ایمپلنت دندان و ارزیابی فشار های اعمالی بر آن

ارزیابی فشار های وارده بر ایمپلنت به طراحی پایه آن وابسته است 

ایمپلنت های مخروطی نسبت به ایمپلنت های استوانه ای فشار را بسیار بهتر به استخوان های اطراف منتقل میکنند

بیشترین فشار زمانی به ایمپلنت وارد می شود که زاویه آن 90 درجه به حالت عمود بر ایمپلنت وارد گردد

پروتزهای بر پایه ایمپلنت چه ثابت و چه متحرک، معتبرترین روش های درمان در دندانپزشکی هستند، اما تاثیر جابجایی های مکانیکی بر روی عملکرد و جوش خوردنایمپلنت ها همچنان مشخص نیست.

جوش خوردن ایمپلنت با استخوان فرآیند پیچیده ای است که درآن با فعالیت های مولکولی و سلولی در فصل مشترک ایمپلنت و استخوان سروکار داریم.

علاوه برا این چنانچه فشارهای زیادی بین ایمپلنت و استخوان وجود داشته باشد، باعث ایجاد التهاب و عدم موفقیت عدم موفقیت می شود. پس بررسی مطالعه متغیرهای بیومکانیکی را برای ایمپلنت های مختلف محاسبه و بررسی کرد. بدین منظور می بایست ابعاد و ویژگی های قسمت های مختلف استخوان و ایمپلنت را داشته باشیم.

در محاسبات علاوه بر این که شکل هندسی پیچیده استخوان را باید در نظر بگیریم، نوع بافت آن نیز بسیار حائز اهمیت می باشد، با در نظر گیری این جزئیات نتایج تری حاصل می شود و دانش مارا درباره بر همکنش های مکانیکی ایمپلنت و استخوان افزایش می دهد.

پس هدف ما بررسی شرایط بیومکانیکی در فصل مشترک ایمپلنت و استخوان و عملکرد ایمپلنت است. ما در این بررسی شکل پیچیده استخوان و نوع بافت آن را در نظر گرفتیم.

دو تکه از استخوان فک پایین دو جسد مرد تهیه شد، این دو تکه استخوان اسکن شدند، حجم این استخوان ۰٫۱۵ و ۴۰/. بود. فایل dicom این استخوان ها تبدیل به stl شد تا در مدل سازی FEM استفاده شوند. ایمپلنت ها و استخوان های مورد نظر در نرم افزار ANSYS روی هم سوار شدند.

هنگام جویدن ، دندان ها تحت فشار های شدیدی قرار می گیرند، ما در این پژوهش این نیرو را ۱۵۰ نیوتن فرض کردیم، هم چنین سه جهت مختلف برای شبیه سازی شرایط دهان در نظر گرفته شد.

۱) ۱۵۰ نیوتن در راستای محور طولی ایمپلنت

۲) ۱۵۰ نیوتن با زاویه ۴۵ درجه

۳) ۱۵۰ نیوتن در راستای محور عرضی

۲ حالت برای میزان جوش خوردن در نظر گرفته شد: ۱) جوش خوردن کامل ۲) جوش خوردن جزئی

۲ نوع بافت استخوان یکنواخت و الاستیک هم برای مدل سازی در نظر گرفتیم. پس در کل ۱۲ حالت داریم

جهت جابجایی ایمپلنت در استخوان نسبت به محور ایمپلنت در نظر گرفته شد. ۱) جهت افقی که از زبان تا گونه دامنه ی تغییرات آن است.

۲) جهت عمودی

بیشترین میزان جابجایی مربوط به استخوان با حجم کمتر (۱۵/۰) بود که در آن فرآیند جوش خوردن به شکل جزئی صورت گرفته و جهت نیروی اعمالی در راستای افقی بود.

در جهت عمودی بیشترین میزان جابجایی مربوط به ایمپلنت هایی بود که فرآیند جوش خوردن به صورت جزئی در آنها اتفاق افتاده بود، حجم استخوان در این مورد آنچنان تاثیر نداشت، به طور کلی جابجایی ایمپلنت های جوش خورده کمتر از ایمپلنت های جزئی جوش خورده بود.

شدت فشار بر روی ایمپلنت های کاشته شده، نیز بررسی شد. بیشترین میزان فشار وقتی است که نیرو به شکل عمودی به ایمپلنت های کامل جوش خورده وارد می شود.

در این پژوهش جابجایی افقی و عمودی ایمپلنت های کامل جوش خورده زیر ۷ میکرون بود، این مقدار در ایمپلنت های جزئی جوش خورده بیشتر بود، جویدن باعث جابجایی بین ۵۰ الی ۱۰۰ میکرون در جهت افقی و عمودی می شود، که این مقدار در ایمپلنت  دندان کامل جوش خورده بسیار کمتر است.

جابجایی دندان جزئی جوش خورده مشابه دندان طبیعی است. اما باید این نکته را ذکر کنیم که نوع جابجایی در ایمپلنت ها متفاو است. برهمکنش دندان طبیعی با استخوان طوری است که در حین اعمال نیرو آن را دفع می کند در حالی که در ایمپلنت دفع نیرویی در کار نیست و حالت خشک چوب شدگی وجود دارد، در مواردی که جوش خوردن ایمپلنت کامل نیست جابجایی ۷۰ میکرونی موجب ساییدگی ایمپلنت می شود، به همین خاطر جوش خوردن ناقص بسیار مهم است.

فشارهای اعمالی به ایمپلنت در مواردی که فرآیند جوش خوردن کامل بود، شدت کمتری داشت و فشار وارد به شکل یکنواخت تری در اطراف ایمپلنت پخش شد، با مقایسه استخوان های با حجم و تراکم مختلف متوجه شدیم که استخوان کمتراکم تر فشار بیشتری را به استخوان فک وارد می کند.

در این پژوهش شدت فشار وارده به ایمپلنتی که جزئی جوش خورده ۲ برابر ایمپلنتی است که کامل جوش خورده است.

پس جوش خوردن ایمپلنت عامل بسیار مهمی در موفقیت و عملکرد ایمپلنت دارد. با مقایسه نتایج متوجه شدیم که این عامل حتما از عامل تراکم و نوع بافت استخوان هم مهم تر است.

یکی از ایرادات این پژوهش این است که فقط از یک نوع ایمپلنت استفاده کرد، اگرچه ارزیابی فشارهای اعمالی به طور کلی به ویژگی های هندسی وابسته است.

انتخاب ایمپلنت های دیگر با سایز و مدل مختلف ممکن است این مقادیر را تغییر دهد، اما جزئیات هندسی ایمپلنت و استخوان که در این مدل لحاظ شدند دید کلی خوبی را به ما می دهند.

در نهایت باید گفت که جوش خوردن ناقص خطرناک ترین موضوع در موفقیت یا عدم موفقیت ایمپلنت است.

پایه ایمپلنت و ورود تکنولوژی به طراحی آن

اگر پایه ایمپلنت خاصیت تر شوندگی داشته باشد در طول عمر ایمپلنت اثر مثبتی دارد

آب دوست بودن سطح پایه ایمپلنت نیز فواید بسیار زیادی در درمان کاشت دندان دارد

ما در این مقاله علمی به بررسی خواص پایه ایمپلنت و تاثیر آن بر درمان خواهیم پرداخت

۱)خواص کلی مورد نیاز ایمپلنت دندان

ایمپلنت های دندانی در واقع ریشه های مصنوعی دندان هستند، و بیش از یک دهه است که به منظور نصب پروتز و تاج دندان استفاده می شوند، با توجه به اهمیت فرآیند ادغام و جوش خوردن، همچنان تیتانیوم اولین گزینه برای ایمپلنت هاست، اگرچه اخیرا مواد جایگزین مثل زیرکونیوم هم سطح شده اند. سطح زیرکونیوم رنگ سفیدی دارد به همین دلیل ظاهر زیباتری نسبت به تیتانیوم خاکستری رنگ است. اما تیتانیوم زیست سازگاری بالایی دارد و سرعت جوش خوردن آن با استخوان بسیار بالاست، هدف اصلی ایجاد تماس بین ایمپلنت و استخوان به نحوی است که در طولانی مدت هم عملکرد مناسب باشد، سطح ایمپلنت دندان باید ویژگی های خاصی داشته باشد، در تماس بابافت های سخت باید قابلیت جوش خوردن داشته باشد و در تماس با بافت های نرم باید چسبندگی سلولی داشته باشد.

بافت های نرم و سخت هردو مستعد حمله باکتری ها هستند که در ادامه منجر به التهابات اطراف ایمپلنت می شوند، این التهابات باعث اختلال در جوش خوردن و در نهایت تحلیل استخوان می شوند.

اصلاحات پیشرفته سطح ایمپلنت ها همواره موضوع مهمی بوده. رقابت بین فرآیند جوش خوردن و رشد باکتری ها در محل مشترک ایمپلنت با بافت بسیار مهم است.اما بیشتر پژوهش ها به فصل مشترک استخوان با ایمپلنت پرداخته اند و نواحی برخورد بافت های نرم مثل لثه با ایمپلنت را کمتر بررسی کرده اند.

۲) زبری میکرونی تا نانویی

در دهه اول پیدایش ایمپلنت ها، سطح آن ها و برهمکنش آن ها با استخوان مهم نبود. اما از اواخر دهه ۸۰ میلادی این موضوع اهمیت پیدا کرد چرا که فرآیند ادغام بسیار تاثیر گذار در کاشت ایمپلنت است . عواملی مثل جنس ایمپلنت، طراحی، وضعیت استخوان، روش جراحی، نحوه کاشت دندان و سطح ایمپلنت در برهمکنش مناسب و طولانی مدت ایمپلنت با استخوان تاثیر گذار است.

در این بین سطح ایمپلنت اهمیت بالایی دارد. بعضی اعتقاد دارند سطوح برتر نسبت به صاف ها بهتر هستند. اما تاثیر این پارامتر نیازمند بررسی های دقیق تری می باشد. روش های مختلفی مثل بلاست کردن، اسید شویی، اکسیداسیون سطح، پوشش های کلسیم فسفات و یا ترکیبی از این ها برای اصلاح سطح مطرح شدند.

در اواخر دهه ۹۰ علاوه بر زبری سطح، موضوع ساختار شیمیایی و انرژی سطح مطرح شد و محققین اعتقاد داشتند این موضوعات بر روی تشکیل استخوان تاثیر گذارند. اما ۱۰ سال پیش محققین توانستند با بلاست کردن و اسیدشویی، سطح آبگریزی تولید کنند. چندین روش دیگر نیز برای تبدیل سطوح آبگریز به آب دوست معرفی شدند که سطوح با انرژی بالا را فراهم می کردند.

بهترین زبری سطح برای برهمکنش ایمپلنت با استخوان چیست؟ علاوه بر زبری سطح، خاصیت ترشوندگی هم حائز اهمیت است چرا که آبگریز یا آب دوست بودن بسیار تعیین کننده است.

۳) اندازه گیری زبری سطح:

اندازه گیری زبری سطح اجسام صاف بسیار راحت است اما ایمپلنت ها به دلیل شکل پیچیده ای که دارند اندازه گیری زبری آن ها سخت تر می شود. دستگاه هایی مثل میکروسکوپ الکترونی برای انجام این کار استفاده می شوند. اما بخاطر الگوریتم های مختلف محاسبه زبری و پارامترهای تاثیر گذار ، اطلاعات دقیقی نمی توان از آن ها گرفت. علاوه بر آن ارتباط خاصی بین ارتفاع با برهم کنش های بیولوژیکی وجود ندارد. در حال حاضر پیش بینی عملکرد بیولوژیکی با زبری های نانو و میکرونی محدود است و تا حدودی دور از واقعیت می باشد.

۴) اندازه گیری تر شوندگی سطح

اندازه گیری ترشوندگی سطح هم مانند توپوگرافی سطح چالش بزرگی است. ترشوندگی سطح با اندازه گیری زاویه تماس مایع بررسی می شود، زاویه تماس با معادلات مختلف تبدیل به پارامترهایی می شوند که معیاری از ترشوندگی هستند، روش های اندازه گیری زاویه تماس متفاوتند، مثلا در یک روش قطره بر روی سطح قرار داده می شود، و زاویه آن با میکروسکوپ الکترونی اندازه گیری می شود روش دیگر بررسی ترشوندگی استفاده از کشش سنجی است. این روش از نیروهای هنگام غوطه ورشدن یک مایع بهره می برد تا کشش سطحی را به دست آورد.

۵) تاثیر تمیز بودن سطح ایمپلنت

به طور کلی تیتانیوم ها وقتی در معرض محیط اتمسفری قرار می گیرند به خاطر آلودگی های کربنی انرژی سطحی آن ها تغییر می کند.

طی پژوهشی ثابت شد تمیزی سطح ایمپلنت و انرژی سطحی آن بر روی فرآیند جوش خوردن و بر همکنش با سلول ها تاثیر گذار است.

پس هر گونه ناخالصی یا آلودگی منجر به واکنش های نامناسب سلولی و مولکولی می شود که منجر به تحلیل استخوان می گردد.

۶) مفهوم آلودگی زدایی و افزایش آب دوستی:

همانطور که گفته شد زبری و آلودگی های سطح ایمپلنت بر روی عملکرد آن تاثیر گذارند، در ادامه به روش هایی که منجر به آلودگی زدایی و آب دوستی سطح می شوند می پردازیم.

۶-۱) جلوگیری از آلودگی:

بر خلاف روش های تمیز کردن، امروزه شرکت ها در تلاش هستند با بکارگیری یک لایه هیدروکسیلی ، آب دوستی ایجاد کنند تاسطح ایمپلنت در زمان بسته بندی آلوده نشود.

۶-۲) تاثیر تابش های نوری:

منظور از نور در این مقاله فرابنفش سی و آ می باشد. بر خلاف آلودگی زدایی و آب دوست کردن سطح با تابش فرابنفش آ ، تابش مستقیم فرابنفش سی مانند شتاب دهنده نوری است . فرابنفش سی قادر به بهبود تماس استخوان با ایمپلنت است و باعث افزایش سرعت رشد استخوان در زمان هیلینگ می شود. اخیرا پژوهشی نشان داد که تابش فرابنفش سی به ایمپلنت های آب دوست ، زمان هیلینگ را نصف ایمپلنت های آب گریز می کند . علاوه بر این تابش فرابنش سطوح آب دوستی را آماده می کند که چسبندگی سلول های استخوانی به آن ها بیشتر است.

۶-۳) درمان پلاسما:

در بخش های قبلی دیدیم که آب دوست کردن سطح ایمپلنت یک مزیت محسوب می شود. با پلاسما در زمان کوتاه می توان سطح ایمپلنت را تغییر داد. هم چنین سرعت آن نسبت به تابش فرابنفش نیز بیشتر است و کیفیت کار نیز افزایش می یابد.

۷) سطوح ایمپلنت مدلی از اجزای بدن:

سطح ایمپلنت ها در واکنش با خون، استخوان، و سلول و بافت ها هستند.

۸) چطور سطح ایمپلنت را بهینه سازی کنیم؟

چالش آینده ی همه محققین طراحی سطح ایمپلنت هاست تا در کنار نانو ساختار ایده آل، انرژی و خواص ترشوندگی آن را کنترل کنند. موضوع دیگری که بسیار حائز اهمیت است باکتری هایی هستند که در اطراف ایمپلنت التهاب ایجاد می کنند، برای مقابله با این چالش ها نیاز به همکاری بین رشته ای داریم . رشته هایی مثل داروسازی ، مهندسی پزشکی، شیمی فیزیک و علوم آزمایشگاهی.

یافته های جدید در خصوص ترشوندگی و نانوزبری، تنها مختص ایمپلنت نیست . این نتایج بر روی ایمپلنت های دهان و دندان و هم چنین علم ارتوپدی تاثیر گذارند.

جراحی ایمپلنت وبررسی موثر بودن آنتی بیوتیک بر درمان

استفاده از آنتی بیوتیک قبل وبعد از جراحی ایمپلنت باید طبق نظر پزشک مصرف شود 

ومقدار مشخصی باید استفاده گردد

مصرف آنتی بیوتیک به علت این است که باکتری در آن ناحیه باعث شکست ایمپلنت نگردد

میخواهیم بررسی کنیم که چه مقدار باید از آنتی بیوتیک استفاده کنیم

کاشت ایمپلنت یکی از درمان های معمول در بازگردانی دندان های از دست رفته است. میزان موفقیت ایمپلنت معمولا بین ۹۰- ۹۵ درصد است، اما با وجود این نرخ بالا همچنان شکست هایی قبل و بعد از قرارگیری پروتز اتفاق می افتد، یکی از دلایل شکست های زود هنگام، عفونت وآلودگی به باکتری هاست.

با وجود راه های مختلف درمان، اگر عفونتی وجود داشته باشد، ایمپلنت باید خارج شود، تحمل این عوارض و شکست ها برای متخصصان و بیماران سخت است، به همین دلیل متخصصان تصمیم گرفتند با استفاده از محلول های ضدعفونی کننده و آنتی بیوتیک ها از عفونت ایمپلنت جلوگیری کنند.

آنتی بیوتیک prophylaxis از جمله داروهایی است که در جراحی های دهان و دندان استفاده می شود، این آنتی بیوتیک برای بیمارانی که دارای عفونت های قلب و سیستم دفاعی ضعیفی هستند پیشنهاد می شود، چنانچه جراحی در موقعیت های عفونی انجام می شود این دارو می تواند موثر باشد. اما با رعایت این موارد نیز نمی توان از موفقیت ایمپلنت اطمینان حاصل کرد.

متاسفانه متخصصان هنوز درباره اینکه آیا آنتی بیوتیک ها از شکست یا عفونت های پس از کاشت جلوگیری می کنند یا نه به نتیجه نرسیده اند، علاوه بر این ،این سوال مطرح است که آیا استفاده از آنتی بیوتیک قبل از جراحی و پس از آن می تواند مفید باشد یا خیر؟

پس استفاده گسترده از آنتی بیوتیک ها هم موجب اثر معکوس می شود و این خطر باید جدی گرفته شود، زیرا باعث تقویت باکتری و عفونت های وحشتناک می شود، اخیرا مشاهده شده نرخ تجویز آنتی بیوتیک توسط متخصصان زیاد شده که این موضوع باعث افزایش هزینه ها هم شده است، ما در این پژوهش قصد داریم بررسی کنیم چه تفاوتی بین استفاده و عدم استفاده از آنتی بیوتیک در میزان عفونت ها و موفقیت ایمپلنت وجود دارد.

مصرف آنتی بیوتیک مانند غذا ،رژیم خاص خود را دارد ، رژیم قبل از عمل و بعد از عمل .

هدف دیگر این است که بفهمیم از کدام رژیم آنتی بیوتیکی استفاده کنیم تا بهترین بهره وری را داشته باشیم.

محققین معتقدند استفاده از آنتی بیوتیک ها با هر رژیمی تاثیری در میزان موفقیت و عفونت های به وجود آمده ندارد.

اما برخی دیگر معتقدند استفاده از آنتی بیوتیک ها قبل از جراحی بهتر از رژیم های دیگر مصرفی است.

برای رسیدن به این اهداف تصمیم گرفتیم :

۱)میزان موفقیت ایمپلنت و عفونت های به وجود آمده را با آنتی بیوتیک ها و بدون آن ارزیابی کنیم

۲)فواید استفاده از آنتی بیوتیک ها را قبل از جراحی و بعد از جراحی باهم بررسی کنیم

پژوهشگران اقدام به جمع آوری مقالات مرتبط کردند تا خلاصه ی جامع و شاملی گزارش کنند. ۸ مقاله ای که از سال ۲۰۰۸ چاپ شدند در این پژوهش بررسی شدند.

در همه ی این مقالات فقط از آموکسی سیلین به عنوان آنتی بیوتیک استفاده شد، این آنتی بیوتیک با دوز های مختلف و رژیم های متفاوت استفاده شدند.

رژیم های قبل از عمل به این صورت بودند، ۱گرم، ۲گرم،۳گرم یک ساعت قبل از عمل .

رژیم های بعد از عمل: ۲گرم بلافاصله پس از عمل، ۱ گرم ۲ یا ۳ بار در روز به مدت یک هفته، ۱ گرم ۲ یا ۳ بار در روزبه مدت دو روز، ۵۰۰ میلی گرم ۳ بار در روز به مدت دوروز.

برخی مقالات هم استفاده ترکیبی قبل و بعد از جراحی را بررسی کردند.

این پژوهش با بررسی های آماری و تحلیلی به این نتیجه رسید که استفاده از دوز ثابت آموکسی سیلین قبل از جراحی تنها رژیمی است که ممکن است از شکست ایمپلنت جلوگیری کند. در صورتی که استفاده از این آنتی بیوتیک بعد از کاشت دندان تاثیری در عفونت ها و میزان موفقیت ایمپلنت نداشت، به همین خاطر این کار فایده ای ندارد و صرفا هزینه و عوارض جانبی اضافه بر سازمان است.

از هر ۶۷ نفری که قبل از جراحی آنتی بیوتیک مصرف کردند، فقط یک نفر از خطر شکست ایمپلنت نجات یافت.

پس می توان گفت استفاده از آموکسی سیلین قبل از جراحی فقط ۱٫۳درصد موجب افزایش موفقیت آن می شود.

متاسفانه هنوز توافقی کلی درباره استفاده از آنتی بیوتیک برای افزایش موفقیت ایمپلنت و کاهش عفونت ها صورت نگرفته است.

اینجا به بررسی دقیق تر چندین مقاله مرتبط می پردازیم.

دانشمندان در سال ۲۰۱۲ تاثیر آنتی بیوتیک را بررسی کردند، آنها تفاوت خاصی در موفقیت ایمپلنت با آنتی بیوتیک و بدون آن مشاهده نکردند.

همچنین محققین در سال ۲۰۱۳ چندین حالت مختلف استفاده از آموکسی سیلین را بررسی کردند .

۱,۲,۳ میلی گرم ۱ ساعت قبل از جراحی و ۵۰۰ میلی گرم ۴ بار در هفته به مدت ۲ روز.

در این حالت ها از هر ۲۵ نفر، ۱نفر از شکست ایمپلنت نجات یافت، اما همچنان اتفاق نظر بر روی رژیم استفاده از آنتی بیوتیک و نوع آن وجود ندارد.

دانشمندان بیان کردند استفاده از آنتی بیوتیک قبل از جراحی منجر به کاهش ۲ درصد خطر شکست می شود.

اما آخرین مقاله منتشر شده به طور قطع به طور قطع ثابت کرد استفاده از آموکسی سیلین بعد از کاشت ایمپلنت تاثیری بر روی موفقیت ایمپلنت ندارد.

از جمله محدودیت هایی که این مقالات داشتند این بود که همگی فقط از آموکسی سیلین استفاده کردند، علاوه بر این هیچ کدام نتوانستند به طور قاطع تاثیر گذاری هرکدام از رژیم های استفاده از آنتی بیوتیک را بررسی کنند.

در آمریکا سه میلیون نفر ایمپلنت دارند که هر ساله ۵۰۰هزار نفر به آن ها افزوده می شوند، و در سال ۲۰۲۲ پیش بینی می شود ۴٫۲ میلیون دلار صرف هزینه ایمپلنت می شود، پس نیاز است راهی را پیدا کینم که عملکرد آنتی بیوتیک ها را دنبال کنیم، تاصرفه جویی در هزینه انجام شود.

همچنین تاثیرات منفی استفاده از آنتی بیوتیک و افزایش مقاومت باکتری ها باعث شده محتاطانه تر درمورد آنها رفتار کنیم.

در نهایت این پژوهش بدین نتیجه رسید که استفاده از دوزهای ثابت ۱و۲و۳ گرم آموکسی سیلین قبل از جراحی تا حدودی موثرند در حالی که آنتی بیوتیک ها بعد از جراحی تاثیر آنچنانی ندارند.

اگرجه شواهد کافی برای اعلام نظر قطعی درباره تاثیر آنتی بیوتیک قبل از جراحی در دسترس نیست ، آزمایشات جدیدتری برای رسیدن به تاثیر انواع آنتی بیوتیک ها، دوز آن ها و رژیم های مصرفی مورد نیاز است

کاشت ایمپلنت برای بیماران FDB

کاشت ایمپلنت در مبتلایان به بیماری FDB بسیار سخت است

زیرا استخوان این بیماران دچار مشکل است

و باید در کاشت دندان فرایند جوش خوردن به خوبی صورت گیرد

در این بیماری احتمال عفونت نیز وجود دارد

توضیحات بیشتر در مورد کاشت دندان در بیماران FDB در پایین صفحه

کاشت ایمپلنت بهترین روش درمان بی‌ دندانی است. طول عمر ایمپلنت علاوه بر مواد به کار رفته و طراحی، به کیفیت استخوان و بافت‌های اطراف هم وابسته است. چرا که استخوان‌های اطراف وظیفه ادغام را بر عهده دارند. FDB یک بیماری خوش خیم و نادر است. در این بیماری بافت‌های فیبرینی جای مغز استخوان را می گیرند. این بیماری ژنتیکی است و ۲.۵% از کل استخوان‌ها را دچار مشکل می‌کند. تشخیص این بیماری با تصویر برداری و گاهی اوقات نمونه برداری از بافت انجام می شود. بافت‌های فیبرینی در تصاویر، به شکل دایره‌های شیشه‌ای هستند که حاصل جایگزینی مغز استخوان با بافت‌های فیبرینی است.دستگاه های CT و MRI هم اطلاعات خوبی‌ راجع این بیماری می دهند. درمان این بیماری بستگی به نوع زخم‌ها و ظاهر آن‌ها دارد. برش استخوان، پیوند استخوان و پروتز از جمله روش‌های درمان این بیماری است.خطرات و مشکلاتی در بازسازی دندان‌های این بیماران وجود دارد. فرایند جوش خوردن با مشکل مواجه می شود و احتمال خون ریزی شدید در آن ها وجود دارد. همچنین احتمال عفونت و مرگ و میر در حین جراحی نیز هست.

درمان بیماری های دندانی معمولا خیلی‌ با احتیاط در بیماران FDB انجام می شود. بخصوص کاشت ایمپلنت در این افراد سخت است چرا که اطلاعات کمی‌ درباره بیماری آن‌ها در دسترس است. اخیرا در پژوهشی ۲ بیمار FDB کاشت ایمپلنت انجام دادند که در هر دو آن‌ها کاشت و فرایند جوش خوردن به خوبی‌ انجام پذیرفت.

ما در این پژوهش قصد داریم نتیجه کاشت ایمپلنت را در این بیماران به شما اعلام کنیم. این بیمار یک خانوم ۶۴ ساله است که استخوان سمت چپ فک پایینش آسیب دیده است. کاشت ایمپلنت در ناحیه ی سالم و آسیب دیده انجام شد. بیماری او باعث شده بود در قسمت چپ فک پایین تورم داشته باشد. او دندان‌های ۵،۶،۷ چپ فک پایین و ۴،۵،۶،۷ راست فک پایین را از دست داده بود. تصویر CT جراحاتی را در ناحیه چپ فک پایین نشان داد که باعث کاهش ارتفاع عمودی استخوان شده بود.

تیم پژوهشی ما روش مطمئنی را برای کاشت دندان در این بیمار در نظر گرفت. بدین صورت که استخوان را تراشیدیم تا ارتفاع مد نظر برای جایگیری پروتز حاصل شود. سپس بازسازی را با کاشت ایمپلنت انجام دادیم.۲ ایمپلنت در سمت چپ که استخوان غیر عادی داشت کاشت شد و ۳ ایمپلنت در سمت راست.چون احتمال شکست استخوان وجود داشت از ایمپلنت فوری استفاده نکردیم. معاینات تصویری و پزشکان در طی ۲ سال رضایت بخش بود و خود بیمار هم نمره ۹.۸ از ۱۰ را به ایمپلنت داد.

ما در این پژوهش با رعایت کردن جوانب احتیاط مثل نوع دریل کردن استخوان، شستشو فراوان و کاشت با تاخیر ایمپلنت توانستیم درمان موفقی‌ داشته باشیم.

ایمپلنت و التهاب لثه کاربرد نانو اسپری

سیگار کشیدن یکی از عواملی است که موجب شکست درمان ایمپلنت می شود

رعایت نکردن بهداشت نیز موجب التهاب اطراف ایمپلنت می شود

باید به گونه  ای از تجمع باکتری اطراف پایه ایمپلنت جلوگیری کرد

نانو اسپری ها این عمل را انجام می دهند 

توضیحات بیشتر در ادامه مطلب

ایمپلنت های دندان برای جایگزینی دندان های از دست رفته استفاده می شوند، این ایمپلنت ها شبیه پیچ و استوانه ای شکل می باشند، جنس ایمپلنت ها از تیتانیوم و یا آلیاژهایی از جنس تیتانیوم می باشند.

نرخ موفقیت کاشت ایمپلنت ۹۰ تا ۹۵ درصد می باشد ، مشکلاتی مثل التهاب اطراف ایمپلنت می تواند منجر به شکست ایمپلنت شود، این التهابات به چندین عامل وابسته هستند مثل بهداشت دهانی نامناسب، آمادگی ژنتیکی، سیگار کشیدن یا آلودگی هایی که حین جراحی وجود دارد.

می توان گفت تجمع باکتری روی سطح پایه ایمپلنت باعث تولید التهاب در بافت ایمپلنت می شود و این التهابات تحلیل استخوان را به همراه داشته و در نهایت باعث شکست کاشت دندان می شود.

استفاده از آنتی بیوتیک هایی مثل prophylaxis می تواند از این مشکلات و عوارض جلوگیری کند. ولی استفاده بیش از حد از آن ها عوارض جانبی مثل مقاومت باکتری یا عفونت و مسمومیت آنتی بیوتیکی به همراه دارد.

یکی از رویکردهایی که دانشمندان جهت رفع این مشکل به آن پرداخته اند ، پوشش ایمپلنت و اصلاح سطح آن است که نتایج قابل قبولی نیز به همراه داشته است.

پوشش های ضدباکتری چندمزیت نسبت به آنتی بیوتیک دارند، مثل کاهش چسبندگی باکتری به سطح و افزایش سرعت ادغام ایمپلنت با استخوان.

یک نوع تکنولوژی به نام نانو اسپری خشک ساخته شده که در اعمال پوشش و اصلاح سطح ایمپلنت استفاده می شود.

ویژگی های این نوع اسپری به این صورت است: ۱) قادر به تولید ذرات خیلی ریز می باشد ۲) جریان گاز به جهت خشک کردن دارای جمع کننده الکترواستاتیکی که قادر به جدا کردن ذرات خشک از جریان گاز می باشند.

هدف این پژوهش تهیه نانو پوشش زیست سازگار و ضدباکتری برای ایمپلنت های دندانی است، در این پژوهش از پلیمر زیست تخریب پذیر و زیست سازگار PLGA استفاده شد.

این پلیمر کاربرد داروسازی و اصلاح سطحی ایمپلنت را بر عهده دارد همچنین از NORFLOXACINAL به عنوان آنتی بیوتیک استفاده شد ، از این نانو پوشش ها آزمون های مختلف گرفته شد تا میزان دارورسانی و شدت رها کردن دارو و همچنین تغییرات سطحی آن ها بررسی شود.

برای تعیین خواص ضد باکتری بودن آن ها با استفاده از نانو اسپری نانو ذرات برروی دیسک کوچک تیتانیومی اعمال شد و تست های بیولوژیکی برای کشت سلولی و کشت باکتری و تغییرات مورفولوژیکی انجام شد.

نتایج بدین گونه بود که هر چه مقدار آنتی بیوتیک بیشتر می شد ، قدرت مقابله با باکتری این نانوپوشش افزایش پیدا می کرد.

دو غلظت مختلف NFX یکی نزدیک به صفر درصد و یکی ۵ درصد مورد استفاده قرار گرفت، دیده شد در  قسمت بالایی نمونه، که دارای ۵ درصد NFX بود ، رشد سلول ها بسیار غیر عادی می باشد، که این به دلیل غلظت بالای آنتی بیوتیک می باشد،

پوشش PLGA  که حاوی ۵ درصد آنتی بیوتیک بود توانایی مبارزه با باکتری بهتری را داشت، هم چنین زبری سطح آن ایده آل بود چرا که برهمکنش مناسبی با سلول ها داشت. علاوه براین نرخ رهایش دارو در این پوشش متناسب بود.

این نتایج نشان دهنده اهمیت غلظت در نانو پوشش می باشد چرا که با تنظیم آن مرزی بین درمان و سمیت به وجود آمد.

نتیجه گیری:

این پژوهش ثابت کرد که می توان با نانو اسپری نانو پوششی با قابلیت مقابله با باکتری به وجود آورد . این تکنولوژی جدید امکان تولید نانو ذرات و پوشش دادن ایمپلنت در یک مرحله را فراهم کرد.

این نانو پوشش ها قادر به رهایی معقول در بدن می باشند تا نیازی به آنتی بیوتیک نباشد.