روش ایمپلنت یک روزه بااستفاده از گایدجراحی

یکی از راه هایی که باعث موفقیت درمان ایمپلنت می شود این است که عمقی از استخوان که با دریل سوراخ می شود

ارتفاع بیشتری از پایه ایمپلنت داشته باشد

امروزه با استفاده از راهنمای جراحی که با کمک نرم افزار انجام می شود می توان دقت کاشت دندان را افزایش داد

پروتز متحرک بر پایه ایمپلنت

ما در این مقاله ی علمی به بررسی پروتز های متحرک بر پایه ایمپلنت خواهیم پرداخت

در یک نوع از این اوردنچر ها با پایه ایمپلنت ،تمامی فشار های ناشی از جویدن به بافت های لثه وارد می شود

در این نوع تعداد پایه ایمپلنت حداقل است

افرادی با دندان مصنوعی کنار می آیند که معمولا قابلیت کنترل قدرت ماهیچه را دارند،که این به موفق بودن پروتز کمک می کند.

دنچر متحرک بر پایه ایمپلنت:

دندان مصنوعی متحرک بر روی ایمپلنت یک پروتز است که توسط بیمار قابل برداشتن است و توسط ایمپلنت ها نگهداری و حمایت می شود، هدف از برداشتن پروتز تمیز کردن ایمپلنت هاست. بیماران فاقد دندان معمولا در جستجوی دندانی هستند تا به شکل تدریجی از شل شدن دندان مصنوعی جلوگیری کنند، تا اینکه دندان های ثابت داشته باشند، این بیماران همواره از نقصان بافت های نرم و سخت رنج برده اند، درحالی که فوائد زیبایی لبه های آکریلیک این دندان ها در چهره بسیار نقش موثری را بازی می کند، پس تاثیرات زیبایی و حفظ چهره فرد در دندان گذاری مصنوعی بر روی ایمپلنت دندان نسبت به پروتز ثابت از جمله مزیت های آن است.

پروتز نگهداری شده ترکیبی:

منظور از پروتز نگهداری شده ترکیبی در واقع طراحی است که از برجستگی آکریلیکی و پیچ و مهره در آن استفاده می شود،

در این روش از یک چهارچوب فلزی ساخته شده از تیتانیوم یا دیگر فلزات ارزشمند، و پروتز دندانی آکریلیکی برای ترمیم استفاده می شود، این پروتز توسط بیمار قابل برداشتن نیست، و صرفا توسط پزشکان با باز کردن پیچ قابل جابجایی است، از معایب طراحی آن سختی دسترسی برای تمیز کردن می باشد.

زیبایی کمتری نسبت به دندان مصنوعی متحرک بر روی ایمپلنت دارد.

علاوه بر این آسیب دیدگی دندان آکریلیکی حین عملکرد از دیگر معایب آن می باشد.

پروتز ثابت:

پروتز با ایمپلنت ثابت در کل قوس دندان ها معمولا در افرادی که دچارتحلیل شدید در ناحیه اسکلت استخوان صورت شده اند بسیار مشکل است.

در این موارد ممکن است امکان قرار دادن تعداد کافی ایمپلنت بر روی پروتز ثابت در فک فاقد دندان وجود داشته باشد.

ترمیم ثابت و ترکیبی توسط بیمار غیرقابل برداشتن هستند، دندان گذاری مصنوعی بر روی ایمپلنت قابل برداشتن و یک درمان بسیار موفق می باشد. این روش ماندگاری بیشتر، رضایت مشتری بالاتر،و درمان ساده تر و سریع تری نسبت به روش دیگر دارد. هزینه های اولیه کمتری نیز دارد و اجزای مختلفی برای تعمیر دارد.

اما مطالعات آزمایشگاهی نشان می دهد که در طولانی مدت نیازمند نگهداری بیشتر است. تعویض بعضی لایه ها برای جبران جمع شدگی استخوان در زیر ماده مخاطی به شکل دوره ای نیاز است، در غیر اینصورت اضافه بار ایمپلنت ها یا وسایل نگهداری رخ می دهد.

تقسیم بندی انواع دنچر بر روی ایمپلنت ها:

پشتیبانی بافت محور:

دندان گذاری مصنوعی بر روی ایمپلنت ها شامل دو اتصال جداگانه هستند، دندان مصنوعی اساساتحمل کننده بافت است. پایه دندان مصنوعی نیازمند بیشترین پوشش بافتی مثل دندان طبیعی است.هنگام غذا خوردن ، برآمدگی ها و لبه ها نیروهای جویدن را تحمل می کنند، در فک پایین حداقل ۲ و در بالاحداقل ۴ ایمپلنت شامل این نوع از دندان گذاری مصنوعی می شود، این روش بیشتر در مواردی که تحرک دندان مصنوعی حائز اهمیت است مفید می باشد. همچنین دندانپزشکان که نگهداری طولانی مدت را انجام می دهند می بایست تعویض لایه ها را به شکل دوره ای در دستور کار قرار دهند.

پشتیبانی بافت – ایمپلنت:

دو ایمپلنت و یک میله اتصال ارتجاعی نیاز است . این نوع از پروتز بیشتر نیازمند حمایت ایمپلنت است و معمولا شامل۳ ایمپلنت در فک پایین و ۴ تا در فک بالا می باشد.

پشتیبانی کامل ایمپلنت:

این روش نیازمند حداقل ۴ ایمپلنت در فک پایین و بین ۴ تا ۶ تا در فک بالا است. در این روش هنگام جویدن تمام نیروهای حاصله از طریق اتصالات به ایمپلنت ها متصل می شوند. نتیجه این اتفاقات این است که کمترین میزان پوشش بافتی و برآمدگی نیاز است.این نوع ایمپلنت مخصوص بیمارانی است که مشکلات عملکردی و درد در هنگام کار با یک دست دندان مصنوعی کامل را دارند. از جمله معایب آن، هزینه ی بالاتر آن بخاطر تعداد اجزا و ایمپلنت های آن است. علاوه بر این، حداقل نیاز به ۱۲ میلی متر فضا بین جفت شدن دندان می باشد تا چارچوب نگهدارنده در فضا جای بگیرد.

پشتیبانی و نگهداری دندان های مصنوعی:

قبل از تصمیم گیری برای انتخاب نوع نگهداری، نیازمند اطلاعات شخصی از فضای در دسترس عمودی هستیم. این فاصله در واقع فاصله ی اندازه گیری شده بین لبه بالایی و پایینی نصب شده است،این فاصله به پزشک اطلاع می دهد که چقدر فضابرای قرار دادن صفحه پایه پروتز وجود دارد و همچنین اتصالات مصرفی را نیز انتخاب کند.

اجزا مورد استفاده برای نگهداری دندان مصنوعی:

میله ها و گیره ها

داربست ها

سیلندرها یا چارچوب ها

آهنرباها

میله متحرک دندان مصنوعی این مزیت را دارد که یک پروتز متحرک را فراهم می کند .

در کنار پایداری و قدرت نگهداری پروتز ثابت داربست های اتصال سرامیکی، اتصالات کل سیستم ایمپلنت هستند، این اتصالات یک غلاف دارد که با آکریلیک متصل می شووند.

صفحه محل قرارگیری نیز معمولا از جنس آلیاژ تیتانیوم به همراه پوشش نیکل تیتانیوم است.

کاشت ایمپلنت و هدایت احیای استخوان درPRF

روش PRF چیست؟

از ماده ای در روش PRF استفاده می شود؟

روشPRFدر کاشت ایمپلنت چه کمکی می کند؟

چه تاثیری در موفقیت درمان ایمپلنت دارد؟

مقدمه:

قابلیت احیا کنندگی پلاکت ها در دهه ۷۰ میلادی بررسی شد، درست زمانی که مشخص شد آن ها دارای عوامل رشدی هستند که موجب افزایش تولید کلاژن و تقسیم سلولی ، افزایش جریان خون، به کارگیری سلول های دیگر در قسمت هایی که زخم بود و القا تفکیک سلولی می شود.

امروزه در جراحی های ناحیه دهان دونوع پلاکت برای کاربردهای مهندسی بافت وجود دارد:

پلاسمای غنی از پلاکت

فیبرین غنی از پلاکت

عصاره پلاکت در واقع یک سوسپانسیون غلیظ از عوامل رشد موجود پلاکت هاست که به عنوان افزدونی های زیست فعال جراحی به کار برده می شود

این افزودنی ها به طور کلی منجر به بهبود زخم می شوند.

Prf نخستین بار توسط dohar و همکارانش در جراحی دهانی مورد استفاده قرار گرفت، prf در واقع فیبرین به دست آمده از بدن خود فرد است و چندین مزیت نسبت به prpدارد همچنین به صورت طبیعی به دست می آید و نیاز به دستکاری شیمیایی ندارد.

Prf فیبرین غنی از پلاکت از بدن خود فرد است که دارای ۴ ساختار مولکولی به همراه سیتوکینن ها، پلاکت ها و سلول های بنیادین می باشد.

Prfها به عنوان یک داربست زیست تخریب پذیر عمل می کنند که علاقه به رشد میکرو ارگانیسم ها داشته و قادر به هدایت سلول های اپیتلیال به سطح خود را دارد.

بسیاری از مطالعات نشان داده اند prfیک زیست ماده بهبود دهنده است که قایلیت احیا استخوان و بافت های نرم را دارد، بدون اینکه باعث ایجاد التهاب شود و به شکل تنها و به صورت ترکیبی در پیوند استخوان مورد استفاده قرار می گیرد.

این ماتریس در پژوهش های شبیه سازی شده بدن قابلیت بالایی در افزایش اتصال سلول ها نشان داده و موجب تحریک و رشد سلول(استئوبلاست) شده و باعث ترمیم استخوان می شود.

در عمل های جراحی نیز prf به عنوان غشا عمل می کند که باعث هدایت فرآیند احیا استخوان می شود و از انتقال سلول های معیوب به ناحیه آسیب دیده استخوانی جلوگیری می کند.

همچنین فضایی را فراهم می کند تا سلول های پیوند استخوان موجب لخته شدن خون نشوند.

همچنین prf ها سرعت زیست تخریب پذیری بالایی دارند (حدود یک تا دو هفته)

زمانی که prfبا عامل پیوند استخوان ترکیب می شود باعث بهبود زخم و ترمیم بافت نرم می شود، همچنین این ترکیب به عنوان یک اتصال بیولوژیکی عمل می کند که سلول های بنیادی را جذب می کند و منجر به انتقال سلول های osteoprogenitor به مرکز پیوند شده و منجر به تشکیل رگ های جدید می شود.

علاوه بر این به عنوان یک ماده چسبنده بیولوژیکی عمل می کند تا ذرات را کنار هم نگه دارد و پیوند استخوان را راحت تر کند.

در این پژوهش ۵ نفر از گروه اول آزمایش توسط prfمورد معالجه قرار گرفتند. هدف نشان دادن prf در احیا ایمپلنت می باشد به خصوص در افراد مسن و زمانی که احیا استخوان ضروری است.

مواد و روش انجام کار:

۱۰ بیمار بین سن های ۵۰ تا ۶۰ سال در این آزمایش شرکت کردند، برای ۵ نفر از این افراد روش کاشت ایمپلنت جدید به صورت فلپ لس و بدون برش لثه انجام شد و ۵ نفر دیگر کاشت دندان را باروش سنتی با برش لثه انجام دادند.

مراحل جراحی:

پس از انجام بیهوشی موضعی ، برش در فک بالایی یا پایینی برای دسترسی به مرز استخوان انجام گرفت. این برش فقط تا پوشش بیرونی استخوان انجام می گیرد،برش توسط دریل با میله نازک انجام می شود، در ادامه برش تیز تر و عمیق تر نیز انجام می شود، این کار انجام می شود تا ضخامت کافی استخوان برای گونه باقی بماند و دیواره های استخوان وسطی تا ۲٫۸ میلی متر شکاف داده می شوند، برای حفظ یکنواختی دیواره های بیرونی، آماده سازی مکان ایمپلنت با تیغ های گرد یا قطر ۳٫۵ میلی متر با برش انجام می شود با این روش از رگ های دیواره بیرونی استخوان محافظت می شود و هم چنین به پایداری اولیه ایمپلنت کمک می شود.

دو شیوه برای محیا کردن مکان مناسب ایمپلنت وجود دارد:

۱)روش برش دادن کوچک لثه بدون آسیب دیدن لبه ها

۲)دریل کردن اضافی و معمول برای قرارگیری ایمپلنت

در این روش همزمان بیشینه پایداری ایمپلنت، انبساط کافی حفره، ارتفاع کافی استخوان در طول زمان و تغذیه دیواره های بیرونی برش داده شده حاصل می شود.

انبساط کافی برای قرارگیری مناسب ایمپلنت توسط برش دهنده ی نرم انجام می گیرد، انبساط نهایی توسط خود ایمپلنت انجام می گیرد. همزمان با جراحی ایمپلنت قرار داده می شود، ایمپلنت های هم سطح استخوان ترجیح داده می شوند.

از بخیه جذبی برای بستن برش استفاده می شود.

برای بستن ابتدایی برش و بهبود مناسب مکان بریده شده توسط چاقوی جراحی در وسط برش مخاط فیبرین قرار داده می شود، در این روش تمامی کمبود استخوان توسط مخاط فیبرین پس از انجام prfپوشش داده می شود که منجر به بهترین سرعت بهبود می شود.

Prf تنها نیازمند سانتریفیوژ کردن خون است، بدون اضافه کردن هرگونه ماده ضد انعقاد خون.

پس مقداری خون در لوله ۱۰ میلی متر شیشه ای با دور ۲۷۰۰ به مدت ۱۲ دقیقه سانتریفیوژ شد

برای سه مورد دیگر ۳۰۰ دور به مدت ۱۳ دقیقه انجام گرفت تا یک ماده قوی تر برای پر کردن مکان برش داده شده تهیه شود.

۵ بیمار دیگر با روش قدیمی با یک برش نازک جهت قرار دادن ایمپلنت کوچکتر بدون تقویت استخوان در ناحیه عمیق تر استخوان مورد بررسی قرار گرفتند.

تصاویر OPG،CT اسکن برای هر بیمار قبل از جراحی تهیه شد ، دید کلی نسبت به استخوان های فک و صفحات دوبعدی و فضای سه بعدی آرواره داشته باشیم.

مراقبت های پس از جراحی تا ۳۰ روز در دمانگاه ها و تا ۳ الی ۶ ماه با تصاویر OPGو اشعه ایکس انجام شد.

نتایج:

تمامی ایمپلنت ها با استخوان به طور کامل ادغام شدند، و پایداری خوبی در زمان جراحی نیز حاصل شد، فرآیند بهبود در کمترین زمان ممکن رخ داد و هیچ گونه پارگی و شکاف زخمی مشاهده نشد، با مقایسه نتایج مشاهده شد که در روش جدید تحلیل ارتفاع استخوان در قبل از جراحی، بلافاصله پس از جراحی، ۳ ماه پس از جراحی و ۶ماه پس از جراحی کمتر از روش قدیمی است.

ارتفاع استخوان از مرز پایین تر فک پایین و از سطح بینی یا سینوس های فک بالا تا سوراخ حفره در زمان های مختلف اندازه گیری شدند. تحلیل ارتفاع استخوان بیشتر در روش قدیمی را می توان اینگونه تفسیر کرد که ضرورت ایجاد عمق بیشتر و بدون انبساط با انتخاب ایمپلنت کوچکتر منجر به نتایج زیبایی بدتر نیز شده است.

بحث:

برخی از مزایای استفاده از PRF که در مطالعات آمده اند به شرح زیر می باشد:

روش آماده سازی راحتی دارد که توسط سانتریفیوژ یک مرحله ایست و در دسترس همه پزشکان می باشد، همچنین از نمونه خون خود فرد تهیه می شود .

-دارای چارچوب طبیعی فیبرین است که داخل آن عوامل رشد وجود دارند و فعالیت آن را در طولانی مدت حفظ می کند و به طور موثری پیوند بافت را انجام می دهند.

می توان آن را به شکل تنها یا با استفاده از پودر پیوندی استخوان استفاده کرد،بسته به اینکه هدف نهایی چیست یک روش اقتصادی و سریع در مقایسه با دیگر روش ها می باشد.

وقتی به عنوان غشا استفاده شد ، منجر به رنج و سختی کمتری برای بیمار در حین فرآیند بهبود زخم می شود.

هم چنین PRFدارای معایبی نیز می باشد:

دسترسی به مقدار نهایی آن کم است چرا که از خون خود فرد تهیه می شود و میزان موفقیت PRF به شدت به زمان جمع آوری خون و انتقال به سانتریفیوژ بستگی دارد،

در این روش احتمال پوکی استخوان بسیار کم است و و عواقب التهابی و پزشکی نیز کم می شود بخصوص در افراد مسن که مشکلات جراحی در آن ها به دلیل آناتومی بدنی سخت تر می شود.

نتیجه گیری:

بزرگترین مزیت استفاده از PRFجذب کامل آن است، چرا که از زمان دوم جراحی جلوگیری می کند که این یک فاکتور بسیار تعیین کننده در بیماران مسن می باشد.

علاوه بر این به سادگی با تغییر تنظیمات سانتریفیوژ می توان به یک عامل ژن ساز به عنوان پیوند دهنده استخوان یا ماده محرک دست یافت، هم چنین می توان به یک ماده پر کننده فضای برش داده ی استخوانی استخوانی ثابت رسید.

در حال حاضر به نظر می رسد این تکنیک یک روش کم خطر دارای بیش ترین رضایت مندی از طرف بیماران بوده است که موجب موفقیت کاشت ایمپلنت در افراد مسن شده است.

ایمپلنت وبررسی معیارهای دخیل دررضایت نهایی

علاوه بر آن که کاشت دندان به خوردن غذای بیمار کمک بسیار زیادی می کند باید زیبایی را نیز برای بیمار به همراه داشته باشد

یکی از اساسی ترین و مهم ترین نشانه های موفقیت درمان کاشت ایمپلنت و رضایت بیمار است

در ادامه مطلب به این موضوع خواهیم پرداخت

بازسازی دندان از دست رفته  در قسمت جلویی فک بالا، با یک پروتز کاشتنی حمایت شده،یک روش درمان مورد قبول در دنیا است. ایمپلنت های دندان نرخ بالای موفقیت هستند. با ایجاد یک سوراخ در فک، ایمپلنت دندان به شکل طبیعی در فک قرار می گیرد. علت این موفقیت بهبود روش های درمان و بهبود سطح ایمپلنت است. بازسازی دندان از دست رفته هنوز به عنوان یک درمان کامل شناخته نشده چرا که دارای مشکلاتی در هنگام کاشت دندان و پس از آن می باشد. موفقیت آمیز بودن یک ایمپلنت به چندین فاکتور وابسته است، و به طور کلاسیک تابع معیارهایی از قبیل شرایط اولیه، بازسازی استخوان، و تحلیل استخوان از دست رفته است. اگرچه این فاکتورها عوامل ضروری برای موفقیت یک ایمپلنت می باشند، اما گاهی اوقات  قادر به ارزیابی عینی و حقیقی از همه جنبه های یک مورد خاص نیستند، به خصوص در مورد ایمپلنت هایی که  می بایست جلوه زیبایی را حفظ کنند و و نقش مهمی دارند. امروزه ایمپلنت ها تنها وظیفه عملکرد مناسب را بر عهده ندارند، بلکه باید شکل و ظاهری زیبا نیز داشته باشند. بنابراین ارزیابی دقیقی بر زیبایی و عملکرد ایمپلنت مورد نیاز است. تلاش های اولیه برای ارزیابی جنبه های زیبایی ایمپلنت ها در سال ۱۹۹۷ توسط تورستن که شاخص لثه سالم را مطرح کرد، و این موضوع سایز مناسب لثه را ارزیابی می کند. از آن روز به بعد روش های ارزیابی زیبایی، مطالعات زیادی را به خود دیده است، و همواره در پی آزمودن دقت و تاثیر گذاری این روش ها بوده است، امروزه فاکتورهای دیگری علاوه بر میزان کاربرد لثه مثل رنگ، شکل و میزان سازگاری آن با بافت های نرم در ارزیابی زیبایی ایمپلنت ها اثر گذارند.

اخیرا روش های عینی دیگری برای ارزیابی زیبایی ایمپلنت ها تعریف شده اند.

شاخص  ( PES) که زیبایی بافت های نرم اطراف ایمپلنت را بررسی می کند و شاخص دیگری که نمره زیبایی مقدار سفیدی که از طریق نشان دهنده زیبایی با در نظر گرفتن کیفیت تاج ایمپلنت می باشد را بررسی می کند. این روش های ارزیابی تا به امروز توسط متخصصین برای بررسی و گزارش میزان زیبایی یک ایمپلنت در قسمت جلویی فک بالا مورد استفاده قرار گرفته است.

رضایت بیماران که نشان دهنده ی موفقیت یک ایمپلنت از دیدگاه بیمار است از دیگر معیارهای مهم ارزیابی است که معمولا با نظر سنجی و مقایسه بصری انجام می پذیرد.

تحقیقاتی نیز که ارزیابی بین طرز تفکر خود شخص دندانپزشک در بازسازی به وسیله ایمپلنت می باشد که انجام شده است، در این بین چندین مطالعه نشان دادند که ارزیابی های بی طرفانه، ممکن است قادر به نشان دادن نتایج دقیق نباشند.

وظیفه اباتمنت ایمپلنت در کاشت دندان

انواع جنس بدنه اباتمنت ایمپلنت چیست؟

مزایای استفاده از اباتمنت های زیرکونیومی چیست؟

انواع اباتمنت در کاشت دندان به چند دسته تقسیم می شود؟

ما در این مقاله علمی به این سوالات پاسخ خواهیم داد

تغییرات در طراحی اباتمنت مثل استفاده از اباتمنت که دارای تقارن در قسمت سابجینجیوال است، ودارای پلت فرمی که جهت افزایش ثبات بافت نرم و همچنین حفاظت از استخوان زیرین مورد استفاده قرار می گیرد. فاز تجدید نظر باید با دقت انجام شود تا بین بازسازی دندان ها، ایمپلنت و بافت نرم هماهنگی ایجاد شود.

اکثر استراتژی های اخیر درباره تجدید نظر در حوزه زیبایی، قراردادن اباتمنت نهایی در هنگام جراحی است.

اباتمنت پیش ساخته که جدیدا در دسترس هستند به جراح یا دندانپزشک ترمیمی این اجازه را می دهد تا به اصلاح سرپایی و تکمیل درمان بپردازد.

استفاده از اباتمنت های زیرکونیومی پیش ساخته در subgingivalسلامت بافت را تضمین می کند و باعث سازگاری زیستی بافت اباتمنت می شود. به دلیل رنگ سفید زیرکونیا، از لحاظ زیبایی شناختی نتیجه مطلوبی در حاشیه لثه به دست می آید، همچنین زیرکونیا نسبت به تیتانیوم بافت نرم تری دارد و در نتیجه همبستگی خوبی بین بافت نرم و ایمپلنت ایجاد می شود.

به طور عمومی در دوره ی اول پس از جراحی، ترمیم موقت در موقعیت فوق العاده توسط زیرکونیا انجام می شود، همانطور که گفته شد پایه زیرکونیوم دارای سازگاری مطلوب زیستی و ظرفیت مناسبی جهت جلوگیری از بیوفیلم باکتریایی پس ازکاشت ایمپلنت می باشد ، آمادگی اباتمنت بلندتر نسبت به اباتمنت کوتاه تر بیش تر می باشد، افزایش ارتفاع باعث افزایش سطح شده و مقاومت در برابر نیروهای جانبی افزایش می یابد.

Post abutment:

این اباتمنت بر روی ایمپلنت و یا داخل ایمپلنت پیچ می شود و برای پروتز دندان به عنوان پایه مورد استفاده قرار می گیرد.

Ball abutment:

نوعی اباتمنت پیش ساخته که به عنوان پشتیبان اوردنچر مورد استفاده قرار می گیرد، این نوع اباتمنت دارای ارتفاع های مختلف می باشد، بال اباتمنت به صورت o-ring و nylon inserts می باشد

Locator abutment:

نوعی از اباتمنت های پیش ساخته که برای پشتیبانی از اوردنچرهای متکی بر ایمپلنت یا بخشی از دنچر کاربرد دارند.

دارای ارتفاع های مختلف و کدهای رنگی جهت کاربردهای مختلف می باشند.