مینی ایمپلنت دندان واستفاده از آن درمبتلایان به زخم دهانی

دندان عضو بسیار مهمی در بدن انسان است

در صورت نبود آن کاشت ایمپلنت یکی از بهترین راه های جبران  است

حتی افرادی که دچار  زخم دهانی هستند می توانند با کاشت مینی ایمپلنت این موضوع را بر طرف کنند

Oral lichen planus یکی از بیماری های التهابی شدید می باشد، که منجر به زخم های دهان می شود، بیشتر بیماران آن افراد بزرگسال ، اغلب بانوان و نرخ آن بین ۲٫۲ تا ۰٫۱ درصد است.

به طور کلی دو مدل زخم دهان داریم، شبکه ای و سایش دهنده، اگرچه مدل های دیگری نیز وجود دارند.

این بیماری با آسیب هایی همراه است که زخم های دهان را تشدید می کند، و برای کاشت ایمپلنت این آسیب ها و زخم ها باید به حداقل برسند، بدین منظور ما از ایمپلنت  دندان های کوتاه استفاده کردیم، تا جایگزینی برای پیوند استخوان باشد و میزان مراحل درمان را کاهش دهد.

ایمپلنت های کوتاه درمان مناسب و قابل پیش بینی برای بیماران سالم هستند و میزان موفقیتی مشابه ایمپلنت ها و پروتز های استاندارد دارند، اما از آن جایی که می دانیم ارزیابی طولانی مدت ایمپلنت های کوتاه برای این دسته از بیماران انجام نشده است، قصد داریم به بررسی آن ها بپردازیم.

به شکل دقیق تر هدف ما محاسبه میزان موفقیت ، اندازه گیری تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت و ثبت مشکلات آنهاست.

۲۳ بیمار با میانگین سنی ۵۸ سال که شامل ۳ مرد و ۲۰ زن بودند در این پژوهش شرکت کردند، ۶۶ ایمپلنت برای این بیماران کاشته شد، تمام جراحی ها توسط یک پزشک باتجربه انجام پذیرفت.

۶۳ تا از ایمپلنت ها در ناحیه عقبی فک بودند، ۲۹ تا از ایمپلنت ها با پیچ به پروتز متصل بودند، و ۲۷ تا با سمنت، به طور میانگین تا ۵ سال بیماران معاینه و بررسی شدند، میزان موفقیت ۶۵ از ۶۶ بود و میزان تحلیل استخوان افقی و عمودی به ترتیب ۰٫۹۶ و ۰٫۹۹ میلیمتر است.

تفاوت زیادی بین افرادی که زخم های شبکه ای و سایشی داشتند وجود نداشت. اما استخوان اطراف زخم های سایشی پایداری کمتری دارند.

پروتز بر پایه ایمپلنت فوائد متعددی نسبت به پروتزهایی دارند که مخاط لثه پشتیبان آنها است، بخصوص در مورد افرادی که از بیماری زخم های دهانی رنج می برند.ایمپلنت مانع فشار و تحریک مخاط دهان می شود و بهتر پروتز را نگه می دارد، پس ایمپلنت تداخل در درمان این بیماری ایجاد نمی کند. امروزه میزان موفقیت ایمپلنت برای این بیماران با افراد سالم قابل مقایسه است.

تعداد کمی از مقالات به بررسی گسترده ی ایمپلنت در این بیماران پرداخته اند و بیشتر راجع به یک فرد خاص بوده است. این اولین مقاله ای است که ایمپلنت های کوتاه را به بیماران زیاد و به مدت طولانی بررسی می کند.

میزان موفقیت ایمپلنت های کوتاه ۶۵ از ۶۶ بود که مشابه نرخ ایمپلنت های بلند در این بیمار است. برخی مقالات چنین نرخی را برای بیماران بدون زخم با ایمپلنت کوتاه گزارش کرده اند. پایداری استخوان برش داده شده در اطراف ایمپلنت ها مشابه با بیماران بدون زخم است. همچنین میزان تحلیل استخوان نیز با بیماران عادی قابل مقایسه است و نزدیک به هم هستند.

این نتایج مارا تشویق به استفاده از ایمپلنت های کوتاه برای این بیماران می کند چرا که نیازی به پیوند هم ندارند، کاهش طول ایمپلنت ها درمان را ساده تر می کند.

در نهایت باید گفت ایمپلنت های کوتاه در این بیماران خاص نتایج موفقیت آمیزی دارند، چرا که با کاشت ایمپلنت در لبه ی مرزی استخوان ، دیگر نیازی به انجام پیوند استخوان ، افزایش مراحل جراحی، و برش وزخم های جدید نیست.