کاشت دندان درافراددارای پوکی استخوان نوع1

موفقیت ایمپلنت به پارامتر های مختلفی بستگی دارد 

کیفیت استخاون ،قطر وارتفاع استخوان ،رعایت بهداشت پس از جراحی ایمپلنت و....در موفقیت کاشت دندان تاثیر گزار هستند

افرادی که پوکی استخوان دارند هم می توانند کاشت دندان موفق داشته باشند 

توضیحات بیشتر در ادامه مطلب

رشد ناقص استخوان که به عنوان پوکی استخوان شناخته می شود یک بیماری مادرزادی است که بافت استخوان را آسیب پذیر کرده است به طوریکه آمادگی شکست دارند.

در سال ۱۹۷۹ SILLENCE و همکارانش بیماران دارای پوکی استخوان را از نظر ژنتیکی ومسری بودن بررسی کردند

بیماران بر اساس نوع بیماری به چهار دسته مجزاتقسیم می شوند: ۱)پوکی استخوان ارثی با سفیدی چشم آبی رنگ

۲)پوکی استخوان کشنده با دنده های باریک و انحنای استخوان ران ۳)تغییر شکل استخوان با سفیدی چشم معمولی ۴)پوکی استخوان ارثی با سفیدی چشم معمولی

این ۴ دسته به عنوان عوامل تشخیص پوکی استخوان شناخته شدند

بعدها عوامل دیگری برای دسته بندی پوکی استخوان اضافه شدند

پژوهش های انجام شده در اروپا و آمریکا نشان می دهد که نرخ پوکی استخوان بین ۰٫۷_۰٫۳ در هر ۱۰۰۰۰ نفر است.این آمار در بین مردان وزنان یکسان است.

بیمارانی که از پوکی استخوان نوع ۱ رنج می برند دارای چنین ویژگی هایی هستند :احتمال بالای شکستگی استخوان،پوکی استخوان ،سفیدی چشم آبی رنگ،قدکوتاه،تحرک بالای مفصل و همچنین مستعد از دست دادن شنوایی هستند.

پوکی استخوان نوع ۱ در دندان ها نیز دچار مشکل می کند.این بیماری DI نام دارد که بیماران آن ،دندان هایی شیری رنگ نیم شفاف دارند که رنگ آن آبی _خاکستری یا زرد_قهوه ای است.ویژگی بارز این بیماری در تصاویر رادیولوژیکی کوتاهی ریشه دندان ها و گرد بودن تاج دندان است.تشکیل عاج دندان نامناسب خطر شکست دندان و ساییدگی آن را افزایش می دهد.

بیمارانی که دارای DI نوع ۱ هستند با مشکلات زیادی در دندانپزشکی مواجه هسنتد.در کاشت ایمپلنت نیاز به استخوان قوی و متراکم داریم و در این نوع بیماران کار بسیار سخت است

این بیماران می بایست بسیار مواقبت کنند تا ایمپلنت با شکست مواجه نشود ،چنانچه داروهایی مثل بیس فسفونات ها برای بیمار تجویز شود روند درمان سخت تر خواهد شد.این دارو ها معمولا فعالیت سلول های ( استئو بلاست)تشکیل استخوان را کم میکنندتا تحلیل آن را محدود کرده و تراکم،شکل و اندازه استخوان را کنترل کنند.

در این پژوهش قصد داریم فرایند ترمیم و کاشت ایمپلنت یک مرد ۵۳ ساله باDI نوع ۱ را بررسی کنیم

این بیمار ۵۳ ساله به کلینیک مراجعه کرد تا دندان های خود را بکشد و از پروتز هیبرید فوری برای کل دهان استفاده کند.

این بیمار سابقه DI نوع ۱ داشت به همین دلیل پروتز های زیادی در بدن خود داشت.پس از گفت و گو با بیمار،خطرات مربوط به کاشت ایمپلنت به خاطر بیماری پوکی استخوان برای او توضیح داده شد.در نهایت بیمار پروتز دندان مصنوعی را انتخاب کرد

او درباره بی دندانی کامل آگاهی پیدا کرد و اطلاعاتی درباره کاشت ایمپلنت یک باره در اختیار او قرار گرفت تصمیم بر این شد که کاشت ایمپلنت در مراحل مختلف انجام شود.یک پروتز ۴ تایی بین دندان ۳ تا ۶ قرار داده شد، دندان های تکی در موقعیت ۷،۸،۹،۱۰،۱۱کاشته شدند و یک پل ۳ واحدی بین ۱۲ تا ۱۴ قرار داده شد.پژوهش ،ثابت کرد بیمارانی که پوکی استخوان نوع ۱ دارند می توانند کاشت ایمپلنت موفقیت آمیز داشته باشند.

در این بیماران کیفیت تولید کلاژن طبیعی است اما مقدار آن کم است .پوکی استخوان نوع ۱ شکل خفیف پوکی استخوان است.

چرا که در پوکی استخوان های شدید شکستگی استخوان در کودکی و بزرگسالی رخ می دهد.

چون کیفیت کلاژن مطلوب است فرایند جوش خوردن وادغام ایمپلنت را می توان با برنامه ریزی به خوبی انجام داد.

MARX وهمکارانش برای حل مشکل استخوان های ضعیف این ایده را مطرح کردند که از روش پیوند استخوان tent-pole استفاده کنیم تا حجم پیوند زده شده را نگه دارد.عوامل مشابهی در کاشت ایمپلنت برای بیماران DI موثر هستند .اما،تاکید بیشتر بر روی کیفیت و مقدار استخوان است.در بین بیماران ما تمامی فیکسچر ها تحمل گشتاور بیش از۳۵ncm را داشتند.

کاشت ایمپلنت قدیمی نیاز به دوره ۳ تا ۶ ماهه برای انجام فرآیند ادغام و جوش خوردن داشت در حالیکه روش نوین کاشت دندان، امکان انجام فوری این فرایند را فراهم می کند.اگر چه این روش بسیار صرفه جویی زمانی دارد اما پایداری اولیه آن در استخوان های با کیفیت و قطر کم بسیار سخت است.

در برخی بیماران DI پیوند استخوان انجام می شود تا از فرایند جوش خوردن ایمپلنت اطمینان داشته باشیم .اما در برخی بیماران نیز بدون پیوند استخوان فرایند جوش خوردن با موفقیت انجام می شود.

برای تعیین میزان موفقیت ایمپلنت پارامترهای بسیاری مثل کیفیت وقطر استخوان (بیماران گروه های مختلف DI )،موافقت بیمار و مراقبت های دندانی دخیل هستند.

پژوهشی نرخ موفقیت ۴۳% تا ۱۰۰% را برای کاشت ایمپلنت در بین بیماران DIگزارش کرد

هم اکنون ۴ سال از کاشت ایمپلنت بیمار ۵۳ ساله ی ما می گذرد و همچنان هیچ مشکلی ندارد پس صرفا تشخیص پوکی استخوان نوع ۱ نباید پزشکان را از کاشت ایمپلنت منصرف کند.

در نهایت این پژوهش نشان داد کاشت ایمپلنت برای بیماران DI نوع ۱ می تواند یک درمان مناسب باشد در صورتیکه برنامه ریزی مناسب ،مهارت جراح ومراقبت های ویژه وجود داشته باشد.

پیشرفت وتوسعه ی ایمپلنت ها ،پروتزها و پیوند استخوان منجر به بهبود درمان بیماران DI شده است.

اما متخصصان دندان باید از کیفیت و قطر کافی استخوان اطمینان داشته با شند تا به پایداری و موفقیت در جوش خوردن ایمپلنت برسند.

ایمپلنت با جراحی سینوس ونرخ موفقیت درمان

به دلیل اینکه ارتفاع فک استخوان بالا کم است ،یک روش درمانی ساده این است که ایمپلنت با ارتفاع کوتاه ساخته شود

از مزایای این روش می توان هزینه کمتر،مراحل جراحی کمتر ودر نهایت عوارض کمتر را نام برد

روش های دیگر برای کاشت ایمپلنت در فک بالا پیشنهاد شده است که در ادامه مطلب خواهید خواند

کاشت ایمپلنت در ناحیه فک بالا، معمولا یک چالش در دندانپزشکی است، ارتفاع محدود استخوان به خاطر بزرگ شدن سینوس و تحلیل لبه ی استخوان مانع کاشت ایمپلنت می شود، به منظور جبران تحلیل استخوان چندین روش درمان مطرح شده است.

یکی از کم تهاجم ترین راه کارها کاشت ایمپلنت با طول کوتاه است، زمان جراحی کمتر، هزینه کمتر، مراحل جراحی کمتر و عوارض کمتر می شود.

روش درمانی جایگزین دیگر استفاده از استخوان باقیمانده که در بسترهای آناتومیکی مثل قسمت جلویی فک، جلوی گونه، ptergomaxillary، وجود دارد، استفاده از ایمپلنت های زایگوماتیک یا ایمپلنت های تریگویید که ادغام شده با ایمپلنت های قسمت های جلویی هستند و هردوی این ها نتیجه ی خوب و نرخ موفقیت بالایی را شامل شدند.

شامل دو روش است:

دریچه های جانبی و نواحی برشی.

تقویت سینوس ابتدا در سال ۱۹۸۰ توسط boyne مطرح شد . زمانی که تحلیل استخوان بسیار شدید است که حتی اجازه ی کاشت ایمپلنت های کوتاه و پایداری آن را نمی دهد، تقویت سینوسی انجام می شود. تقویت نواحی برشی زمانی که تحلیل کمتر است و امکان کاشت ایمپلنت با پایداری هست انجام می گردد. هردوروش نرخ موفقیت بالایی مشابه با ایمپلنت های کاشته شده بدون پیوند داشتند.

سینوس فک بالا شکل هرمی دارد که در حفره های کناری بینی قرار دارد، سینوس ها با اپیتلیوم های تنفسی پوشانده شده اند، که وظیفه انتقال ترشحات مایع را بر عهده دارند. پوشش حفره سینوس فک را غشا scheiderian می نامند. سلامت این غشا در عملکرد و فرآیند تقویت سینوس بسیار تاثیرگذاراست و از برخی مشکلات جلوگیری می کند. اگرچه سوراخ شدن غشا از معمول ترین اتفاقاتی است که در ۱۵٫۷ درصد موارد رخ می دهد. برخی شواهد حکایت از آن دارند که سوراخ شدن این غشا اثرات زیان باری برروی ایمپلنت نخواهد داشت. در واقع زمانی که سوراخ شدن غشا اتفاق افتاد، نیاز به استخوان بزرگی است . پس نرخ موفقیت کاشت ایمپلنت در سینوس های سالم و سوراخ تفاوت آنچنانی ندارد.

اما نفوذ ایمپلنت های کاشته شده به سینوس ها از طریق حفرات غشا schneiderian منجر به عوارض نامطلوبی شده است.

اما این پدیده به شکل مناسبی ارزیابی شده است.

هدف این پژوهش ارزیابی نرخ موفقیت ایمپلنت هایی است که به داخل حفرات سینوس ها نفوذ می کنند.

آیا نفوذ ایمپلنت به داخل حفره سینوسی هنگام دریل کردن یا قرارگیری ایمپلنت تاثیری بر روی موفقیت کاشت دندان دارد؟

در جواب به این سوال تحقیق جامعی برروی مقالات در این زمینه انجام نشده است.

بزرگ شدن سینوس فک و تحلیل استخوان مرزی پس از کشیدن دندان رخ می دهد که می تواند با قرارگیری ایمپلنت سازش داشته باشد. همچنین کشیده شدن ایمپلنت به داخل حفره سینوسی امری مرسوم

است، زمانی که ایمپلنت کمتر از ۲ میلی متر به حفره سینوس نفوذ می کند، ماده مخاطی سینوس بلافاصله آن را می پوشاند. در مواردی که ایمپلنت با سینوس برخورد دارد و غشا آن را سوراخ نمی کند امکان تشکیل استخوان جدید بالای ایمپلنت وجود دارد، اما زمانی که نفوذ ایمپلنت به سینوس بیشتر از ۲ میلی متر است، غشا قادر به ترمیم نیست خرابی های آن برروی سطح ایمپلنت جمع می شوند که می تواند منجر به سینوزیت گردد.

اما عوارض دراز مدت جمع شدن خرابی های غشا برروی ایمپلنت و سوراخ شدن غشا تاکنون ارزیابی نشده است.

در این پژوهش میزان فرورفتگی های مختلف ایمپلنت در طولانی مدت بررسی گردیده است.

نتایج بدین صورت بود که نرخ موفقیت از نفوذهای بالای ۴ میلی متر و پایین ۴ میلی متر تفاوت آنچنانی ندارد، و به ترتیب ۹۸٫۵ درصد و ۹۹٫۵ درصد می باشد.

نتیجه دوم این پژوهش تحلیل عوارض درمانگاهی و رادیولوژیکی نفوذ ایمپلنت به داخل سینوس است، عوارض درمانگاهی بین پژوهش های مختلف بین ۵ تا ۱۴٫۳ درصد تغییر می کند. اصلی ترین عارضه درمانگاهی خونریزی از بینی بوده است که در واقع جز عوارض خفیف محسوب می شود.

عوارض رادیولوژیکی نیز تقریبا پایین بود و ۱۴٫۸ گزارش شد. معمول ترین عارضه ضخیم شدن غشا سینوس بود. این نتایج با پژوهش jung و همکارانش برروی سگ مطابقت داشت. او پس از ۶ ماه پیگیری فهمید که فرورفتن ایمپلنت به حفره سینوسی باعث آسیب پذیری در آن ناحیه نمی شود.

و هیچگونه تاثیر فیزیولوژیکی در آن ناحیه ندارد.

این پژوهش دارای محدودیت هایی است که اولین آن نبود گروه شاخص است چرا که نیاز است نتایج و عوارض قرارگیری ایمپلنت در استخوان خودی را با استخوان پیوند دهنده مقایسه کرد.

دومی نوع پژوهش های بررسی شده است که مربوط به گذشته هستند.

سومی نبود روش ارزیابی مناسب برای مقدار دقیق فرورفتن ایمپلنت به داخل سینوس است و اینکه آیا غشا سوراخ شده است یا نه. پژوهش های آینده می بایست بر روی مطالعه تصادفی روش های پیوندی تمرکز کند و میزان عوارض و رضایت بخشی بیماران را بررسی کند. علاوه بر این امکان قرار دهی ایمپلنت با طول کوتاه به منظور جلوگیری از ورود سینوس نیز جالب به نظر می آید.

نتیجه گیری:

این پژوهش نشان داد ورود ایمپلنت به حفره سینوسی بدون ماده پیوند دهنده تاثیری بر روی نرخ موفقیت آن ندارد. نرخ موفقیت آن ۹۵٫۶ درصد است و ربطی به میزان ورود نیز ندارد. (کمتر از ۴ میلی متر یا بالاتر).

ورود ایمپلنت به حفره سینوسی عوارض درمانگاهی و رادیولوژیکی را تحت تاثیر قرار نداد.

هم چنین تحقیقات گسترده ای می بایست در دستور کار قرار گیرد تا روش های مختلف را در مکان و شرایط بررسی کند و نتایج آن ها را مقایسه کند.

کاشت دندان و بررسی استخوان اطراف آن

چگونه می توان عوامل خطرآفرین بعد ازکاشت دندان را کاهش داد؟

چگونه می توان یک جراحی ایمپلنت موفق داشت؟

آیا طراحی پروتز تاثیری بر موفقیت کاشت دندان دارد؟

در ادامه مطلب به این سوالات پاسخ خواهیم داد

شواهدی وجود دارد که نشان می دهد بیمارانی که سابقه پریودنتیت دارند لزوما در معرض خطر شکست ایمپلنت نیستند، اما ممکن است در بلند مدت دچار تحلیل استخوان ناشی از پری ایمپلنت در مقایسه با سایر بیماران که سابقه بیماری پریودنتیت ندارند بشوند.

ارتباط مستقیمی بین وجود پلاک و بیماری پری ایمپلنت در اطراف ایمپلنت و دندان وجود دارد که عوامل موثری باعث آن می شود.از جمله ژنتیک، شرایط سیستمیک مثل دیابت کنترل شده، داروهای حاوی بیسفوسفونات، سیگار کشیدن زیاد، و سرکوب سیستم ایمنی.

برای این افراد که حساسیت بالاتری دارند باید کنترل و مراقبت دقیق تر انجام شود. کنترل دیابت که جز عوامل مشترک بین افراد می باشد، بخش مهمی از مدیریت این بیماران را شامل می شود.

طراحی پروتز:

به عنوان عاملی برای رعایت بهداشت دهان و دندان و کنترل پلاک، طراحی پروتز یکی از عوامل موثر بر طول عمر ایمپلنت های دندانی می باشد، طراحی ایده آل پروتز نباید مانع افرادی شود که به صورت معمولی و در خانه از آن ها نگهداری می کنند.

شواهدی وجود دارد که نشان می دهد طراحی پروتزی که بار اضافی بر روی ایمپلنت ایجاد کند و بیش از حد سنگین باشد باعث بروز بیماری پری ایمپلنت می شود که ناشی از پلاک می باشد، بنابراین مدت زمانی که برای بهبودی و ادغام ایمپلنت و استخوان مورد نیاز است باید برنامه ریزی شده باشد، تا خطر تجمع پلاک کاهش یابد.

طراحی ایمپلنت:

طبق آزمایشات انجام شده بر روی سگ ها نشان می دهد که زبری سطح ایمپلنت برروی حساسیت پری ایمپلنت تاثیر می گذارد، با این حال بررسی های انجام شده تفاوت قابل توجهی در میزان بقا بین ایمپلنت با طرح های مختلف نشان نمی دهد.

کیفیت و تعداد بافت نرم:

مطالعات نشان می دهد که بافت نرم ضخیم کراتینیزه برای محافظت از بافت اطراف ایمپلنت و جلوگیری از پری ایمپلنت مورد نیاز است.

بنابراین پیوند بافت نرم در بیمارانی که دارای بافت نرم نازک، غیر کراتینیزه و شکننده هستند و امکان بروز تروما در آن زیاد است ، لازم می باشد.

فاکتورهای مربوط به بیمار:

سیگار کشیدن، بیماری های سیستماتیک، دارو، پوکی استخوان و کاهش کیفیت و تراکم استخوان برخی از عواملی است که می تواند حفظ طولانی مدت ایمپلنت را به خطر بیندازد.

انگیزه:

انگیزه یکی از عوامل مهم است که می تواند بر بازدهی بلند مدت کاشت ایمپلنت تاثیر بگذارد . بنابراین دندانپزشکان به طور مستقیم باید بر آموزش و انگیزش بیمار موثر باشند.

غربالگیری و نظارت:

پس از انجام کاشت دندان، لازم است که پرونده بیمار نگهداری شود، زیرا بیمار به طور منظم نیاز به ارزیابی ایمپلنت دارد، این بازنگری به طور معقول هر ۶ماه یک بار اتفاق می افتد.

دندان طبیعی در مقابل ایمپلنت:

• دندان های طبیعی با ایمپلنت ها متفاوت هستند،

• بافت اطراف ایمپلنت رگ های خونی کمتری دارد.

• فیبرهای transeptal یا gingivodental در اطراف ایمپلنت وجود ندارد.

• هیچ ارتباطی با perio dental ligament در ایمپلنت وجود ندارد و ارتباط به طور مستقیم به ایمپلنت بستگی دارد( بازسازی استخوان).

بافت نرم پری ایمپلنت:

بافت نرم اطراف ایمپلنت از نظر بالینی شبیه دندان است، با این حال پیوستگی اپیتلیوم مخاطی برای حفاظت از این بافت در ایمپلنت بسیار مهم است.

ارزیابی رادیوگرافیک:

توصیه می شود که این موارد در ۶ ماه اول ارزیابی شوند:

نمودار دندانپزشکی

بهداشت دهان

بافت پروتز ایمپلنت: تن، رنگ و بافت

التهاب: بافت از لحاظ خونریزی و ادم ارزیابی شود.

رادیوگرافی: هر ۲۴ ماه باید رادیوگرافی برای بررسی تغییرات سطح استخوان انجام شود.

لق بودن یا نبودن ایمپلنت پروتز: ثبات پروتز باید بررسی شود

کاشت دندان و موارد منع برای جراحی آن

افرادی که تصمیم  به کاشت ایمپلنت می گیرند باید تاریخچه پزشکی شان بررسی شود

تمام دارو هایی که مصرف می کنند باید به دندان پزشک اطلاع دهند

دندانپزشک قبل از شروع درمان ایمپلنت باید تمام شرایط را بسنجد تا از موفقیت درمان کاشت دندان اطمینان حاصل نماید

لیزر در جراحی ایمپلنت چه کاربردی دارد

در جراحی ایمپلنت که جهت جایگزینی برای جبران بی دندانی به کار می رود، با استفاده از لیزر بافت نرم و سخت مورد نظر جهت آماده سازی کاشت برداشته می شود، و به بافت اطراف آسیبی وارد نمی شود.