کاشت دندان و عملکرد بهتربا استفاده از نرم افزارکامپیوتری

در مواردی که قبل از کاشت دندان پیوند بافت و استخوان صورت می گیرد کمی درمان ایمپلنت حساس می شود زیرا باید کاشت ایمپلنت را در بافت پیوندی استخوان انجام دهیم 

این پیوند با سیستم جدید انجام می شود

می توان در مواردی به تشخیص پزشک همزمان با پیوند استخوان کاشت ایمپلنت را نیز انجام داد

بیمارانی که در ناحیه سر و گردن تومور دارند معمولا نیاز به درمان های خاصی دارند. بعضی اوقات این درمان ها به همراه پرتودرمانی و شیمی درمانی انجام می شود. درمان سرطان در این نواحی معمولا زخم ها یا برش هایی را باقی می گذارند که نیازمند پیوند استخوان بزرگ و حاوی رگ های خونی و بافت های نرم است. آسیب های حین درمان سرطان حتی استخوان های فک بالا و پایین را هم دچار مشکل می کند. در این مواقع باید پیوند استخوان همراه با پوست، بافت های نرم و مخاط انجام شود تا بتوان کاملا جایگزین استخوان از دست رفته شود. این بهترین روش برای پیوند استخوان بالا و پایین است و بسیار مطمئن است. با استفاده از تکنیک چاپ ۳ بعدی مدل سازی استخوان راحت تر انجام می شود.

با طراحی مجازی و راهنمای جراحی این کار با دقت بالاتر و خطای کمتری انجام می شود. این کار موجب کاهش زمان مصرفی می شود. قیمت جراحی افزایش می یابد که با توجه به دقت کار ارزشش را دارد. اگر بخاطر دلایل آناتومیکی امکان بازسازی با پروتزهای قدیمی وجود نداشته باشد، بهترین پیشنهاد بعد از بازسازی استخوان آن ناحیه، کاشت ایمپلنت است. با توجه به اینکه برش های استخوانی بزرگ بعد از پیوند نیازمند پرتودرمانی هستند معمولا کاشت ایمپلنت یکسال به تعویق می افتد. چون استخوان هایی که پرتودرمانی می شوند آمادگی کمتری برای کاشت ایمپلنت دارند. به همین خاطر کاشت ایمپلنت را باید درست پس از بازسازی و پیوند استخوان انجام داد تا قبل از پرتودرمانی، جوش خوردن اولیه انجام شود.

اگرچه قرارگیری تکه های استخوانی با راهنمای دریل ایمپلنت بهتر انجام می شود، اما طراحی کامپیوتری برای بازسازی مزایایی دارد که غیر قابل انکار است. این طراحی امکان قرارگیری استخوان در موقعیت مناسب و کاشت همزمان ایمپلنت را فراهم می کند.موقعیت ایمپلنت ها با طراحی دقیقا مشخص می شوند. احتمال اینکه ایمپلنت ها به شکل زاویه دار قرار گیرند هست چرا که تکه استخوانی پیوند شده انعطاف پذیر است، پس باید هنگام دریل کردن از راهنمای مخصوص استفاده کرد.

از سال ۲۰۱۵ ما شروع به طراحی کامپیوتری کردیم که بدون استفاده از نرم افزارهای انحصاری قابل اجرا بود. حین جراحی نیز از نرم افزارهای دیگری استفاده کردیم تا بتوانیم زاویه ی ایمپلنت ها را مشخص کنیم. این کار برای اولین بار انجام شده است.

ما بیمارانی را انتخاب کردیم که نیاز به بازسازی فک پایین داشتند. قبل از جراحی تصویر CT اسکن از چهره و جمجمه فرد تهیه شد. طراحی با انجام معاینه حضوری و تشخیص اندازه و موقعیت ایمپلنت ها شروع می شود. در مراحل طراحی پس از مشخص کردن موقعیت مناسب پروتزها، موقعیت تکه های استخوانی نیز مشخص می شوند تا فضای مناسب را برای کاشت ایمپلنت و جوش خوردن فراهم کنند.

مدل نهایی بازسازی شده با تصویر CTاسکن قبل از جراحی ادغام می شود. حفره های عمودی در مدل طراحی می شوند تا بتوان قالب گیری را انجام داد. برای ۴ بیمار ۱۳ ایمپلنت با این روش کاشته شد. تکه های استخوانی و ایمپلنت ها همانطور که برنامه ریزی شده بود با موقعیت و زاویه ی تعیین شده قرارداده شدند.

ما در این پژوهش نشان دادیم با استفاده از نرم افزارهای موجود، پیوند بافت های نرم، سخت و رگ های استخوان و کاشت ایمپلنت را می توان طراحی کرد. از قطعه ای به عنوان راهنما برای انتقال دقیق اطلاعات مربوط به پیوند و ایمپلنت استفاده کردیم.

هنگام بازسازی استخوان های آسیب دیده باید مکان هایی که قصد داریم ایمپلنت بکاریم مشخص شوند، چرا که نواحی بازسازی شده باید توانایی کاشت دندان  را داشته باشند. کاشت ایمپلنت و ادغام کامل با استخوان تنها راهی است که می توان قابلیت جویدن را به بیمار برگرداند. کاشت همزمان ایمپلنت با بازسازی استخوان مزایای متعددی دارد. فرآیند جوش خوردن به دلیل حجم استخوان زیادی که پیوند می شود از همان ابتدا شروع می شود و می توان پروتز را زودتر قرار داد. این موضوع باعث می شود قابلیت جویدن زودتر به بیمار برگردد. چنانچه بیمار نیاز به پرتودرمانی داشته باشد ایمپلنت ها باید طی چند هفته با استخوان جوش بخورند، در غیر اینصورت از موفقیت کلی درمان کاسته می شود.

اشکال این روش مدت زمان طولانی طراحی است که قبل از شروع جراحی انجام می شود. بسیاری از شرکت ها سعی در کاهش این زمان دارند اما در بهترین حالت ۱۰ روز طول می کشد. علت این زمان طولانی طراحی صفحه ی راهنما و کیفیت آن است چرا که این صفحه دقت جراحی را بالا می برد.

کاشت پروتز دندانی همزمان با بازسازی استخوان بسیار ارزشمند است. دو موضوع اینجا مطرح است، اول اینکه استخوان پیوندی باید بیشترین تماس را با استخوان خود فرد داشته باشد، دوم اینکه این تماس حداکثری باید همزمان با موقعیت ایده آل ایمپلنت ها اتفاق بیفتد. برای افزایش دقت کاشت ایمپلنت یک صفحه ی حفره دار شده طراحی شده تا استخوان پیوندی را بتوان تنظیم کرد.

در نهایت باید گفت که این روش راه حلی ساده و دقیق برای کاشت ایمپلنت همزمان با بازسازی استخوان است. این روش در اکثر بازسازی های استخوان فک پایین قابل اجرا است.

پیوند استخوان قبل از ایمپلنت و استفاده ازبلوک استخوانی

کاشت ایمپلنت در بعضی مواردد احتیاج به پیوند استخوان دارد اگر استخوان از شرایط فکی مناسب برخوردار باشد بقای ایمپلنت افزایش باشد

پیوند استخوان قبل از انجام کاشت ایمپلنت به چند روش انجام می شود ؟

پیوند استخوان ساندویچ چیست و چه مزایایی دارد؟

ما در این مقاله علمی به این سوالات پاسخ خواهیم داد

یکی از روش های جبران دندان از دست رفته کاشت دندان  می باشد، ایمپلنت پیچ استوانه ای شکل است که در استخوان فک قرارمی گیرد و با استخوان جوش می خورد.

برای اینکه ایمپلنت عملکرد بسیار عالی داشته باشد باید از نظر بیولوژیکی در موقعیت مناسبی قرار بگیرد. اما در صورت از دست رفتن دندان، استخوان تغییر شکل پیدا کرده و تحلیل می رود، در نتیجه نیاز به پیوند استخوان دارد.برای انجام پیوند استخوان چندین تکنیک وجود دارد.

در سال ۱۹۹۸ ،dahlin به عنوان اولین نفر از پیوند بافت استفاده کرد، و توانست پیوند استخوان را با موفقیت انجام دهد.

GBR یا guided bone regeneration جز موارد بازسازی استخوان است که شامل روش های مختلفی می شود، پیوند استخوان از خود فرد ( اتوگرفت)، پیوند استخوان از شخص دیگر ( آلوگرفت)، پیوند استخوان مصنوعی ( زنوگرفت).

روش پیوند استخوان ساندویچ مدل خاصی از پیوند استخوان است که همزمان با کاشت ایمپلنت انجام می شود. در این تکنیک از استخوان افراد دیگری برای شبیه سازی ساختار استخوان خود فرد استفاده می شود. یک لایه از استخوان خود فرد در صورت امکان بر روی سطح ایمپلنت قرار داده می شود سپس لایه دیگری از استخوان فرد دیگر بر روی آن قرار می گیرد.، این کار باعث تکثیر استخوان اسفنجی در استخوان خود فرد می شود.

لایه بیرونی دارای پوسته ای از استخوان فرد دیگری است که پوسته استخوانی را در استخوان خود فرد شبیه سازی می کند.

همچنین از یک غشا مانع استفاده می شود که استخوان فرد دیگر را نگه می دارد و جلوی سلول هایی که باعث کاهش پیوند می شوند را می گیرد.

با ترکیب این مواد بهترین پیوند استخوان را خواهیم داشت . این روش زمان درمان را کاهش می دهد و جراحی دو مرحله ای را حذف می کند ، هزینه را کاهش می دهد و نتایج مثبتی را در پی دارد.

ایمپلنت وتاثیر زبری سطح اباتمنت بر التهاب

موضوع نگران کننده همیشگی در کاشت ایمپلنت التهاب پس از درمان ایمپلنت است

گفته می شود که التهابات معمولا اطراف اباتمنت ایمپلنت اتفاق می افتد

ما در این مقاله راهکار هایی را بررسی کرده ایم

در ۴۰ سال گذشته درمان دندان های از دست رفته با ایمپلنت یکی از روش های موفق بوده است، اما این روش درمان در برخی موارد باعث التهاب بافت نرم و تحلیل استخوان می شود.

این مشکلات معمولا بخاطر التهابات اطراف اباتمنت است. اخیرا این فرضیه وجود دارد که قرارگیری اباتمنت در بافت های ثابت که کمترین تحرک را دارند التهابات را کاهش می دهند.

. تحقیقات بر این باورند تا جایی که امکان دارد اباتمنت ها را در مخاط کراتینی قرار دهید. کم کردن التهابات نکته ای ضروری است که به جوش خوردن بهتر اباتمنت با بافت های نرم کمک می کند.

پس از قرارگیری اباتمنت، سطح آن بلافاصله با پوسته نازکی از یون ها و پروتئین های بزاق و خون آبه پوشیده می شوند.پروتئین ها و یون های جذب شده، شرایط را برای رشد سلول ها، تشکیل بافت کراتینی و ترمیم زخم فراهم می کنند که همگی منجر به جوش خوردن بافت نرم می شود.

اما یون ها و پروتئین ها مکانی برای چسبیدن و رشد باکتری ها نیز می توانند باشند. یکی از راه ها برای جلوگیری از این اتفاق اصلاح سطح اباتمنت به نحوی که علاوه بر کاهش رشد باکتری ها، سرعت ترمیم زخم و فرآیند جوش خوردن را بالا می برد.

با توجه به اینکه سطوح زبر باعث افزایش تشکیل پلاک می شوند، سطوح صاف با زبری کمتراز ۰٫۲ میکرون می توانند گزینه های خوبی باشند.

فلزات تیتانیومی معمولا با یک لایه نازک تیتانیوم اکسیدی به همراه ساختار کریستالی مثل آناتاز خواص ضد باکتری خوبی را در حضور و عدم حضور تابش uv نشان داده اند. تیتانیوم اصلاح شده با سطح اکسیدی و آناتاز، چسبندگی باکتری ها را کاهش داده است.

این سطح اصلاح شده ساختار نانویی داشت اما زبری سطح آن ۰٫۲ میکرون بود،پس اباتمنت با چنین سطحی احتمالا از حضور باکتری های مخرب جلوگیری می کند و چسبندگی و تکثیر سلولی، ترمیم زخم و تشکیل بافت کراتینی را بهبود می بخشد.

هدف این پژوهش بررسی عملکرد اباتمنت با چنین سطحی در مقایسه با سطح معمولی اباتمنت های تجاری است.

این پژوهش در کشور سوئد بر روی بیمارانی انجام شد که نیاز به کاشت ایمپلنت در نواحی مشابه داشتند. چرا که نیاز بود از یک اباتمنت معمولی و یک اباتمنت اصلاح سطحی شده استفاده کرد.

مکان کاشت ایمپلنت از نظر ازتفاع استخوان، عرض استخوان و بافت های اطراف مشابه بودند.

همه ی اباتمنت های مصرفی از یک شرکت تهیه شدند، لایه ۱۰۰ نانومتری تیتانیوم اکسید بر روی سطح نیمی از اباتمنت ها نشانده شد. سطح آن ماشین کاری شد تا زبری هردو ۰٫۲ میکرون شود.

این اباتمنت ها ۶ هفته پس از کاشت ایمپلنت مورد استفاده قرار گرفتند. پس از ۶ هفته اباتمنت های معمولی و اصلاح شده برای بررسی خارج شدند.

اباتمنت های خارج شده با اباتمنت جدید جایگزین شدند. بیوفیلم های تشکیل شده بر روی اباتمنت های خارج شده جدا شد. نتایج اولیه حکایت از کاهش تشکیل باکتری در اباتمنت های اصلاح شده نسبت به اباتمنت معمولی بود.

میزان خونریزی پس از برداشت اباتمنت ها ارزیابی شد. شدت خونریزی توسط اندیس خونریزی سنجیده شد و از ۰ تا ۳ به آن نمره داده شد.

در همه مراحل ویزیت تصاویر دیجیتال از اباتمنت های اصلاح شده و معمولی تهیه شد. میزان التهابات اطراف ایمپلنت با تصاویر از داخل دهان بررسی شد.

۳۵ بیمار با میانگین سنی ۶۹ سال در این پژوهش شرکت کردند، پس ۳۵ جفت اباتمنت برای آن ها استفاده شد.

۱۵ جفت در فک بالا و ۲۰ جفت در فک پایین قرار گرفتند.

میانگین باکتری های کشته شده بر روی سطح اباتمنت اصلاح شده، یک چهارم اباتمنت معمولی بود.

هم چنین میزان خونریزی اباتمنت اصلاح شده بسیار کمتر از نوع دیگر آن گزارش شد. مخاط کراتینی اباتمنت اصلاح شده بسیار بیشتر از اباتمنت معمولی در مراحل مختلف ویزیت بود ولی اختلاف مقادیر آن ها در طی زمان ثابت بود، تجمع پلاک و التهابات و همچنین ارتفاع استخوان در هردومورد یکسان بود و تفاوت خاصی در آن ها مشاهده نشد.

اما باکتری های موجود بر روی اباتمنت معمولی به خصوص باکتری ای که باعث تجزیه پروتئین و لیپید می شود تاثیر زیادی بر روی ترمیم بافت ها می گذارد، پس نوع باکتری ها از تعداد آن ها مهم تر است

نکته جالب بعدی اختلاف در ارتفاع مخاط کراتینی و میزان خونریزی است که تفاوت سلامتی بافت ها را در اباتمنت اصلاح شده نسبت به معمولی رقم می زند. خون ریزی به خاطر پارگی رگ های شکننده در بافت های ملتهب است. در این پژوهش میزان خونریزی پس از برداشتن اباتمنت های هیلینگ محدود به چندین قطره خون بود و اندیس ۰ تا ۱ به آن نسبت داده شد.

خونریزی کمتر در هنگام برداشتن اباتمنت های اصلاح شده بخاطر سلامت بافت های نرم بود در حالی که خونریزی شدید در مورد اباتمنت های معمولی نشان دهنده ی در خطر بودن سلامت بافت هاست.

ارتفاع مخاط کراتینی به سلامت لثه ارتباط دارد چرا که ارتفاع کمتر از ۲ میلیمتر آن موجب به خطر افتادن سلامت آن و در ادامه خون ریزی و التهاب می شود.

در این پژوهش ارتفاع کمتر از ۲ میلیمتر آن موجب به خطر افتادن سلامت آن و در ادامه خونریزی والتهاب می شود.

ارتفاع مخاط کراتینی بین اباتمنت اصلاح شده از ۶ هفته الی ۲ سال زیاد بود.

اما عوامل زیادی مثل تورم بافت و غیره نیز به آن مربوط است. پس شواهد قوی برای ارتباط دادن ارتفاع کراتینی به نوع سطح اباتمنت پیدا نکردیم.

اختلاف در شیمی و فیزیک سطح، در فرآیند بهبود بافت ها موثر عمل کرده است. تفاوت در جذب یون ها و چسبندگی پروتئین ها بر روی تکثیر سلول های بافت نرم بسیار تاثیر گذار است. هم چنین تاثیر بسزایی در رشد کلاژن ها، تشکیل بافت کراتین، جوش خوردن اباتمنت و سلامت باقت دارد.

در نهایت با تمام محدودیت های این پژوهش به این نتیجه رسیدیم که اباتمنت ها ی دارای لایه اکسیدی و نانو ساختار تفاوت زیادی در تعداد باکتری ها ندارند اما باعث سلامت بیشتر بافت، خونریزی کمتر و ارتفاع مخاط بیشتری در طی ۲ سال می شوند، برای بررسی تاثیر سطوح مختلف اباتمنت روی باکتری های تشکیل شده باید تحقیقات گسترده تری انجام گردد. چرا که نوع باکتری در فرآیند ترمیم و سلامت بافت ها بسیار اهمیت دارد.

پایه ایمپلنت و ورود تکنولوژی به طراحی آن

اگر پایه ایمپلنت خاصیت تر شوندگی داشته باشد در طول عمر ایمپلنت اثر مثبتی دارد

آب دوست بودن سطح پایه ایمپلنت نیز فواید بسیار زیادی در درمان کاشت دندان دارد

ما در این مقاله علمی به بررسی خواص پایه ایمپلنت و تاثیر آن بر درمان خواهیم پرداخت

۱)خواص کلی مورد نیاز ایمپلنت دندان

ایمپلنت های دندانی در واقع ریشه های مصنوعی دندان هستند، و بیش از یک دهه است که به منظور نصب پروتز و تاج دندان استفاده می شوند، با توجه به اهمیت فرآیند ادغام و جوش خوردن، همچنان تیتانیوم اولین گزینه برای ایمپلنت هاست، اگرچه اخیرا مواد جایگزین مثل زیرکونیوم هم سطح شده اند. سطح زیرکونیوم رنگ سفیدی دارد به همین دلیل ظاهر زیباتری نسبت به تیتانیوم خاکستری رنگ است. اما تیتانیوم زیست سازگاری بالایی دارد و سرعت جوش خوردن آن با استخوان بسیار بالاست، هدف اصلی ایجاد تماس بین ایمپلنت و استخوان به نحوی است که در طولانی مدت هم عملکرد مناسب باشد، سطح ایمپلنت دندان باید ویژگی های خاصی داشته باشد، در تماس بابافت های سخت باید قابلیت جوش خوردن داشته باشد و در تماس با بافت های نرم باید چسبندگی سلولی داشته باشد.

بافت های نرم و سخت هردو مستعد حمله باکتری ها هستند که در ادامه منجر به التهابات اطراف ایمپلنت می شوند، این التهابات باعث اختلال در جوش خوردن و در نهایت تحلیل استخوان می شوند.

اصلاحات پیشرفته سطح ایمپلنت ها همواره موضوع مهمی بوده. رقابت بین فرآیند جوش خوردن و رشد باکتری ها در محل مشترک ایمپلنت با بافت بسیار مهم است.اما بیشتر پژوهش ها به فصل مشترک استخوان با ایمپلنت پرداخته اند و نواحی برخورد بافت های نرم مثل لثه با ایمپلنت را کمتر بررسی کرده اند.

۲) زبری میکرونی تا نانویی

در دهه اول پیدایش ایمپلنت ها، سطح آن ها و برهمکنش آن ها با استخوان مهم نبود. اما از اواخر دهه ۸۰ میلادی این موضوع اهمیت پیدا کرد چرا که فرآیند ادغام بسیار تاثیر گذار در کاشت ایمپلنت است . عواملی مثل جنس ایمپلنت، طراحی، وضعیت استخوان، روش جراحی، نحوه کاشت دندان و سطح ایمپلنت در برهمکنش مناسب و طولانی مدت ایمپلنت با استخوان تاثیر گذار است.

در این بین سطح ایمپلنت اهمیت بالایی دارد. بعضی اعتقاد دارند سطوح برتر نسبت به صاف ها بهتر هستند. اما تاثیر این پارامتر نیازمند بررسی های دقیق تری می باشد. روش های مختلفی مثل بلاست کردن، اسید شویی، اکسیداسیون سطح، پوشش های کلسیم فسفات و یا ترکیبی از این ها برای اصلاح سطح مطرح شدند.

در اواخر دهه ۹۰ علاوه بر زبری سطح، موضوع ساختار شیمیایی و انرژی سطح مطرح شد و محققین اعتقاد داشتند این موضوعات بر روی تشکیل استخوان تاثیر گذارند. اما ۱۰ سال پیش محققین توانستند با بلاست کردن و اسیدشویی، سطح آبگریزی تولید کنند. چندین روش دیگر نیز برای تبدیل سطوح آبگریز به آب دوست معرفی شدند که سطوح با انرژی بالا را فراهم می کردند.

بهترین زبری سطح برای برهمکنش ایمپلنت با استخوان چیست؟ علاوه بر زبری سطح، خاصیت ترشوندگی هم حائز اهمیت است چرا که آبگریز یا آب دوست بودن بسیار تعیین کننده است.

۳) اندازه گیری زبری سطح:

اندازه گیری زبری سطح اجسام صاف بسیار راحت است اما ایمپلنت ها به دلیل شکل پیچیده ای که دارند اندازه گیری زبری آن ها سخت تر می شود. دستگاه هایی مثل میکروسکوپ الکترونی برای انجام این کار استفاده می شوند. اما بخاطر الگوریتم های مختلف محاسبه زبری و پارامترهای تاثیر گذار ، اطلاعات دقیقی نمی توان از آن ها گرفت. علاوه بر آن ارتباط خاصی بین ارتفاع با برهم کنش های بیولوژیکی وجود ندارد. در حال حاضر پیش بینی عملکرد بیولوژیکی با زبری های نانو و میکرونی محدود است و تا حدودی دور از واقعیت می باشد.

۴) اندازه گیری تر شوندگی سطح

اندازه گیری ترشوندگی سطح هم مانند توپوگرافی سطح چالش بزرگی است. ترشوندگی سطح با اندازه گیری زاویه تماس مایع بررسی می شود، زاویه تماس با معادلات مختلف تبدیل به پارامترهایی می شوند که معیاری از ترشوندگی هستند، روش های اندازه گیری زاویه تماس متفاوتند، مثلا در یک روش قطره بر روی سطح قرار داده می شود، و زاویه آن با میکروسکوپ الکترونی اندازه گیری می شود روش دیگر بررسی ترشوندگی استفاده از کشش سنجی است. این روش از نیروهای هنگام غوطه ورشدن یک مایع بهره می برد تا کشش سطحی را به دست آورد.

۵) تاثیر تمیز بودن سطح ایمپلنت

به طور کلی تیتانیوم ها وقتی در معرض محیط اتمسفری قرار می گیرند به خاطر آلودگی های کربنی انرژی سطحی آن ها تغییر می کند.

طی پژوهشی ثابت شد تمیزی سطح ایمپلنت و انرژی سطحی آن بر روی فرآیند جوش خوردن و بر همکنش با سلول ها تاثیر گذار است.

پس هر گونه ناخالصی یا آلودگی منجر به واکنش های نامناسب سلولی و مولکولی می شود که منجر به تحلیل استخوان می گردد.

۶) مفهوم آلودگی زدایی و افزایش آب دوستی:

همانطور که گفته شد زبری و آلودگی های سطح ایمپلنت بر روی عملکرد آن تاثیر گذارند، در ادامه به روش هایی که منجر به آلودگی زدایی و آب دوستی سطح می شوند می پردازیم.

۶-۱) جلوگیری از آلودگی:

بر خلاف روش های تمیز کردن، امروزه شرکت ها در تلاش هستند با بکارگیری یک لایه هیدروکسیلی ، آب دوستی ایجاد کنند تاسطح ایمپلنت در زمان بسته بندی آلوده نشود.

۶-۲) تاثیر تابش های نوری:

منظور از نور در این مقاله فرابنفش سی و آ می باشد. بر خلاف آلودگی زدایی و آب دوست کردن سطح با تابش فرابنفش آ ، تابش مستقیم فرابنفش سی مانند شتاب دهنده نوری است . فرابنفش سی قادر به بهبود تماس استخوان با ایمپلنت است و باعث افزایش سرعت رشد استخوان در زمان هیلینگ می شود. اخیرا پژوهشی نشان داد که تابش فرابنفش سی به ایمپلنت های آب دوست ، زمان هیلینگ را نصف ایمپلنت های آب گریز می کند . علاوه بر این تابش فرابنش سطوح آب دوستی را آماده می کند که چسبندگی سلول های استخوانی به آن ها بیشتر است.

۶-۳) درمان پلاسما:

در بخش های قبلی دیدیم که آب دوست کردن سطح ایمپلنت یک مزیت محسوب می شود. با پلاسما در زمان کوتاه می توان سطح ایمپلنت را تغییر داد. هم چنین سرعت آن نسبت به تابش فرابنفش نیز بیشتر است و کیفیت کار نیز افزایش می یابد.

۷) سطوح ایمپلنت مدلی از اجزای بدن:

سطح ایمپلنت ها در واکنش با خون، استخوان، و سلول و بافت ها هستند.

۸) چطور سطح ایمپلنت را بهینه سازی کنیم؟

چالش آینده ی همه محققین طراحی سطح ایمپلنت هاست تا در کنار نانو ساختار ایده آل، انرژی و خواص ترشوندگی آن را کنترل کنند. موضوع دیگری که بسیار حائز اهمیت است باکتری هایی هستند که در اطراف ایمپلنت التهاب ایجاد می کنند، برای مقابله با این چالش ها نیاز به همکاری بین رشته ای داریم . رشته هایی مثل داروسازی ، مهندسی پزشکی، شیمی فیزیک و علوم آزمایشگاهی.

یافته های جدید در خصوص ترشوندگی و نانوزبری، تنها مختص ایمپلنت نیست . این نتایج بر روی ایمپلنت های دهان و دندان و هم چنین علم ارتوپدی تاثیر گذارند.

ایمپلنت با جراحی سینوس ونرخ موفقیت درمان

به دلیل اینکه ارتفاع فک استخوان بالا کم است ،یک روش درمانی ساده این است که ایمپلنت با ارتفاع کوتاه ساخته شود

از مزایای این روش می توان هزینه کمتر،مراحل جراحی کمتر ودر نهایت عوارض کمتر را نام برد

روش های دیگر برای کاشت ایمپلنت در فک بالا پیشنهاد شده است که در ادامه مطلب خواهید خواند

کاشت ایمپلنت در ناحیه فک بالا، معمولا یک چالش در دندانپزشکی است، ارتفاع محدود استخوان به خاطر بزرگ شدن سینوس و تحلیل لبه ی استخوان مانع کاشت ایمپلنت می شود، به منظور جبران تحلیل استخوان چندین روش درمان مطرح شده است.

یکی از کم تهاجم ترین راه کارها کاشت ایمپلنت با طول کوتاه است، زمان جراحی کمتر، هزینه کمتر، مراحل جراحی کمتر و عوارض کمتر می شود.

روش درمانی جایگزین دیگر استفاده از استخوان باقیمانده که در بسترهای آناتومیکی مثل قسمت جلویی فک، جلوی گونه، ptergomaxillary، وجود دارد، استفاده از ایمپلنت های زایگوماتیک یا ایمپلنت های تریگویید که ادغام شده با ایمپلنت های قسمت های جلویی هستند و هردوی این ها نتیجه ی خوب و نرخ موفقیت بالایی را شامل شدند.

شامل دو روش است:

دریچه های جانبی و نواحی برشی.

تقویت سینوس ابتدا در سال ۱۹۸۰ توسط boyne مطرح شد . زمانی که تحلیل استخوان بسیار شدید است که حتی اجازه ی کاشت ایمپلنت های کوتاه و پایداری آن را نمی دهد، تقویت سینوسی انجام می شود. تقویت نواحی برشی زمانی که تحلیل کمتر است و امکان کاشت ایمپلنت با پایداری هست انجام می گردد. هردوروش نرخ موفقیت بالایی مشابه با ایمپلنت های کاشته شده بدون پیوند داشتند.

سینوس فک بالا شکل هرمی دارد که در حفره های کناری بینی قرار دارد، سینوس ها با اپیتلیوم های تنفسی پوشانده شده اند، که وظیفه انتقال ترشحات مایع را بر عهده دارند. پوشش حفره سینوس فک را غشا scheiderian می نامند. سلامت این غشا در عملکرد و فرآیند تقویت سینوس بسیار تاثیرگذاراست و از برخی مشکلات جلوگیری می کند. اگرچه سوراخ شدن غشا از معمول ترین اتفاقاتی است که در ۱۵٫۷ درصد موارد رخ می دهد. برخی شواهد حکایت از آن دارند که سوراخ شدن این غشا اثرات زیان باری برروی ایمپلنت نخواهد داشت. در واقع زمانی که سوراخ شدن غشا اتفاق افتاد، نیاز به استخوان بزرگی است . پس نرخ موفقیت کاشت ایمپلنت در سینوس های سالم و سوراخ تفاوت آنچنانی ندارد.

اما نفوذ ایمپلنت های کاشته شده به سینوس ها از طریق حفرات غشا schneiderian منجر به عوارض نامطلوبی شده است.

اما این پدیده به شکل مناسبی ارزیابی شده است.

هدف این پژوهش ارزیابی نرخ موفقیت ایمپلنت هایی است که به داخل حفرات سینوس ها نفوذ می کنند.

آیا نفوذ ایمپلنت به داخل حفره سینوسی هنگام دریل کردن یا قرارگیری ایمپلنت تاثیری بر روی موفقیت کاشت دندان دارد؟

در جواب به این سوال تحقیق جامعی برروی مقالات در این زمینه انجام نشده است.

بزرگ شدن سینوس فک و تحلیل استخوان مرزی پس از کشیدن دندان رخ می دهد که می تواند با قرارگیری ایمپلنت سازش داشته باشد. همچنین کشیده شدن ایمپلنت به داخل حفره سینوسی امری مرسوم

است، زمانی که ایمپلنت کمتر از ۲ میلی متر به حفره سینوس نفوذ می کند، ماده مخاطی سینوس بلافاصله آن را می پوشاند. در مواردی که ایمپلنت با سینوس برخورد دارد و غشا آن را سوراخ نمی کند امکان تشکیل استخوان جدید بالای ایمپلنت وجود دارد، اما زمانی که نفوذ ایمپلنت به سینوس بیشتر از ۲ میلی متر است، غشا قادر به ترمیم نیست خرابی های آن برروی سطح ایمپلنت جمع می شوند که می تواند منجر به سینوزیت گردد.

اما عوارض دراز مدت جمع شدن خرابی های غشا برروی ایمپلنت و سوراخ شدن غشا تاکنون ارزیابی نشده است.

در این پژوهش میزان فرورفتگی های مختلف ایمپلنت در طولانی مدت بررسی گردیده است.

نتایج بدین صورت بود که نرخ موفقیت از نفوذهای بالای ۴ میلی متر و پایین ۴ میلی متر تفاوت آنچنانی ندارد، و به ترتیب ۹۸٫۵ درصد و ۹۹٫۵ درصد می باشد.

نتیجه دوم این پژوهش تحلیل عوارض درمانگاهی و رادیولوژیکی نفوذ ایمپلنت به داخل سینوس است، عوارض درمانگاهی بین پژوهش های مختلف بین ۵ تا ۱۴٫۳ درصد تغییر می کند. اصلی ترین عارضه درمانگاهی خونریزی از بینی بوده است که در واقع جز عوارض خفیف محسوب می شود.

عوارض رادیولوژیکی نیز تقریبا پایین بود و ۱۴٫۸ گزارش شد. معمول ترین عارضه ضخیم شدن غشا سینوس بود. این نتایج با پژوهش jung و همکارانش برروی سگ مطابقت داشت. او پس از ۶ ماه پیگیری فهمید که فرورفتن ایمپلنت به حفره سینوسی باعث آسیب پذیری در آن ناحیه نمی شود.

و هیچگونه تاثیر فیزیولوژیکی در آن ناحیه ندارد.

این پژوهش دارای محدودیت هایی است که اولین آن نبود گروه شاخص است چرا که نیاز است نتایج و عوارض قرارگیری ایمپلنت در استخوان خودی را با استخوان پیوند دهنده مقایسه کرد.

دومی نوع پژوهش های بررسی شده است که مربوط به گذشته هستند.

سومی نبود روش ارزیابی مناسب برای مقدار دقیق فرورفتن ایمپلنت به داخل سینوس است و اینکه آیا غشا سوراخ شده است یا نه. پژوهش های آینده می بایست بر روی مطالعه تصادفی روش های پیوندی تمرکز کند و میزان عوارض و رضایت بخشی بیماران را بررسی کند. علاوه بر این امکان قرار دهی ایمپلنت با طول کوتاه به منظور جلوگیری از ورود سینوس نیز جالب به نظر می آید.

نتیجه گیری:

این پژوهش نشان داد ورود ایمپلنت به حفره سینوسی بدون ماده پیوند دهنده تاثیری بر روی نرخ موفقیت آن ندارد. نرخ موفقیت آن ۹۵٫۶ درصد است و ربطی به میزان ورود نیز ندارد. (کمتر از ۴ میلی متر یا بالاتر).

ورود ایمپلنت به حفره سینوسی عوارض درمانگاهی و رادیولوژیکی را تحت تاثیر قرار نداد.

هم چنین تحقیقات گسترده ای می بایست در دستور کار قرار گیرد تا روش های مختلف را در مکان و شرایط بررسی کند و نتایج آن ها را مقایسه کند.