کاشت دندان و عملکرد بهتربا استفاده از نرم افزارکامپیوتری

در مواردی که قبل از کاشت دندان پیوند بافت و استخوان صورت می گیرد کمی درمان ایمپلنت حساس می شود زیرا باید کاشت ایمپلنت را در بافت پیوندی استخوان انجام دهیم 

این پیوند با سیستم جدید انجام می شود

می توان در مواردی به تشخیص پزشک همزمان با پیوند استخوان کاشت ایمپلنت را نیز انجام داد

بیمارانی که در ناحیه سر و گردن تومور دارند معمولا نیاز به درمان های خاصی دارند. بعضی اوقات این درمان ها به همراه پرتودرمانی و شیمی درمانی انجام می شود. درمان سرطان در این نواحی معمولا زخم ها یا برش هایی را باقی می گذارند که نیازمند پیوند استخوان بزرگ و حاوی رگ های خونی و بافت های نرم است. آسیب های حین درمان سرطان حتی استخوان های فک بالا و پایین را هم دچار مشکل می کند. در این مواقع باید پیوند استخوان همراه با پوست، بافت های نرم و مخاط انجام شود تا بتوان کاملا جایگزین استخوان از دست رفته شود. این بهترین روش برای پیوند استخوان بالا و پایین است و بسیار مطمئن است. با استفاده از تکنیک چاپ ۳ بعدی مدل سازی استخوان راحت تر انجام می شود.

با طراحی مجازی و راهنمای جراحی این کار با دقت بالاتر و خطای کمتری انجام می شود. این کار موجب کاهش زمان مصرفی می شود. قیمت جراحی افزایش می یابد که با توجه به دقت کار ارزشش را دارد. اگر بخاطر دلایل آناتومیکی امکان بازسازی با پروتزهای قدیمی وجود نداشته باشد، بهترین پیشنهاد بعد از بازسازی استخوان آن ناحیه، کاشت ایمپلنت است. با توجه به اینکه برش های استخوانی بزرگ بعد از پیوند نیازمند پرتودرمانی هستند معمولا کاشت ایمپلنت یکسال به تعویق می افتد. چون استخوان هایی که پرتودرمانی می شوند آمادگی کمتری برای کاشت ایمپلنت دارند. به همین خاطر کاشت ایمپلنت را باید درست پس از بازسازی و پیوند استخوان انجام داد تا قبل از پرتودرمانی، جوش خوردن اولیه انجام شود.

اگرچه قرارگیری تکه های استخوانی با راهنمای دریل ایمپلنت بهتر انجام می شود، اما طراحی کامپیوتری برای بازسازی مزایایی دارد که غیر قابل انکار است. این طراحی امکان قرارگیری استخوان در موقعیت مناسب و کاشت همزمان ایمپلنت را فراهم می کند.موقعیت ایمپلنت ها با طراحی دقیقا مشخص می شوند. احتمال اینکه ایمپلنت ها به شکل زاویه دار قرار گیرند هست چرا که تکه استخوانی پیوند شده انعطاف پذیر است، پس باید هنگام دریل کردن از راهنمای مخصوص استفاده کرد.

از سال ۲۰۱۵ ما شروع به طراحی کامپیوتری کردیم که بدون استفاده از نرم افزارهای انحصاری قابل اجرا بود. حین جراحی نیز از نرم افزارهای دیگری استفاده کردیم تا بتوانیم زاویه ی ایمپلنت ها را مشخص کنیم. این کار برای اولین بار انجام شده است.

ما بیمارانی را انتخاب کردیم که نیاز به بازسازی فک پایین داشتند. قبل از جراحی تصویر CT اسکن از چهره و جمجمه فرد تهیه شد. طراحی با انجام معاینه حضوری و تشخیص اندازه و موقعیت ایمپلنت ها شروع می شود. در مراحل طراحی پس از مشخص کردن موقعیت مناسب پروتزها، موقعیت تکه های استخوانی نیز مشخص می شوند تا فضای مناسب را برای کاشت ایمپلنت و جوش خوردن فراهم کنند.

مدل نهایی بازسازی شده با تصویر CTاسکن قبل از جراحی ادغام می شود. حفره های عمودی در مدل طراحی می شوند تا بتوان قالب گیری را انجام داد. برای ۴ بیمار ۱۳ ایمپلنت با این روش کاشته شد. تکه های استخوانی و ایمپلنت ها همانطور که برنامه ریزی شده بود با موقعیت و زاویه ی تعیین شده قرارداده شدند.

ما در این پژوهش نشان دادیم با استفاده از نرم افزارهای موجود، پیوند بافت های نرم، سخت و رگ های استخوان و کاشت ایمپلنت را می توان طراحی کرد. از قطعه ای به عنوان راهنما برای انتقال دقیق اطلاعات مربوط به پیوند و ایمپلنت استفاده کردیم.

هنگام بازسازی استخوان های آسیب دیده باید مکان هایی که قصد داریم ایمپلنت بکاریم مشخص شوند، چرا که نواحی بازسازی شده باید توانایی کاشت دندان  را داشته باشند. کاشت ایمپلنت و ادغام کامل با استخوان تنها راهی است که می توان قابلیت جویدن را به بیمار برگرداند. کاشت همزمان ایمپلنت با بازسازی استخوان مزایای متعددی دارد. فرآیند جوش خوردن به دلیل حجم استخوان زیادی که پیوند می شود از همان ابتدا شروع می شود و می توان پروتز را زودتر قرار داد. این موضوع باعث می شود قابلیت جویدن زودتر به بیمار برگردد. چنانچه بیمار نیاز به پرتودرمانی داشته باشد ایمپلنت ها باید طی چند هفته با استخوان جوش بخورند، در غیر اینصورت از موفقیت کلی درمان کاسته می شود.

اشکال این روش مدت زمان طولانی طراحی است که قبل از شروع جراحی انجام می شود. بسیاری از شرکت ها سعی در کاهش این زمان دارند اما در بهترین حالت ۱۰ روز طول می کشد. علت این زمان طولانی طراحی صفحه ی راهنما و کیفیت آن است چرا که این صفحه دقت جراحی را بالا می برد.

کاشت پروتز دندانی همزمان با بازسازی استخوان بسیار ارزشمند است. دو موضوع اینجا مطرح است، اول اینکه استخوان پیوندی باید بیشترین تماس را با استخوان خود فرد داشته باشد، دوم اینکه این تماس حداکثری باید همزمان با موقعیت ایده آل ایمپلنت ها اتفاق بیفتد. برای افزایش دقت کاشت ایمپلنت یک صفحه ی حفره دار شده طراحی شده تا استخوان پیوندی را بتوان تنظیم کرد.

در نهایت باید گفت که این روش راه حلی ساده و دقیق برای کاشت ایمپلنت همزمان با بازسازی استخوان است. این روش در اکثر بازسازی های استخوان فک پایین قابل اجرا است.

علت شکست های ایمپلنت و پژوهش در رابطه با ماکروفاژها

علت شکست ایمپلنت می تواند متفاوت باشد

آیا حضور ماکروفاژ ها می تواند علت شکست درمان کاشت دندان باشد؟

ما در این مقاله علمی این موضوع را بررسی کرده ایم و جواب این سوال را خواهیم داد

انجام موفقیت آمیز فرآیند جوش خوردن در کاشت ایمپلنت بسیار مهم است، شرایط مختلف بدنی مثل تغییر متابولیسم استخوان ، تغییرات هورمونی، و سیگار کشیدن می توانند باعث عدم موفقیت کاشت ایمپلنت شوند، همچنین عوامل دیگری مثل کیفیت و اندازه استخوان، روش های جراحی، سطح ایمپلنت نیز در این موفقیت تاثیر گذارند. شکست، یا در فرآیند هیلینگ و یا پس از آن اتفاق می افتد، که جوش خوردن ایمپلنت را با شکست مواجه می کند.

علاوه بر این جوش خوردن زود هنگام باعث تغییراتی می شود که علت آن خود ایمپلنت و محیط اطراف آن می باشد.

خوردگی به این معنی است که واکنش بین ماده جامد و محیط شیمیایی اطراف آن باعث از بین رفتن قسمتی از ماده جامد، تغییر ویژگی ساختاری و یکنواختی آن می شود. تجمع موضعی بار فلزات در بدن انسان، و حیوانات به خاطر این فرآیند مشاهده شده است. زمانی که این یون ها در بافت ها آزاد می شوند، در فضاهای بین سلولی قرار می گیرند و معمولا باعث تحلیل بافت و استخوان می شوند.

سلول های ماکروفاژ نوعی از سلول های گلبول سفید در سیستم دفاعی بدن هستند که عوامل خارجی را حذف می کنند. سطح ایمپلنت های شکست خورده در تماس کامل با استخوان ها و بافت ها هستند، حضور ماکروفاژ ها روی سطح ایمپلنت های شکست خورده باعث تشکیل بافت ها و رگ های جدید می شود.

هدف این پژوهش بررسی التهابات بافت های نرم در ایمپلنت های شکست خورده است.

مطالعات بافت شناسی در دانشگاه بونیس آیرس آرژانتین انجام شد، این ایمپلنت ها بر اثر جابجایی، شکستگی و کاشت زود هنگام با عدم موفقیت همراه شده بودند، ایمپلنت ها در محلول ۲۰ درصد فرمالین قرار داده شدند. قبل آزمون بافت شناسی از آن ها تصاویر رادیولوژی تهیه شد.

در این پژوهش ۱۰ ایمپلنت مورد بررسی قرار گرفتند، این ایمپلنت ها بخاطر جابجایی با عدم موفقیت همراه بودند، و برروی سطح خارجی بافت های نرم وجود داشت.

در این نواحی ماکروفاژها با ابعاد بین ۱ تا ۳ میکرومتر مشاهده شدند.

تعداد ماکروفاژها در بافت های ملتهب شمرده شد.

با آزمون آنالیز عنصری ساختار ذرات داخل ماکروفاژها نیز بررسی شدند.

در همه ی موارد بافت ها و رگ های جدید بررسی شدند. ماکروفاژ ها به شکل یکنواخت توزیع شده بودند، سیتوپلاسم های آن ها دارای ذرات فلزی تیتانیوم بود، حضور ماکروفاژ هایی که حاوی ذرات فلزی بودند، کشف بسیار بزرگی بود، این فرآیند بخاطر فرآیند خوردگی فلز است.

مطالعات قبلی حکایت از حضور ماکروفاژ ها ،بافت ها، و رگ های جدید در حوالی ایمپلنت های شکست خورده دارند.

حضور ذرات فلزی نیز در این ماکروفاژ ها و بافت ها، جلوی عملکرد مناسب سلول های استخوانی را می گیرد. در این مواقع هم تحلیل استخوان رخ می دهد و هم تشکیل استخوان با مشکل مواجه می شود.

در این پژوهش ذرات فلزی در ماکروفاژها دیده شدند که نشان دهنده ی وجود فرآیند خوردگی هستند، این اتفاق جوش خوردن ایمپلنت و استخوان را مختل می کند.

اختلال در جوش خوردن باعث عدم پایداری و جابجایی ایمپلنت می شود، حضور ماکروفاژها بخاطر محصولات حاصل از خوردگی است که باعث واکنش با حساسیت بالا می شوند، این واکنش باعث ترشح cytokine می شود که در نهایت ماکروفاژها حضور پیدا می کنند.

موضوعی که کاملا مشهود است، ماکروفاژها در نزدیکی سطح فلز بسیار فراوان هستند.

این موضوع یعنی غلظت یون های فلزی متناسب با فاصله ی آن از سطح فلز است، حضور ماکروفاژها احتمالا علت شکست ایمپلنت دندان است، فرآیند هایی که توضیح داده شدند کاملا مشخص نبودند اما دخالت ماکروفاژها را نشان دادند.

در آینده نیازمند مطالعات گسترده ای برای یافتن ارتباط دقیق بین شکست ایمپلنت و حضور ماکروفاژها در بافت های نرم هستیم

کاشت دندان وانواع اتصال روکش و اباتمنت

هر کدام از اجزای ایمپلنت کاربرد های خاصی دارد پایه ایمپلنت جایگزین ریشه دندان است اباتمنت واسطه ی پایه ایمپلنت روکش است

روکش ایمپلنت ممکن است از جنس زیرکونیوم یا pfm باشد،ابتمنت نیز ممکن است فلزی یا زیرکونیومی باشد

استحکام اباتمنت فلزی بیشتر است

هر دوروش پیچ شدن وسمان شدن برای اتصال روکش به اباتمنت تایید شده است

و هر دوموفقیت آمیز بوده است

روکش دندان بر پایه ایمپلنت تبدیل به گزینه مناسبی برای جایگزینی دندان از دست رفته شدند. چرا که در طولانی مدت نتایج فوق العاده ای را به همراه داشتند. رو کش های بر پایه ایمپلنت هم با پیچ قابلیت اتصال دارند و هم با سمنت کردن.
اباتمنت های فلزی بهترین نمونه هستند چرا که در همه ی نواحی فک، میزان موفقیت بالایی را داشته اند. مدتی بعد اباتمنت های از جنس زیرکونیوم مطرح شدند که زیست سازگاری مطلوبی در برخورد با بافت های سخت و نرم از خود نشان دادند. اخیرا پژوهش ها به بررسی اباتمنت های سرامیکی و فلزی پرداخته اند و میزان موفقیت و مشکلات آن ها را تقریبا مشابه به هم گزارش کرده است. اما شکستگی و مشکلات بیولوژیکی در اباتمنت های سرامیکی بیشتر است. اگرچه اباتمنت های سرامیکی بیشتر در نواحی زیبایی استفاده می شوند.
جدیدترین تکنولوژی cad/cam دو نوع بازسازی بر پایه ایمپلنت را پیشنهاد می کند:
۱) اباتمنت زیرکونیومی سفارشی به همراه تاج دندان سمنت شده
روکش چسبیده (سمنت شده)اطلاعات موجود در باره ی این دو سیستم مشکلات بیولوژیکی بیشتری را به دسته ی اول نسبت داده اند و مشکلات فنی بیشتری را به دسته دوم نسبت داده اند.
اما هیچ کدام از مدل ها برتری نسبت به دیگری ندارد. تا به امروز هیچ مطالعه ای برای ارزیابی نگهداری تاج دندان با سمنت کردن یا با پیچ در ایمپلنت ها وجود نداشته است.
هدف این پژوهش بررسی بیولوژیکی، فنی و آزمایشگاهی نگهداری روکش با پیچ و سمنت کردن تاج دندان بر روی ایمپلنت است.
فرض اولیه ی ما این است که این دو سیستم تفاوتی با هم ندارند.
۴۴ بیمارکه نیازمند جایگزینی یک دندان در ناحیه جلویی، نیش و آسیای کوچک بودند در این پژوهش شرکت کردند. به شکل اتفاقی برای بعضی به روش سمنت کردن و بعضی به روش پیچ کردن روکش دندان قرار داده شد.
برای همه بیماران با استفاده از تکنولوژی CAD/ CAM اباتمنت زیرکونیومی توسط یک نفر طراحی شد. در گروه نگهداری توسط سمنت، اباتمنت های زیرکونیومی مستقیما روکش شدند. در گروه دیگر با پیچ محکم شدند سپس آن ناحیه با کامپوزیت پر شد تا بیمار اذیت نشود.
همه ی بیماران یک الی ۳ هفته پس از قرارگیری روکش، ۶ ماه، ۱ سال و ۳ سال معاینه شدند. در این معاینات، ایمپلنت و روکش ها از نظر بیولوژیکی، فنی و زیبایی ارزیابی شدند.
برای معاینه بیولوژیکی، پارامترهای مربوط به لثه مثل خونریزی و عمق پروب ، تحلیل لثه و مخاط انجام شد. هم چنین عرض مخاط کراتینی نیز اندازه گیری شد.
معاینات تصویری و رادیولوژیکی در روز کاشت ایمپلنت و طی فرآیند ۳ ساله با اشعه ایکس بررسی شدند.
ابعاد لبه مرزی استخوان و فاصله بین قسمت بالایی ایمپلنت و فاصله برش استخوان اندازه گیری شدند.
معاینات فنی ۶ ماه، ۱ سال و ۳ سال پس از کاشت ایمپلنت طبق قوانین سلامت عمومی انجام شد. در این بررسی ها شکستگی روکش سرامیکی، زبری سطح آکلوزال و از دست رفتن استحکام مد نظر بودند.
به منظور معاینه بافت های نرم PAPILLA index بررسی شد. همچنین ارتفاع سطح روکش از سقف دهان اندازه گیری شد.
درنهایت پس از بررسی از بین ۴۴ بیمار نتایج ۳۲ نفر با میانگین سنی ۵۱ سال در پژوهش بررسی شد.
پس از ارزیابی این ۳۲ بیمار نتایج بدین شکل بود. معاینات تصویری و بیولوژیکی نتایج مشابهی در مورد هر دوگروه داشتند. مشکلات فنی در گروه نگهداری با سمنت بیشتر بود. همچنین ۲ مشکل جدی بیولوژیکی در بین گروه نگهداری با سمنت گزارش شد.
میزان موفقیت کلی کاشت ایمپلنت دو تکه پس از ۳ سال ۹۷ .۵ درصد بود که با میزان موفقیت بررسی های ۵ ساله انطباق دارد، اما چندین شکل فنی باعث شد میزان موفقیت خود روکش پایین تر باشد.( حدود ۸۰ درصد)
در این پژوهش پارامترهای بیولوژیکی مثل عمق پروب، خونریزی، مخاط کراتینی و تحلیل استخوان مرزی در هر دوگروه مشابه بودند. به طور کلی مشکلات بیولوژیکی در روکش های سمنت شده کمی بیشتر بود در حالی که روکش های پیچ شده بیشتر مشکل فنی داشتند.
میزان موفقیت پایین این پژوهش بخاطر ۸ مشکل فنی پیش آمده بود که در این بین ۶ تا از آن ها شکستگی اباتمنت زیرکونیومی بود که در نهایت منجر کاهش استحکام شد. آمار نشان می دهد تفاوت آنچنانی بین اباتمنت های فلزی و سرامیکی وجود ندارد.
در اکثر مقالات از اتصال خارجی، برای نصب اباتمنت به ایمپلنت استفاده می شود، در صورتی که در این پژوهش اتصال داخلی است و علت شکستگی های زیاد می تواندهمین موضوع باشد. اما حدس محققین وجود اصطکاک حاصل از محکم کردن پیچ یا آماده سازی بیش از حد دیواره های اباتمنت را علت شکستگی های متعدد در اتصالات داخلی می داند.
حدس دیگر برای این اتفاق موقعیت ایمپلنت دندان است، چرا که ۴ مورد شکستگی در دندان های آسیای کوچک رخ داده بود، چنین موردی در پژوهش مشابه هم مشاهده شد.
برخی شواهد علت شکست های مربوط به روکش سمنت شده را مقدار سمنت اضافی می دانند. حذف این سمنت های اضافی، سخت است و باعث بیماری های لثه ای می شود.
مقدار محدود بیماران یکی از محدودیت های این پژوهش بود، علاوه بر این تعداد ایمپلنت های کاشته شده در قسمت عقبی ( آسیای کوچک) بیشتر از ناحیه جلویی بودند، این عدم توازن می تواند عامل گمراه کننده ای در نتایج و مشکلات فنی ایجاد کند.
پس به طور کلی نتایج حاصل از بررسی های تصویری، بیولوژیکی و فنی برای این دوگروه تفاوت زیادی نداشتند. مشکلات بیولوژیکی فقط در گروه روکش سمنت شده مشاهده شد که یکی از آن ها به خاطر عدم حذف سمنت اضافی بود.

کاشت دندان وجلوگیری از آسیب به عصب

آسیب به عصب هنگام جراحی ایمپلنت موضوع بسیار مهمی است 

یکی از راه های جلوگیری از این آسی ها استفاده از ایمپلنت های پایه کوتاه می باشد 

توضیحات بیشتر در ادامه مطلب

محققان طی تحقیقات خود۳۰ بیمارکه کاشت ایمپلنت انجام داده بودند را مورد مطالعه قرار دادند، و متوجه درد و مشکلات مختلفی هنگام صحبت کردن، و خوردن غذا شدند، تقریبا ۱ درصد از فرآیندهای کاشت ایمپلنت باعث آسیب دیدگی عصب می شود، این محققین معتقدند پزشکان باید دقت بیشتری قبل و بعد از جراحی ایمپلنت داشته باشند، ایمپلنت مانند ریشه دندان طبیعی است که مانند پیج استوانه ای شکل در داخل فک جای می گیرد، تا دندان یا بریج را نگه دارد.

در سال های اخیر آسیب عصب ها بر اثر جراحی ایمپلنت شیوع پیدا کرده اند، تقریبا ۱۰۰۰۰ جراحی ایمپلنت هر ساله در انگلیس انجام می پذیرد. در سال ۲۰۰۷، ۳۰ درصد آسیب به عصب ها بر اثر کاشت ایمپلنت اتفاق می افتاد در صورتی که در ۱۹۹۷ این آمار ۱۰ درصد بود.

نیمی از این ۳۰ بیمار پس از جراحی ایمپلنت، درد و ناراحتی داشتند و ۴۰ درصد از بی حسی آن نارضایتی داشتند، ۳۰ درصد از آن ها دچار مشکلات روانشناسی شدند از جمله ۴ تا از آن ها که افسردگی گرفته بودند.

محققین اعتقاد داشتند بیماران باید خطرات این نوع جراحی را بدانند، همچنین متخصصان باید فرآیند جراحی را بهبود دهند.

متخصصان باید مراقب آسیب عصب دندان ها ، در حین جراحی باشند.

از بین ۳۰ بیماری که جراحی ایمپلنت انجام داده بودند، ۷۰ درصد آن ها ، ۶ ماه بعد از جراحی به متخصصین عصب مراجعه کردند، و برخلاف شواهد معلوم شد که برداشتن ایمپلنت پس از جراحی خطر آسیب دائمی را کاهش می دهد. فقط ۳ نفر از آن ها به موقع مراجعه کرده و درمان شدند.

دانشمندان پیشنهاد می کنند که از ایمپلنت های کوتاه تر استفاده شود تا خطر آسیب دیدگی عصب کاهش یابد.، همچنین آن ها اعتقاد دارند که بیماران علاوه بر خطرات کاشت ایمپلنت نسبت به مزایای گسترده آن نیز آگاه شوند.

ریسک آسیب عصب ها بستگی به موقعیت  ایمپلنت  دندان دارد، اما پزشکان باید جانب احتیاط را رعایت کنند تا این خطرات را کاهش دهند و بهترین نتایج را بگیرند.

درد پس ازکاشت دندان وعوامل افزاینده آن

ایمپلنت دندانی یکی از بهترین روش های درمان پرکردن فضای خالی در دهان  است

درد پس از کاشت دندان اگر همه چیز نرمال باشد ،کمی نگران کننده است

بروز بعضی از درد ها ممکن است به خاطر التهاب اطراف ایمپلنت باشد

توضیحات بیشتر در مورد درد پس از کاشت ایمپلنت در ادامه مطلب

با وجودی که علائم کلینیکی و رادیوگرافیکی، میزان عوارض در ایمپلنت دندان را نشان می دهند، می توان گفت تشخیص علت درد بیمار زمانی که همه پارامترها در آن نرمال است، می تواند نا امید کننده باشد، با مطالعات گسترده به این نتیجه رسیده اند که چند عامل می تواند درد پس از جراحی ایمپلنت را ایجاد کند، که هنوز ابهاماتی در تشخیص آن ها وجود دارد. درد شدید پس از ایمپلنت دندان زمانی که عوامل رادیوگرافیکی و بالینی طبیعی هستند یک فریب محسوب می شودعلائم بالینی که درد ناشی از آن به خاطر بیماری هایی همچون پری ایمپلنتایتیس یا التهاب اطراف ایمپلنت است شامل:

خونریزی بعد از پروب، افزایش عمق پروب، ترشح چرک، بافت شکننده، زخم و … می باشد.

به هر حال زمانی که علائم طبیعی است و تنها مشکل ممکن است درد باشد، چه کار باید کرد؟

در این مبحث درباره درد و علائمی که باعث ایجاد درد می شود صحبت خواهیم کرد، inferior alveolar nerve که از کانال آلوئولار اینفریور خارج می شود، این نقطه به عنوان منطقه امن شناخته می شود، و در صورت ضربه به این قسمت در هنگام ایمپلنت ، خونریزی و بی حسی در این مکان به وجود می آید.

استفاده از بافت کراتینیزه ناکافی در اطراف روکش ایمپلنت:

برخی مطالعات پیشنهاد کرده اند که فقدان بافت کراتینی می تواند منجر به ایجاد درد پس از ایمپلنت دندان شود، این نشانه هم هنگام مسواک زدن ، خوردن غذا و … ایجاد می شود.

تماس ناهنجار ایمپلنت با استخوان:

زمانی که بافت فیبرینی استخوان بدن را احاطه می کند، باعث می شود تماس ایمپلنت با استخوان ضعیف باشد، در این مواقع تصویر رادیوگرافی سطح تماس ایمپلنت با استخوان را طبیعی و نرمال نشان می دهد، اما بیمار احساس درد می کند.

عوامل خطرساز دردزا:

برخی عوامل خطر ممکن است، باعث ایجاد درد پس از ایمپلنت شوند، این عوامل عبارتند از :

اختلالات حساسیت و درد عضلانی، درد مزمن، افسردگی، اضطراب و غیره.

این عوامل می توانند به علل ناشناخته درد ایجاد کنند، که این عامل نیز باعث ایجاد درد پس از کاشت ایمپلنت می شود