ایمپلنت و افزایش سرعت درمان بااسکنر سه بعدی

درمان ایمپلنت یکی از درمان هایی است که درصد موفقیت بالایی دارد 

ولی شکست درمان نیز ممکن است اتفاق بیوفتد

امروزه تکنولوژی های جدیدی در این زمینه به وجود آمده است 

برای مثال اسکنر های جدید سه بعدی با اشعه ایکس قادر به اندازه گیری میزان تحلیل استخوان ،قطر استخوان و دیگر اطلاعات می باشد

امروز قصد داریم بعضی دستگاه ها و تکنولوژی های جدید که در حوزه کاشت ایمپلنت دندان مورد استفاده قرار می گیرند را به شما معرفی کنیم، همان طور که می دانید به جهت جایگزینی دندان از دست رفته و کاشت دندان از ایمپلنت استفاده می شود، در روش های متداول در صورت عدم نیاز به پیوند استخوان ، کاشت ایمپلنت حدود ۴ الی ۶۶۶ ماه و در طی دو مرحله انجام می شد، اما امروزه با دستگاه های جدیدتر، میزان سرعت افزایش یافته است.

اولین دستگاهی که به معرفی آن خواهیم پرداخت اسکنر سه بعدی است، این اسکنر با استفاده از اشعه ایکس قادر به نمایش میزان تراکم و و عمق استخوان در محل ایمپلنت را دارد، این اطالاعات در کاشت ایمپلنت، میزان تحلیل استخوان، فک، درمان ریشه و مسائل مشابه به ما کمک خواهد کرد.

دستگاه اسکنر سه بعدی مشابه اسکنر CAD می باشد، و قادر به نمایش استخوان های فک می باشد، در این دستگاه قطعه ای به نام ENTتعبیه شده است که ورم سینوس و سایر مشکلات سینوس را به ما نشان خواهد داد.

اما معمولا در کاشت ایمپلنتاز آن استفاده می شود، بسیاری از افراد هستند که یک یا چند و یا همه ی دندان های خود را از دست داده اند و برای اینکه بتوانند عمل بهتر جویدن را انجام دهند، باید به جای استفاده از دندان مصنوعی از ایمپلنت استفاده کنند، با استفاده از این دستگاه می توان به شکل مطمئنی ایمپلنت را در استخوان فک قرار داد، بدون اینکه هیچ آسیبی به سینوس ها و عصب ها وارد شود.

دستگاه بعدی جدید سه بعدی که به معرفی آن خواهیم پرداخت، دستگاه سازنده ی روکش دندان با استفاده از کامپیوتر که به کمک آن قادر به ساخت روکش دندان تنها در مدت یک روز هستیم، بعد از اینکه روکش دندان توسط کامپیوتر مورد استفاده قرار گرفت، اطلاعات به دستگاه پرینتر سه بعدی فرستاده می شود تا تراش های مورد نیاز انجام شود و روکش دندان سه بعدی نیز ساخته شود، معمولا روکش سه بعدی که به این روش ساخته می شود عملکرد بهتری نسبت به سایر روکش های دندان در جراحی ایمپلنت خواهند داشت، این روکش ها همگی از جنس سرامیک هستند و مقاومت بالایی دارند.

کاشت دندان و عملکرد بهتربا استفاده از نرم افزارکامپیوتری

در مواردی که قبل از کاشت دندان پیوند بافت و استخوان صورت می گیرد کمی درمان ایمپلنت حساس می شود زیرا باید کاشت ایمپلنت را در بافت پیوندی استخوان انجام دهیم 

این پیوند با سیستم جدید انجام می شود

می توان در مواردی به تشخیص پزشک همزمان با پیوند استخوان کاشت ایمپلنت را نیز انجام داد

بیمارانی که در ناحیه سر و گردن تومور دارند معمولا نیاز به درمان های خاصی دارند. بعضی اوقات این درمان ها به همراه پرتودرمانی و شیمی درمانی انجام می شود. درمان سرطان در این نواحی معمولا زخم ها یا برش هایی را باقی می گذارند که نیازمند پیوند استخوان بزرگ و حاوی رگ های خونی و بافت های نرم است. آسیب های حین درمان سرطان حتی استخوان های فک بالا و پایین را هم دچار مشکل می کند. در این مواقع باید پیوند استخوان همراه با پوست، بافت های نرم و مخاط انجام شود تا بتوان کاملا جایگزین استخوان از دست رفته شود. این بهترین روش برای پیوند استخوان بالا و پایین است و بسیار مطمئن است. با استفاده از تکنیک چاپ ۳ بعدی مدل سازی استخوان راحت تر انجام می شود.

با طراحی مجازی و راهنمای جراحی این کار با دقت بالاتر و خطای کمتری انجام می شود. این کار موجب کاهش زمان مصرفی می شود. قیمت جراحی افزایش می یابد که با توجه به دقت کار ارزشش را دارد. اگر بخاطر دلایل آناتومیکی امکان بازسازی با پروتزهای قدیمی وجود نداشته باشد، بهترین پیشنهاد بعد از بازسازی استخوان آن ناحیه، کاشت ایمپلنت است. با توجه به اینکه برش های استخوانی بزرگ بعد از پیوند نیازمند پرتودرمانی هستند معمولا کاشت ایمپلنت یکسال به تعویق می افتد. چون استخوان هایی که پرتودرمانی می شوند آمادگی کمتری برای کاشت ایمپلنت دارند. به همین خاطر کاشت ایمپلنت را باید درست پس از بازسازی و پیوند استخوان انجام داد تا قبل از پرتودرمانی، جوش خوردن اولیه انجام شود.

اگرچه قرارگیری تکه های استخوانی با راهنمای دریل ایمپلنت بهتر انجام می شود، اما طراحی کامپیوتری برای بازسازی مزایایی دارد که غیر قابل انکار است. این طراحی امکان قرارگیری استخوان در موقعیت مناسب و کاشت همزمان ایمپلنت را فراهم می کند.موقعیت ایمپلنت ها با طراحی دقیقا مشخص می شوند. احتمال اینکه ایمپلنت ها به شکل زاویه دار قرار گیرند هست چرا که تکه استخوانی پیوند شده انعطاف پذیر است، پس باید هنگام دریل کردن از راهنمای مخصوص استفاده کرد.

از سال ۲۰۱۵ ما شروع به طراحی کامپیوتری کردیم که بدون استفاده از نرم افزارهای انحصاری قابل اجرا بود. حین جراحی نیز از نرم افزارهای دیگری استفاده کردیم تا بتوانیم زاویه ی ایمپلنت ها را مشخص کنیم. این کار برای اولین بار انجام شده است.

ما بیمارانی را انتخاب کردیم که نیاز به بازسازی فک پایین داشتند. قبل از جراحی تصویر CT اسکن از چهره و جمجمه فرد تهیه شد. طراحی با انجام معاینه حضوری و تشخیص اندازه و موقعیت ایمپلنت ها شروع می شود. در مراحل طراحی پس از مشخص کردن موقعیت مناسب پروتزها، موقعیت تکه های استخوانی نیز مشخص می شوند تا فضای مناسب را برای کاشت ایمپلنت و جوش خوردن فراهم کنند.

مدل نهایی بازسازی شده با تصویر CTاسکن قبل از جراحی ادغام می شود. حفره های عمودی در مدل طراحی می شوند تا بتوان قالب گیری را انجام داد. برای ۴ بیمار ۱۳ ایمپلنت با این روش کاشته شد. تکه های استخوانی و ایمپلنت ها همانطور که برنامه ریزی شده بود با موقعیت و زاویه ی تعیین شده قرارداده شدند.

ما در این پژوهش نشان دادیم با استفاده از نرم افزارهای موجود، پیوند بافت های نرم، سخت و رگ های استخوان و کاشت ایمپلنت را می توان طراحی کرد. از قطعه ای به عنوان راهنما برای انتقال دقیق اطلاعات مربوط به پیوند و ایمپلنت استفاده کردیم.

هنگام بازسازی استخوان های آسیب دیده باید مکان هایی که قصد داریم ایمپلنت بکاریم مشخص شوند، چرا که نواحی بازسازی شده باید توانایی کاشت دندان  را داشته باشند. کاشت ایمپلنت و ادغام کامل با استخوان تنها راهی است که می توان قابلیت جویدن را به بیمار برگرداند. کاشت همزمان ایمپلنت با بازسازی استخوان مزایای متعددی دارد. فرآیند جوش خوردن به دلیل حجم استخوان زیادی که پیوند می شود از همان ابتدا شروع می شود و می توان پروتز را زودتر قرار داد. این موضوع باعث می شود قابلیت جویدن زودتر به بیمار برگردد. چنانچه بیمار نیاز به پرتودرمانی داشته باشد ایمپلنت ها باید طی چند هفته با استخوان جوش بخورند، در غیر اینصورت از موفقیت کلی درمان کاسته می شود.

اشکال این روش مدت زمان طولانی طراحی است که قبل از شروع جراحی انجام می شود. بسیاری از شرکت ها سعی در کاهش این زمان دارند اما در بهترین حالت ۱۰ روز طول می کشد. علت این زمان طولانی طراحی صفحه ی راهنما و کیفیت آن است چرا که این صفحه دقت جراحی را بالا می برد.

کاشت پروتز دندانی همزمان با بازسازی استخوان بسیار ارزشمند است. دو موضوع اینجا مطرح است، اول اینکه استخوان پیوندی باید بیشترین تماس را با استخوان خود فرد داشته باشد، دوم اینکه این تماس حداکثری باید همزمان با موقعیت ایده آل ایمپلنت ها اتفاق بیفتد. برای افزایش دقت کاشت ایمپلنت یک صفحه ی حفره دار شده طراحی شده تا استخوان پیوندی را بتوان تنظیم کرد.

در نهایت باید گفت که این روش راه حلی ساده و دقیق برای کاشت ایمپلنت همزمان با بازسازی استخوان است. این روش در اکثر بازسازی های استخوان فک پایین قابل اجرا است.

ایمپلنت وتاثیر زبری سطح اباتمنت بر التهاب

موضوع نگران کننده همیشگی در کاشت ایمپلنت التهاب پس از درمان ایمپلنت است

گفته می شود که التهابات معمولا اطراف اباتمنت ایمپلنت اتفاق می افتد

ما در این مقاله راهکار هایی را بررسی کرده ایم

در ۴۰ سال گذشته درمان دندان های از دست رفته با ایمپلنت یکی از روش های موفق بوده است، اما این روش درمان در برخی موارد باعث التهاب بافت نرم و تحلیل استخوان می شود.

این مشکلات معمولا بخاطر التهابات اطراف اباتمنت است. اخیرا این فرضیه وجود دارد که قرارگیری اباتمنت در بافت های ثابت که کمترین تحرک را دارند التهابات را کاهش می دهند.

. تحقیقات بر این باورند تا جایی که امکان دارد اباتمنت ها را در مخاط کراتینی قرار دهید. کم کردن التهابات نکته ای ضروری است که به جوش خوردن بهتر اباتمنت با بافت های نرم کمک می کند.

پس از قرارگیری اباتمنت، سطح آن بلافاصله با پوسته نازکی از یون ها و پروتئین های بزاق و خون آبه پوشیده می شوند.پروتئین ها و یون های جذب شده، شرایط را برای رشد سلول ها، تشکیل بافت کراتینی و ترمیم زخم فراهم می کنند که همگی منجر به جوش خوردن بافت نرم می شود.

اما یون ها و پروتئین ها مکانی برای چسبیدن و رشد باکتری ها نیز می توانند باشند. یکی از راه ها برای جلوگیری از این اتفاق اصلاح سطح اباتمنت به نحوی که علاوه بر کاهش رشد باکتری ها، سرعت ترمیم زخم و فرآیند جوش خوردن را بالا می برد.

با توجه به اینکه سطوح زبر باعث افزایش تشکیل پلاک می شوند، سطوح صاف با زبری کمتراز ۰٫۲ میکرون می توانند گزینه های خوبی باشند.

فلزات تیتانیومی معمولا با یک لایه نازک تیتانیوم اکسیدی به همراه ساختار کریستالی مثل آناتاز خواص ضد باکتری خوبی را در حضور و عدم حضور تابش uv نشان داده اند. تیتانیوم اصلاح شده با سطح اکسیدی و آناتاز، چسبندگی باکتری ها را کاهش داده است.

این سطح اصلاح شده ساختار نانویی داشت اما زبری سطح آن ۰٫۲ میکرون بود،پس اباتمنت با چنین سطحی احتمالا از حضور باکتری های مخرب جلوگیری می کند و چسبندگی و تکثیر سلولی، ترمیم زخم و تشکیل بافت کراتینی را بهبود می بخشد.

هدف این پژوهش بررسی عملکرد اباتمنت با چنین سطحی در مقایسه با سطح معمولی اباتمنت های تجاری است.

این پژوهش در کشور سوئد بر روی بیمارانی انجام شد که نیاز به کاشت ایمپلنت در نواحی مشابه داشتند. چرا که نیاز بود از یک اباتمنت معمولی و یک اباتمنت اصلاح سطحی شده استفاده کرد.

مکان کاشت ایمپلنت از نظر ازتفاع استخوان، عرض استخوان و بافت های اطراف مشابه بودند.

همه ی اباتمنت های مصرفی از یک شرکت تهیه شدند، لایه ۱۰۰ نانومتری تیتانیوم اکسید بر روی سطح نیمی از اباتمنت ها نشانده شد. سطح آن ماشین کاری شد تا زبری هردو ۰٫۲ میکرون شود.

این اباتمنت ها ۶ هفته پس از کاشت ایمپلنت مورد استفاده قرار گرفتند. پس از ۶ هفته اباتمنت های معمولی و اصلاح شده برای بررسی خارج شدند.

اباتمنت های خارج شده با اباتمنت جدید جایگزین شدند. بیوفیلم های تشکیل شده بر روی اباتمنت های خارج شده جدا شد. نتایج اولیه حکایت از کاهش تشکیل باکتری در اباتمنت های اصلاح شده نسبت به اباتمنت معمولی بود.

میزان خونریزی پس از برداشت اباتمنت ها ارزیابی شد. شدت خونریزی توسط اندیس خونریزی سنجیده شد و از ۰ تا ۳ به آن نمره داده شد.

در همه مراحل ویزیت تصاویر دیجیتال از اباتمنت های اصلاح شده و معمولی تهیه شد. میزان التهابات اطراف ایمپلنت با تصاویر از داخل دهان بررسی شد.

۳۵ بیمار با میانگین سنی ۶۹ سال در این پژوهش شرکت کردند، پس ۳۵ جفت اباتمنت برای آن ها استفاده شد.

۱۵ جفت در فک بالا و ۲۰ جفت در فک پایین قرار گرفتند.

میانگین باکتری های کشته شده بر روی سطح اباتمنت اصلاح شده، یک چهارم اباتمنت معمولی بود.

هم چنین میزان خونریزی اباتمنت اصلاح شده بسیار کمتر از نوع دیگر آن گزارش شد. مخاط کراتینی اباتمنت اصلاح شده بسیار بیشتر از اباتمنت معمولی در مراحل مختلف ویزیت بود ولی اختلاف مقادیر آن ها در طی زمان ثابت بود، تجمع پلاک و التهابات و همچنین ارتفاع استخوان در هردومورد یکسان بود و تفاوت خاصی در آن ها مشاهده نشد.

اما باکتری های موجود بر روی اباتمنت معمولی به خصوص باکتری ای که باعث تجزیه پروتئین و لیپید می شود تاثیر زیادی بر روی ترمیم بافت ها می گذارد، پس نوع باکتری ها از تعداد آن ها مهم تر است

نکته جالب بعدی اختلاف در ارتفاع مخاط کراتینی و میزان خونریزی است که تفاوت سلامتی بافت ها را در اباتمنت اصلاح شده نسبت به معمولی رقم می زند. خون ریزی به خاطر پارگی رگ های شکننده در بافت های ملتهب است. در این پژوهش میزان خونریزی پس از برداشتن اباتمنت های هیلینگ محدود به چندین قطره خون بود و اندیس ۰ تا ۱ به آن نسبت داده شد.

خونریزی کمتر در هنگام برداشتن اباتمنت های اصلاح شده بخاطر سلامت بافت های نرم بود در حالی که خونریزی شدید در مورد اباتمنت های معمولی نشان دهنده ی در خطر بودن سلامت بافت هاست.

ارتفاع مخاط کراتینی به سلامت لثه ارتباط دارد چرا که ارتفاع کمتر از ۲ میلیمتر آن موجب به خطر افتادن سلامت آن و در ادامه خون ریزی و التهاب می شود.

در این پژوهش ارتفاع کمتر از ۲ میلیمتر آن موجب به خطر افتادن سلامت آن و در ادامه خونریزی والتهاب می شود.

ارتفاع مخاط کراتینی بین اباتمنت اصلاح شده از ۶ هفته الی ۲ سال زیاد بود.

اما عوامل زیادی مثل تورم بافت و غیره نیز به آن مربوط است. پس شواهد قوی برای ارتباط دادن ارتفاع کراتینی به نوع سطح اباتمنت پیدا نکردیم.

اختلاف در شیمی و فیزیک سطح، در فرآیند بهبود بافت ها موثر عمل کرده است. تفاوت در جذب یون ها و چسبندگی پروتئین ها بر روی تکثیر سلول های بافت نرم بسیار تاثیر گذار است. هم چنین تاثیر بسزایی در رشد کلاژن ها، تشکیل بافت کراتین، جوش خوردن اباتمنت و سلامت باقت دارد.

در نهایت با تمام محدودیت های این پژوهش به این نتیجه رسیدیم که اباتمنت ها ی دارای لایه اکسیدی و نانو ساختار تفاوت زیادی در تعداد باکتری ها ندارند اما باعث سلامت بیشتر بافت، خونریزی کمتر و ارتفاع مخاط بیشتری در طی ۲ سال می شوند، برای بررسی تاثیر سطوح مختلف اباتمنت روی باکتری های تشکیل شده باید تحقیقات گسترده تری انجام گردد. چرا که نوع باکتری در فرآیند ترمیم و سلامت بافت ها بسیار اهمیت دارد.

کاشت دندان درافراددارای پوکی استخوان نوع1

موفقیت ایمپلنت به پارامتر های مختلفی بستگی دارد 

کیفیت استخاون ،قطر وارتفاع استخوان ،رعایت بهداشت پس از جراحی ایمپلنت و....در موفقیت کاشت دندان تاثیر گزار هستند

افرادی که پوکی استخوان دارند هم می توانند کاشت دندان موفق داشته باشند 

توضیحات بیشتر در ادامه مطلب

رشد ناقص استخوان که به عنوان پوکی استخوان شناخته می شود یک بیماری مادرزادی است که بافت استخوان را آسیب پذیر کرده است به طوریکه آمادگی شکست دارند.

در سال ۱۹۷۹ SILLENCE و همکارانش بیماران دارای پوکی استخوان را از نظر ژنتیکی ومسری بودن بررسی کردند

بیماران بر اساس نوع بیماری به چهار دسته مجزاتقسیم می شوند: ۱)پوکی استخوان ارثی با سفیدی چشم آبی رنگ

۲)پوکی استخوان کشنده با دنده های باریک و انحنای استخوان ران ۳)تغییر شکل استخوان با سفیدی چشم معمولی ۴)پوکی استخوان ارثی با سفیدی چشم معمولی

این ۴ دسته به عنوان عوامل تشخیص پوکی استخوان شناخته شدند

بعدها عوامل دیگری برای دسته بندی پوکی استخوان اضافه شدند

پژوهش های انجام شده در اروپا و آمریکا نشان می دهد که نرخ پوکی استخوان بین ۰٫۷_۰٫۳ در هر ۱۰۰۰۰ نفر است.این آمار در بین مردان وزنان یکسان است.

بیمارانی که از پوکی استخوان نوع ۱ رنج می برند دارای چنین ویژگی هایی هستند :احتمال بالای شکستگی استخوان،پوکی استخوان ،سفیدی چشم آبی رنگ،قدکوتاه،تحرک بالای مفصل و همچنین مستعد از دست دادن شنوایی هستند.

پوکی استخوان نوع ۱ در دندان ها نیز دچار مشکل می کند.این بیماری DI نام دارد که بیماران آن ،دندان هایی شیری رنگ نیم شفاف دارند که رنگ آن آبی _خاکستری یا زرد_قهوه ای است.ویژگی بارز این بیماری در تصاویر رادیولوژیکی کوتاهی ریشه دندان ها و گرد بودن تاج دندان است.تشکیل عاج دندان نامناسب خطر شکست دندان و ساییدگی آن را افزایش می دهد.

بیمارانی که دارای DI نوع ۱ هستند با مشکلات زیادی در دندانپزشکی مواجه هسنتد.در کاشت ایمپلنت نیاز به استخوان قوی و متراکم داریم و در این نوع بیماران کار بسیار سخت است

این بیماران می بایست بسیار مواقبت کنند تا ایمپلنت با شکست مواجه نشود ،چنانچه داروهایی مثل بیس فسفونات ها برای بیمار تجویز شود روند درمان سخت تر خواهد شد.این دارو ها معمولا فعالیت سلول های ( استئو بلاست)تشکیل استخوان را کم میکنندتا تحلیل آن را محدود کرده و تراکم،شکل و اندازه استخوان را کنترل کنند.

در این پژوهش قصد داریم فرایند ترمیم و کاشت ایمپلنت یک مرد ۵۳ ساله باDI نوع ۱ را بررسی کنیم

این بیمار ۵۳ ساله به کلینیک مراجعه کرد تا دندان های خود را بکشد و از پروتز هیبرید فوری برای کل دهان استفاده کند.

این بیمار سابقه DI نوع ۱ داشت به همین دلیل پروتز های زیادی در بدن خود داشت.پس از گفت و گو با بیمار،خطرات مربوط به کاشت ایمپلنت به خاطر بیماری پوکی استخوان برای او توضیح داده شد.در نهایت بیمار پروتز دندان مصنوعی را انتخاب کرد

او درباره بی دندانی کامل آگاهی پیدا کرد و اطلاعاتی درباره کاشت ایمپلنت یک باره در اختیار او قرار گرفت تصمیم بر این شد که کاشت ایمپلنت در مراحل مختلف انجام شود.یک پروتز ۴ تایی بین دندان ۳ تا ۶ قرار داده شد، دندان های تکی در موقعیت ۷،۸،۹،۱۰،۱۱کاشته شدند و یک پل ۳ واحدی بین ۱۲ تا ۱۴ قرار داده شد.پژوهش ،ثابت کرد بیمارانی که پوکی استخوان نوع ۱ دارند می توانند کاشت ایمپلنت موفقیت آمیز داشته باشند.

در این بیماران کیفیت تولید کلاژن طبیعی است اما مقدار آن کم است .پوکی استخوان نوع ۱ شکل خفیف پوکی استخوان است.

چرا که در پوکی استخوان های شدید شکستگی استخوان در کودکی و بزرگسالی رخ می دهد.

چون کیفیت کلاژن مطلوب است فرایند جوش خوردن وادغام ایمپلنت را می توان با برنامه ریزی به خوبی انجام داد.

MARX وهمکارانش برای حل مشکل استخوان های ضعیف این ایده را مطرح کردند که از روش پیوند استخوان tent-pole استفاده کنیم تا حجم پیوند زده شده را نگه دارد.عوامل مشابهی در کاشت ایمپلنت برای بیماران DI موثر هستند .اما،تاکید بیشتر بر روی کیفیت و مقدار استخوان است.در بین بیماران ما تمامی فیکسچر ها تحمل گشتاور بیش از۳۵ncm را داشتند.

کاشت ایمپلنت قدیمی نیاز به دوره ۳ تا ۶ ماهه برای انجام فرآیند ادغام و جوش خوردن داشت در حالیکه روش نوین کاشت دندان، امکان انجام فوری این فرایند را فراهم می کند.اگر چه این روش بسیار صرفه جویی زمانی دارد اما پایداری اولیه آن در استخوان های با کیفیت و قطر کم بسیار سخت است.

در برخی بیماران DI پیوند استخوان انجام می شود تا از فرایند جوش خوردن ایمپلنت اطمینان داشته باشیم .اما در برخی بیماران نیز بدون پیوند استخوان فرایند جوش خوردن با موفقیت انجام می شود.

برای تعیین میزان موفقیت ایمپلنت پارامترهای بسیاری مثل کیفیت وقطر استخوان (بیماران گروه های مختلف DI )،موافقت بیمار و مراقبت های دندانی دخیل هستند.

پژوهشی نرخ موفقیت ۴۳% تا ۱۰۰% را برای کاشت ایمپلنت در بین بیماران DIگزارش کرد

هم اکنون ۴ سال از کاشت ایمپلنت بیمار ۵۳ ساله ی ما می گذرد و همچنان هیچ مشکلی ندارد پس صرفا تشخیص پوکی استخوان نوع ۱ نباید پزشکان را از کاشت ایمپلنت منصرف کند.

در نهایت این پژوهش نشان داد کاشت ایمپلنت برای بیماران DI نوع ۱ می تواند یک درمان مناسب باشد در صورتیکه برنامه ریزی مناسب ،مهارت جراح ومراقبت های ویژه وجود داشته باشد.

پیشرفت وتوسعه ی ایمپلنت ها ،پروتزها و پیوند استخوان منجر به بهبود درمان بیماران DI شده است.

اما متخصصان دندان باید از کیفیت و قطر کافی استخوان اطمینان داشته با شند تا به پایداری و موفقیت در جوش خوردن ایمپلنت برسند.

ایمپلنت با جراحی سینوس ونرخ موفقیت درمان

به دلیل اینکه ارتفاع فک استخوان بالا کم است ،یک روش درمانی ساده این است که ایمپلنت با ارتفاع کوتاه ساخته شود

از مزایای این روش می توان هزینه کمتر،مراحل جراحی کمتر ودر نهایت عوارض کمتر را نام برد

روش های دیگر برای کاشت ایمپلنت در فک بالا پیشنهاد شده است که در ادامه مطلب خواهید خواند

کاشت ایمپلنت در ناحیه فک بالا، معمولا یک چالش در دندانپزشکی است، ارتفاع محدود استخوان به خاطر بزرگ شدن سینوس و تحلیل لبه ی استخوان مانع کاشت ایمپلنت می شود، به منظور جبران تحلیل استخوان چندین روش درمان مطرح شده است.

یکی از کم تهاجم ترین راه کارها کاشت ایمپلنت با طول کوتاه است، زمان جراحی کمتر، هزینه کمتر، مراحل جراحی کمتر و عوارض کمتر می شود.

روش درمانی جایگزین دیگر استفاده از استخوان باقیمانده که در بسترهای آناتومیکی مثل قسمت جلویی فک، جلوی گونه، ptergomaxillary، وجود دارد، استفاده از ایمپلنت های زایگوماتیک یا ایمپلنت های تریگویید که ادغام شده با ایمپلنت های قسمت های جلویی هستند و هردوی این ها نتیجه ی خوب و نرخ موفقیت بالایی را شامل شدند.

شامل دو روش است:

دریچه های جانبی و نواحی برشی.

تقویت سینوس ابتدا در سال ۱۹۸۰ توسط boyne مطرح شد . زمانی که تحلیل استخوان بسیار شدید است که حتی اجازه ی کاشت ایمپلنت های کوتاه و پایداری آن را نمی دهد، تقویت سینوسی انجام می شود. تقویت نواحی برشی زمانی که تحلیل کمتر است و امکان کاشت ایمپلنت با پایداری هست انجام می گردد. هردوروش نرخ موفقیت بالایی مشابه با ایمپلنت های کاشته شده بدون پیوند داشتند.

سینوس فک بالا شکل هرمی دارد که در حفره های کناری بینی قرار دارد، سینوس ها با اپیتلیوم های تنفسی پوشانده شده اند، که وظیفه انتقال ترشحات مایع را بر عهده دارند. پوشش حفره سینوس فک را غشا scheiderian می نامند. سلامت این غشا در عملکرد و فرآیند تقویت سینوس بسیار تاثیرگذاراست و از برخی مشکلات جلوگیری می کند. اگرچه سوراخ شدن غشا از معمول ترین اتفاقاتی است که در ۱۵٫۷ درصد موارد رخ می دهد. برخی شواهد حکایت از آن دارند که سوراخ شدن این غشا اثرات زیان باری برروی ایمپلنت نخواهد داشت. در واقع زمانی که سوراخ شدن غشا اتفاق افتاد، نیاز به استخوان بزرگی است . پس نرخ موفقیت کاشت ایمپلنت در سینوس های سالم و سوراخ تفاوت آنچنانی ندارد.

اما نفوذ ایمپلنت های کاشته شده به سینوس ها از طریق حفرات غشا schneiderian منجر به عوارض نامطلوبی شده است.

اما این پدیده به شکل مناسبی ارزیابی شده است.

هدف این پژوهش ارزیابی نرخ موفقیت ایمپلنت هایی است که به داخل حفرات سینوس ها نفوذ می کنند.

آیا نفوذ ایمپلنت به داخل حفره سینوسی هنگام دریل کردن یا قرارگیری ایمپلنت تاثیری بر روی موفقیت کاشت دندان دارد؟

در جواب به این سوال تحقیق جامعی برروی مقالات در این زمینه انجام نشده است.

بزرگ شدن سینوس فک و تحلیل استخوان مرزی پس از کشیدن دندان رخ می دهد که می تواند با قرارگیری ایمپلنت سازش داشته باشد. همچنین کشیده شدن ایمپلنت به داخل حفره سینوسی امری مرسوم

است، زمانی که ایمپلنت کمتر از ۲ میلی متر به حفره سینوس نفوذ می کند، ماده مخاطی سینوس بلافاصله آن را می پوشاند. در مواردی که ایمپلنت با سینوس برخورد دارد و غشا آن را سوراخ نمی کند امکان تشکیل استخوان جدید بالای ایمپلنت وجود دارد، اما زمانی که نفوذ ایمپلنت به سینوس بیشتر از ۲ میلی متر است، غشا قادر به ترمیم نیست خرابی های آن برروی سطح ایمپلنت جمع می شوند که می تواند منجر به سینوزیت گردد.

اما عوارض دراز مدت جمع شدن خرابی های غشا برروی ایمپلنت و سوراخ شدن غشا تاکنون ارزیابی نشده است.

در این پژوهش میزان فرورفتگی های مختلف ایمپلنت در طولانی مدت بررسی گردیده است.

نتایج بدین صورت بود که نرخ موفقیت از نفوذهای بالای ۴ میلی متر و پایین ۴ میلی متر تفاوت آنچنانی ندارد، و به ترتیب ۹۸٫۵ درصد و ۹۹٫۵ درصد می باشد.

نتیجه دوم این پژوهش تحلیل عوارض درمانگاهی و رادیولوژیکی نفوذ ایمپلنت به داخل سینوس است، عوارض درمانگاهی بین پژوهش های مختلف بین ۵ تا ۱۴٫۳ درصد تغییر می کند. اصلی ترین عارضه درمانگاهی خونریزی از بینی بوده است که در واقع جز عوارض خفیف محسوب می شود.

عوارض رادیولوژیکی نیز تقریبا پایین بود و ۱۴٫۸ گزارش شد. معمول ترین عارضه ضخیم شدن غشا سینوس بود. این نتایج با پژوهش jung و همکارانش برروی سگ مطابقت داشت. او پس از ۶ ماه پیگیری فهمید که فرورفتن ایمپلنت به حفره سینوسی باعث آسیب پذیری در آن ناحیه نمی شود.

و هیچگونه تاثیر فیزیولوژیکی در آن ناحیه ندارد.

این پژوهش دارای محدودیت هایی است که اولین آن نبود گروه شاخص است چرا که نیاز است نتایج و عوارض قرارگیری ایمپلنت در استخوان خودی را با استخوان پیوند دهنده مقایسه کرد.

دومی نوع پژوهش های بررسی شده است که مربوط به گذشته هستند.

سومی نبود روش ارزیابی مناسب برای مقدار دقیق فرورفتن ایمپلنت به داخل سینوس است و اینکه آیا غشا سوراخ شده است یا نه. پژوهش های آینده می بایست بر روی مطالعه تصادفی روش های پیوندی تمرکز کند و میزان عوارض و رضایت بخشی بیماران را بررسی کند. علاوه بر این امکان قرار دهی ایمپلنت با طول کوتاه به منظور جلوگیری از ورود سینوس نیز جالب به نظر می آید.

نتیجه گیری:

این پژوهش نشان داد ورود ایمپلنت به حفره سینوسی بدون ماده پیوند دهنده تاثیری بر روی نرخ موفقیت آن ندارد. نرخ موفقیت آن ۹۵٫۶ درصد است و ربطی به میزان ورود نیز ندارد. (کمتر از ۴ میلی متر یا بالاتر).

ورود ایمپلنت به حفره سینوسی عوارض درمانگاهی و رادیولوژیکی را تحت تاثیر قرار نداد.

هم چنین تحقیقات گسترده ای می بایست در دستور کار قرار گیرد تا روش های مختلف را در مکان و شرایط بررسی کند و نتایج آن ها را مقایسه کند.