به تنه عصب وارد خواهد شد 

در ادامه این مقاله علمی به بررسی این موضوع خواهیم پرداخت

ایمپلنت دندان و سایز ایده آل فیکسچر(پایه)

در این مطلب می خواهیم بدانیم با در نظر گرفتن چه شاخصه هایی می توانیم ایده آل ترین سایز ایمپلنت را انتخاب کنیم

فشار وارد بر ایمپلنت یکی از مهم ترین شاخصه  های مهم انتخاب سایز ایمپلنت است

طرح درمان اولیه برای دندانپزشکی ایمپلنت، بایستی در برگیرنده ی سایز ایده آل ایمپلنت باشد که اساسا بر مبنای ملاحظات بیومکانیک و استتیک صورت می گیرد.

در پروتزهای معمول، هنگام جایگزینی دندان، به طور طبیعی دندان های پایه خلفی با پهنای زیاد جهت بازسازی دندان های خلفی به کار برده می شد، وقتی دندان ها با ایمپلنت های دندانی جایگزین می شوند، تیم درمانی باید از قبل سایز ایده آل ایمپلنت را بر مبنای روکش با استتیک ایده آل در چهارچوب اصول بیومکانیک انتخاب کند.

در گذشته سایز یک ایمپلنت اساسا بر مبنای حجم استخوان موجود در بعد ارتفاع، عرض و وطول تعیین می شد. جراح در قسمت های قدامی دهان از ایمپلنت های بلندتر و و در نواحی خلفی به دلیل محدودیت های ناشی از کانال مندیبولارو سینوس ماگزیلا از ایمپلنت های کوتاه تر استفاده می کرد. قطر ایمپلنت نیز هنگام جراحی تعیین می شد که با عرض استخوان موجود، ارتباط داشت و در اغلب موقعیت ها قطر ایمپلنت (۴ میلی متر) استفاده می گردید.

در طی سال ها گنجاندن اصول بیومکانیک در طرح درمان های ایمپلنت های دندانی جهت کاهش رایج ترین عوارض درمان که مرتبط با استرس بیومکانیکال بودند، توسط مولف توصیه شده است.

در ابتدا پروتز بیمار مطابق با انتظارات استتیک و اینکه چند دندان، جایگزین می شود، ثابت باشد یا متحرک، طراحی می شود تا بزرگی و نوع نیروهای وارد بر روکش، مورد ارزیابی قرار می گیرند.

تراکم استخوان در نواحی احتمالی جای گذاری ایمپلنت ارزیابی و موقعیت های قرارگیری کلیدی ایمپلنت مشخص شده و در ادامه، تعداد ایمپلنت های اضافی بر اساس عوامل نیروی بیمار و تراکم استخوان در نواحی قرارگیری ایمپلنت، صرف نظر از عوامل نیروی بیمار و تراکم استخوان، دارای اهمیت هستند. از طرف دیگر تعداد کلی ایمپلنت ها مستقیما مرتبط با این عوامل نیرو و تراکم استخوان است. برای مثال وقتی بیماری، پارافانکشن دارد یا تراکم استخوان کم است،تعداد بیشتری ایمپلنت بایستی استفاده شود زیرا نیروهای بزرگ تری که به پایه های ایمپلنتی اعمال می شود، سب انتقال استرس های بزرگی به سطح تماس ایمپلنت با استخوان می شود.

در واقع تعداد ایمپلنت ها نیز ممکن است وقتی سایز ایده آل ایمپلنت ها، جهت بارگذاری بیومکانیکی کافی نیست، فاکتور مهمی باشد. ملاحظه بعدی این توالی طرح درمان ایده آل سایز ایمپلنت است.

یک رویکرد جامع، جهت تعیین سایز کلی ایمپلنت در پروسه کاشت دندان است که با تشخیص مشکلات بالینی آغاز می شود، عملکرد ایمپلنت های دندانی، انتقال نیروها به بافت های بیولوژیک اطراف است. مدیریت بیومکانیکال نیرو وابسته بع دوعامل است، ویژگی نیروی به کار رفته و ناحیه سطحی فانکشنال که load را پخش می کند.

سایز ایمپلنت مستقیما ناحیه سطحی فانکشنالی را که loadمنتقل شده از طریق پروتز را پخش می کند، تحت تاثیر قرار می دهد، سپس اصول پایه ای علمی مرتبط با نیروو سطح تماس با اصول مهندسی ترکیب می شوند تا اهداف بالینی مورد نظر تامین شود.

ملاحظات استتیک نیز در ارتباط با سایز ایمپلنت مورد توجه بوده و بخشی از این ارزیابی را تشکیل می دهند.