مینی ایمپلنت دندان واستفاده از آن درمبتلایان به زخم دهانی

دندان عضو بسیار مهمی در بدن انسان است

در صورت نبود آن کاشت ایمپلنت یکی از بهترین راه های جبران  است

حتی افرادی که دچار  زخم دهانی هستند می توانند با کاشت مینی ایمپلنت این موضوع را بر طرف کنند

Oral lichen planus یکی از بیماری های التهابی شدید می باشد، که منجر به زخم های دهان می شود، بیشتر بیماران آن افراد بزرگسال ، اغلب بانوان و نرخ آن بین ۲٫۲ تا ۰٫۱ درصد است.

به طور کلی دو مدل زخم دهان داریم، شبکه ای و سایش دهنده، اگرچه مدل های دیگری نیز وجود دارند.

این بیماری با آسیب هایی همراه است که زخم های دهان را تشدید می کند، و برای کاشت ایمپلنت این آسیب ها و زخم ها باید به حداقل برسند، بدین منظور ما از ایمپلنت  دندان های کوتاه استفاده کردیم، تا جایگزینی برای پیوند استخوان باشد و میزان مراحل درمان را کاهش دهد.

ایمپلنت های کوتاه درمان مناسب و قابل پیش بینی برای بیماران سالم هستند و میزان موفقیتی مشابه ایمپلنت ها و پروتز های استاندارد دارند، اما از آن جایی که می دانیم ارزیابی طولانی مدت ایمپلنت های کوتاه برای این دسته از بیماران انجام نشده است، قصد داریم به بررسی آن ها بپردازیم.

به شکل دقیق تر هدف ما محاسبه میزان موفقیت ، اندازه گیری تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت و ثبت مشکلات آنهاست.

۲۳ بیمار با میانگین سنی ۵۸ سال که شامل ۳ مرد و ۲۰ زن بودند در این پژوهش شرکت کردند، ۶۶ ایمپلنت برای این بیماران کاشته شد، تمام جراحی ها توسط یک پزشک باتجربه انجام پذیرفت.

۶۳ تا از ایمپلنت ها در ناحیه عقبی فک بودند، ۲۹ تا از ایمپلنت ها با پیچ به پروتز متصل بودند، و ۲۷ تا با سمنت، به طور میانگین تا ۵ سال بیماران معاینه و بررسی شدند، میزان موفقیت ۶۵ از ۶۶ بود و میزان تحلیل استخوان افقی و عمودی به ترتیب ۰٫۹۶ و ۰٫۹۹ میلیمتر است.

تفاوت زیادی بین افرادی که زخم های شبکه ای و سایشی داشتند وجود نداشت. اما استخوان اطراف زخم های سایشی پایداری کمتری دارند.

پروتز بر پایه ایمپلنت فوائد متعددی نسبت به پروتزهایی دارند که مخاط لثه پشتیبان آنها است، بخصوص در مورد افرادی که از بیماری زخم های دهانی رنج می برند.ایمپلنت مانع فشار و تحریک مخاط دهان می شود و بهتر پروتز را نگه می دارد، پس ایمپلنت تداخل در درمان این بیماری ایجاد نمی کند. امروزه میزان موفقیت ایمپلنت برای این بیماران با افراد سالم قابل مقایسه است.

تعداد کمی از مقالات به بررسی گسترده ی ایمپلنت در این بیماران پرداخته اند و بیشتر راجع به یک فرد خاص بوده است. این اولین مقاله ای است که ایمپلنت های کوتاه را به بیماران زیاد و به مدت طولانی بررسی می کند.

میزان موفقیت ایمپلنت های کوتاه ۶۵ از ۶۶ بود که مشابه نرخ ایمپلنت های بلند در این بیمار است. برخی مقالات چنین نرخی را برای بیماران بدون زخم با ایمپلنت کوتاه گزارش کرده اند. پایداری استخوان برش داده شده در اطراف ایمپلنت ها مشابه با بیماران بدون زخم است. همچنین میزان تحلیل استخوان نیز با بیماران عادی قابل مقایسه است و نزدیک به هم هستند.

این نتایج مارا تشویق به استفاده از ایمپلنت های کوتاه برای این بیماران می کند چرا که نیازی به پیوند هم ندارند، کاهش طول ایمپلنت ها درمان را ساده تر می کند.

در نهایت باید گفت ایمپلنت های کوتاه در این بیماران خاص نتایج موفقیت آمیزی دارند، چرا که با کاشت ایمپلنت در لبه ی مرزی استخوان ، دیگر نیازی به انجام پیوند استخوان ، افزایش مراحل جراحی، و برش وزخم های جدید نیست.

مینی ایمپلنت ومقایسه کاربرد آن با ایمپلنت

معمولا 4 مینی ایمپلنت برای ثابت نگه داشتن دندان مصنوعی فک پایین و برای فک بالا 6 مینی ایمپلنت لازم است 

جراحی کاشت مینی ایمپلنت بسیار سریع تر از ایمپلنت معمولی است در مدت یک جلسه پروتز دندان را نیز به بیمار تحویل می دهند

درادامه مطلب به کاربردمینی ایمپلنت و معایب آن می پردازیم

در دهه ۱۹۷۰ ایمپلنت های باریک با قطر کمتر از ۲ میلی متر در اروپا و آمریکای جنوبی خیلی معروف بودند، این ایمپلنت های پینی، معمولا به صورت مجموعه های دویا سه تایی به ازای هر دندان به کار می رفتند، آنها استخوان کرستال را حفظ نمی کردند و معمولا دچار شکست یا شکستگی می شدند، پس از معرفی ایمپلنت های ریشه ای شکل با قطر ۳٫۷۵ میلی متر، شهرت خود را از دست دادند، اخیرا این ایمپلنت ها دوباره در بازار پیدا شده اند.

ورود دوباره مینی ایمپلنت ها به طور اولیه جهت پروتزهای انتقالی بود ، قطر این ایمپلنت ها در محدوده ی ۱٫۸ تا ۲٫۴ میلی متر بود، پس از اینکه تعداد و موقعیت نهایی ایمپلنت ها در پروسه التیام دو مرحله ای قرار داده شدند، مینی ایمپلنت های اضافی جهت بازسازی فوری و ساپورت یک پروتز ترانزیشنال استفاده می شدند،این رویکرد هنوز هم زمانی که بیمار طی پروسه التیام اولیه نمی خواهد روکش متحرک داشته باشد، یا جهت حمایت از ناحیه گرفت استخوانی طی پروسه تقویت استخوان دارای اعتبار و ارزش می باشد، اگرچه مینی ایمپلنت های ترانزیشنال ممکن است در برخی شرایط کلینیک دچار شکست شوند، اما ایمپلنت های با سایز رگولار تحت تاثیر قرار گرفته و ریستوریشن نهایی در معرض خطر نیست.

پس از چند سال مینی ایمپلنت ها جهت ساپورت اوردنچرهای متکی بر ایمپلنت پیشنهاد شدند. در این روش چند مینی ایمپلنت با o-ring یا سایر سیستم های اتچمنت اووردنچر گذاشته شده و به صورت فوری جهت تامین ریتنشن و ساپورت پروتز مورد استفاده قرار می گرفتند. این روش هم چنین به عنوان ((راه حل ساده جهت راحتی دنچر به دلیل قرار دادن ایمپلنت بدون فلپ)) معرفی شد.

همچنین می تواند هزینه کمتر به منظور تامین پذیرش بیشتر بیمار را تقویت کند.معایب مینی ایمپلنت ها:

در مقایسه با ایمپلنت های ۳٫۷۵ میلی متری یا بزرگ تر با هزاران گزارش کلینیکی، تقریبا هیچ مطالعه بلند مدتی درباره ایمپلنت های باریک صورت نگرفته است. حتی مطالعات بیشتر از ۳ سال نیز تعدادشان محدود است. چون ایمپلنت های کوچکتر از ۳ میلی متر قطر، معمولا برای طراحی اباتمنت بدنه ایمپلنت دو یا سه قطعه ای خیلی باریک هستند، اکثر مواقع ایمپلنت یک تکه طراحی می شود، این حالت نیازمند گسترش قسمت اباتمنت ایمپلنت به داخل دهان در زمان جای گذاری ایمپلنت می شود، بنابراین ایمپلنت در مقایسه با رویکرد یک یا دو مرحله ای، اکثر اوقات به صورت فوری در معرض فانکشن بیشتری قرار می گیرد، این مسئله خطر شکست طی دوره التیام استخوان را افزایش می دهد، چون التیام جراحی و دوره بارگزاری زود هنگام در یک زمان، رخ می دهند.

این ایمپلنت ها دارای یک ریسک افزایش یافته شکست در زمان التیام و بارگزاری زود هنگام وقتی که برای یک ترمیم فوری به کار می رود بین ۵ درصد تا ۳۰ درصد می باشد که وابسته به عوامل مختلفی از جمله قطرو طرح ایمپلنت است.

در گزارش که توسط دانشمندان بیان شده است ایمپلنت هایی که به صورت زود هنگام یا فوری بارگزاری شده بودند، دارای ۱۱٫۸ میزان شکست در مقایسه با میزان شکست ۱/۸ در انواعی که به صورت تاخیری بارگزاری شده اند، بودند.

در این گزارش ایمپلنت با قطر ۳ میلی متر در ۲۰ درصد مواقع و ایمپلنت ۳٫۵ میلی متری در ۱۱٫۸ درصد و ایمپلنت ۴٫۳ میلی متری در ۲٫۸ درصد مواقع دچار شکست شدند. مینی ایمپلنت معمولا قطر کمتری از ۲ میلی متر دارد.

جهت کاهش خطر شکست در زمان التیام و بارگزرای زود هنگام ، یک ایمپلنت قطور تر با یک بدنه با ناحیه سطحی بیشتر دارای مزیت است. چون مینی ایمپلنت ها جهت افزایش عمق thread خیلی باریک هستند و بیشتر به عنوان یک سوزن عمل می کنند تا یک پیچ.

یک مینی ایمپلنت معمولا به عنوان یک انتخاب ارزان برای بیمار مطرح می شود، قیمت محصول یک مینی ایمپلنت برای دکتر تقریبا نصف یک ایمپلنت دندان با قطر رگولار است. مطمئن تر این است که به جای کاهش هزینه به نصف، هزینه اضافه تر مربوط به یک ایمپلنت رگولار پرداخت شود، چرا که استفاده از یک مینی ایمپلنت همراه با ریسک بیشتر شکست زود هنگام، ریسک بیشتر شکستگی، ریسک بیشتر به دلیل واحدهای مستقل از هم و انتخاب های پروتزی محدود می باشد.