درد پس ازکاشت دندان وعوامل افزاینده آن

ایمپلنت دندانی یکی از بهترین روش های درمان پرکردن فضای خالی در دهان  است

درد پس از کاشت دندان اگر همه چیز نرمال باشد ،کمی نگران کننده است

بروز بعضی از درد ها ممکن است به خاطر التهاب اطراف ایمپلنت باشد

توضیحات بیشتر در مورد درد پس از کاشت ایمپلنت در ادامه مطلب

با وجودی که علائم کلینیکی و رادیوگرافیکی، میزان عوارض در ایمپلنت دندان را نشان می دهند، می توان گفت تشخیص علت درد بیمار زمانی که همه پارامترها در آن نرمال است، می تواند نا امید کننده باشد، با مطالعات گسترده به این نتیجه رسیده اند که چند عامل می تواند درد پس از جراحی ایمپلنت را ایجاد کند، که هنوز ابهاماتی در تشخیص آن ها وجود دارد. درد شدید پس از ایمپلنت دندان زمانی که عوامل رادیوگرافیکی و بالینی طبیعی هستند یک فریب محسوب می شودعلائم بالینی که درد ناشی از آن به خاطر بیماری هایی همچون پری ایمپلنتایتیس یا التهاب اطراف ایمپلنت است شامل:

خونریزی بعد از پروب، افزایش عمق پروب، ترشح چرک، بافت شکننده، زخم و … می باشد.

به هر حال زمانی که علائم طبیعی است و تنها مشکل ممکن است درد باشد، چه کار باید کرد؟

در این مبحث درباره درد و علائمی که باعث ایجاد درد می شود صحبت خواهیم کرد، inferior alveolar nerve که از کانال آلوئولار اینفریور خارج می شود، این نقطه به عنوان منطقه امن شناخته می شود، و در صورت ضربه به این قسمت در هنگام ایمپلنت ، خونریزی و بی حسی در این مکان به وجود می آید.

استفاده از بافت کراتینیزه ناکافی در اطراف روکش ایمپلنت:

برخی مطالعات پیشنهاد کرده اند که فقدان بافت کراتینی می تواند منجر به ایجاد درد پس از ایمپلنت دندان شود، این نشانه هم هنگام مسواک زدن ، خوردن غذا و … ایجاد می شود.

تماس ناهنجار ایمپلنت با استخوان:

زمانی که بافت فیبرینی استخوان بدن را احاطه می کند، باعث می شود تماس ایمپلنت با استخوان ضعیف باشد، در این مواقع تصویر رادیوگرافی سطح تماس ایمپلنت با استخوان را طبیعی و نرمال نشان می دهد، اما بیمار احساس درد می کند.

عوامل خطرساز دردزا:

برخی عوامل خطر ممکن است، باعث ایجاد درد پس از ایمپلنت شوند، این عوامل عبارتند از :

اختلالات حساسیت و درد عضلانی، درد مزمن، افسردگی، اضطراب و غیره.

این عوامل می توانند به علل ناشناخته درد ایجاد کنند، که این عامل نیز باعث ایجاد درد پس از کاشت ایمپلنت می شود

کاشت دندان و حساسیت بدن به ایمپلنت

آلرژی به فلزات بسیار مورد بحث است 

در واقع آلژی پاسخ بدن به ماده خارجی است می تواند خفیف یا مرگ بار باشد حساسیت به تیتانیوم موجود در ایمپلنت بسیار مورد بحث قرار گرفته است 

ما در این متن به این موضوع پرداخته ایم

حساسیت به فلز در بیشتر موارد رخ می دهد، آلرژی پاسخ ایمنی بدن نسبت به اجسام خارج از بدن می باشد، چه به صورت زنده و چه به صورت غیر زنده.

چهارنوع واکنش آلرژیک وجود دارد که باعث شروع پاسخ آنتی بادی به اجسام خارجی می شود، وقتی سیستم ایمنی بدن که در برابر باکتری ها، ویروس ها و بیماری ها از بدن ما محافظت می کند شروع به پاسخ دفاعی نسبت به سلول های خود شخص می کند، به عنوان آلرژی شناخته می شود.

حساسیت می تواند منجر به خارش های خفیف شود و در موارد نادر باعث غیرفعال شدن چند سیستم در بدن به نام آنافیلاکسی شود.

حساسیت به هر چیزی ممکن است وجود داشته باشد، از جمله حساسیت به فلزات.

طبق گزارشات به دست آمده بیش از ۵ درصد مردم در معرض واکنش های آلرژیک نسبت به فلزات می باشند، اخیرا گزارش شده که ۱۷ درصد از زنان و ۳ درصد از مردان به نیکل آلرژی دارند، و ۱ تا ۳ درصد مردم به کبالت و کروم حساسیت دارند، در میان بیماران درماتیت ( التهاب پوست)، حساسیت به فلز از همه بیشتر است. اثرات اجسام فلزی مثل جواهرات دکمه های فلزی، مواد ترمیمی دندان مثل آمالگام، تلفن همراه و … می تواند بر این موضوع موثر باشد. طبق مطالعات به دست آمده شیوع آلرژی به کبالت از همه بیشتر است بسیاری از آلرژی ها با قرار دادن فلزات به جای عضو مصنوعی مثل استنت در رگ های خونی، همچنین پروتز در لگن و زانو بروز می دهند.

قرار گیری ایمپلنت دندان:

ایمپلنت های دندانی که به منظور جایگزینی دندان از دست رفته کاربرد دارند، از تیتانیوم خالص یا آلیاژهای تیتانیوم تهیه شده اند، یکی از جنبه های مثبت تیتانیوم این است که با استخوان به راحتی ادغام می شود، ایمپلنت های فلزی همچنین می توانند باعث ایجاد واکنش های آلرژیک شوند. طبق مطالعه ای که بر روی ۱۵۰۰ بیمار انجام گرفته است نشان می دهد که میزان آلرژی به ایمپلنت بسیار کم و حدود ۶ دهم درصد است، و میزان واکنش مثبت آلژیک دربیمارانی که ایمپلنت را بدون علت شناخته شده دیگری از دست داده بودند، زیاد بود. با این حال چون جایگزینی دندان از دست رفته کاشت ایمپلنت یک گزینه انتخابی بلند مدت است، مطالعات نشان می دهد که هر گاه جسم خارجی به بدن وارد شود، باعث واکنش های آلرژیک موضعی در تعداد بسیار کمی از افراد خواهد شد به همین دلیل قبل از انجام درمان ، دندانپزشک باید از آلرژی بیمار با خبر باشد.

ایمپلنت دندان و ارزیابی فشار های اعمالی بر آن

ارزیابی فشار های وارده بر ایمپلنت به طراحی پایه آن وابسته است 

ایمپلنت های مخروطی نسبت به ایمپلنت های استوانه ای فشار را بسیار بهتر به استخوان های اطراف منتقل میکنند

بیشترین فشار زمانی به ایمپلنت وارد می شود که زاویه آن 90 درجه به حالت عمود بر ایمپلنت وارد گردد

پروتزهای بر پایه ایمپلنت چه ثابت و چه متحرک، معتبرترین روش های درمان در دندانپزشکی هستند، اما تاثیر جابجایی های مکانیکی بر روی عملکرد و جوش خوردنایمپلنت ها همچنان مشخص نیست.

جوش خوردن ایمپلنت با استخوان فرآیند پیچیده ای است که درآن با فعالیت های مولکولی و سلولی در فصل مشترک ایمپلنت و استخوان سروکار داریم.

علاوه برا این چنانچه فشارهای زیادی بین ایمپلنت و استخوان وجود داشته باشد، باعث ایجاد التهاب و عدم موفقیت عدم موفقیت می شود. پس بررسی مطالعه متغیرهای بیومکانیکی را برای ایمپلنت های مختلف محاسبه و بررسی کرد. بدین منظور می بایست ابعاد و ویژگی های قسمت های مختلف استخوان و ایمپلنت را داشته باشیم.

در محاسبات علاوه بر این که شکل هندسی پیچیده استخوان را باید در نظر بگیریم، نوع بافت آن نیز بسیار حائز اهمیت می باشد، با در نظر گیری این جزئیات نتایج تری حاصل می شود و دانش مارا درباره بر همکنش های مکانیکی ایمپلنت و استخوان افزایش می دهد.

پس هدف ما بررسی شرایط بیومکانیکی در فصل مشترک ایمپلنت و استخوان و عملکرد ایمپلنت است. ما در این بررسی شکل پیچیده استخوان و نوع بافت آن را در نظر گرفتیم.

دو تکه از استخوان فک پایین دو جسد مرد تهیه شد، این دو تکه استخوان اسکن شدند، حجم این استخوان ۰٫۱۵ و ۴۰/. بود. فایل dicom این استخوان ها تبدیل به stl شد تا در مدل سازی FEM استفاده شوند. ایمپلنت ها و استخوان های مورد نظر در نرم افزار ANSYS روی هم سوار شدند.

هنگام جویدن ، دندان ها تحت فشار های شدیدی قرار می گیرند، ما در این پژوهش این نیرو را ۱۵۰ نیوتن فرض کردیم، هم چنین سه جهت مختلف برای شبیه سازی شرایط دهان در نظر گرفته شد.

۱) ۱۵۰ نیوتن در راستای محور طولی ایمپلنت

۲) ۱۵۰ نیوتن با زاویه ۴۵ درجه

۳) ۱۵۰ نیوتن در راستای محور عرضی

۲ حالت برای میزان جوش خوردن در نظر گرفته شد: ۱) جوش خوردن کامل ۲) جوش خوردن جزئی

۲ نوع بافت استخوان یکنواخت و الاستیک هم برای مدل سازی در نظر گرفتیم. پس در کل ۱۲ حالت داریم

جهت جابجایی ایمپلنت در استخوان نسبت به محور ایمپلنت در نظر گرفته شد. ۱) جهت افقی که از زبان تا گونه دامنه ی تغییرات آن است.

۲) جهت عمودی

بیشترین میزان جابجایی مربوط به استخوان با حجم کمتر (۱۵/۰) بود که در آن فرآیند جوش خوردن به شکل جزئی صورت گرفته و جهت نیروی اعمالی در راستای افقی بود.

در جهت عمودی بیشترین میزان جابجایی مربوط به ایمپلنت هایی بود که فرآیند جوش خوردن به صورت جزئی در آنها اتفاق افتاده بود، حجم استخوان در این مورد آنچنان تاثیر نداشت، به طور کلی جابجایی ایمپلنت های جوش خورده کمتر از ایمپلنت های جزئی جوش خورده بود.

شدت فشار بر روی ایمپلنت های کاشته شده، نیز بررسی شد. بیشترین میزان فشار وقتی است که نیرو به شکل عمودی به ایمپلنت های کامل جوش خورده وارد می شود.

در این پژوهش جابجایی افقی و عمودی ایمپلنت های کامل جوش خورده زیر ۷ میکرون بود، این مقدار در ایمپلنت های جزئی جوش خورده بیشتر بود، جویدن باعث جابجایی بین ۵۰ الی ۱۰۰ میکرون در جهت افقی و عمودی می شود، که این مقدار در ایمپلنت  دندان کامل جوش خورده بسیار کمتر است.

جابجایی دندان جزئی جوش خورده مشابه دندان طبیعی است. اما باید این نکته را ذکر کنیم که نوع جابجایی در ایمپلنت ها متفاو است. برهمکنش دندان طبیعی با استخوان طوری است که در حین اعمال نیرو آن را دفع می کند در حالی که در ایمپلنت دفع نیرویی در کار نیست و حالت خشک چوب شدگی وجود دارد، در مواردی که جوش خوردن ایمپلنت کامل نیست جابجایی ۷۰ میکرونی موجب ساییدگی ایمپلنت می شود، به همین خاطر جوش خوردن ناقص بسیار مهم است.

فشارهای اعمالی به ایمپلنت در مواردی که فرآیند جوش خوردن کامل بود، شدت کمتری داشت و فشار وارد به شکل یکنواخت تری در اطراف ایمپلنت پخش شد، با مقایسه استخوان های با حجم و تراکم مختلف متوجه شدیم که استخوان کمتراکم تر فشار بیشتری را به استخوان فک وارد می کند.

در این پژوهش شدت فشار وارده به ایمپلنتی که جزئی جوش خورده ۲ برابر ایمپلنتی است که کامل جوش خورده است.

پس جوش خوردن ایمپلنت عامل بسیار مهمی در موفقیت و عملکرد ایمپلنت دارد. با مقایسه نتایج متوجه شدیم که این عامل حتما از عامل تراکم و نوع بافت استخوان هم مهم تر است.

یکی از ایرادات این پژوهش این است که فقط از یک نوع ایمپلنت استفاده کرد، اگرچه ارزیابی فشارهای اعمالی به طور کلی به ویژگی های هندسی وابسته است.

انتخاب ایمپلنت های دیگر با سایز و مدل مختلف ممکن است این مقادیر را تغییر دهد، اما جزئیات هندسی ایمپلنت و استخوان که در این مدل لحاظ شدند دید کلی خوبی را به ما می دهند.

در نهایت باید گفت که جوش خوردن ناقص خطرناک ترین موضوع در موفقیت یا عدم موفقیت ایمپلنت است.

پایه ایمپلنت و ورود تکنولوژی به طراحی آن

اگر پایه ایمپلنت خاصیت تر شوندگی داشته باشد در طول عمر ایمپلنت اثر مثبتی دارد

آب دوست بودن سطح پایه ایمپلنت نیز فواید بسیار زیادی در درمان کاشت دندان دارد

ما در این مقاله علمی به بررسی خواص پایه ایمپلنت و تاثیر آن بر درمان خواهیم پرداخت

۱)خواص کلی مورد نیاز ایمپلنت دندان

ایمپلنت های دندانی در واقع ریشه های مصنوعی دندان هستند، و بیش از یک دهه است که به منظور نصب پروتز و تاج دندان استفاده می شوند، با توجه به اهمیت فرآیند ادغام و جوش خوردن، همچنان تیتانیوم اولین گزینه برای ایمپلنت هاست، اگرچه اخیرا مواد جایگزین مثل زیرکونیوم هم سطح شده اند. سطح زیرکونیوم رنگ سفیدی دارد به همین دلیل ظاهر زیباتری نسبت به تیتانیوم خاکستری رنگ است. اما تیتانیوم زیست سازگاری بالایی دارد و سرعت جوش خوردن آن با استخوان بسیار بالاست، هدف اصلی ایجاد تماس بین ایمپلنت و استخوان به نحوی است که در طولانی مدت هم عملکرد مناسب باشد، سطح ایمپلنت دندان باید ویژگی های خاصی داشته باشد، در تماس بابافت های سخت باید قابلیت جوش خوردن داشته باشد و در تماس با بافت های نرم باید چسبندگی سلولی داشته باشد.

بافت های نرم و سخت هردو مستعد حمله باکتری ها هستند که در ادامه منجر به التهابات اطراف ایمپلنت می شوند، این التهابات باعث اختلال در جوش خوردن و در نهایت تحلیل استخوان می شوند.

اصلاحات پیشرفته سطح ایمپلنت ها همواره موضوع مهمی بوده. رقابت بین فرآیند جوش خوردن و رشد باکتری ها در محل مشترک ایمپلنت با بافت بسیار مهم است.اما بیشتر پژوهش ها به فصل مشترک استخوان با ایمپلنت پرداخته اند و نواحی برخورد بافت های نرم مثل لثه با ایمپلنت را کمتر بررسی کرده اند.

۲) زبری میکرونی تا نانویی

در دهه اول پیدایش ایمپلنت ها، سطح آن ها و برهمکنش آن ها با استخوان مهم نبود. اما از اواخر دهه ۸۰ میلادی این موضوع اهمیت پیدا کرد چرا که فرآیند ادغام بسیار تاثیر گذار در کاشت ایمپلنت است . عواملی مثل جنس ایمپلنت، طراحی، وضعیت استخوان، روش جراحی، نحوه کاشت دندان و سطح ایمپلنت در برهمکنش مناسب و طولانی مدت ایمپلنت با استخوان تاثیر گذار است.

در این بین سطح ایمپلنت اهمیت بالایی دارد. بعضی اعتقاد دارند سطوح برتر نسبت به صاف ها بهتر هستند. اما تاثیر این پارامتر نیازمند بررسی های دقیق تری می باشد. روش های مختلفی مثل بلاست کردن، اسید شویی، اکسیداسیون سطح، پوشش های کلسیم فسفات و یا ترکیبی از این ها برای اصلاح سطح مطرح شدند.

در اواخر دهه ۹۰ علاوه بر زبری سطح، موضوع ساختار شیمیایی و انرژی سطح مطرح شد و محققین اعتقاد داشتند این موضوعات بر روی تشکیل استخوان تاثیر گذارند. اما ۱۰ سال پیش محققین توانستند با بلاست کردن و اسیدشویی، سطح آبگریزی تولید کنند. چندین روش دیگر نیز برای تبدیل سطوح آبگریز به آب دوست معرفی شدند که سطوح با انرژی بالا را فراهم می کردند.

بهترین زبری سطح برای برهمکنش ایمپلنت با استخوان چیست؟ علاوه بر زبری سطح، خاصیت ترشوندگی هم حائز اهمیت است چرا که آبگریز یا آب دوست بودن بسیار تعیین کننده است.

۳) اندازه گیری زبری سطح:

اندازه گیری زبری سطح اجسام صاف بسیار راحت است اما ایمپلنت ها به دلیل شکل پیچیده ای که دارند اندازه گیری زبری آن ها سخت تر می شود. دستگاه هایی مثل میکروسکوپ الکترونی برای انجام این کار استفاده می شوند. اما بخاطر الگوریتم های مختلف محاسبه زبری و پارامترهای تاثیر گذار ، اطلاعات دقیقی نمی توان از آن ها گرفت. علاوه بر آن ارتباط خاصی بین ارتفاع با برهم کنش های بیولوژیکی وجود ندارد. در حال حاضر پیش بینی عملکرد بیولوژیکی با زبری های نانو و میکرونی محدود است و تا حدودی دور از واقعیت می باشد.

۴) اندازه گیری تر شوندگی سطح

اندازه گیری ترشوندگی سطح هم مانند توپوگرافی سطح چالش بزرگی است. ترشوندگی سطح با اندازه گیری زاویه تماس مایع بررسی می شود، زاویه تماس با معادلات مختلف تبدیل به پارامترهایی می شوند که معیاری از ترشوندگی هستند، روش های اندازه گیری زاویه تماس متفاوتند، مثلا در یک روش قطره بر روی سطح قرار داده می شود، و زاویه آن با میکروسکوپ الکترونی اندازه گیری می شود روش دیگر بررسی ترشوندگی استفاده از کشش سنجی است. این روش از نیروهای هنگام غوطه ورشدن یک مایع بهره می برد تا کشش سطحی را به دست آورد.

۵) تاثیر تمیز بودن سطح ایمپلنت

به طور کلی تیتانیوم ها وقتی در معرض محیط اتمسفری قرار می گیرند به خاطر آلودگی های کربنی انرژی سطحی آن ها تغییر می کند.

طی پژوهشی ثابت شد تمیزی سطح ایمپلنت و انرژی سطحی آن بر روی فرآیند جوش خوردن و بر همکنش با سلول ها تاثیر گذار است.

پس هر گونه ناخالصی یا آلودگی منجر به واکنش های نامناسب سلولی و مولکولی می شود که منجر به تحلیل استخوان می گردد.

۶) مفهوم آلودگی زدایی و افزایش آب دوستی:

همانطور که گفته شد زبری و آلودگی های سطح ایمپلنت بر روی عملکرد آن تاثیر گذارند، در ادامه به روش هایی که منجر به آلودگی زدایی و آب دوستی سطح می شوند می پردازیم.

۶-۱) جلوگیری از آلودگی:

بر خلاف روش های تمیز کردن، امروزه شرکت ها در تلاش هستند با بکارگیری یک لایه هیدروکسیلی ، آب دوستی ایجاد کنند تاسطح ایمپلنت در زمان بسته بندی آلوده نشود.

۶-۲) تاثیر تابش های نوری:

منظور از نور در این مقاله فرابنفش سی و آ می باشد. بر خلاف آلودگی زدایی و آب دوست کردن سطح با تابش فرابنفش آ ، تابش مستقیم فرابنفش سی مانند شتاب دهنده نوری است . فرابنفش سی قادر به بهبود تماس استخوان با ایمپلنت است و باعث افزایش سرعت رشد استخوان در زمان هیلینگ می شود. اخیرا پژوهشی نشان داد که تابش فرابنفش سی به ایمپلنت های آب دوست ، زمان هیلینگ را نصف ایمپلنت های آب گریز می کند . علاوه بر این تابش فرابنش سطوح آب دوستی را آماده می کند که چسبندگی سلول های استخوانی به آن ها بیشتر است.

۶-۳) درمان پلاسما:

در بخش های قبلی دیدیم که آب دوست کردن سطح ایمپلنت یک مزیت محسوب می شود. با پلاسما در زمان کوتاه می توان سطح ایمپلنت را تغییر داد. هم چنین سرعت آن نسبت به تابش فرابنفش نیز بیشتر است و کیفیت کار نیز افزایش می یابد.

۷) سطوح ایمپلنت مدلی از اجزای بدن:

سطح ایمپلنت ها در واکنش با خون، استخوان، و سلول و بافت ها هستند.

۸) چطور سطح ایمپلنت را بهینه سازی کنیم؟

چالش آینده ی همه محققین طراحی سطح ایمپلنت هاست تا در کنار نانو ساختار ایده آل، انرژی و خواص ترشوندگی آن را کنترل کنند. موضوع دیگری که بسیار حائز اهمیت است باکتری هایی هستند که در اطراف ایمپلنت التهاب ایجاد می کنند، برای مقابله با این چالش ها نیاز به همکاری بین رشته ای داریم . رشته هایی مثل داروسازی ، مهندسی پزشکی، شیمی فیزیک و علوم آزمایشگاهی.

یافته های جدید در خصوص ترشوندگی و نانوزبری، تنها مختص ایمپلنت نیست . این نتایج بر روی ایمپلنت های دهان و دندان و هم چنین علم ارتوپدی تاثیر گذارند.

جراحی ایمپلنت وبررسی موثر بودن آنتی بیوتیک بر درمان

استفاده از آنتی بیوتیک قبل وبعد از جراحی ایمپلنت باید طبق نظر پزشک مصرف شود 

ومقدار مشخصی باید استفاده گردد

مصرف آنتی بیوتیک به علت این است که باکتری در آن ناحیه باعث شکست ایمپلنت نگردد

میخواهیم بررسی کنیم که چه مقدار باید از آنتی بیوتیک استفاده کنیم

کاشت ایمپلنت یکی از درمان های معمول در بازگردانی دندان های از دست رفته است. میزان موفقیت ایمپلنت معمولا بین ۹۰- ۹۵ درصد است، اما با وجود این نرخ بالا همچنان شکست هایی قبل و بعد از قرارگیری پروتز اتفاق می افتد، یکی از دلایل شکست های زود هنگام، عفونت وآلودگی به باکتری هاست.

با وجود راه های مختلف درمان، اگر عفونتی وجود داشته باشد، ایمپلنت باید خارج شود، تحمل این عوارض و شکست ها برای متخصصان و بیماران سخت است، به همین دلیل متخصصان تصمیم گرفتند با استفاده از محلول های ضدعفونی کننده و آنتی بیوتیک ها از عفونت ایمپلنت جلوگیری کنند.

آنتی بیوتیک prophylaxis از جمله داروهایی است که در جراحی های دهان و دندان استفاده می شود، این آنتی بیوتیک برای بیمارانی که دارای عفونت های قلب و سیستم دفاعی ضعیفی هستند پیشنهاد می شود، چنانچه جراحی در موقعیت های عفونی انجام می شود این دارو می تواند موثر باشد. اما با رعایت این موارد نیز نمی توان از موفقیت ایمپلنت اطمینان حاصل کرد.

متاسفانه متخصصان هنوز درباره اینکه آیا آنتی بیوتیک ها از شکست یا عفونت های پس از کاشت جلوگیری می کنند یا نه به نتیجه نرسیده اند، علاوه بر این ،این سوال مطرح است که آیا استفاده از آنتی بیوتیک قبل از جراحی و پس از آن می تواند مفید باشد یا خیر؟

پس استفاده گسترده از آنتی بیوتیک ها هم موجب اثر معکوس می شود و این خطر باید جدی گرفته شود، زیرا باعث تقویت باکتری و عفونت های وحشتناک می شود، اخیرا مشاهده شده نرخ تجویز آنتی بیوتیک توسط متخصصان زیاد شده که این موضوع باعث افزایش هزینه ها هم شده است، ما در این پژوهش قصد داریم بررسی کنیم چه تفاوتی بین استفاده و عدم استفاده از آنتی بیوتیک در میزان عفونت ها و موفقیت ایمپلنت وجود دارد.

مصرف آنتی بیوتیک مانند غذا ،رژیم خاص خود را دارد ، رژیم قبل از عمل و بعد از عمل .

هدف دیگر این است که بفهمیم از کدام رژیم آنتی بیوتیکی استفاده کنیم تا بهترین بهره وری را داشته باشیم.

محققین معتقدند استفاده از آنتی بیوتیک ها با هر رژیمی تاثیری در میزان موفقیت و عفونت های به وجود آمده ندارد.

اما برخی دیگر معتقدند استفاده از آنتی بیوتیک ها قبل از جراحی بهتر از رژیم های دیگر مصرفی است.

برای رسیدن به این اهداف تصمیم گرفتیم :

۱)میزان موفقیت ایمپلنت و عفونت های به وجود آمده را با آنتی بیوتیک ها و بدون آن ارزیابی کنیم

۲)فواید استفاده از آنتی بیوتیک ها را قبل از جراحی و بعد از جراحی باهم بررسی کنیم

پژوهشگران اقدام به جمع آوری مقالات مرتبط کردند تا خلاصه ی جامع و شاملی گزارش کنند. ۸ مقاله ای که از سال ۲۰۰۸ چاپ شدند در این پژوهش بررسی شدند.

در همه ی این مقالات فقط از آموکسی سیلین به عنوان آنتی بیوتیک استفاده شد، این آنتی بیوتیک با دوز های مختلف و رژیم های متفاوت استفاده شدند.

رژیم های قبل از عمل به این صورت بودند، ۱گرم، ۲گرم،۳گرم یک ساعت قبل از عمل .

رژیم های بعد از عمل: ۲گرم بلافاصله پس از عمل، ۱ گرم ۲ یا ۳ بار در روز به مدت یک هفته، ۱ گرم ۲ یا ۳ بار در روزبه مدت دو روز، ۵۰۰ میلی گرم ۳ بار در روز به مدت دوروز.

برخی مقالات هم استفاده ترکیبی قبل و بعد از جراحی را بررسی کردند.

این پژوهش با بررسی های آماری و تحلیلی به این نتیجه رسید که استفاده از دوز ثابت آموکسی سیلین قبل از جراحی تنها رژیمی است که ممکن است از شکست ایمپلنت جلوگیری کند. در صورتی که استفاده از این آنتی بیوتیک بعد از کاشت دندان تاثیری در عفونت ها و میزان موفقیت ایمپلنت نداشت، به همین خاطر این کار فایده ای ندارد و صرفا هزینه و عوارض جانبی اضافه بر سازمان است.

از هر ۶۷ نفری که قبل از جراحی آنتی بیوتیک مصرف کردند، فقط یک نفر از خطر شکست ایمپلنت نجات یافت.

پس می توان گفت استفاده از آموکسی سیلین قبل از جراحی فقط ۱٫۳درصد موجب افزایش موفقیت آن می شود.

متاسفانه هنوز توافقی کلی درباره استفاده از آنتی بیوتیک برای افزایش موفقیت ایمپلنت و کاهش عفونت ها صورت نگرفته است.

اینجا به بررسی دقیق تر چندین مقاله مرتبط می پردازیم.

دانشمندان در سال ۲۰۱۲ تاثیر آنتی بیوتیک را بررسی کردند، آنها تفاوت خاصی در موفقیت ایمپلنت با آنتی بیوتیک و بدون آن مشاهده نکردند.

همچنین محققین در سال ۲۰۱۳ چندین حالت مختلف استفاده از آموکسی سیلین را بررسی کردند .

۱,۲,۳ میلی گرم ۱ ساعت قبل از جراحی و ۵۰۰ میلی گرم ۴ بار در هفته به مدت ۲ روز.

در این حالت ها از هر ۲۵ نفر، ۱نفر از شکست ایمپلنت نجات یافت، اما همچنان اتفاق نظر بر روی رژیم استفاده از آنتی بیوتیک و نوع آن وجود ندارد.

دانشمندان بیان کردند استفاده از آنتی بیوتیک قبل از جراحی منجر به کاهش ۲ درصد خطر شکست می شود.

اما آخرین مقاله منتشر شده به طور قطع به طور قطع ثابت کرد استفاده از آموکسی سیلین بعد از کاشت ایمپلنت تاثیری بر روی موفقیت ایمپلنت ندارد.

از جمله محدودیت هایی که این مقالات داشتند این بود که همگی فقط از آموکسی سیلین استفاده کردند، علاوه بر این هیچ کدام نتوانستند به طور قاطع تاثیر گذاری هرکدام از رژیم های استفاده از آنتی بیوتیک را بررسی کنند.

در آمریکا سه میلیون نفر ایمپلنت دارند که هر ساله ۵۰۰هزار نفر به آن ها افزوده می شوند، و در سال ۲۰۲۲ پیش بینی می شود ۴٫۲ میلیون دلار صرف هزینه ایمپلنت می شود، پس نیاز است راهی را پیدا کینم که عملکرد آنتی بیوتیک ها را دنبال کنیم، تاصرفه جویی در هزینه انجام شود.

همچنین تاثیرات منفی استفاده از آنتی بیوتیک و افزایش مقاومت باکتری ها باعث شده محتاطانه تر درمورد آنها رفتار کنیم.

در نهایت این پژوهش بدین نتیجه رسید که استفاده از دوزهای ثابت ۱و۲و۳ گرم آموکسی سیلین قبل از جراحی تا حدودی موثرند در حالی که آنتی بیوتیک ها بعد از جراحی تاثیر آنچنانی ندارند.

اگرجه شواهد کافی برای اعلام نظر قطعی درباره تاثیر آنتی بیوتیک قبل از جراحی در دسترس نیست ، آزمایشات جدیدتری برای رسیدن به تاثیر انواع آنتی بیوتیک ها، دوز آن ها و رژیم های مصرفی مورد نیاز است