جراحی ایمپلنت همراه باپیوندمخاط کراتینی

گروهی از دانشمندان پس از پژوهش های بسیار به این نتیجه رسیدند که ضخامت بافت کراتین اطراف ایمپلنت اهمیتی ندارد آن چه مورد اهمیت است مقدار بافت کراتین اطراف ایمپلنت است 

ما در این مقاله علمی به بررسی پژوهش های دانشمندان در مورد حضور کراتین اطراف پایه ایمپلنت پرداخته ایم 

 

کاشت ایمپلنت توسط ربات جراح در دندانپزشکی

استفاده از ربات در جراحی های پیچیده ایمپلنت باعث می شود تا دقت بیشتری لحاظ شود 

اساس اولیه استفاده از ربات قابلیت تکرار و تکثیر پذیری دارد 

توضیحات بیشتر در مورد کاشت دندان در ادامه مطلب 

در دنیای امروز بیشتر کارها بر عهده ربات ها می باشد، جراحی مستقیم با این روش بیش ترین کاربرد را دارند، سیستم رباتیک راهنمایی های پیشرفته  و قابل توجهی را به جهت جراحی کاشت ایمپلنت با کمترین میزان آسیب به بافت به جراحان ارائه می کند ، گاهی برای  جراحان پیش بینی تراکم جراحی غیر ممکن می شود، به همین علت تمام تلاش خود را می کنند تا زاویه ایمپلنت را میلی متری تنظیم کنند، در چنین شرایطی معمولا جراحان ایمپلنت دوراه پیش رو دارند، اول اینکه از راهنمای جراحی استفاده کنند و یا اینکه با دانش خودشان جراحی را پیش ببرند، که هر کدام ریسک های مربوط به خود را دارد.

اما دانشمندان بر این باورند که کاشت دندان با کمک ربات جراح انعطاف پذیری بالایی دارد که جراحی با سرعت بالایی پیش برده می شود، به همین دلیل با استفاده از سیستم ربات، جراحان می توانند با کمک نرم افزار مخصوصی راهنمایی لازم در جراحی را دریافت کرده و با موفقیت جراحی را پیش ببرند، روش جراحی  به این صورت است که ربات جراح از طریق حسگرهای تعبیه شده، می توانند محل دقیق دریل را مشخص کنند.

با استفاده از همین حسگرها محل بیدندانی با دریل سوراخ شده سپس به وسیله همان ربات، ایمپلنت در آن محل قرار داده می شود.

دقت در این نوع جراحی بسیار بالاست و تمام مراحل جراحی با تمرکز بالایی کنترل می شود.

این سیستم جراحی به کمک دندانپزشکان عمومی که تبحر زیادی در جراحی ندارند آمده است، زیرا با کمک این نوع ربات باعث می شود میزلن کمتبحری در دندانپزشک دیده نشده و راحت بتوان پروسه جراحی را با موفقیت به پایان رساند

این نوع ربات در دندانپزشکی ایمپلنت در حال همه گیر شدن است و امید است با این ربات نرخ شکست جراحی به صفر برسد.

ایمپلنت با جراحی سینوس ونرخ موفقیت درمان

به دلیل اینکه ارتفاع فک استخوان بالا کم است ،یک روش درمانی ساده این است که ایمپلنت با ارتفاع کوتاه ساخته شود

از مزایای این روش می توان هزینه کمتر،مراحل جراحی کمتر ودر نهایت عوارض کمتر را نام برد

روش های دیگر برای کاشت ایمپلنت در فک بالا پیشنهاد شده است که در ادامه مطلب خواهید خواند

کاشت ایمپلنت در ناحیه فک بالا، معمولا یک چالش در دندانپزشکی است، ارتفاع محدود استخوان به خاطر بزرگ شدن سینوس و تحلیل لبه ی استخوان مانع کاشت ایمپلنت می شود، به منظور جبران تحلیل استخوان چندین روش درمان مطرح شده است.

یکی از کم تهاجم ترین راه کارها کاشت ایمپلنت با طول کوتاه است، زمان جراحی کمتر، هزینه کمتر، مراحل جراحی کمتر و عوارض کمتر می شود.

روش درمانی جایگزین دیگر استفاده از استخوان باقیمانده که در بسترهای آناتومیکی مثل قسمت جلویی فک، جلوی گونه، ptergomaxillary، وجود دارد، استفاده از ایمپلنت های زایگوماتیک یا ایمپلنت های تریگویید که ادغام شده با ایمپلنت های قسمت های جلویی هستند و هردوی این ها نتیجه ی خوب و نرخ موفقیت بالایی را شامل شدند.

شامل دو روش است:

دریچه های جانبی و نواحی برشی.

تقویت سینوس ابتدا در سال ۱۹۸۰ توسط boyne مطرح شد . زمانی که تحلیل استخوان بسیار شدید است که حتی اجازه ی کاشت ایمپلنت های کوتاه و پایداری آن را نمی دهد، تقویت سینوسی انجام می شود. تقویت نواحی برشی زمانی که تحلیل کمتر است و امکان کاشت ایمپلنت با پایداری هست انجام می گردد. هردوروش نرخ موفقیت بالایی مشابه با ایمپلنت های کاشته شده بدون پیوند داشتند.

سینوس فک بالا شکل هرمی دارد که در حفره های کناری بینی قرار دارد، سینوس ها با اپیتلیوم های تنفسی پوشانده شده اند، که وظیفه انتقال ترشحات مایع را بر عهده دارند. پوشش حفره سینوس فک را غشا scheiderian می نامند. سلامت این غشا در عملکرد و فرآیند تقویت سینوس بسیار تاثیرگذاراست و از برخی مشکلات جلوگیری می کند. اگرچه سوراخ شدن غشا از معمول ترین اتفاقاتی است که در ۱۵٫۷ درصد موارد رخ می دهد. برخی شواهد حکایت از آن دارند که سوراخ شدن این غشا اثرات زیان باری برروی ایمپلنت نخواهد داشت. در واقع زمانی که سوراخ شدن غشا اتفاق افتاد، نیاز به استخوان بزرگی است . پس نرخ موفقیت کاشت ایمپلنت در سینوس های سالم و سوراخ تفاوت آنچنانی ندارد.

اما نفوذ ایمپلنت های کاشته شده به سینوس ها از طریق حفرات غشا schneiderian منجر به عوارض نامطلوبی شده است.

اما این پدیده به شکل مناسبی ارزیابی شده است.

هدف این پژوهش ارزیابی نرخ موفقیت ایمپلنت هایی است که به داخل حفرات سینوس ها نفوذ می کنند.

آیا نفوذ ایمپلنت به داخل حفره سینوسی هنگام دریل کردن یا قرارگیری ایمپلنت تاثیری بر روی موفقیت کاشت دندان دارد؟

در جواب به این سوال تحقیق جامعی برروی مقالات در این زمینه انجام نشده است.

بزرگ شدن سینوس فک و تحلیل استخوان مرزی پس از کشیدن دندان رخ می دهد که می تواند با قرارگیری ایمپلنت سازش داشته باشد. همچنین کشیده شدن ایمپلنت به داخل حفره سینوسی امری مرسوم

است، زمانی که ایمپلنت کمتر از ۲ میلی متر به حفره سینوس نفوذ می کند، ماده مخاطی سینوس بلافاصله آن را می پوشاند. در مواردی که ایمپلنت با سینوس برخورد دارد و غشا آن را سوراخ نمی کند امکان تشکیل استخوان جدید بالای ایمپلنت وجود دارد، اما زمانی که نفوذ ایمپلنت به سینوس بیشتر از ۲ میلی متر است، غشا قادر به ترمیم نیست خرابی های آن برروی سطح ایمپلنت جمع می شوند که می تواند منجر به سینوزیت گردد.

اما عوارض دراز مدت جمع شدن خرابی های غشا برروی ایمپلنت و سوراخ شدن غشا تاکنون ارزیابی نشده است.

در این پژوهش میزان فرورفتگی های مختلف ایمپلنت در طولانی مدت بررسی گردیده است.

نتایج بدین صورت بود که نرخ موفقیت از نفوذهای بالای ۴ میلی متر و پایین ۴ میلی متر تفاوت آنچنانی ندارد، و به ترتیب ۹۸٫۵ درصد و ۹۹٫۵ درصد می باشد.

نتیجه دوم این پژوهش تحلیل عوارض درمانگاهی و رادیولوژیکی نفوذ ایمپلنت به داخل سینوس است، عوارض درمانگاهی بین پژوهش های مختلف بین ۵ تا ۱۴٫۳ درصد تغییر می کند. اصلی ترین عارضه درمانگاهی خونریزی از بینی بوده است که در واقع جز عوارض خفیف محسوب می شود.

عوارض رادیولوژیکی نیز تقریبا پایین بود و ۱۴٫۸ گزارش شد. معمول ترین عارضه ضخیم شدن غشا سینوس بود. این نتایج با پژوهش jung و همکارانش برروی سگ مطابقت داشت. او پس از ۶ ماه پیگیری فهمید که فرورفتن ایمپلنت به حفره سینوسی باعث آسیب پذیری در آن ناحیه نمی شود.

و هیچگونه تاثیر فیزیولوژیکی در آن ناحیه ندارد.

این پژوهش دارای محدودیت هایی است که اولین آن نبود گروه شاخص است چرا که نیاز است نتایج و عوارض قرارگیری ایمپلنت در استخوان خودی را با استخوان پیوند دهنده مقایسه کرد.

دومی نوع پژوهش های بررسی شده است که مربوط به گذشته هستند.

سومی نبود روش ارزیابی مناسب برای مقدار دقیق فرورفتن ایمپلنت به داخل سینوس است و اینکه آیا غشا سوراخ شده است یا نه. پژوهش های آینده می بایست بر روی مطالعه تصادفی روش های پیوندی تمرکز کند و میزان عوارض و رضایت بخشی بیماران را بررسی کند. علاوه بر این امکان قرار دهی ایمپلنت با طول کوتاه به منظور جلوگیری از ورود سینوس نیز جالب به نظر می آید.

نتیجه گیری:

این پژوهش نشان داد ورود ایمپلنت به حفره سینوسی بدون ماده پیوند دهنده تاثیری بر روی نرخ موفقیت آن ندارد. نرخ موفقیت آن ۹۵٫۶ درصد است و ربطی به میزان ورود نیز ندارد. (کمتر از ۴ میلی متر یا بالاتر).

ورود ایمپلنت به حفره سینوسی عوارض درمانگاهی و رادیولوژیکی را تحت تاثیر قرار نداد.

هم چنین تحقیقات گسترده ای می بایست در دستور کار قرار گیرد تا روش های مختلف را در مکان و شرایط بررسی کند و نتایج آن ها را مقایسه کند.

ایمپلنت وبررسی انواع پایه آن در دندانپزشکی

زبری سطح ایمپلنت تاثیر مستقیم در موفقیت درما نداردزیرا موجب بهبود تماس ایمپلنت با استخوان اطرافش می شود

نرخ موفقیت در استفاده از ایمپلنت با پایه زبر بیشتر است 

توضیحات بیشتر در ادامه مطلب 

استفاده از ایمپلنت های تیتانیومی زبر یکی از ابزار درمانی در دندانپزشکی ایمپلنت می باشدواز نظر سطح پوشش به ۳ دسته تقسیم می شوند:

صاف، متوسط و زبر. معمولا ایمپلنت های زبرتر سطح تماس بیشتری با استخوان دارند، برخی پژوهش ها نرخ موفقیت بالاتر را به ایمپلنت ها با زبری متوسط نسبت داده اند.

همچنین ایمپلنت های زبرتر نیروی بیشتری برای برداشتن نیازمندند.

از طرف دیگر موجب می شود باکتری ها راحت تر و بهتر به سطح ایمپلنت ها بچسبند. زیرا ایمپلنت های زبر بیش تر در معرض جذب پلاک هستند. این نقص موجب می شود التهاباتی در اطراف ایمپلنت های زبر تر ایجاد شود. بیماران سیگاری و کسانی که سابقه التهابات لثه ای داشته اند بیشتر در معرض خطر هستند. پزشکان در مورد این دسته از بیماران، ایمپلنت هایی با زبری های مختلف و سطوح اصلاح شده (پلاسما شده، اسیدشویی شده، بلاست شده و اکسید شده، دارای پوشش هیدروکسی آپاتیت یا ترکیبی از این ها ) استفاده می کنند.

دانشمندان در پژوهشی ثابت کردند بیمارانی که سابقه التهابات لثه ای دارند، به شکل جدی در معرض تحلیل استخوان لثه و خرابی ایمپلنت هستند. اما در پژوهش دیگر بر خلاف این گزارش شده.

افراد با سابقه التهابات لثه ای نرخ موفقیت بالایی پس از ایمپلنت داشتند.

چندین مطالعه بر روی حیوانات نیز انجام شده که تاثیر زبری ایمپلنت ها را بر روی التهابات آینده بررسی کرده اند.

نتایج بدین صورت است که سطح زبرتر موجب التهابات بیشتر شد، همچنین مشاهدات بر روی انسان ها نیز نشان داد که ایمپلنت های صاف، کمتر در خطر التهابات هستند و نرخ موفقیت کاشت دندان در آن ها بیشتر است.

بنابراین این سوال به وجود میآید که آیا در مورد بیمارانی که سابقه التهابات لثه ای دارند می بایست ایمپلنت صاف استفاده کرد یا خیر.

هدف این پژوهش ارزیابی تاثیر زبری سطح ایمپلنت بر نرخ موفقیت آن ، تحلیل استخوان های مرزی و وقوع التهابات در بیماران با سابقه التهابات لثه ای است.

با بررسی ۶پژوهش که در آن ها ۱۳۴۲ ایمپلنت مورد ارزیابی قرار داده شده اند ، نرخ موفقیت کاشت ایمپلنت های صاف بین ۸۴٫۹ الی ۹۷٫۱ درصد بود در حالی که برای ایمپلنت های زبر بین ۱۰۰ الی ۸۰ درصد بود.

همچنین میانگین تحلیل استخوان های مرزی برای ایمپلنت های صاف بین ۰٫۳۳ الی ۰٫۴۸ میلی متر بوده است.

ایمپلنت و شناسایی فرآیند فناوری نانو در آن

به منظور جایگزینی طولانی مدت بافت استخوانی، باید ساختار سطح با مقاومت بالای خوردگی اصلاح شود.

به همین علت با پیشرفت تکنولوژی ،سطح ایمپلنت دندانی را باساختار نانو پوشش دهی کردند.

چراکه این دسته از مواد خواص سایشی و خوردگی بالاتر در مقایسه با دیگر آلیاژ های به کار رفته در ایمپلنت دندانی دارند.