کاشت دندان درافراددارای پوکی استخوان نوع1

موفقیت ایمپلنت به پارامتر های مختلفی بستگی دارد 

کیفیت استخاون ،قطر وارتفاع استخوان ،رعایت بهداشت پس از جراحی ایمپلنت و....در موفقیت کاشت دندان تاثیر گزار هستند

افرادی که پوکی استخوان دارند هم می توانند کاشت دندان موفق داشته باشند 

توضیحات بیشتر در ادامه مطلب

رشد ناقص استخوان که به عنوان پوکی استخوان شناخته می شود یک بیماری مادرزادی است که بافت استخوان را آسیب پذیر کرده است به طوریکه آمادگی شکست دارند.

در سال ۱۹۷۹ SILLENCE و همکارانش بیماران دارای پوکی استخوان را از نظر ژنتیکی ومسری بودن بررسی کردند

بیماران بر اساس نوع بیماری به چهار دسته مجزاتقسیم می شوند: ۱)پوکی استخوان ارثی با سفیدی چشم آبی رنگ

۲)پوکی استخوان کشنده با دنده های باریک و انحنای استخوان ران ۳)تغییر شکل استخوان با سفیدی چشم معمولی ۴)پوکی استخوان ارثی با سفیدی چشم معمولی

این ۴ دسته به عنوان عوامل تشخیص پوکی استخوان شناخته شدند

بعدها عوامل دیگری برای دسته بندی پوکی استخوان اضافه شدند

پژوهش های انجام شده در اروپا و آمریکا نشان می دهد که نرخ پوکی استخوان بین ۰٫۷_۰٫۳ در هر ۱۰۰۰۰ نفر است.این آمار در بین مردان وزنان یکسان است.

بیمارانی که از پوکی استخوان نوع ۱ رنج می برند دارای چنین ویژگی هایی هستند :احتمال بالای شکستگی استخوان،پوکی استخوان ،سفیدی چشم آبی رنگ،قدکوتاه،تحرک بالای مفصل و همچنین مستعد از دست دادن شنوایی هستند.

پوکی استخوان نوع ۱ در دندان ها نیز دچار مشکل می کند.این بیماری DI نام دارد که بیماران آن ،دندان هایی شیری رنگ نیم شفاف دارند که رنگ آن آبی _خاکستری یا زرد_قهوه ای است.ویژگی بارز این بیماری در تصاویر رادیولوژیکی کوتاهی ریشه دندان ها و گرد بودن تاج دندان است.تشکیل عاج دندان نامناسب خطر شکست دندان و ساییدگی آن را افزایش می دهد.

بیمارانی که دارای DI نوع ۱ هستند با مشکلات زیادی در دندانپزشکی مواجه هسنتد.در کاشت ایمپلنت نیاز به استخوان قوی و متراکم داریم و در این نوع بیماران کار بسیار سخت است

این بیماران می بایست بسیار مواقبت کنند تا ایمپلنت با شکست مواجه نشود ،چنانچه داروهایی مثل بیس فسفونات ها برای بیمار تجویز شود روند درمان سخت تر خواهد شد.این دارو ها معمولا فعالیت سلول های ( استئو بلاست)تشکیل استخوان را کم میکنندتا تحلیل آن را محدود کرده و تراکم،شکل و اندازه استخوان را کنترل کنند.

در این پژوهش قصد داریم فرایند ترمیم و کاشت ایمپلنت یک مرد ۵۳ ساله باDI نوع ۱ را بررسی کنیم

این بیمار ۵۳ ساله به کلینیک مراجعه کرد تا دندان های خود را بکشد و از پروتز هیبرید فوری برای کل دهان استفاده کند.

این بیمار سابقه DI نوع ۱ داشت به همین دلیل پروتز های زیادی در بدن خود داشت.پس از گفت و گو با بیمار،خطرات مربوط به کاشت ایمپلنت به خاطر بیماری پوکی استخوان برای او توضیح داده شد.در نهایت بیمار پروتز دندان مصنوعی را انتخاب کرد

او درباره بی دندانی کامل آگاهی پیدا کرد و اطلاعاتی درباره کاشت ایمپلنت یک باره در اختیار او قرار گرفت تصمیم بر این شد که کاشت ایمپلنت در مراحل مختلف انجام شود.یک پروتز ۴ تایی بین دندان ۳ تا ۶ قرار داده شد، دندان های تکی در موقعیت ۷،۸،۹،۱۰،۱۱کاشته شدند و یک پل ۳ واحدی بین ۱۲ تا ۱۴ قرار داده شد.پژوهش ،ثابت کرد بیمارانی که پوکی استخوان نوع ۱ دارند می توانند کاشت ایمپلنت موفقیت آمیز داشته باشند.

در این بیماران کیفیت تولید کلاژن طبیعی است اما مقدار آن کم است .پوکی استخوان نوع ۱ شکل خفیف پوکی استخوان است.

چرا که در پوکی استخوان های شدید شکستگی استخوان در کودکی و بزرگسالی رخ می دهد.

چون کیفیت کلاژن مطلوب است فرایند جوش خوردن وادغام ایمپلنت را می توان با برنامه ریزی به خوبی انجام داد.

MARX وهمکارانش برای حل مشکل استخوان های ضعیف این ایده را مطرح کردند که از روش پیوند استخوان tent-pole استفاده کنیم تا حجم پیوند زده شده را نگه دارد.عوامل مشابهی در کاشت ایمپلنت برای بیماران DI موثر هستند .اما،تاکید بیشتر بر روی کیفیت و مقدار استخوان است.در بین بیماران ما تمامی فیکسچر ها تحمل گشتاور بیش از۳۵ncm را داشتند.

کاشت ایمپلنت قدیمی نیاز به دوره ۳ تا ۶ ماهه برای انجام فرآیند ادغام و جوش خوردن داشت در حالیکه روش نوین کاشت دندان، امکان انجام فوری این فرایند را فراهم می کند.اگر چه این روش بسیار صرفه جویی زمانی دارد اما پایداری اولیه آن در استخوان های با کیفیت و قطر کم بسیار سخت است.

در برخی بیماران DI پیوند استخوان انجام می شود تا از فرایند جوش خوردن ایمپلنت اطمینان داشته باشیم .اما در برخی بیماران نیز بدون پیوند استخوان فرایند جوش خوردن با موفقیت انجام می شود.

برای تعیین میزان موفقیت ایمپلنت پارامترهای بسیاری مثل کیفیت وقطر استخوان (بیماران گروه های مختلف DI )،موافقت بیمار و مراقبت های دندانی دخیل هستند.

پژوهشی نرخ موفقیت ۴۳% تا ۱۰۰% را برای کاشت ایمپلنت در بین بیماران DIگزارش کرد

هم اکنون ۴ سال از کاشت ایمپلنت بیمار ۵۳ ساله ی ما می گذرد و همچنان هیچ مشکلی ندارد پس صرفا تشخیص پوکی استخوان نوع ۱ نباید پزشکان را از کاشت ایمپلنت منصرف کند.

در نهایت این پژوهش نشان داد کاشت ایمپلنت برای بیماران DI نوع ۱ می تواند یک درمان مناسب باشد در صورتیکه برنامه ریزی مناسب ،مهارت جراح ومراقبت های ویژه وجود داشته باشد.

پیشرفت وتوسعه ی ایمپلنت ها ،پروتزها و پیوند استخوان منجر به بهبود درمان بیماران DI شده است.

اما متخصصان دندان باید از کیفیت و قطر کافی استخوان اطمینان داشته با شند تا به پایداری و موفقیت در جوش خوردن ایمپلنت برسند.

التهاب پری ایمپلنت و عوامل تاثیر گزار در آن

هنگام جراحی ایمپلنت روی سطح تیتانیومی یک لایه تیتانیوم اکساید تشکیل می شود که موجب افزایش خوردگی میشود که تاثیر مستقیم دربقای ایمپلنت دارد

عواملی وجود دارد که این مقاومت را کاهش می دهد که در این باره صحبت خواهیم کرد

تیتانیوم و آلیاژهای آن موادی هستند که به طور معمول در تولید ایمپلنت های دندانی و سازه های پشتیبانی شده از ایمپلنت به علت خواص آنها مانند چگالی پایین، ماژول الاستیک کم، استحکام مکانیکی بالا، مورد استفاده قرار می گیرند، مقاومت بالا در برابر خوردگی و درنتیجه سازگاری زیستی بالا، خواص این چنینی هستند که سبب موفقیت عملکرد بالینی ایمپلنت های مبتنی بر تیتانیوم می باشند. مقاومت خوردگی تیتانیوم بستگی به ترکیب و شرایط محیطی دارد، از جمله ph و دما و غلظت یون های واکنشی . بنابراین تیتانیوم مقاومت خوردگی بالایی در مقایسه با مواد فلزی مختلف دارد.

در حفره دهان اثر سینرژیک محیط می تواند به طور قابل توجهی باعث کاهش میزان تخریب سطوح تیتانیوم شود، برای مثال تحقیقات قبلی در در ویترو گزارش داده است که خوردگی و پوششی از تیتانیوم و آلیاژهای آن در تماس با فلوراید و متابولیت های بیوفیلم همراه با phپایین به کاهش هتروفی در مقاومت خوردگی تیتانیوم خالص تجاری و آلیاژهای TI6A منجر می شود. مقدار بالای فلوراید به همراه کاهش PH برای سطوح مضر است. pH موجود در محیط به علت متابولیسم کربوهیدارت ها در حضور بیوفیلم ها کاهش می یابد. اگرچه بیشتر تحقیقات انجام شده در ویترو قبلی روی سطح صاف انجام شده، و برای همین مطالعات در محل و یا درون محیطی در برش سطوح بازدارنده ایمپلنت تجاری بعد از دوره های کاربردی کلینیکال انجام شدند.

تیتانیوم هنگامی که در تماس با فضای اتاق تشکیل می شود. یک لایه منفذ نازک (۲-۲۰ نانومتر) بر روی آن تشکیل می دهد که عمدتا از TIO2 تشکیل شده است، که مسئول مقاومت در برابر خوردگی بالا، سازگاری با محیط زیست و افزایش توانایی درپیوند استخوانی است. اگرچه این لایه به علت واکنش پذیری آن با مواد اسیدی مانند اسید هیدروفلوئوریک ایجاد شده با جداشدن اتصال f با H سبب افزایش غلظت Fو H و درنهایت منجر به انحلال لایه اکسید شده و منجر به کاهش مقاومت خوردگی تیتانیوم می شود

با توجه به داده ها، مواد برپایه پراکسید هیدروژن و فلورایدها وغلظت های بالا اثرات منفی بر مقاومت خوردگی ایمپلنت های دندانی و نیز ساخت های مبتنی بر تیتانیوم دارند، علاوه بر این یون های حاصل از فرآیند تخریب همراه با تجمع بیوفیلم می تواند باعث التهاب پری ایمپلنت شود که می تواند موفقیت های طولانی مدت پروتئین های حمایت شده از ایمپلنت را کاهش دهد.

تخریب تیتانیوم باعث آزاد سازی یون هایی است که در بافت های اطراف انباشته شده اند و به جریان خون منتقل می شوند و سمیت سلولی را در میان عوارض جانبی دیگر به وجود می آورند.

مینی ایمپلنت ومقایسه کاربرد آن با ایمپلنت

معمولا 4 مینی ایمپلنت برای ثابت نگه داشتن دندان مصنوعی فک پایین و برای فک بالا 6 مینی ایمپلنت لازم است 

جراحی کاشت مینی ایمپلنت بسیار سریع تر از ایمپلنت معمولی است در مدت یک جلسه پروتز دندان را نیز به بیمار تحویل می دهند

درادامه مطلب به کاربردمینی ایمپلنت و معایب آن می پردازیم

در دهه ۱۹۷۰ ایمپلنت های باریک با قطر کمتر از ۲ میلی متر در اروپا و آمریکای جنوبی خیلی معروف بودند، این ایمپلنت های پینی، معمولا به صورت مجموعه های دویا سه تایی به ازای هر دندان به کار می رفتند، آنها استخوان کرستال را حفظ نمی کردند و معمولا دچار شکست یا شکستگی می شدند، پس از معرفی ایمپلنت های ریشه ای شکل با قطر ۳٫۷۵ میلی متر، شهرت خود را از دست دادند، اخیرا این ایمپلنت ها دوباره در بازار پیدا شده اند.

ورود دوباره مینی ایمپلنت ها به طور اولیه جهت پروتزهای انتقالی بود ، قطر این ایمپلنت ها در محدوده ی ۱٫۸ تا ۲٫۴ میلی متر بود، پس از اینکه تعداد و موقعیت نهایی ایمپلنت ها در پروسه التیام دو مرحله ای قرار داده شدند، مینی ایمپلنت های اضافی جهت بازسازی فوری و ساپورت یک پروتز ترانزیشنال استفاده می شدند،این رویکرد هنوز هم زمانی که بیمار طی پروسه التیام اولیه نمی خواهد روکش متحرک داشته باشد، یا جهت حمایت از ناحیه گرفت استخوانی طی پروسه تقویت استخوان دارای اعتبار و ارزش می باشد، اگرچه مینی ایمپلنت های ترانزیشنال ممکن است در برخی شرایط کلینیک دچار شکست شوند، اما ایمپلنت های با سایز رگولار تحت تاثیر قرار گرفته و ریستوریشن نهایی در معرض خطر نیست.

پس از چند سال مینی ایمپلنت ها جهت ساپورت اوردنچرهای متکی بر ایمپلنت پیشنهاد شدند. در این روش چند مینی ایمپلنت با o-ring یا سایر سیستم های اتچمنت اووردنچر گذاشته شده و به صورت فوری جهت تامین ریتنشن و ساپورت پروتز مورد استفاده قرار می گرفتند. این روش هم چنین به عنوان ((راه حل ساده جهت راحتی دنچر به دلیل قرار دادن ایمپلنت بدون فلپ)) معرفی شد.

همچنین می تواند هزینه کمتر به منظور تامین پذیرش بیشتر بیمار را تقویت کند.معایب مینی ایمپلنت ها:

در مقایسه با ایمپلنت های ۳٫۷۵ میلی متری یا بزرگ تر با هزاران گزارش کلینیکی، تقریبا هیچ مطالعه بلند مدتی درباره ایمپلنت های باریک صورت نگرفته است. حتی مطالعات بیشتر از ۳ سال نیز تعدادشان محدود است. چون ایمپلنت های کوچکتر از ۳ میلی متر قطر، معمولا برای طراحی اباتمنت بدنه ایمپلنت دو یا سه قطعه ای خیلی باریک هستند، اکثر مواقع ایمپلنت یک تکه طراحی می شود، این حالت نیازمند گسترش قسمت اباتمنت ایمپلنت به داخل دهان در زمان جای گذاری ایمپلنت می شود، بنابراین ایمپلنت در مقایسه با رویکرد یک یا دو مرحله ای، اکثر اوقات به صورت فوری در معرض فانکشن بیشتری قرار می گیرد، این مسئله خطر شکست طی دوره التیام استخوان را افزایش می دهد، چون التیام جراحی و دوره بارگزاری زود هنگام در یک زمان، رخ می دهند.

این ایمپلنت ها دارای یک ریسک افزایش یافته شکست در زمان التیام و بارگزاری زود هنگام وقتی که برای یک ترمیم فوری به کار می رود بین ۵ درصد تا ۳۰ درصد می باشد که وابسته به عوامل مختلفی از جمله قطرو طرح ایمپلنت است.

در گزارش که توسط دانشمندان بیان شده است ایمپلنت هایی که به صورت زود هنگام یا فوری بارگزاری شده بودند، دارای ۱۱٫۸ میزان شکست در مقایسه با میزان شکست ۱/۸ در انواعی که به صورت تاخیری بارگزاری شده اند، بودند.

در این گزارش ایمپلنت با قطر ۳ میلی متر در ۲۰ درصد مواقع و ایمپلنت ۳٫۵ میلی متری در ۱۱٫۸ درصد و ایمپلنت ۴٫۳ میلی متری در ۲٫۸ درصد مواقع دچار شکست شدند. مینی ایمپلنت معمولا قطر کمتری از ۲ میلی متر دارد.

جهت کاهش خطر شکست در زمان التیام و بارگزرای زود هنگام ، یک ایمپلنت قطور تر با یک بدنه با ناحیه سطحی بیشتر دارای مزیت است. چون مینی ایمپلنت ها جهت افزایش عمق thread خیلی باریک هستند و بیشتر به عنوان یک سوزن عمل می کنند تا یک پیچ.

یک مینی ایمپلنت معمولا به عنوان یک انتخاب ارزان برای بیمار مطرح می شود، قیمت محصول یک مینی ایمپلنت برای دکتر تقریبا نصف یک ایمپلنت دندان با قطر رگولار است. مطمئن تر این است که به جای کاهش هزینه به نصف، هزینه اضافه تر مربوط به یک ایمپلنت رگولار پرداخت شود، چرا که استفاده از یک مینی ایمپلنت همراه با ریسک بیشتر شکست زود هنگام، ریسک بیشتر شکستگی، ریسک بیشتر به دلیل واحدهای مستقل از هم و انتخاب های پروتزی محدود می باشد.