کاشت دندان و عوارض احتمالی بعد از جراحی

اگر جراحی ایمپلنت توسط متخصص انجام شود بسیاری از عوارض ایمپلنت کاهش می یابد

پزشک حاذق و متخصص درکاهش عوارض ایمپلنت نقش اساسی دارد

هم چنین خود بیمار نیز می تواند تاثیر بسیار جدی داشته باشد

بیمار با مراقبت ازبافت لثه و ایمپلنت می تواند به بقای ایمپلنت بسیار کمک کند

بقای ایمپلنت در بیمارانی که به طور مناسب انتخاب شده باشند،بسیار بالا می باشد،با این حال ممکن است به دلایل مختلفی ایمپلنت ها شکست بخورند و ممکن است خارج شوند، دانشمندان بیان می کنند که ممکن است ایمپلنت ها طول عمری به اندازه دندان طبیعی داشته باشند. عامل کلیدی که باعث موفقیت و بقای ایمپلنت می شود کیفیت لثه و مراقبت صحیح از ایمپلنت می باشد.

عوارض ایمپلنت به دو دسته تقسیم می شود:

عوارض زود هنگام

عوارض دیر هنگام

عوارض زود هنگام ایمپلنت معمولا در طی شکست در هنگام ادغام استخوان ایمپلنت که در فاز بهبود بیولوژیکی ایجاد می شود، به وجود می آید.

ضعف در تکنیک های جراحی، ناتوانی در دستیابی به ثبات اولیه، قرارگیری غیرعمدی ایمپلنت در طی فاز ادغام ایمپلنت و استخوان، عفونت و شرایط سیستمیک مانند دیابت کنترل نشده، بعضی از عواملی است که می تواند باعث از بین رفتن ایمپلنت شود.

شکست های دیرهنگام به دلیل یک یا هردو موارد زیر اتفاق می افتد:

شکست های بیولوژیکی:

ناشی از بیماری پری ایمپلنت که از پلاک ایجاد می شود ، در صورت عدم درمان باعث تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت و درنتیجه لقی و شکست آن می شود.

شکست های مکانیکی:

ناشی از شرایط بارگذاری نامطلوب ایمپلنت به علت طراحی ضعیف، شکست پایه، شل بودن اباتمنت و یا شکستگی روکش ایجاد می شود، ولی شکستگی در ایمپلنت کمتراتفاق می افتد.

شکست های اولیه در طی پیش بینی، اندازه گیری و پیش گیری بسیار مشکل است، از سوی دیگر شکست های دیر هنگام ممکن است سریعا شناسایی شده و با موفقیت درمان شوند و در همان مراحل اولیه پروسه، متوقف شوند.

بنابراین هر دندانپزشک که مسئولیت درمان و پروسه کاشت ایمپلنت را در شخصی به عهده می گیرد پس باید مسئولیت های ارائه روش های مراقبت از ایمپلنت دندان و سلامت بافت نرم را نیز بر عهده بگیرد. زیرا در غیر این صورت با افزایش سالانه افراد متقاضی کاشت ایمپلنت و عدم اطلاعات کافی درباره مراقبت صحیح از ایمپلنت، میزان بیماری پری ایمپلنت افزایش خواهد یافت.

التهاب پری ایمپلنت و عوامل تاثیر گزار در آن

هنگام جراحی ایمپلنت روی سطح تیتانیومی یک لایه تیتانیوم اکساید تشکیل می شود که موجب افزایش خوردگی میشود که تاثیر مستقیم دربقای ایمپلنت دارد

عواملی وجود دارد که این مقاومت را کاهش می دهد که در این باره صحبت خواهیم کرد

تیتانیوم و آلیاژهای آن موادی هستند که به طور معمول در تولید ایمپلنت های دندانی و سازه های پشتیبانی شده از ایمپلنت به علت خواص آنها مانند چگالی پایین، ماژول الاستیک کم، استحکام مکانیکی بالا، مورد استفاده قرار می گیرند، مقاومت بالا در برابر خوردگی و درنتیجه سازگاری زیستی بالا، خواص این چنینی هستند که سبب موفقیت عملکرد بالینی ایمپلنت های مبتنی بر تیتانیوم می باشند. مقاومت خوردگی تیتانیوم بستگی به ترکیب و شرایط محیطی دارد، از جمله ph و دما و غلظت یون های واکنشی . بنابراین تیتانیوم مقاومت خوردگی بالایی در مقایسه با مواد فلزی مختلف دارد.

در حفره دهان اثر سینرژیک محیط می تواند به طور قابل توجهی باعث کاهش میزان تخریب سطوح تیتانیوم شود، برای مثال تحقیقات قبلی در در ویترو گزارش داده است که خوردگی و پوششی از تیتانیوم و آلیاژهای آن در تماس با فلوراید و متابولیت های بیوفیلم همراه با phپایین به کاهش هتروفی در مقاومت خوردگی تیتانیوم خالص تجاری و آلیاژهای TI6A منجر می شود. مقدار بالای فلوراید به همراه کاهش PH برای سطوح مضر است. pH موجود در محیط به علت متابولیسم کربوهیدارت ها در حضور بیوفیلم ها کاهش می یابد. اگرچه بیشتر تحقیقات انجام شده در ویترو قبلی روی سطح صاف انجام شده، و برای همین مطالعات در محل و یا درون محیطی در برش سطوح بازدارنده ایمپلنت تجاری بعد از دوره های کاربردی کلینیکال انجام شدند.

تیتانیوم هنگامی که در تماس با فضای اتاق تشکیل می شود. یک لایه منفذ نازک (۲-۲۰ نانومتر) بر روی آن تشکیل می دهد که عمدتا از TIO2 تشکیل شده است، که مسئول مقاومت در برابر خوردگی بالا، سازگاری با محیط زیست و افزایش توانایی درپیوند استخوانی است. اگرچه این لایه به علت واکنش پذیری آن با مواد اسیدی مانند اسید هیدروفلوئوریک ایجاد شده با جداشدن اتصال f با H سبب افزایش غلظت Fو H و درنهایت منجر به انحلال لایه اکسید شده و منجر به کاهش مقاومت خوردگی تیتانیوم می شود

با توجه به داده ها، مواد برپایه پراکسید هیدروژن و فلورایدها وغلظت های بالا اثرات منفی بر مقاومت خوردگی ایمپلنت های دندانی و نیز ساخت های مبتنی بر تیتانیوم دارند، علاوه بر این یون های حاصل از فرآیند تخریب همراه با تجمع بیوفیلم می تواند باعث التهاب پری ایمپلنت شود که می تواند موفقیت های طولانی مدت پروتئین های حمایت شده از ایمپلنت را کاهش دهد.

تخریب تیتانیوم باعث آزاد سازی یون هایی است که در بافت های اطراف انباشته شده اند و به جریان خون منتقل می شوند و سمیت سلولی را در میان عوارض جانبی دیگر به وجود می آورند.