ایمپلنت و تفاوت آن با روکش دندان

ونیر های سرامیکی چه تفاوتی با ایمپلنت دارند ؟

این شاید سوال اکثریت مردم باشد

ونیر های سرامیکی معمولا برای زیبایی دندان های جلو استفاده می شود

و ایمپلنت جایگزین دندان طبیعی است با ایمپلنت می توان همانند دندان طبیعی غذا خورد

ادامه توضیحات در ادامه مطلب

استفاده از ایمپلنت ویا ونیر بستگی به مشکل دندان های شما دارد، به زبان ساده تر ایمپلنت هاجایگزین دندان از دست رفته می شوند. در حالیکه ونیرها لبخند بهتری به شما هدیه می دهند و جنبه زیبایی دارند. اگر دندانتان سالم است، و مشکلات ظاهری مثل لکه، آسیب کوچک یا فاصله ای بین دندان ها وجود دارد ونیرها گزینه بسیار خوبی هستند و در کمترین زمان لبخند مورد انتظار به دست می آید، اگر مشکل شما بزرگ تر است و سلامت دهانتان را تحت تاثیر قرار می دهد برای مثال مواردی مثل از دست دادن دندان، تحلیل استخوان یا لثه، بهتر است به عنوان درمانی موفق از ایمپلنت ها استفاده کنید.

چنانچه به هر دلیلی دندانی از دست بدهید، استخوان فک شما تحلیل می رود، مگر اینکه ریشه دندان شما در استخوان باشد و باعث تحریک آن شود، در غیر اینصورت استخوان تحلیل می رود،با پیشرفت تحلیل استخوان، علاوه بر سلامت دهان، سلامت کل بدن به خطر می افتد، چهره شما پیر می شود و قابلیت جویدن را از دست می دهید و حتی در حرف زدن دچار مشکل می شوید، از آنجایی که تحلیل استخوان درد ندارد، شما متوجه آن نمی شوید و فکر می کنید هیچ اتفاقی برای شما نیفتاده، در حالی که این فرآیند کاملا خاموش است. تحلیل استخوان برای همه افرادی که دندان از دست داده اند اتفاق می افتد، پس در صورتی که دچار بی دندانی شدید، ایمپلنت بهترین گزینه جبران آن است.

پس افرادی که دندان دارند و قصد دارند زیبایی آن را بهبود ببخشند، ونیر ها (روکش های دندان) بهترین گزینه ها هستند.

ونیرها سرامیک های نازکی هستند که سطح رویی دندان را از لحاظ زیبایی بازسازی می کنند.

ایمپلنت ها نقش ریشه دندان را دارند و توسط متخصصین طراحی شده اند و جایگزین دندان طبیعی می شوند، بسیار بادوام، پایدار و محکم هستند و سال ها عمر می کنند.

مزایای استفاده از ایمپلنت دندان:جایگزینی یک یا چند دندان از دست رفته بدون آن که به دندان های کناری کاری داشته باشیم.

برطرف کردن درد دندان ها یا مشکلات جویدن بخاطر جابجایی دندان ها به فضاهایی که دندان ندارند.

بازیابی اعتماد بنفس بیمار

بازیابی قابلیت جویدن ، صحبت کردن و هضم غذا

بازیابی بافت های صورت

حمایت از بریج یا دندان مصنوعی

ونیرها اگر درست به دندان نچسبیده باشند قابل حرکت هستند، حرکت ونیرها در طولانی مدت باعث فاصله گرفتن از لثه و بیماری دندان و لثه می شود. همچنین طول عمر آن ها در بهترین حالت بین ۱۰ الی ۱۵ سال است، اما طول عمر ایمپلنت ها بیشتر است، و معمولا بین ۲۰ تا ۲۵ سال و حتی تا پایان عمر ماندگاری دارند. ایمپلنت ها مستقیم به استخوان متصل هستند و به شکل محکم پروتز را به فک متصل می کند.

پس وقتی پای سلامت دهان و دندان در میان است، ایمپلنت ها حرف اول را می زنند.

مینی ایمپلنت دندان واستفاده از آن درمبتلایان به زخم دهانی

دندان عضو بسیار مهمی در بدن انسان است

در صورت نبود آن کاشت ایمپلنت یکی از بهترین راه های جبران  است

حتی افرادی که دچار  زخم دهانی هستند می توانند با کاشت مینی ایمپلنت این موضوع را بر طرف کنند

Oral lichen planus یکی از بیماری های التهابی شدید می باشد، که منجر به زخم های دهان می شود، بیشتر بیماران آن افراد بزرگسال ، اغلب بانوان و نرخ آن بین ۲٫۲ تا ۰٫۱ درصد است.

به طور کلی دو مدل زخم دهان داریم، شبکه ای و سایش دهنده، اگرچه مدل های دیگری نیز وجود دارند.

این بیماری با آسیب هایی همراه است که زخم های دهان را تشدید می کند، و برای کاشت ایمپلنت این آسیب ها و زخم ها باید به حداقل برسند، بدین منظور ما از ایمپلنت  دندان های کوتاه استفاده کردیم، تا جایگزینی برای پیوند استخوان باشد و میزان مراحل درمان را کاهش دهد.

ایمپلنت های کوتاه درمان مناسب و قابل پیش بینی برای بیماران سالم هستند و میزان موفقیتی مشابه ایمپلنت ها و پروتز های استاندارد دارند، اما از آن جایی که می دانیم ارزیابی طولانی مدت ایمپلنت های کوتاه برای این دسته از بیماران انجام نشده است، قصد داریم به بررسی آن ها بپردازیم.

به شکل دقیق تر هدف ما محاسبه میزان موفقیت ، اندازه گیری تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت و ثبت مشکلات آنهاست.

۲۳ بیمار با میانگین سنی ۵۸ سال که شامل ۳ مرد و ۲۰ زن بودند در این پژوهش شرکت کردند، ۶۶ ایمپلنت برای این بیماران کاشته شد، تمام جراحی ها توسط یک پزشک باتجربه انجام پذیرفت.

۶۳ تا از ایمپلنت ها در ناحیه عقبی فک بودند، ۲۹ تا از ایمپلنت ها با پیچ به پروتز متصل بودند، و ۲۷ تا با سمنت، به طور میانگین تا ۵ سال بیماران معاینه و بررسی شدند، میزان موفقیت ۶۵ از ۶۶ بود و میزان تحلیل استخوان افقی و عمودی به ترتیب ۰٫۹۶ و ۰٫۹۹ میلیمتر است.

تفاوت زیادی بین افرادی که زخم های شبکه ای و سایشی داشتند وجود نداشت. اما استخوان اطراف زخم های سایشی پایداری کمتری دارند.

پروتز بر پایه ایمپلنت فوائد متعددی نسبت به پروتزهایی دارند که مخاط لثه پشتیبان آنها است، بخصوص در مورد افرادی که از بیماری زخم های دهانی رنج می برند.ایمپلنت مانع فشار و تحریک مخاط دهان می شود و بهتر پروتز را نگه می دارد، پس ایمپلنت تداخل در درمان این بیماری ایجاد نمی کند. امروزه میزان موفقیت ایمپلنت برای این بیماران با افراد سالم قابل مقایسه است.

تعداد کمی از مقالات به بررسی گسترده ی ایمپلنت در این بیماران پرداخته اند و بیشتر راجع به یک فرد خاص بوده است. این اولین مقاله ای است که ایمپلنت های کوتاه را به بیماران زیاد و به مدت طولانی بررسی می کند.

میزان موفقیت ایمپلنت های کوتاه ۶۵ از ۶۶ بود که مشابه نرخ ایمپلنت های بلند در این بیمار است. برخی مقالات چنین نرخی را برای بیماران بدون زخم با ایمپلنت کوتاه گزارش کرده اند. پایداری استخوان برش داده شده در اطراف ایمپلنت ها مشابه با بیماران بدون زخم است. همچنین میزان تحلیل استخوان نیز با بیماران عادی قابل مقایسه است و نزدیک به هم هستند.

این نتایج مارا تشویق به استفاده از ایمپلنت های کوتاه برای این بیماران می کند چرا که نیازی به پیوند هم ندارند، کاهش طول ایمپلنت ها درمان را ساده تر می کند.

در نهایت باید گفت ایمپلنت های کوتاه در این بیماران خاص نتایج موفقیت آمیزی دارند، چرا که با کاشت ایمپلنت در لبه ی مرزی استخوان ، دیگر نیازی به انجام پیوند استخوان ، افزایش مراحل جراحی، و برش وزخم های جدید نیست.

علت شکست های ایمپلنت و پژوهش در رابطه با ماکروفاژها

علت شکست ایمپلنت می تواند متفاوت باشد

آیا حضور ماکروفاژ ها می تواند علت شکست درمان کاشت دندان باشد؟

ما در این مقاله علمی این موضوع را بررسی کرده ایم و جواب این سوال را خواهیم داد

انجام موفقیت آمیز فرآیند جوش خوردن در کاشت ایمپلنت بسیار مهم است، شرایط مختلف بدنی مثل تغییر متابولیسم استخوان ، تغییرات هورمونی، و سیگار کشیدن می توانند باعث عدم موفقیت کاشت ایمپلنت شوند، همچنین عوامل دیگری مثل کیفیت و اندازه استخوان، روش های جراحی، سطح ایمپلنت نیز در این موفقیت تاثیر گذارند. شکست، یا در فرآیند هیلینگ و یا پس از آن اتفاق می افتد، که جوش خوردن ایمپلنت را با شکست مواجه می کند.

علاوه بر این جوش خوردن زود هنگام باعث تغییراتی می شود که علت آن خود ایمپلنت و محیط اطراف آن می باشد.

خوردگی به این معنی است که واکنش بین ماده جامد و محیط شیمیایی اطراف آن باعث از بین رفتن قسمتی از ماده جامد، تغییر ویژگی ساختاری و یکنواختی آن می شود. تجمع موضعی بار فلزات در بدن انسان، و حیوانات به خاطر این فرآیند مشاهده شده است. زمانی که این یون ها در بافت ها آزاد می شوند، در فضاهای بین سلولی قرار می گیرند و معمولا باعث تحلیل بافت و استخوان می شوند.

سلول های ماکروفاژ نوعی از سلول های گلبول سفید در سیستم دفاعی بدن هستند که عوامل خارجی را حذف می کنند. سطح ایمپلنت های شکست خورده در تماس کامل با استخوان ها و بافت ها هستند، حضور ماکروفاژ ها روی سطح ایمپلنت های شکست خورده باعث تشکیل بافت ها و رگ های جدید می شود.

هدف این پژوهش بررسی التهابات بافت های نرم در ایمپلنت های شکست خورده است.

مطالعات بافت شناسی در دانشگاه بونیس آیرس آرژانتین انجام شد، این ایمپلنت ها بر اثر جابجایی، شکستگی و کاشت زود هنگام با عدم موفقیت همراه شده بودند، ایمپلنت ها در محلول ۲۰ درصد فرمالین قرار داده شدند. قبل آزمون بافت شناسی از آن ها تصاویر رادیولوژی تهیه شد.

در این پژوهش ۱۰ ایمپلنت مورد بررسی قرار گرفتند، این ایمپلنت ها بخاطر جابجایی با عدم موفقیت همراه بودند، و برروی سطح خارجی بافت های نرم وجود داشت.

در این نواحی ماکروفاژها با ابعاد بین ۱ تا ۳ میکرومتر مشاهده شدند.

تعداد ماکروفاژها در بافت های ملتهب شمرده شد.

با آزمون آنالیز عنصری ساختار ذرات داخل ماکروفاژها نیز بررسی شدند.

در همه ی موارد بافت ها و رگ های جدید بررسی شدند. ماکروفاژ ها به شکل یکنواخت توزیع شده بودند، سیتوپلاسم های آن ها دارای ذرات فلزی تیتانیوم بود، حضور ماکروفاژ هایی که حاوی ذرات فلزی بودند، کشف بسیار بزرگی بود، این فرآیند بخاطر فرآیند خوردگی فلز است.

مطالعات قبلی حکایت از حضور ماکروفاژ ها ،بافت ها، و رگ های جدید در حوالی ایمپلنت های شکست خورده دارند.

حضور ذرات فلزی نیز در این ماکروفاژ ها و بافت ها، جلوی عملکرد مناسب سلول های استخوانی را می گیرد. در این مواقع هم تحلیل استخوان رخ می دهد و هم تشکیل استخوان با مشکل مواجه می شود.

در این پژوهش ذرات فلزی در ماکروفاژها دیده شدند که نشان دهنده ی وجود فرآیند خوردگی هستند، این اتفاق جوش خوردن ایمپلنت و استخوان را مختل می کند.

اختلال در جوش خوردن باعث عدم پایداری و جابجایی ایمپلنت می شود، حضور ماکروفاژها بخاطر محصولات حاصل از خوردگی است که باعث واکنش با حساسیت بالا می شوند، این واکنش باعث ترشح cytokine می شود که در نهایت ماکروفاژها حضور پیدا می کنند.

موضوعی که کاملا مشهود است، ماکروفاژها در نزدیکی سطح فلز بسیار فراوان هستند.

این موضوع یعنی غلظت یون های فلزی متناسب با فاصله ی آن از سطح فلز است، حضور ماکروفاژها احتمالا علت شکست ایمپلنت دندان است، فرآیند هایی که توضیح داده شدند کاملا مشخص نبودند اما دخالت ماکروفاژها را نشان دادند.

در آینده نیازمند مطالعات گسترده ای برای یافتن ارتباط دقیق بین شکست ایمپلنت و حضور ماکروفاژها در بافت های نرم هستیم

ایمپلنت وتاثیر زبری سطح اباتمنت بر التهاب

موضوع نگران کننده همیشگی در کاشت ایمپلنت التهاب پس از درمان ایمپلنت است

گفته می شود که التهابات معمولا اطراف اباتمنت ایمپلنت اتفاق می افتد

ما در این مقاله راهکار هایی را بررسی کرده ایم

در ۴۰ سال گذشته درمان دندان های از دست رفته با ایمپلنت یکی از روش های موفق بوده است، اما این روش درمان در برخی موارد باعث التهاب بافت نرم و تحلیل استخوان می شود.

این مشکلات معمولا بخاطر التهابات اطراف اباتمنت است. اخیرا این فرضیه وجود دارد که قرارگیری اباتمنت در بافت های ثابت که کمترین تحرک را دارند التهابات را کاهش می دهند.

. تحقیقات بر این باورند تا جایی که امکان دارد اباتمنت ها را در مخاط کراتینی قرار دهید. کم کردن التهابات نکته ای ضروری است که به جوش خوردن بهتر اباتمنت با بافت های نرم کمک می کند.

پس از قرارگیری اباتمنت، سطح آن بلافاصله با پوسته نازکی از یون ها و پروتئین های بزاق و خون آبه پوشیده می شوند.پروتئین ها و یون های جذب شده، شرایط را برای رشد سلول ها، تشکیل بافت کراتینی و ترمیم زخم فراهم می کنند که همگی منجر به جوش خوردن بافت نرم می شود.

اما یون ها و پروتئین ها مکانی برای چسبیدن و رشد باکتری ها نیز می توانند باشند. یکی از راه ها برای جلوگیری از این اتفاق اصلاح سطح اباتمنت به نحوی که علاوه بر کاهش رشد باکتری ها، سرعت ترمیم زخم و فرآیند جوش خوردن را بالا می برد.

با توجه به اینکه سطوح زبر باعث افزایش تشکیل پلاک می شوند، سطوح صاف با زبری کمتراز ۰٫۲ میکرون می توانند گزینه های خوبی باشند.

فلزات تیتانیومی معمولا با یک لایه نازک تیتانیوم اکسیدی به همراه ساختار کریستالی مثل آناتاز خواص ضد باکتری خوبی را در حضور و عدم حضور تابش uv نشان داده اند. تیتانیوم اصلاح شده با سطح اکسیدی و آناتاز، چسبندگی باکتری ها را کاهش داده است.

این سطح اصلاح شده ساختار نانویی داشت اما زبری سطح آن ۰٫۲ میکرون بود،پس اباتمنت با چنین سطحی احتمالا از حضور باکتری های مخرب جلوگیری می کند و چسبندگی و تکثیر سلولی، ترمیم زخم و تشکیل بافت کراتینی را بهبود می بخشد.

هدف این پژوهش بررسی عملکرد اباتمنت با چنین سطحی در مقایسه با سطح معمولی اباتمنت های تجاری است.

این پژوهش در کشور سوئد بر روی بیمارانی انجام شد که نیاز به کاشت ایمپلنت در نواحی مشابه داشتند. چرا که نیاز بود از یک اباتمنت معمولی و یک اباتمنت اصلاح سطحی شده استفاده کرد.

مکان کاشت ایمپلنت از نظر ازتفاع استخوان، عرض استخوان و بافت های اطراف مشابه بودند.

همه ی اباتمنت های مصرفی از یک شرکت تهیه شدند، لایه ۱۰۰ نانومتری تیتانیوم اکسید بر روی سطح نیمی از اباتمنت ها نشانده شد. سطح آن ماشین کاری شد تا زبری هردو ۰٫۲ میکرون شود.

این اباتمنت ها ۶ هفته پس از کاشت ایمپلنت مورد استفاده قرار گرفتند. پس از ۶ هفته اباتمنت های معمولی و اصلاح شده برای بررسی خارج شدند.

اباتمنت های خارج شده با اباتمنت جدید جایگزین شدند. بیوفیلم های تشکیل شده بر روی اباتمنت های خارج شده جدا شد. نتایج اولیه حکایت از کاهش تشکیل باکتری در اباتمنت های اصلاح شده نسبت به اباتمنت معمولی بود.

میزان خونریزی پس از برداشت اباتمنت ها ارزیابی شد. شدت خونریزی توسط اندیس خونریزی سنجیده شد و از ۰ تا ۳ به آن نمره داده شد.

در همه مراحل ویزیت تصاویر دیجیتال از اباتمنت های اصلاح شده و معمولی تهیه شد. میزان التهابات اطراف ایمپلنت با تصاویر از داخل دهان بررسی شد.

۳۵ بیمار با میانگین سنی ۶۹ سال در این پژوهش شرکت کردند، پس ۳۵ جفت اباتمنت برای آن ها استفاده شد.

۱۵ جفت در فک بالا و ۲۰ جفت در فک پایین قرار گرفتند.

میانگین باکتری های کشته شده بر روی سطح اباتمنت اصلاح شده، یک چهارم اباتمنت معمولی بود.

هم چنین میزان خونریزی اباتمنت اصلاح شده بسیار کمتر از نوع دیگر آن گزارش شد. مخاط کراتینی اباتمنت اصلاح شده بسیار بیشتر از اباتمنت معمولی در مراحل مختلف ویزیت بود ولی اختلاف مقادیر آن ها در طی زمان ثابت بود، تجمع پلاک و التهابات و همچنین ارتفاع استخوان در هردومورد یکسان بود و تفاوت خاصی در آن ها مشاهده نشد.

اما باکتری های موجود بر روی اباتمنت معمولی به خصوص باکتری ای که باعث تجزیه پروتئین و لیپید می شود تاثیر زیادی بر روی ترمیم بافت ها می گذارد، پس نوع باکتری ها از تعداد آن ها مهم تر است

نکته جالب بعدی اختلاف در ارتفاع مخاط کراتینی و میزان خونریزی است که تفاوت سلامتی بافت ها را در اباتمنت اصلاح شده نسبت به معمولی رقم می زند. خون ریزی به خاطر پارگی رگ های شکننده در بافت های ملتهب است. در این پژوهش میزان خونریزی پس از برداشتن اباتمنت های هیلینگ محدود به چندین قطره خون بود و اندیس ۰ تا ۱ به آن نسبت داده شد.

خونریزی کمتر در هنگام برداشتن اباتمنت های اصلاح شده بخاطر سلامت بافت های نرم بود در حالی که خونریزی شدید در مورد اباتمنت های معمولی نشان دهنده ی در خطر بودن سلامت بافت هاست.

ارتفاع مخاط کراتینی به سلامت لثه ارتباط دارد چرا که ارتفاع کمتر از ۲ میلیمتر آن موجب به خطر افتادن سلامت آن و در ادامه خون ریزی و التهاب می شود.

در این پژوهش ارتفاع کمتر از ۲ میلیمتر آن موجب به خطر افتادن سلامت آن و در ادامه خونریزی والتهاب می شود.

ارتفاع مخاط کراتینی بین اباتمنت اصلاح شده از ۶ هفته الی ۲ سال زیاد بود.

اما عوامل زیادی مثل تورم بافت و غیره نیز به آن مربوط است. پس شواهد قوی برای ارتباط دادن ارتفاع کراتینی به نوع سطح اباتمنت پیدا نکردیم.

اختلاف در شیمی و فیزیک سطح، در فرآیند بهبود بافت ها موثر عمل کرده است. تفاوت در جذب یون ها و چسبندگی پروتئین ها بر روی تکثیر سلول های بافت نرم بسیار تاثیر گذار است. هم چنین تاثیر بسزایی در رشد کلاژن ها، تشکیل بافت کراتین، جوش خوردن اباتمنت و سلامت باقت دارد.

در نهایت با تمام محدودیت های این پژوهش به این نتیجه رسیدیم که اباتمنت ها ی دارای لایه اکسیدی و نانو ساختار تفاوت زیادی در تعداد باکتری ها ندارند اما باعث سلامت بیشتر بافت، خونریزی کمتر و ارتفاع مخاط بیشتری در طی ۲ سال می شوند، برای بررسی تاثیر سطوح مختلف اباتمنت روی باکتری های تشکیل شده باید تحقیقات گسترده تری انجام گردد. چرا که نوع باکتری در فرآیند ترمیم و سلامت بافت ها بسیار اهمیت دارد.

کاشت دندان وانواع اتصال روکش و اباتمنت

هر کدام از اجزای ایمپلنت کاربرد های خاصی دارد پایه ایمپلنت جایگزین ریشه دندان است اباتمنت واسطه ی پایه ایمپلنت روکش است

روکش ایمپلنت ممکن است از جنس زیرکونیوم یا pfm باشد،ابتمنت نیز ممکن است فلزی یا زیرکونیومی باشد

استحکام اباتمنت فلزی بیشتر است

هر دوروش پیچ شدن وسمان شدن برای اتصال روکش به اباتمنت تایید شده است

و هر دوموفقیت آمیز بوده است

روکش دندان بر پایه ایمپلنت تبدیل به گزینه مناسبی برای جایگزینی دندان از دست رفته شدند. چرا که در طولانی مدت نتایج فوق العاده ای را به همراه داشتند. رو کش های بر پایه ایمپلنت هم با پیچ قابلیت اتصال دارند و هم با سمنت کردن.
اباتمنت های فلزی بهترین نمونه هستند چرا که در همه ی نواحی فک، میزان موفقیت بالایی را داشته اند. مدتی بعد اباتمنت های از جنس زیرکونیوم مطرح شدند که زیست سازگاری مطلوبی در برخورد با بافت های سخت و نرم از خود نشان دادند. اخیرا پژوهش ها به بررسی اباتمنت های سرامیکی و فلزی پرداخته اند و میزان موفقیت و مشکلات آن ها را تقریبا مشابه به هم گزارش کرده است. اما شکستگی و مشکلات بیولوژیکی در اباتمنت های سرامیکی بیشتر است. اگرچه اباتمنت های سرامیکی بیشتر در نواحی زیبایی استفاده می شوند.
جدیدترین تکنولوژی cad/cam دو نوع بازسازی بر پایه ایمپلنت را پیشنهاد می کند:
۱) اباتمنت زیرکونیومی سفارشی به همراه تاج دندان سمنت شده
روکش چسبیده (سمنت شده)اطلاعات موجود در باره ی این دو سیستم مشکلات بیولوژیکی بیشتری را به دسته ی اول نسبت داده اند و مشکلات فنی بیشتری را به دسته دوم نسبت داده اند.
اما هیچ کدام از مدل ها برتری نسبت به دیگری ندارد. تا به امروز هیچ مطالعه ای برای ارزیابی نگهداری تاج دندان با سمنت کردن یا با پیچ در ایمپلنت ها وجود نداشته است.
هدف این پژوهش بررسی بیولوژیکی، فنی و آزمایشگاهی نگهداری روکش با پیچ و سمنت کردن تاج دندان بر روی ایمپلنت است.
فرض اولیه ی ما این است که این دو سیستم تفاوتی با هم ندارند.
۴۴ بیمارکه نیازمند جایگزینی یک دندان در ناحیه جلویی، نیش و آسیای کوچک بودند در این پژوهش شرکت کردند. به شکل اتفاقی برای بعضی به روش سمنت کردن و بعضی به روش پیچ کردن روکش دندان قرار داده شد.
برای همه بیماران با استفاده از تکنولوژی CAD/ CAM اباتمنت زیرکونیومی توسط یک نفر طراحی شد. در گروه نگهداری توسط سمنت، اباتمنت های زیرکونیومی مستقیما روکش شدند. در گروه دیگر با پیچ محکم شدند سپس آن ناحیه با کامپوزیت پر شد تا بیمار اذیت نشود.
همه ی بیماران یک الی ۳ هفته پس از قرارگیری روکش، ۶ ماه، ۱ سال و ۳ سال معاینه شدند. در این معاینات، ایمپلنت و روکش ها از نظر بیولوژیکی، فنی و زیبایی ارزیابی شدند.
برای معاینه بیولوژیکی، پارامترهای مربوط به لثه مثل خونریزی و عمق پروب ، تحلیل لثه و مخاط انجام شد. هم چنین عرض مخاط کراتینی نیز اندازه گیری شد.
معاینات تصویری و رادیولوژیکی در روز کاشت ایمپلنت و طی فرآیند ۳ ساله با اشعه ایکس بررسی شدند.
ابعاد لبه مرزی استخوان و فاصله بین قسمت بالایی ایمپلنت و فاصله برش استخوان اندازه گیری شدند.
معاینات فنی ۶ ماه، ۱ سال و ۳ سال پس از کاشت ایمپلنت طبق قوانین سلامت عمومی انجام شد. در این بررسی ها شکستگی روکش سرامیکی، زبری سطح آکلوزال و از دست رفتن استحکام مد نظر بودند.
به منظور معاینه بافت های نرم PAPILLA index بررسی شد. همچنین ارتفاع سطح روکش از سقف دهان اندازه گیری شد.
درنهایت پس از بررسی از بین ۴۴ بیمار نتایج ۳۲ نفر با میانگین سنی ۵۱ سال در پژوهش بررسی شد.
پس از ارزیابی این ۳۲ بیمار نتایج بدین شکل بود. معاینات تصویری و بیولوژیکی نتایج مشابهی در مورد هر دوگروه داشتند. مشکلات فنی در گروه نگهداری با سمنت بیشتر بود. همچنین ۲ مشکل جدی بیولوژیکی در بین گروه نگهداری با سمنت گزارش شد.
میزان موفقیت کلی کاشت ایمپلنت دو تکه پس از ۳ سال ۹۷ .۵ درصد بود که با میزان موفقیت بررسی های ۵ ساله انطباق دارد، اما چندین شکل فنی باعث شد میزان موفقیت خود روکش پایین تر باشد.( حدود ۸۰ درصد)
در این پژوهش پارامترهای بیولوژیکی مثل عمق پروب، خونریزی، مخاط کراتینی و تحلیل استخوان مرزی در هر دوگروه مشابه بودند. به طور کلی مشکلات بیولوژیکی در روکش های سمنت شده کمی بیشتر بود در حالی که روکش های پیچ شده بیشتر مشکل فنی داشتند.
میزان موفقیت پایین این پژوهش بخاطر ۸ مشکل فنی پیش آمده بود که در این بین ۶ تا از آن ها شکستگی اباتمنت زیرکونیومی بود که در نهایت منجر کاهش استحکام شد. آمار نشان می دهد تفاوت آنچنانی بین اباتمنت های فلزی و سرامیکی وجود ندارد.
در اکثر مقالات از اتصال خارجی، برای نصب اباتمنت به ایمپلنت استفاده می شود، در صورتی که در این پژوهش اتصال داخلی است و علت شکستگی های زیاد می تواندهمین موضوع باشد. اما حدس محققین وجود اصطکاک حاصل از محکم کردن پیچ یا آماده سازی بیش از حد دیواره های اباتمنت را علت شکستگی های متعدد در اتصالات داخلی می داند.
حدس دیگر برای این اتفاق موقعیت ایمپلنت دندان است، چرا که ۴ مورد شکستگی در دندان های آسیای کوچک رخ داده بود، چنین موردی در پژوهش مشابه هم مشاهده شد.
برخی شواهد علت شکست های مربوط به روکش سمنت شده را مقدار سمنت اضافی می دانند. حذف این سمنت های اضافی، سخت است و باعث بیماری های لثه ای می شود.
مقدار محدود بیماران یکی از محدودیت های این پژوهش بود، علاوه بر این تعداد ایمپلنت های کاشته شده در قسمت عقبی ( آسیای کوچک) بیشتر از ناحیه جلویی بودند، این عدم توازن می تواند عامل گمراه کننده ای در نتایج و مشکلات فنی ایجاد کند.
پس به طور کلی نتایج حاصل از بررسی های تصویری، بیولوژیکی و فنی برای این دوگروه تفاوت زیادی نداشتند. مشکلات بیولوژیکی فقط در گروه روکش سمنت شده مشاهده شد که یکی از آن ها به خاطر عدم حذف سمنت اضافی بود.