ایمپلنت وتاثیر زبری سطح اباتمنت بر التهاب

موضوع نگران کننده همیشگی در کاشت ایمپلنت التهاب پس از درمان ایمپلنت است

گفته می شود که التهابات معمولا اطراف اباتمنت ایمپلنت اتفاق می افتد

ما در این مقاله راهکار هایی را بررسی کرده ایم

در ۴۰ سال گذشته درمان دندان های از دست رفته با ایمپلنت یکی از روش های موفق بوده است، اما این روش درمان در برخی موارد باعث التهاب بافت نرم و تحلیل استخوان می شود.

این مشکلات معمولا بخاطر التهابات اطراف اباتمنت است. اخیرا این فرضیه وجود دارد که قرارگیری اباتمنت در بافت های ثابت که کمترین تحرک را دارند التهابات را کاهش می دهند.

. تحقیقات بر این باورند تا جایی که امکان دارد اباتمنت ها را در مخاط کراتینی قرار دهید. کم کردن التهابات نکته ای ضروری است که به جوش خوردن بهتر اباتمنت با بافت های نرم کمک می کند.

پس از قرارگیری اباتمنت، سطح آن بلافاصله با پوسته نازکی از یون ها و پروتئین های بزاق و خون آبه پوشیده می شوند.پروتئین ها و یون های جذب شده، شرایط را برای رشد سلول ها، تشکیل بافت کراتینی و ترمیم زخم فراهم می کنند که همگی منجر به جوش خوردن بافت نرم می شود.

اما یون ها و پروتئین ها مکانی برای چسبیدن و رشد باکتری ها نیز می توانند باشند. یکی از راه ها برای جلوگیری از این اتفاق اصلاح سطح اباتمنت به نحوی که علاوه بر کاهش رشد باکتری ها، سرعت ترمیم زخم و فرآیند جوش خوردن را بالا می برد.

با توجه به اینکه سطوح زبر باعث افزایش تشکیل پلاک می شوند، سطوح صاف با زبری کمتراز ۰٫۲ میکرون می توانند گزینه های خوبی باشند.

فلزات تیتانیومی معمولا با یک لایه نازک تیتانیوم اکسیدی به همراه ساختار کریستالی مثل آناتاز خواص ضد باکتری خوبی را در حضور و عدم حضور تابش uv نشان داده اند. تیتانیوم اصلاح شده با سطح اکسیدی و آناتاز، چسبندگی باکتری ها را کاهش داده است.

این سطح اصلاح شده ساختار نانویی داشت اما زبری سطح آن ۰٫۲ میکرون بود،پس اباتمنت با چنین سطحی احتمالا از حضور باکتری های مخرب جلوگیری می کند و چسبندگی و تکثیر سلولی، ترمیم زخم و تشکیل بافت کراتینی را بهبود می بخشد.

هدف این پژوهش بررسی عملکرد اباتمنت با چنین سطحی در مقایسه با سطح معمولی اباتمنت های تجاری است.

این پژوهش در کشور سوئد بر روی بیمارانی انجام شد که نیاز به کاشت ایمپلنت در نواحی مشابه داشتند. چرا که نیاز بود از یک اباتمنت معمولی و یک اباتمنت اصلاح سطحی شده استفاده کرد.

مکان کاشت ایمپلنت از نظر ازتفاع استخوان، عرض استخوان و بافت های اطراف مشابه بودند.

همه ی اباتمنت های مصرفی از یک شرکت تهیه شدند، لایه ۱۰۰ نانومتری تیتانیوم اکسید بر روی سطح نیمی از اباتمنت ها نشانده شد. سطح آن ماشین کاری شد تا زبری هردو ۰٫۲ میکرون شود.

این اباتمنت ها ۶ هفته پس از کاشت ایمپلنت مورد استفاده قرار گرفتند. پس از ۶ هفته اباتمنت های معمولی و اصلاح شده برای بررسی خارج شدند.

اباتمنت های خارج شده با اباتمنت جدید جایگزین شدند. بیوفیلم های تشکیل شده بر روی اباتمنت های خارج شده جدا شد. نتایج اولیه حکایت از کاهش تشکیل باکتری در اباتمنت های اصلاح شده نسبت به اباتمنت معمولی بود.

میزان خونریزی پس از برداشت اباتمنت ها ارزیابی شد. شدت خونریزی توسط اندیس خونریزی سنجیده شد و از ۰ تا ۳ به آن نمره داده شد.

در همه مراحل ویزیت تصاویر دیجیتال از اباتمنت های اصلاح شده و معمولی تهیه شد. میزان التهابات اطراف ایمپلنت با تصاویر از داخل دهان بررسی شد.

۳۵ بیمار با میانگین سنی ۶۹ سال در این پژوهش شرکت کردند، پس ۳۵ جفت اباتمنت برای آن ها استفاده شد.

۱۵ جفت در فک بالا و ۲۰ جفت در فک پایین قرار گرفتند.

میانگین باکتری های کشته شده بر روی سطح اباتمنت اصلاح شده، یک چهارم اباتمنت معمولی بود.

هم چنین میزان خونریزی اباتمنت اصلاح شده بسیار کمتر از نوع دیگر آن گزارش شد. مخاط کراتینی اباتمنت اصلاح شده بسیار بیشتر از اباتمنت معمولی در مراحل مختلف ویزیت بود ولی اختلاف مقادیر آن ها در طی زمان ثابت بود، تجمع پلاک و التهابات و همچنین ارتفاع استخوان در هردومورد یکسان بود و تفاوت خاصی در آن ها مشاهده نشد.

اما باکتری های موجود بر روی اباتمنت معمولی به خصوص باکتری ای که باعث تجزیه پروتئین و لیپید می شود تاثیر زیادی بر روی ترمیم بافت ها می گذارد، پس نوع باکتری ها از تعداد آن ها مهم تر است

نکته جالب بعدی اختلاف در ارتفاع مخاط کراتینی و میزان خونریزی است که تفاوت سلامتی بافت ها را در اباتمنت اصلاح شده نسبت به معمولی رقم می زند. خون ریزی به خاطر پارگی رگ های شکننده در بافت های ملتهب است. در این پژوهش میزان خونریزی پس از برداشتن اباتمنت های هیلینگ محدود به چندین قطره خون بود و اندیس ۰ تا ۱ به آن نسبت داده شد.

خونریزی کمتر در هنگام برداشتن اباتمنت های اصلاح شده بخاطر سلامت بافت های نرم بود در حالی که خونریزی شدید در مورد اباتمنت های معمولی نشان دهنده ی در خطر بودن سلامت بافت هاست.

ارتفاع مخاط کراتینی به سلامت لثه ارتباط دارد چرا که ارتفاع کمتر از ۲ میلیمتر آن موجب به خطر افتادن سلامت آن و در ادامه خون ریزی و التهاب می شود.

در این پژوهش ارتفاع کمتر از ۲ میلیمتر آن موجب به خطر افتادن سلامت آن و در ادامه خونریزی والتهاب می شود.

ارتفاع مخاط کراتینی بین اباتمنت اصلاح شده از ۶ هفته الی ۲ سال زیاد بود.

اما عوامل زیادی مثل تورم بافت و غیره نیز به آن مربوط است. پس شواهد قوی برای ارتباط دادن ارتفاع کراتینی به نوع سطح اباتمنت پیدا نکردیم.

اختلاف در شیمی و فیزیک سطح، در فرآیند بهبود بافت ها موثر عمل کرده است. تفاوت در جذب یون ها و چسبندگی پروتئین ها بر روی تکثیر سلول های بافت نرم بسیار تاثیر گذار است. هم چنین تاثیر بسزایی در رشد کلاژن ها، تشکیل بافت کراتین، جوش خوردن اباتمنت و سلامت باقت دارد.

در نهایت با تمام محدودیت های این پژوهش به این نتیجه رسیدیم که اباتمنت ها ی دارای لایه اکسیدی و نانو ساختار تفاوت زیادی در تعداد باکتری ها ندارند اما باعث سلامت بیشتر بافت، خونریزی کمتر و ارتفاع مخاط بیشتری در طی ۲ سال می شوند، برای بررسی تاثیر سطوح مختلف اباتمنت روی باکتری های تشکیل شده باید تحقیقات گسترده تری انجام گردد. چرا که نوع باکتری در فرآیند ترمیم و سلامت بافت ها بسیار اهمیت دارد.

کاشت دندان وانواع اتصال روکش و اباتمنت

هر کدام از اجزای ایمپلنت کاربرد های خاصی دارد پایه ایمپلنت جایگزین ریشه دندان است اباتمنت واسطه ی پایه ایمپلنت روکش است

روکش ایمپلنت ممکن است از جنس زیرکونیوم یا pfm باشد،ابتمنت نیز ممکن است فلزی یا زیرکونیومی باشد

استحکام اباتمنت فلزی بیشتر است

هر دوروش پیچ شدن وسمان شدن برای اتصال روکش به اباتمنت تایید شده است

و هر دوموفقیت آمیز بوده است

روکش دندان بر پایه ایمپلنت تبدیل به گزینه مناسبی برای جایگزینی دندان از دست رفته شدند. چرا که در طولانی مدت نتایج فوق العاده ای را به همراه داشتند. رو کش های بر پایه ایمپلنت هم با پیچ قابلیت اتصال دارند و هم با سمنت کردن.
اباتمنت های فلزی بهترین نمونه هستند چرا که در همه ی نواحی فک، میزان موفقیت بالایی را داشته اند. مدتی بعد اباتمنت های از جنس زیرکونیوم مطرح شدند که زیست سازگاری مطلوبی در برخورد با بافت های سخت و نرم از خود نشان دادند. اخیرا پژوهش ها به بررسی اباتمنت های سرامیکی و فلزی پرداخته اند و میزان موفقیت و مشکلات آن ها را تقریبا مشابه به هم گزارش کرده است. اما شکستگی و مشکلات بیولوژیکی در اباتمنت های سرامیکی بیشتر است. اگرچه اباتمنت های سرامیکی بیشتر در نواحی زیبایی استفاده می شوند.
جدیدترین تکنولوژی cad/cam دو نوع بازسازی بر پایه ایمپلنت را پیشنهاد می کند:
۱) اباتمنت زیرکونیومی سفارشی به همراه تاج دندان سمنت شده
روکش چسبیده (سمنت شده)اطلاعات موجود در باره ی این دو سیستم مشکلات بیولوژیکی بیشتری را به دسته ی اول نسبت داده اند و مشکلات فنی بیشتری را به دسته دوم نسبت داده اند.
اما هیچ کدام از مدل ها برتری نسبت به دیگری ندارد. تا به امروز هیچ مطالعه ای برای ارزیابی نگهداری تاج دندان با سمنت کردن یا با پیچ در ایمپلنت ها وجود نداشته است.
هدف این پژوهش بررسی بیولوژیکی، فنی و آزمایشگاهی نگهداری روکش با پیچ و سمنت کردن تاج دندان بر روی ایمپلنت است.
فرض اولیه ی ما این است که این دو سیستم تفاوتی با هم ندارند.
۴۴ بیمارکه نیازمند جایگزینی یک دندان در ناحیه جلویی، نیش و آسیای کوچک بودند در این پژوهش شرکت کردند. به شکل اتفاقی برای بعضی به روش سمنت کردن و بعضی به روش پیچ کردن روکش دندان قرار داده شد.
برای همه بیماران با استفاده از تکنولوژی CAD/ CAM اباتمنت زیرکونیومی توسط یک نفر طراحی شد. در گروه نگهداری توسط سمنت، اباتمنت های زیرکونیومی مستقیما روکش شدند. در گروه دیگر با پیچ محکم شدند سپس آن ناحیه با کامپوزیت پر شد تا بیمار اذیت نشود.
همه ی بیماران یک الی ۳ هفته پس از قرارگیری روکش، ۶ ماه، ۱ سال و ۳ سال معاینه شدند. در این معاینات، ایمپلنت و روکش ها از نظر بیولوژیکی، فنی و زیبایی ارزیابی شدند.
برای معاینه بیولوژیکی، پارامترهای مربوط به لثه مثل خونریزی و عمق پروب ، تحلیل لثه و مخاط انجام شد. هم چنین عرض مخاط کراتینی نیز اندازه گیری شد.
معاینات تصویری و رادیولوژیکی در روز کاشت ایمپلنت و طی فرآیند ۳ ساله با اشعه ایکس بررسی شدند.
ابعاد لبه مرزی استخوان و فاصله بین قسمت بالایی ایمپلنت و فاصله برش استخوان اندازه گیری شدند.
معاینات فنی ۶ ماه، ۱ سال و ۳ سال پس از کاشت ایمپلنت طبق قوانین سلامت عمومی انجام شد. در این بررسی ها شکستگی روکش سرامیکی، زبری سطح آکلوزال و از دست رفتن استحکام مد نظر بودند.
به منظور معاینه بافت های نرم PAPILLA index بررسی شد. همچنین ارتفاع سطح روکش از سقف دهان اندازه گیری شد.
درنهایت پس از بررسی از بین ۴۴ بیمار نتایج ۳۲ نفر با میانگین سنی ۵۱ سال در پژوهش بررسی شد.
پس از ارزیابی این ۳۲ بیمار نتایج بدین شکل بود. معاینات تصویری و بیولوژیکی نتایج مشابهی در مورد هر دوگروه داشتند. مشکلات فنی در گروه نگهداری با سمنت بیشتر بود. همچنین ۲ مشکل جدی بیولوژیکی در بین گروه نگهداری با سمنت گزارش شد.
میزان موفقیت کلی کاشت ایمپلنت دو تکه پس از ۳ سال ۹۷ .۵ درصد بود که با میزان موفقیت بررسی های ۵ ساله انطباق دارد، اما چندین شکل فنی باعث شد میزان موفقیت خود روکش پایین تر باشد.( حدود ۸۰ درصد)
در این پژوهش پارامترهای بیولوژیکی مثل عمق پروب، خونریزی، مخاط کراتینی و تحلیل استخوان مرزی در هر دوگروه مشابه بودند. به طور کلی مشکلات بیولوژیکی در روکش های سمنت شده کمی بیشتر بود در حالی که روکش های پیچ شده بیشتر مشکل فنی داشتند.
میزان موفقیت پایین این پژوهش بخاطر ۸ مشکل فنی پیش آمده بود که در این بین ۶ تا از آن ها شکستگی اباتمنت زیرکونیومی بود که در نهایت منجر کاهش استحکام شد. آمار نشان می دهد تفاوت آنچنانی بین اباتمنت های فلزی و سرامیکی وجود ندارد.
در اکثر مقالات از اتصال خارجی، برای نصب اباتمنت به ایمپلنت استفاده می شود، در صورتی که در این پژوهش اتصال داخلی است و علت شکستگی های زیاد می تواندهمین موضوع باشد. اما حدس محققین وجود اصطکاک حاصل از محکم کردن پیچ یا آماده سازی بیش از حد دیواره های اباتمنت را علت شکستگی های متعدد در اتصالات داخلی می داند.
حدس دیگر برای این اتفاق موقعیت ایمپلنت دندان است، چرا که ۴ مورد شکستگی در دندان های آسیای کوچک رخ داده بود، چنین موردی در پژوهش مشابه هم مشاهده شد.
برخی شواهد علت شکست های مربوط به روکش سمنت شده را مقدار سمنت اضافی می دانند. حذف این سمنت های اضافی، سخت است و باعث بیماری های لثه ای می شود.
مقدار محدود بیماران یکی از محدودیت های این پژوهش بود، علاوه بر این تعداد ایمپلنت های کاشته شده در قسمت عقبی ( آسیای کوچک) بیشتر از ناحیه جلویی بودند، این عدم توازن می تواند عامل گمراه کننده ای در نتایج و مشکلات فنی ایجاد کند.
پس به طور کلی نتایج حاصل از بررسی های تصویری، بیولوژیکی و فنی برای این دوگروه تفاوت زیادی نداشتند. مشکلات بیولوژیکی فقط در گروه روکش سمنت شده مشاهده شد که یکی از آن ها به خاطر عدم حذف سمنت اضافی بود.

کاشت دندان همراه با بازسازی استخوان از فرد دیگر

آیا برای پیوند استخوان قبل از کاشت ایمپلنت می توان از استخوان فرد دیگر استفاده کرد؟

چند درصد احتمال موفقیت درمان وجود دارد؟

ما در این مقاله علمی به بررسی پیوند استخوان از فرد دیگر در کاشت ایمپلنت پرداخته ایم

و به این سوالات پاسخ خواهیم داد

درسال ۱۹۲۵ یک تقسیم بندی برای انواع بی دندانی مطرح شد، این تقسیم بندی باعث سهولت ارتباط بین دانشجویان و حتی جراحان شد، او بی دندانی جزئی را به چهار دسته کلی تقسیم بندی کرد، دسته اول بی دندانی کلی ناحیه عقبی فک، دسته دوم بی دندانی یک طرفه ناحیه عقبی فک، دسته سوم بی دندانی یک طرفه بین ناحیه عقبی و ناحیه جلویی، و دسته چهارم بی دندانی در ناحیه جلویی فک است، بی دندانی دسته چهارم در فک پایینی ناشی از آسیب دندانی، بیماری های مادرزادی، پوسیدگی و بیماری های لثه ای است، از دست دادن دندان های جلویی فک پایین، چالش جدی برای متخصصان است و راه کارهایی مثل دندان مصنوعی متحرک و ثابت و پروتز های بر پایه ایمپلنت برای درمان ارائه شده اند، همه این راه کار ها در صورتی که به شکل مناسب به کار گرفته شوند نتایج قابل قبولی خواهند داشت. اما مشکلات پیش بینی نشده ای مثل التهاب توسط باکتری های اطراف ایمپلنت امکان رخ دادن دارند، در نهایت گزینه مد نظر درمان بی دندانی در فک پایین استفاده از پروتز بر پایه ایمپلنت است.

تحلیل استخوان حتی قبل از کشیدن دندان، با آسیب و التهاب و عفونت نیز اتفاق می افتد.

وقتی دندان از دست می رود تحلیل استخوان شروع می شود، در اکثر موارد جبران تحلیل استخوان نیازمند پیوند عمودی و افقی استخوان است تا بتوان ایمپلنت را کاشت.

برای جبران استخوان تحلیل رفته در قسمت جلویی فک پایین راه کارهای متفاوتی ارائه شده است، پیوند استخوان از حیوان یا گونه مشابه به همراه دو ممبرین پلی تترافلوئوراتیلن، پیوند استخوان از حیوان یا گونه مشابه بدون ممبرین، روش پیوند استخوان ساندویچ از آن جمله است.

پیوند استخوان از خود شخص یا از همان محل پیوند برداشته می شود، یا از محل دیگری .

موقعیت های داخلی مثل تقاطع استخوان های فک و انحنای استخوان جانبی هزینه، عوارض و بستری کمتری دارد.

حذف عوارض و مشکلات به وجود آمده برای موقعیت اهداکننده استخوان خود فرد، انگیزه ای شد برای ظهور بلوک های استخوانی که از فرد دیگری گرفته می شوند.

اما برتری این بلوک های استخوانی نسبت به پیوند استخوان از خود فرد از نظر جوش خوردگی و بازسازی بهتر همچنان مورد بحث است.

تمرکز این پژوهش بر روی پیوند استخوان از فرد دیگری برای جبران استخوان تحلیل رفته در ناحیه جلویی فک پایین است.

در ضمن بعد از پیوند استخوان قرار است پروتز بر پایه ایمپلنت نصب شود.

ابتدا پیوند در ناحیه مرزی استخوان شروع شد، بعد از بی حسی موضعی، برشی در بافت کراتینی و در ادامه برشی در دندان های کناری انجام شد.

برش های عمودی بین دو دندان کناری انجام شدو مراقبت از آسیب دیدگی عصب های روانی نیز صورت گرفت. بلوک استخوانی اهدایی، در مکان مورد نظر قرار گرفت، سپس پیچ شد تا محکم شود، و آن جا را بپوشاند. سپس بر روی آن ممبرین قرار گرفت ، در نهایت ناحیه برش داده شده بخیه زده شد.

پس از گذشت ۶ ماه برش مجدد انجام شد و پیچ ها خارج شدند و برش دیگری برای کاشت ایمپلنت انجام گرفت، در نهایت تاج های دندان سرامیک پس از انجام فرآیند هیلینگ و قرارگیری اباتمنت نصب شدند.

پس از نصب، هر ۳ ماه بیمار برای بررسی محکم بودن اجزا، موقعیت دقیق ایمپلنت و عدم جابجایی آن و بهبود بهداشت دهانی به پزشک مراجعه کرد.

به طور کلی ۲۴ بلوک استخوانی برای ۱۴ بیمار در این پژوهش پیوند زده شد. میانگین سنی بیماران ۳۸ سال بود، میانگین افزایش عمودی استخوان ۵ میلیمتر و افقی ۲ میلیمتر گزارش شد. ۲۶ ایمپلنت استفاده شد و میزان موفقیت بلوک استخوانی و ایمپلنت به ترتیب ۹۱ درصد و ۱۰۰ درصد بود.

استخوان جدید شکل گرفته، باقیمانده مواد پیوند استخوان و بافت های نرم همگی در محل پیوند شده مشاهده شدند.

نفوذ هیچگونه التهاب و عفونتی در آن ناحیه مشاهده نشد. ۱۷ درصد باقیمانده ماده پیوند استخوان، ۴۲ درصد استخوان جدید، و ۴۱ درصد مغز استخوان وجود داشت.

نتایج این پژوهش هم از نظر عملکردی و هم زیبایی موفقیت آمیز بودند. یکی از علت های آن استفاده از بلوک استخوانی از فرد دیگری است که پتانسیل بالایی برای پیوند استخوان دارد. اگرچه روش های دیگر، قدرت پیوند بیشتری در جهت عمودی و افقی دارند اما میزان موفقیت آن ها قابل پیش بینی نیست. علی رغم نتایج آزمایشگاهی موفق با این بلوک استخوانی هنوز از نظر علمی ، میزان تکرار پذیری موفقیت آن ثابت نشده است.

پیش بینی طولانی مدت و پایداری حجم پیوند شده، موضوعات مورد سوال هستند. عامل مهم دیگر میزان حساسیت، روش و مشکلات و عوارض آن است. با در نظر گرفتن همه این موارد، هیچ کدام از روش های پیوند استخوان برتری نسبت به هم ندارند.

استفاده از این بلوک استخوانی با برخی مشکلات و عوارض در بافت های نرم و سخت همراه بود. مشکلات پیش آمده در بافت نرم، به این شکل نیست که حتما پیوند با شکست مواجه شود. چرا که با استفاده از ژل کلروهگزیدین می توان جلوی آن ها را گرفت.

میزان برش در این روش زیاد است، و باید به آن توجه کرد. پوشاندن ریشه های برش داده شده سخت است و نتایج آن قابل پیش بینی نیست.

تمامی ایمپلنت های کاشته شده در این پژوهش فرآیند جوش خوردن را با موفقیت گذرانده اند . هردوروش کاشت فوری و با تاخیر ایمپلنت انجام شد و میزان موفقیت آن ها ۶۱ تا ۱۰۰ درصد و ۷۵ تا ۹۸ درصد به ترتیب گزارش شد.

در این پژوهش از تکنیکی استفاده شد که امکان دسترسی به ترکیب درصد استخوان را فراهم می کرد.

پیوند استخوان با این بلوک و کاشت ایمپلنت با تاخیر باعث افزایش تولید استخوان جدید به همراه افزایش سرعت ادغام ایمپلنت دندان و استخوان می شود.

قبل از تصمیم گیری راجع به نوع جراحی روش های مختلف با مشورت پزشک باید بررسی شوند و همه جوانب آن ها بسته به نوع بیمار بررسی شوند.

پس پیوند استخوان با این بلوک برای درمان بیدندانی در قسمت جلویی فک پایین امیدوارکننده اما بررسی های طولانی مدت و علمی باید همچنان در دستور کار باشد.

کاشت دندان وجلوگیری از آسیب به عصب

آسیب به عصب هنگام جراحی ایمپلنت موضوع بسیار مهمی است 

یکی از راه های جلوگیری از این آسی ها استفاده از ایمپلنت های پایه کوتاه می باشد 

توضیحات بیشتر در ادامه مطلب

محققان طی تحقیقات خود۳۰ بیمارکه کاشت ایمپلنت انجام داده بودند را مورد مطالعه قرار دادند، و متوجه درد و مشکلات مختلفی هنگام صحبت کردن، و خوردن غذا شدند، تقریبا ۱ درصد از فرآیندهای کاشت ایمپلنت باعث آسیب دیدگی عصب می شود، این محققین معتقدند پزشکان باید دقت بیشتری قبل و بعد از جراحی ایمپلنت داشته باشند، ایمپلنت مانند ریشه دندان طبیعی است که مانند پیج استوانه ای شکل در داخل فک جای می گیرد، تا دندان یا بریج را نگه دارد.

در سال های اخیر آسیب عصب ها بر اثر جراحی ایمپلنت شیوع پیدا کرده اند، تقریبا ۱۰۰۰۰ جراحی ایمپلنت هر ساله در انگلیس انجام می پذیرد. در سال ۲۰۰۷، ۳۰ درصد آسیب به عصب ها بر اثر کاشت ایمپلنت اتفاق می افتاد در صورتی که در ۱۹۹۷ این آمار ۱۰ درصد بود.

نیمی از این ۳۰ بیمار پس از جراحی ایمپلنت، درد و ناراحتی داشتند و ۴۰ درصد از بی حسی آن نارضایتی داشتند، ۳۰ درصد از آن ها دچار مشکلات روانشناسی شدند از جمله ۴ تا از آن ها که افسردگی گرفته بودند.

محققین اعتقاد داشتند بیماران باید خطرات این نوع جراحی را بدانند، همچنین متخصصان باید فرآیند جراحی را بهبود دهند.

متخصصان باید مراقب آسیب عصب دندان ها ، در حین جراحی باشند.

از بین ۳۰ بیماری که جراحی ایمپلنت انجام داده بودند، ۷۰ درصد آن ها ، ۶ ماه بعد از جراحی به متخصصین عصب مراجعه کردند، و برخلاف شواهد معلوم شد که برداشتن ایمپلنت پس از جراحی خطر آسیب دائمی را کاهش می دهد. فقط ۳ نفر از آن ها به موقع مراجعه کرده و درمان شدند.

دانشمندان پیشنهاد می کنند که از ایمپلنت های کوتاه تر استفاده شود تا خطر آسیب دیدگی عصب کاهش یابد.، همچنین آن ها اعتقاد دارند که بیماران علاوه بر خطرات کاشت ایمپلنت نسبت به مزایای گسترده آن نیز آگاه شوند.

ریسک آسیب عصب ها بستگی به موقعیت  ایمپلنت  دندان دارد، اما پزشکان باید جانب احتیاط را رعایت کنند تا این خطرات را کاهش دهند و بهترین نتایج را بگیرند.

کاشت دندان و جلوگیری از مشکلات وآسیب پس از جراحی

در قسمت عقبی فک بالا به علت تورم سینوس ها دچار کمبود استخوان هستیم دیگر محدودیت این قسمت این است که نیروی اکلوزال به طور یک نواخت پخش نمی شود

 ما مقاله طراحی کردیم ،هدف از این مقاله این است که بررسی کنیم در این نواحی کاشت ایمپلنت را به طور تلفیقی هم با زاویه و هم بدون زاویه انجام دهیم 

توضیحات بیشتر در ادامه مطلب

از دست دادن دندان در قسمت عقبی، باعث تغییرات آناتومیکی در فک می شود، این تغییرات مانعی برای بازگردانی دندان ها می شوند، در نتیجه جویدن، زیبایی و برقراری ارتباط آن فرد دچار مشکل می شود.

بر اساس دسته بندی بعضی محققین در قسمت عقبی فک بالا، بیشتر استخوان نوع ۳و ۴ داریم، نیروهای اکلوزال در قسمت دندان های آسیانسبت به دندان های جلویی بیشتر است.

علاوه بر این بخاطر تورم سینوس ها و تحلیل استخوان در این قسمت، دچار کمبود استخوان هستیم، این موضوع باعث می شود نسبت تاج به ایمپلنت در قسمت عقبی فک بالا مطلوب نباشد، چرا که فک بالا نسبت به فک پایین تراکم کمتری دارد.

برای جلوگیری از مشکلات آناتومیکی و فیزیولوژیکی که بخاطر از دست رفتن دندان ها بوجود می آیند، چندین راه وجود دارد:

پروتز ثابت برپایه ایمپلنت ۲) لیفت سینوس ۳) پیوند استخوان ۴) جراحی فک ۵) ایمپلنت های کوتاه ۶) ایمپلنت زیگوماتیک ۷) ایمپلنت زاویه دار

بعضی معتقدند معتقدند چنانچه ایمپلنت، زاویه دار کاشته شود، محکم تر به قسمت بیرونی استخوان متصل می شود، تئوری موجود در پس این دیدگاه این است که نیروهای اکلوزال یکنواخت تر پخش می شوند و نیروی اعمالی به ایمپلنت اصلا خطرناک نیست.

اگرچه این نوع درمان به عنوان روش معتبر پذیرفته شده است اما شواهد کافی برای موفقیت در ناحیه عقبی فک همچنان کافی نیست.

به همین خاطر هدف این مقاله بررسی تلفیقی ایمپلنت های کاشته شده به صورت عمود و زاویه دار در قسمت عقبی فک بالا می باشد.برای انجام این پژوهش یک تحقیق دوساله در یک مرکز درمانی انجام شده که در آن بیمارانی با این شرایط شرکت می کردند.

۱) دارای ۱۸ سال سن یا بیشتر ۲) حداقل ۲۳ سال سن داشتند و دندان هایی در ناحیه عقبی فک بالا داشتند. ۳) میزان استخوان آن ها در قسمت پایینی سینوس کمتر از ۸ میلی متر بود پس یا باید پیوند استخوان انجام می دادند یا از ایمپلنت زاویه دار استفاده می کردند.

۴) بیمارانی که مشکلی با فرآیند جراحی نداشتند

برای همه بیماران ایمپلنت های زاویه دار قرار داده شد، ایمپلنت های زاویه دار طبق تعریف، بدین معناست که زاویه ای بیشتر از ۱۵ درجه نسبت به سطح اکلوزال دارد.

پس از بی حسی موضعی و انجام برش و دریل کردن فرآیند کاشت شروع می شود. ابتدا ایمپلنت زاویه دار با توجه به آناتومی دیواره ی سینوس با زاویه ۲۰ درجه نسبت به سطح اکلوزال کاشته شد. درادامه ایمپلنت صاف کاشته شد، فرآیند بهبود به طور کامل بررسی شد تا هیچ گونه عفونتی وجود نداشته باشد.

۳ ماه بعد از جراحی اباتمنت ها نصب شدند و ۶ ماه بعد پروتز های ثابت روی ایمپلنت ها قرار گرفتند.

اباتمنت های صاف به ایمپلنت های صاف منتقل شدند، در حالی که برای ایمپلنت های زاویه دار، اباتمنت های ۱۷ درجه یا ۳۰ درجه استفاده شدند.

موفقیت ایمپلنت تا دوسال پس از کاشت نهایی آن بررسی شد، معیارهای ارزیابی موفقیت بدین صورت بودند. پایداری ایمپلنت، عدم وجود عفونت، عدم درد، کاهش حاشیه لثه کمتر از دو میلیمتر.

این پژوهش متشکل از ۲۱ بیمار بود که ۷۰ ایمپلنت برای آن ها استفاده شد، هیچ کدام از ایمپلنت ها در بازه زمانی ۲ ساله با شکست مواجه نشدند.

همه این بیماران پروتز ثابتی در قسمت عقبی فک بالا داشتند، که بر پایه ایمپلنت های صاف و زاویه دار بودند، میانگین سن بیماران ۶۰ سال بود، از بین این ۷۰ ایمپلنت، ۳۷ ایمپلنت به صورت عمود و ۳۳ ایمپلنت به صورت زاویه دار بودند.

پس از دوسال بررسی، نتایج حاکی از آن بود که ایمپلنت های زاویه دار، تاثیری بر روی میزان موفقیت و تحلیل مرزی استخوان ندارد.

علاوه بر این پژوهشی دیگر میزان موفقیت پروتزی را که با ایمپلنت های زاویه دار و صاف حمایت شده بود را ۱۰۰ درصد گزارش کرد و آن را جایگزین مناسبی برای پیوند سینوس دانستند.

بدون شک ناهمگونی مطالعات مختلف مقایسه را سخت می کند.

به عنوان مثال متغیرهای مختلف در پژوهش با دیگر مطالعات فرق دارد. به عنوان مثال متغیرهای مختلف در پژوهش با دیگر مطالعات فرق دارد که این خود یک ناهمگونی است.

ما در ابتدای پژوهش کارمان را با دو فرضیه شروع کردیم، اول اینکه میزان موفقیت ایمپلنت و تحلیل مرزی استخوان تحت تاثیر زاویه ایمپلنت نسبت به سطح اکلوزال نیست. و دوم اینکه تحلیل مرزی استخوان به بیمار و نوع جراحی وابسته نیست.

اما بعد از مشاهده نتایج باید فرضیه دوم را صراحتا رد کنیم، چرا که موقعیت ایمپلنت کاشته شده در میزان تحلیل استخوان موثر می باشد. تحلیل مرزی استخوان در دندان های آسیای کوچک بیشتر از آسیای بزرگ است.

پس برای چنین درمان هایی باید خط لبخند، نوع لثه، ارتفاع بافت نرم، زاویه ایمپلنت و ارتفاع اباتمنت کج را هم در نظر گرفت.

تحلیل مرزی استخوان هنگامی که ایمپلنت های زاویه دار در ناحیه دندان های آسیای کوچک هستند افزایش می یابد چرا که باید اباتمنت بلندتری استفاده شود.

علاوه بر این، شکل، ارتفاع و عرض قسمت مرزی استخوان یا لثه هم در قرار گیری ایمپلنت تاثیر گذار است.

دانشمندان میزان استخوان در دسترس را به ۴ دسته تقسیم کردند:

۱)فراوان ۲) کافی ۳) در معرض خطر ۴) کم

استخوان فراوان نیاز به پیوند ندارد، عرض آن بیشتر از ۵ میلیمتر، و ارتفاع آن بین ۱۰ تا ۱۳ میلیمتر و طول آن ۷ میلیمتر است.

استخوان کافی بین ۲٫۵ تا ۵ میلیمتر عرض دارد، ۱۰ تا ۱۳ میلیمتر ارتفاع وبیش از ۱۲ میلیمتر طول دارد، این نوع استخوان ها بسته به طبیعت و میزان کمبود، می توانند پیوند زده شوند.

استخوان در معرض خطر، حتما باید بسته به نیاز تحت پیوند بافت و استخوان قرار بگیرد. استخوان کم هم نیازمند پیوند از مکان هایی جز دهان دارد، و به طور کلی قابلیت کاشت ایمپلنت را ندارد، این دسته بندی نتایج مارا تکمیل می کند.

در نهایت، ساییدگی پروتز موقت در حین فرآیند ادغام باعث افزایش تحلیل مرزی بیشتر استخوان نسبت به آن هایی که ساییدگی پروتز موقت ندارند می شود.

اما درمورد ساییدگی پروتز موقت اطلاعات کافی وجود ندارد، و نیازمند مطالعات بیشتری است.

به طور کلی نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که درمان، با ایمپلنت های زاویه دار و صاف در قسمت عقبی فک بالا، روشی معتبر است.

علاوه بر میزان موفقیت بالای آن ها، مزایایی نسبت به روش های درمان دارد، ایمپلنت های زاویه دار از بعضی جراحی ها مثل پیوند استخوان، لیفت سینوس، و استفاده از ایمپلنت زیگوماتیک جلوگیری می کند.همچنین این ایمپلنت ها از اختلال عصب های فک ، آسیب دیدگی شریان های سینوس جلوگیری می کند و عوارض جانبی را کمتر می کند. از دست رفتن ایمپلنت های زاویه دار، با ایمپلنت زیگوماتیک و صاف قابل درمان است و فقط نیاز به اصلاح پروتز دارد.

از مزایای دیگر آن توزیع بهتر فشارهای اکلوزال، کاهش هزینه ها، کاهش زمان درمان و کاهش نرخ مرگ و میر است. چراکه دیگر نیاز به پیوند استخوان نیست، اگر میزان موفقیت آن از ایمپلنت های صاف کمتر بود، این مزایا بی فایده بودند در صورتی که این طور نبود.

طبق یافته های ما، ایمپلنت های کج برای حمایت از پروتزهای ثابت در بازه زمانی کوتاه یا متوسط بسیار مناسب هستند. اینکه نتایج تا چه حد برای بیماران مفید باشد بستگی به پارامترهای مدل سازی دارد، از نظر ما بهترین بیماری که برای آن می توان از ایمپلنت های زاویه دار استفاده کرد بیماری است که با استخوان نوع ۲ و لبه ی مرزی نوع B، فاقد پروتز در دندان مخالف فک پایین می باشد.

شرایط ایده آل دیگر عبارتند از:

عدم استفاده از ایمپلنت های مخروطی، استفاده از ایمپلنت های زاویه داردر دندان های آسیایی بزرگ به جای آسیای کوچک و عدم استفاده از پروتز موقت در حین فرآیند ادغام ایمپلنت و استخوان.

پس این پژوهش به طور کلی ۳ نتیجه داشت:

۱) اگر نیاز به بررسی های طولانی با ابعاد بزرگ تر هستیم اما استفاده همزمان از ایمپلنت کج و صاف برای حمایت از پروتز، درمان امن و موثری در قسمت عقبی فک بالاست.

۲) با ترکیب این ایمپلنت نه میزان موفقیت کم می شود و نه تاثیری بر تحلیل استخوان مرزی دارد.

۳) میزان تحلیل استخوان مرزی بستگی به موقعیت کاشت ایمپلنت کج دارد، چنانچه در موقعیت آسیای کوچک باشد، میزان تحلیل بیشتر است.