کاشت دندان در بیماران دارای شکاف کام

لب شکری یکی از نواقص زایشی بدن است از شایع ترین نقص های دهانی_صورتی است 

افرادی که دچار شکاف کام هستند معمولا با فقدان دندان در ناحیه جلویی مواجه هستند

 بهترین گزینه برای این افرادکاشت دندان به روش ایمپلنت است

کاشت دندان برای این افراد هم زیبایی را به همراه دارد هم اعتماد به نفس را به آن ها هدیه می دهد

بازسازی دهان از مهم ترین قسمت های درمان بیمارانی است که دارای شکاف لب یا شکاف سقف دهان هستند. این بیماران شکاف یک طرفه یا دوطرفه فک دارند که باعث تغییر شکل و تغییر در ضخامت استخوان می شود.

در این بیماران فرآیند عادی دندان در آوردن تحت تاثیر قرار می گیرد، و در برخی موارد با شکست مواجه می شود. این اتفاق معمولا برای دندان جلویی می افتد، از هر هزار متولد ۱تا۲ نفر به این بیماری مبتلا هستند.

شکاف فک یک بیماری مادرزادی است که به شکل شکاف لب و سقف دهان ظاهر می شود، ترک فک معمولا با جراحی و پیوند استخوان درمان می شود، پیوند استخوان به در آمدن دندان نیش کمک می کند، جابجایی های ارتودنسی را راحت تر می کند و امکان کاشت ایمپلنت را فراهم می کند.

در این بین پیوند استخوان از استخوان لگن خود فرد یکی از بهترین روش هاست. اگر پیوند استخوان انجام شد از پروتز های ثابت یا متحرک استفاده می کنیم،اما هر دو پروتز معایبی دارند. مهم ترین عیب آن ها ساییدگی دندان های مجاور و عدم زیایی است. با پیشرفت فرآیند های جوش خوردن، کاشت دندان نه تنها جویدن را راحت تر بلکه با افزایش زیبایی چهره و خنده موجب اعتماد بنفس بیمار می شود، کاشت دندان در این بیماران درمان بسیار مناسبی است چرا که روشی ایمن است و نرخ مرگ و میر کم می شود.

اگرچه کاشت ایمپلنت مزایای انکار ناپذیری برای این بیماران دارد اما مشکلاتی نیز به همراه دارد.

مهم ترین مسئله ادغام ایمپلنت با استخوان است چرا که ایمپلنت ها معمولا در نواحی پیوند شد کاشته می شوند که اکثرا این نواحی حجم و تراکم استخوان کمی دارند. این مسئله موجب کاهش موفقیت ایمپلنت می شود.

برای جبران حجم و تراکم کم نیاز به جراحی های اضافی است که عوارض ، هزینه و مرگ و میر را افزایش می دهد.

این پژوهش قصددارد به این سوال پاسخ بدهد .

تاثیر ایمپلنت هایی که در نواحی پیوند شده کاشته می شوند برای این بیماران به چه صورت است؟

بدین منظور تصمیم به جمع آوری اطلاعات از دیگر مقالات کردیم تا خلاصه ای از آن ها گزارش کنیم.

درمجموع این مقالات، ۳۶۱ بیمار بررسی شدند که میانگین آن ها ۲۰ سال بود و ۴۸۳ ایمپلنت داشتند. میزان موفقیت ایمپلت های کاشته شده ۹۳% بود.

این پژوهش فقط بیمارانی را بررسی کرد که ایمپلنت  دندان آن ها در ناحیه ای که پیوند استخوان داشت کاشته شده بود.

پیوند از استخوان لگن بیشترین نوع پیوند بود، چرا که سازگاری بالایی با شکاف فک دارد و مغز استخوان آن زیاد است. استخوان چانه نیز مکان مناسبی برای برداشت استخوان می باشد و طبق بررسی ها تاثیر آن از استخوان لگن نیز بیشتر بود، اما حجم استخوان آن کم است و باعث می شود به مواد پیوند دهنده ی بیشتری نیاز داشته باشیم.

در این پژوهش مکان اهدا کننده ی استخوان مطرح نبود و صرفا میزان موفقیت ایمپلنت بررسی شده. اگرمی شد موفقیت ایمپلنت را بر اساس مکان های اهدا کننده دسته بندی کرد تحلیل ارزشمندی صورت می گرفت.چرا که این بخش های اهدا کننده بخاطر ساختار متفاوتی که دارند منجر به فرآیند ادغام متفوتی می شوند، اما در مقالات بررسی شده این موضوع گزارش نشده است. و مقالات کمی تاثیر تحلیل استخوان حاصل از التهابات را برسی کردند که اتفاقا توجه زیادی را به خود جلب کرد چرا که التهابات اطراف لثه نشان دهنده ی از دست رفتن زود هنگام ایمپلنت است.

اکثر مقالات برای بررسی های خود گروه کنترل را در نظر نگرفتند، یعنی گروهی که ایمپلنت آن ها در ناحیه ای که پیوند استخوان ندارد کاشته شده رابا این افراد مقایسه کنند پس نیاز است در پژوهش های آینده از گروه کنترل نیز استفاده شود.

این نکته بسیار حائز اهمیت است که در تحقیقات آتی این عوامل در نظر گرفته شوند تا شواهدعلمی دقیق تری در دست داشته باشیم با این شواهد علمی می توان پشتیبانی بهتری از نتایج ایمپلنت این بیماران داشت.