جراحی ایمپلنت همراه با پیوند استخوان با مش تیتانیوم

ایمپلنت امروزه به صورت کاملا پیشرفته انجام می شود جراحی ایمپلنت ممکن است با پیوند استخوان همراه باشد 

امروزه پیوند استخوان با استفاده از تکنولوژی مش تیتانیوم انجام می شود

توضیحات بیشتر در مورد کاشت دندان و پیوند استخوان در ادامه مطلب

تکنولوژی جدید کاشت ایمپلنت در طول چند دهه گذشته تا حد زیادی پیشرفت کرده است، و دانشمندان به دنبال روش های موثرتری هستند . هر گاه شخصی به دلایلی مثل ضربه یا بیماری دندان های خود را از دست بدهد ، به این دلیل که استخوان ها تحلیل می روند امکان قرارگیری دندان مصنوعی بر پایه ایمپلنت و یا کاشت ایمپلنت، دشوار یا غیر ممکن می باشد. برای جلوگیری از این مشکل یک نوع جراحی به جهت پیوند استخوان انجام می شود که استخوان تحلیل رفته از این طریق جایگزین می شود. و می تواند از ایمپلنت که در فک قرار داده خواهد شد پشتیبانی و حمایت کند. به همین منظور اغلب تیتانیوم مش  به عنوان چادری برروی بخشی که پیوند استخوان انجام شده است قرار می گیرد تا شکل و حجم استخوان را زمانی که رشد خواهد کرد حفظ کند. شبکه تیتانیوم اغلب  می تواند زمان بر و چالش برانگیز باشد، و می تواند بافت نرم دهان را تحریک کند.

به عنوان نمونه دانشمندان با بیماری مواجه شدند که تعدادی از دندان های قدامی خود را از دست داده بود و این باعث نقص بزرگی در استخوان فک شده تحلیل زیادی از فک را به دنبال داشت. متخصصان تصمیم گرفتند ابتدا درمان را با پیوند استخوان آغاز کنند و پس از آن ایمپلنت های دندانی را به جهت جایگزینی دندان از دست رفته جایگزین کنند.

در ابتدا یک مدل سه بعدی مجازی از دهان بیمار و نقص استخوانی تهیه شد، سپس با یک برنامه کامپیوتری موقعیت صحیح قرارگیری پیوند استخوان بر اساس محل قرارگیری ایمپلنت مشخص شد.

سپس مدل توسط پرینتر سه بعدی چاپ شد و مش یا شبکه تیتانیوم متناسب با موقعیت و حجم استخوان مورد نظر ساخته شد، سپس این مش ساخته شده را همراه با استخوانی که از دور دهان به منظور پیوند برداشته بودند در محل پیوند با پیچ ثابت کردند.

دانشمندان با استفاده از مش تیتانیوم توانستند از مقدار حجم پیوندی مورد نیاز به جهت بر طرف کردن نقص استخوانی اطمینان حاصل کنند. همچنین آن ها برای بهبود و ترمیم زخم و ثبات استخوان از فیبرین غنی از پلاکت استفاده کردند.

در سال های اخیر برنامه ریزی سه بعدی محبوب تر شده است، این تکنیک باعث افزایش دقت در مشخص نمودن نقص استخوانی و موقعیت دقیق مش می شود.

با استفاده از مش تیتانیوم زمان جراحی کاهش یافته و محل دقیق جایگزینی دندان تشخیص داده می شود.

جراحی ایمپلنت در افراد مبتلا به بیماری ژنتیکی ED

امروزه دانشمندان به این نیجه رسیدند که کاشت ایمپلنت در بیماران ED دارای موفقیت است

این بیماران به طور مادر زادی تعدادی از دندان یا کل دندان هارا ندارند که این بیماران از دندان مصنوعی استفاده می کنند 

اگر استخوان بندی خوب ومناسبی داشته باشند از پروتز متحرک بر پایه ایمپلنت استفاده می کنند

ED ترکیبی از چندین بیماری ژنتیکی است. این بیماری نقص مادرزادی در ۲ یا چندین اندام است.

این بیماری از هر ۱۰۰۰۰۰نفر در یک نفر اتفاق می افتد، تقریبا ۱۳۲ بیماری ارثی مرتبط با ED کشف شده است. این بیماری معمولا بر روی مو، دندان، ناخن، غدد عروقی و ساختار جمجمه و انگشتان اثر می گذارد.

در ناحیه فک و دهان سرعت رشد فک ها را کم می کند، رشد نواحی مرزی لثه را کاهش می دهد.

در این بیماری ترشح بزاق محدود می شود، و دندان ها نیز بد شکل و بد ریخت می شود، این بیماران یا بخشی از دندان ها را ندارند (۶ تا یا بیشتر) یا کل دندان ها را. در این موارد از پروتز متحرک استفاده می شود. اگر مقدار استخوان فک کافی باشد، پروتز متحرک بر پایه ایمپلنت درمان مناسبی برای این افراد می باشد، نداشتن دندان در این افراد مادرزادی است به همین دلیل است که کاشت ایمپلنت مطرح می شود. موضوع دیگری که بسیار اهمیت دارد این است که رشد جمجمه بر عملکرد ایمپلنت اثر می گذارد، هدف از این پژوهش این است که درصد موفقیت و نتیجه کاشت ایمپلنت در این بیماران بررسی شود. به این منظور ۹۰ مقاله مرتبط بررسی شد که در آن ۱۴۷۲ ایمپلنت برای ۲۲۸ بیمار کاشته شده بود، میانگین سنی بیماران بین ۲ سال تا ۵۶ سال بود.

معمولا کاشت دندان پس از پایان سن رشد انجام می شود. چون ایمپلنت با رشد عمودی و تغییر شکل استخوان سازگاری ندارد. کمبود بزاق در این بیماران باعث خشک شدن مخاط دهان فرد می شود و این موضوع برای بیمارانی از پروتز متحرک استفاده می کنند مشکل ایجاد می کند.

بعضی پزشکان توصیه می کنند بیماران ED قبل از پایان سن رشد اقدام به کاشت ایمپلنت کنند . پژوهش ها نشان داده است که کودکانی که بیماری ED دارند بین ۵ تا ۷ درصد دچار شکست ایمپلنت می شوند که این اتفاق بین ۵۲ تا ۷۰ ماه اتفاق می افتد.

نرخ عدم موفقیت بین افراد بزرگسال از کودکان کمتر بود. میزان عدم موفقیت آن مشابه افرادی است که سالم هستند. نداشتن دندان به صورت مادرزادی باعث تحلیل استخوان شده و منجر به محدودیت درمان با ایمپلنت می شود.

بیش تر پژوهش ها در این زمینه در مقیاس کوچک و در بازه زمانی کوتاه بودند. مطمئنا بررسی در بازه های طولانی تر میزان موفقیت را پایین می آورد.

بهترین زمان برای کاشت ایمپلنت کودکان همچنان مورد بحث است.بازسازی دهان جوانانی که دچار این بیماری هستند و دندان های بسیار کمی دارند به جویدن آن ها کمک می کند، کیفیت زندگی و اعتماد بنفس آن ها را افزایش می دهد و جایگاه بهتری در جامعه پیدا می کنند. این پژوهش نشان می دهد در یک بازه زمانی متوسط، کاشت ایمپلنت برای این بیماران موفقیت بالایی را به دنبال دارد. اما متخصصان باید این نکته را در نظر داشته باشند که  سن کاشت ایمپلنت بسیار مهم است. چرا که ایمپلنت ها در فرآیند رشد شرکت نمی کنند و همین موضوع منجر به انسداد ایمپلنت در این بازه زمانی می شود.

در نهایت به این نتیجه رسیدیم که کاشت ایمپلنت در بیماران ED میزان موفقیت بالایی دارد

جراحی ایمپلنت همراه باپیوندمخاط کراتینی

گروهی از دانشمندان پس از پژوهش های بسیار به این نتیجه رسیدند که ضخامت بافت کراتین اطراف ایمپلنت اهمیتی ندارد آن چه مورد اهمیت است مقدار بافت کراتین اطراف ایمپلنت است 

ما در این مقاله علمی به بررسی پژوهش های دانشمندان در مورد حضور کراتین اطراف پایه ایمپلنت پرداخته ایم 

 

کاشت ایمپلنت توسط ربات جراح در دندانپزشکی

استفاده از ربات در جراحی های پیچیده ایمپلنت باعث می شود تا دقت بیشتری لحاظ شود 

اساس اولیه استفاده از ربات قابلیت تکرار و تکثیر پذیری دارد 

توضیحات بیشتر در مورد کاشت دندان در ادامه مطلب 

در دنیای امروز بیشتر کارها بر عهده ربات ها می باشد، جراحی مستقیم با این روش بیش ترین کاربرد را دارند، سیستم رباتیک راهنمایی های پیشرفته  و قابل توجهی را به جهت جراحی کاشت ایمپلنت با کمترین میزان آسیب به بافت به جراحان ارائه می کند ، گاهی برای  جراحان پیش بینی تراکم جراحی غیر ممکن می شود، به همین علت تمام تلاش خود را می کنند تا زاویه ایمپلنت را میلی متری تنظیم کنند، در چنین شرایطی معمولا جراحان ایمپلنت دوراه پیش رو دارند، اول اینکه از راهنمای جراحی استفاده کنند و یا اینکه با دانش خودشان جراحی را پیش ببرند، که هر کدام ریسک های مربوط به خود را دارد.

اما دانشمندان بر این باورند که کاشت دندان با کمک ربات جراح انعطاف پذیری بالایی دارد که جراحی با سرعت بالایی پیش برده می شود، به همین دلیل با استفاده از سیستم ربات، جراحان می توانند با کمک نرم افزار مخصوصی راهنمایی لازم در جراحی را دریافت کرده و با موفقیت جراحی را پیش ببرند، روش جراحی  به این صورت است که ربات جراح از طریق حسگرهای تعبیه شده، می توانند محل دقیق دریل را مشخص کنند.

با استفاده از همین حسگرها محل بیدندانی با دریل سوراخ شده سپس به وسیله همان ربات، ایمپلنت در آن محل قرار داده می شود.

دقت در این نوع جراحی بسیار بالاست و تمام مراحل جراحی با تمرکز بالایی کنترل می شود.

این سیستم جراحی به کمک دندانپزشکان عمومی که تبحر زیادی در جراحی ندارند آمده است، زیرا با کمک این نوع ربات باعث می شود میزلن کمتبحری در دندانپزشک دیده نشده و راحت بتوان پروسه جراحی را با موفقیت به پایان رساند

این نوع ربات در دندانپزشکی ایمپلنت در حال همه گیر شدن است و امید است با این ربات نرخ شکست جراحی به صفر برسد.

ایمپلنت با جراحی سینوس ونرخ موفقیت درمان

به دلیل اینکه ارتفاع فک استخوان بالا کم است ،یک روش درمانی ساده این است که ایمپلنت با ارتفاع کوتاه ساخته شود

از مزایای این روش می توان هزینه کمتر،مراحل جراحی کمتر ودر نهایت عوارض کمتر را نام برد

روش های دیگر برای کاشت ایمپلنت در فک بالا پیشنهاد شده است که در ادامه مطلب خواهید خواند

کاشت ایمپلنت در ناحیه فک بالا، معمولا یک چالش در دندانپزشکی است، ارتفاع محدود استخوان به خاطر بزرگ شدن سینوس و تحلیل لبه ی استخوان مانع کاشت ایمپلنت می شود، به منظور جبران تحلیل استخوان چندین روش درمان مطرح شده است.

یکی از کم تهاجم ترین راه کارها کاشت ایمپلنت با طول کوتاه است، زمان جراحی کمتر، هزینه کمتر، مراحل جراحی کمتر و عوارض کمتر می شود.

روش درمانی جایگزین دیگر استفاده از استخوان باقیمانده که در بسترهای آناتومیکی مثل قسمت جلویی فک، جلوی گونه، ptergomaxillary، وجود دارد، استفاده از ایمپلنت های زایگوماتیک یا ایمپلنت های تریگویید که ادغام شده با ایمپلنت های قسمت های جلویی هستند و هردوی این ها نتیجه ی خوب و نرخ موفقیت بالایی را شامل شدند.

شامل دو روش است:

دریچه های جانبی و نواحی برشی.

تقویت سینوس ابتدا در سال ۱۹۸۰ توسط boyne مطرح شد . زمانی که تحلیل استخوان بسیار شدید است که حتی اجازه ی کاشت ایمپلنت های کوتاه و پایداری آن را نمی دهد، تقویت سینوسی انجام می شود. تقویت نواحی برشی زمانی که تحلیل کمتر است و امکان کاشت ایمپلنت با پایداری هست انجام می گردد. هردوروش نرخ موفقیت بالایی مشابه با ایمپلنت های کاشته شده بدون پیوند داشتند.

سینوس فک بالا شکل هرمی دارد که در حفره های کناری بینی قرار دارد، سینوس ها با اپیتلیوم های تنفسی پوشانده شده اند، که وظیفه انتقال ترشحات مایع را بر عهده دارند. پوشش حفره سینوس فک را غشا scheiderian می نامند. سلامت این غشا در عملکرد و فرآیند تقویت سینوس بسیار تاثیرگذاراست و از برخی مشکلات جلوگیری می کند. اگرچه سوراخ شدن غشا از معمول ترین اتفاقاتی است که در ۱۵٫۷ درصد موارد رخ می دهد. برخی شواهد حکایت از آن دارند که سوراخ شدن این غشا اثرات زیان باری برروی ایمپلنت نخواهد داشت. در واقع زمانی که سوراخ شدن غشا اتفاق افتاد، نیاز به استخوان بزرگی است . پس نرخ موفقیت کاشت ایمپلنت در سینوس های سالم و سوراخ تفاوت آنچنانی ندارد.

اما نفوذ ایمپلنت های کاشته شده به سینوس ها از طریق حفرات غشا schneiderian منجر به عوارض نامطلوبی شده است.

اما این پدیده به شکل مناسبی ارزیابی شده است.

هدف این پژوهش ارزیابی نرخ موفقیت ایمپلنت هایی است که به داخل حفرات سینوس ها نفوذ می کنند.

آیا نفوذ ایمپلنت به داخل حفره سینوسی هنگام دریل کردن یا قرارگیری ایمپلنت تاثیری بر روی موفقیت کاشت دندان دارد؟

در جواب به این سوال تحقیق جامعی برروی مقالات در این زمینه انجام نشده است.

بزرگ شدن سینوس فک و تحلیل استخوان مرزی پس از کشیدن دندان رخ می دهد که می تواند با قرارگیری ایمپلنت سازش داشته باشد. همچنین کشیده شدن ایمپلنت به داخل حفره سینوسی امری مرسوم

است، زمانی که ایمپلنت کمتر از ۲ میلی متر به حفره سینوس نفوذ می کند، ماده مخاطی سینوس بلافاصله آن را می پوشاند. در مواردی که ایمپلنت با سینوس برخورد دارد و غشا آن را سوراخ نمی کند امکان تشکیل استخوان جدید بالای ایمپلنت وجود دارد، اما زمانی که نفوذ ایمپلنت به سینوس بیشتر از ۲ میلی متر است، غشا قادر به ترمیم نیست خرابی های آن برروی سطح ایمپلنت جمع می شوند که می تواند منجر به سینوزیت گردد.

اما عوارض دراز مدت جمع شدن خرابی های غشا برروی ایمپلنت و سوراخ شدن غشا تاکنون ارزیابی نشده است.

در این پژوهش میزان فرورفتگی های مختلف ایمپلنت در طولانی مدت بررسی گردیده است.

نتایج بدین صورت بود که نرخ موفقیت از نفوذهای بالای ۴ میلی متر و پایین ۴ میلی متر تفاوت آنچنانی ندارد، و به ترتیب ۹۸٫۵ درصد و ۹۹٫۵ درصد می باشد.

نتیجه دوم این پژوهش تحلیل عوارض درمانگاهی و رادیولوژیکی نفوذ ایمپلنت به داخل سینوس است، عوارض درمانگاهی بین پژوهش های مختلف بین ۵ تا ۱۴٫۳ درصد تغییر می کند. اصلی ترین عارضه درمانگاهی خونریزی از بینی بوده است که در واقع جز عوارض خفیف محسوب می شود.

عوارض رادیولوژیکی نیز تقریبا پایین بود و ۱۴٫۸ گزارش شد. معمول ترین عارضه ضخیم شدن غشا سینوس بود. این نتایج با پژوهش jung و همکارانش برروی سگ مطابقت داشت. او پس از ۶ ماه پیگیری فهمید که فرورفتن ایمپلنت به حفره سینوسی باعث آسیب پذیری در آن ناحیه نمی شود.

و هیچگونه تاثیر فیزیولوژیکی در آن ناحیه ندارد.

این پژوهش دارای محدودیت هایی است که اولین آن نبود گروه شاخص است چرا که نیاز است نتایج و عوارض قرارگیری ایمپلنت در استخوان خودی را با استخوان پیوند دهنده مقایسه کرد.

دومی نوع پژوهش های بررسی شده است که مربوط به گذشته هستند.

سومی نبود روش ارزیابی مناسب برای مقدار دقیق فرورفتن ایمپلنت به داخل سینوس است و اینکه آیا غشا سوراخ شده است یا نه. پژوهش های آینده می بایست بر روی مطالعه تصادفی روش های پیوندی تمرکز کند و میزان عوارض و رضایت بخشی بیماران را بررسی کند. علاوه بر این امکان قرار دهی ایمپلنت با طول کوتاه به منظور جلوگیری از ورود سینوس نیز جالب به نظر می آید.

نتیجه گیری:

این پژوهش نشان داد ورود ایمپلنت به حفره سینوسی بدون ماده پیوند دهنده تاثیری بر روی نرخ موفقیت آن ندارد. نرخ موفقیت آن ۹۵٫۶ درصد است و ربطی به میزان ورود نیز ندارد. (کمتر از ۴ میلی متر یا بالاتر).

ورود ایمپلنت به حفره سینوسی عوارض درمانگاهی و رادیولوژیکی را تحت تاثیر قرار نداد.

هم چنین تحقیقات گسترده ای می بایست در دستور کار قرار گیرد تا روش های مختلف را در مکان و شرایط بررسی کند و نتایج آن ها را مقایسه کند.