کاشت ایمپلنت توسط ربات جراح در دندانپزشکی

استفاده از ربات در جراحی های پیچیده ایمپلنت باعث می شود تا دقت بیشتری لحاظ شود 

اساس اولیه استفاده از ربات قابلیت تکرار و تکثیر پذیری دارد 

توضیحات بیشتر در مورد کاشت دندان در ادامه مطلب 

در دنیای امروز بیشتر کارها بر عهده ربات ها می باشد، جراحی مستقیم با این روش بیش ترین کاربرد را دارند، سیستم رباتیک راهنمایی های پیشرفته  و قابل توجهی را به جهت جراحی کاشت ایمپلنت با کمترین میزان آسیب به بافت به جراحان ارائه می کند ، گاهی برای  جراحان پیش بینی تراکم جراحی غیر ممکن می شود، به همین علت تمام تلاش خود را می کنند تا زاویه ایمپلنت را میلی متری تنظیم کنند، در چنین شرایطی معمولا جراحان ایمپلنت دوراه پیش رو دارند، اول اینکه از راهنمای جراحی استفاده کنند و یا اینکه با دانش خودشان جراحی را پیش ببرند، که هر کدام ریسک های مربوط به خود را دارد.

اما دانشمندان بر این باورند که کاشت دندان با کمک ربات جراح انعطاف پذیری بالایی دارد که جراحی با سرعت بالایی پیش برده می شود، به همین دلیل با استفاده از سیستم ربات، جراحان می توانند با کمک نرم افزار مخصوصی راهنمایی لازم در جراحی را دریافت کرده و با موفقیت جراحی را پیش ببرند، روش جراحی  به این صورت است که ربات جراح از طریق حسگرهای تعبیه شده، می توانند محل دقیق دریل را مشخص کنند.

با استفاده از همین حسگرها محل بیدندانی با دریل سوراخ شده سپس به وسیله همان ربات، ایمپلنت در آن محل قرار داده می شود.

دقت در این نوع جراحی بسیار بالاست و تمام مراحل جراحی با تمرکز بالایی کنترل می شود.

این سیستم جراحی به کمک دندانپزشکان عمومی که تبحر زیادی در جراحی ندارند آمده است، زیرا با کمک این نوع ربات باعث می شود میزلن کمتبحری در دندانپزشک دیده نشده و راحت بتوان پروسه جراحی را با موفقیت به پایان رساند

این نوع ربات در دندانپزشکی ایمپلنت در حال همه گیر شدن است و امید است با این ربات نرخ شکست جراحی به صفر برسد.

ایمپلنت با جراحی سینوس ونرخ موفقیت درمان

به دلیل اینکه ارتفاع فک استخوان بالا کم است ،یک روش درمانی ساده این است که ایمپلنت با ارتفاع کوتاه ساخته شود

از مزایای این روش می توان هزینه کمتر،مراحل جراحی کمتر ودر نهایت عوارض کمتر را نام برد

روش های دیگر برای کاشت ایمپلنت در فک بالا پیشنهاد شده است که در ادامه مطلب خواهید خواند

کاشت ایمپلنت در ناحیه فک بالا، معمولا یک چالش در دندانپزشکی است، ارتفاع محدود استخوان به خاطر بزرگ شدن سینوس و تحلیل لبه ی استخوان مانع کاشت ایمپلنت می شود، به منظور جبران تحلیل استخوان چندین روش درمان مطرح شده است.

یکی از کم تهاجم ترین راه کارها کاشت ایمپلنت با طول کوتاه است، زمان جراحی کمتر، هزینه کمتر، مراحل جراحی کمتر و عوارض کمتر می شود.

روش درمانی جایگزین دیگر استفاده از استخوان باقیمانده که در بسترهای آناتومیکی مثل قسمت جلویی فک، جلوی گونه، ptergomaxillary، وجود دارد، استفاده از ایمپلنت های زایگوماتیک یا ایمپلنت های تریگویید که ادغام شده با ایمپلنت های قسمت های جلویی هستند و هردوی این ها نتیجه ی خوب و نرخ موفقیت بالایی را شامل شدند.

شامل دو روش است:

دریچه های جانبی و نواحی برشی.

تقویت سینوس ابتدا در سال ۱۹۸۰ توسط boyne مطرح شد . زمانی که تحلیل استخوان بسیار شدید است که حتی اجازه ی کاشت ایمپلنت های کوتاه و پایداری آن را نمی دهد، تقویت سینوسی انجام می شود. تقویت نواحی برشی زمانی که تحلیل کمتر است و امکان کاشت ایمپلنت با پایداری هست انجام می گردد. هردوروش نرخ موفقیت بالایی مشابه با ایمپلنت های کاشته شده بدون پیوند داشتند.

سینوس فک بالا شکل هرمی دارد که در حفره های کناری بینی قرار دارد، سینوس ها با اپیتلیوم های تنفسی پوشانده شده اند، که وظیفه انتقال ترشحات مایع را بر عهده دارند. پوشش حفره سینوس فک را غشا scheiderian می نامند. سلامت این غشا در عملکرد و فرآیند تقویت سینوس بسیار تاثیرگذاراست و از برخی مشکلات جلوگیری می کند. اگرچه سوراخ شدن غشا از معمول ترین اتفاقاتی است که در ۱۵٫۷ درصد موارد رخ می دهد. برخی شواهد حکایت از آن دارند که سوراخ شدن این غشا اثرات زیان باری برروی ایمپلنت نخواهد داشت. در واقع زمانی که سوراخ شدن غشا اتفاق افتاد، نیاز به استخوان بزرگی است . پس نرخ موفقیت کاشت ایمپلنت در سینوس های سالم و سوراخ تفاوت آنچنانی ندارد.

اما نفوذ ایمپلنت های کاشته شده به سینوس ها از طریق حفرات غشا schneiderian منجر به عوارض نامطلوبی شده است.

اما این پدیده به شکل مناسبی ارزیابی شده است.

هدف این پژوهش ارزیابی نرخ موفقیت ایمپلنت هایی است که به داخل حفرات سینوس ها نفوذ می کنند.

آیا نفوذ ایمپلنت به داخل حفره سینوسی هنگام دریل کردن یا قرارگیری ایمپلنت تاثیری بر روی موفقیت کاشت دندان دارد؟

در جواب به این سوال تحقیق جامعی برروی مقالات در این زمینه انجام نشده است.

بزرگ شدن سینوس فک و تحلیل استخوان مرزی پس از کشیدن دندان رخ می دهد که می تواند با قرارگیری ایمپلنت سازش داشته باشد. همچنین کشیده شدن ایمپلنت به داخل حفره سینوسی امری مرسوم

است، زمانی که ایمپلنت کمتر از ۲ میلی متر به حفره سینوس نفوذ می کند، ماده مخاطی سینوس بلافاصله آن را می پوشاند. در مواردی که ایمپلنت با سینوس برخورد دارد و غشا آن را سوراخ نمی کند امکان تشکیل استخوان جدید بالای ایمپلنت وجود دارد، اما زمانی که نفوذ ایمپلنت به سینوس بیشتر از ۲ میلی متر است، غشا قادر به ترمیم نیست خرابی های آن برروی سطح ایمپلنت جمع می شوند که می تواند منجر به سینوزیت گردد.

اما عوارض دراز مدت جمع شدن خرابی های غشا برروی ایمپلنت و سوراخ شدن غشا تاکنون ارزیابی نشده است.

در این پژوهش میزان فرورفتگی های مختلف ایمپلنت در طولانی مدت بررسی گردیده است.

نتایج بدین صورت بود که نرخ موفقیت از نفوذهای بالای ۴ میلی متر و پایین ۴ میلی متر تفاوت آنچنانی ندارد، و به ترتیب ۹۸٫۵ درصد و ۹۹٫۵ درصد می باشد.

نتیجه دوم این پژوهش تحلیل عوارض درمانگاهی و رادیولوژیکی نفوذ ایمپلنت به داخل سینوس است، عوارض درمانگاهی بین پژوهش های مختلف بین ۵ تا ۱۴٫۳ درصد تغییر می کند. اصلی ترین عارضه درمانگاهی خونریزی از بینی بوده است که در واقع جز عوارض خفیف محسوب می شود.

عوارض رادیولوژیکی نیز تقریبا پایین بود و ۱۴٫۸ گزارش شد. معمول ترین عارضه ضخیم شدن غشا سینوس بود. این نتایج با پژوهش jung و همکارانش برروی سگ مطابقت داشت. او پس از ۶ ماه پیگیری فهمید که فرورفتن ایمپلنت به حفره سینوسی باعث آسیب پذیری در آن ناحیه نمی شود.

و هیچگونه تاثیر فیزیولوژیکی در آن ناحیه ندارد.

این پژوهش دارای محدودیت هایی است که اولین آن نبود گروه شاخص است چرا که نیاز است نتایج و عوارض قرارگیری ایمپلنت در استخوان خودی را با استخوان پیوند دهنده مقایسه کرد.

دومی نوع پژوهش های بررسی شده است که مربوط به گذشته هستند.

سومی نبود روش ارزیابی مناسب برای مقدار دقیق فرورفتن ایمپلنت به داخل سینوس است و اینکه آیا غشا سوراخ شده است یا نه. پژوهش های آینده می بایست بر روی مطالعه تصادفی روش های پیوندی تمرکز کند و میزان عوارض و رضایت بخشی بیماران را بررسی کند. علاوه بر این امکان قرار دهی ایمپلنت با طول کوتاه به منظور جلوگیری از ورود سینوس نیز جالب به نظر می آید.

نتیجه گیری:

این پژوهش نشان داد ورود ایمپلنت به حفره سینوسی بدون ماده پیوند دهنده تاثیری بر روی نرخ موفقیت آن ندارد. نرخ موفقیت آن ۹۵٫۶ درصد است و ربطی به میزان ورود نیز ندارد. (کمتر از ۴ میلی متر یا بالاتر).

ورود ایمپلنت به حفره سینوسی عوارض درمانگاهی و رادیولوژیکی را تحت تاثیر قرار نداد.

هم چنین تحقیقات گسترده ای می بایست در دستور کار قرار گیرد تا روش های مختلف را در مکان و شرایط بررسی کند و نتایج آن ها را مقایسه کند.

روش ایمپلنت یک روزه بااستفاده از گایدجراحی

یکی از راه هایی که باعث موفقیت درمان ایمپلنت می شود این است که عمقی از استخوان که با دریل سوراخ می شود

ارتفاع بیشتری از پایه ایمپلنت داشته باشد

امروزه با استفاده از راهنمای جراحی که با کمک نرم افزار انجام می شود می توان دقت کاشت دندان را افزایش داد

پروتز متحرک بر پایه ایمپلنت

ما در این مقاله ی علمی به بررسی پروتز های متحرک بر پایه ایمپلنت خواهیم پرداخت

در یک نوع از این اوردنچر ها با پایه ایمپلنت ،تمامی فشار های ناشی از جویدن به بافت های لثه وارد می شود

در این نوع تعداد پایه ایمپلنت حداقل است

افرادی با دندان مصنوعی کنار می آیند که معمولا قابلیت کنترل قدرت ماهیچه را دارند،که این به موفق بودن پروتز کمک می کند.

دنچر متحرک بر پایه ایمپلنت:

دندان مصنوعی متحرک بر روی ایمپلنت یک پروتز است که توسط بیمار قابل برداشتن است و توسط ایمپلنت ها نگهداری و حمایت می شود، هدف از برداشتن پروتز تمیز کردن ایمپلنت هاست. بیماران فاقد دندان معمولا در جستجوی دندانی هستند تا به شکل تدریجی از شل شدن دندان مصنوعی جلوگیری کنند، تا اینکه دندان های ثابت داشته باشند، این بیماران همواره از نقصان بافت های نرم و سخت رنج برده اند، درحالی که فوائد زیبایی لبه های آکریلیک این دندان ها در چهره بسیار نقش موثری را بازی می کند، پس تاثیرات زیبایی و حفظ چهره فرد در دندان گذاری مصنوعی بر روی ایمپلنت دندان نسبت به پروتز ثابت از جمله مزیت های آن است.

پروتز نگهداری شده ترکیبی:

منظور از پروتز نگهداری شده ترکیبی در واقع طراحی است که از برجستگی آکریلیکی و پیچ و مهره در آن استفاده می شود،

در این روش از یک چهارچوب فلزی ساخته شده از تیتانیوم یا دیگر فلزات ارزشمند، و پروتز دندانی آکریلیکی برای ترمیم استفاده می شود، این پروتز توسط بیمار قابل برداشتن نیست، و صرفا توسط پزشکان با باز کردن پیچ قابل جابجایی است، از معایب طراحی آن سختی دسترسی برای تمیز کردن می باشد.

زیبایی کمتری نسبت به دندان مصنوعی متحرک بر روی ایمپلنت دارد.

علاوه بر این آسیب دیدگی دندان آکریلیکی حین عملکرد از دیگر معایب آن می باشد.

پروتز ثابت:

پروتز با ایمپلنت ثابت در کل قوس دندان ها معمولا در افرادی که دچارتحلیل شدید در ناحیه اسکلت استخوان صورت شده اند بسیار مشکل است.

در این موارد ممکن است امکان قرار دادن تعداد کافی ایمپلنت بر روی پروتز ثابت در فک فاقد دندان وجود داشته باشد.

ترمیم ثابت و ترکیبی توسط بیمار غیرقابل برداشتن هستند، دندان گذاری مصنوعی بر روی ایمپلنت قابل برداشتن و یک درمان بسیار موفق می باشد. این روش ماندگاری بیشتر، رضایت مشتری بالاتر،و درمان ساده تر و سریع تری نسبت به روش دیگر دارد. هزینه های اولیه کمتری نیز دارد و اجزای مختلفی برای تعمیر دارد.

اما مطالعات آزمایشگاهی نشان می دهد که در طولانی مدت نیازمند نگهداری بیشتر است. تعویض بعضی لایه ها برای جبران جمع شدگی استخوان در زیر ماده مخاطی به شکل دوره ای نیاز است، در غیر اینصورت اضافه بار ایمپلنت ها یا وسایل نگهداری رخ می دهد.

تقسیم بندی انواع دنچر بر روی ایمپلنت ها:

پشتیبانی بافت محور:

دندان گذاری مصنوعی بر روی ایمپلنت ها شامل دو اتصال جداگانه هستند، دندان مصنوعی اساساتحمل کننده بافت است. پایه دندان مصنوعی نیازمند بیشترین پوشش بافتی مثل دندان طبیعی است.هنگام غذا خوردن ، برآمدگی ها و لبه ها نیروهای جویدن را تحمل می کنند، در فک پایین حداقل ۲ و در بالاحداقل ۴ ایمپلنت شامل این نوع از دندان گذاری مصنوعی می شود، این روش بیشتر در مواردی که تحرک دندان مصنوعی حائز اهمیت است مفید می باشد. همچنین دندانپزشکان که نگهداری طولانی مدت را انجام می دهند می بایست تعویض لایه ها را به شکل دوره ای در دستور کار قرار دهند.

پشتیبانی بافت – ایمپلنت:

دو ایمپلنت و یک میله اتصال ارتجاعی نیاز است . این نوع از پروتز بیشتر نیازمند حمایت ایمپلنت است و معمولا شامل۳ ایمپلنت در فک پایین و ۴ تا در فک بالا می باشد.

پشتیبانی کامل ایمپلنت:

این روش نیازمند حداقل ۴ ایمپلنت در فک پایین و بین ۴ تا ۶ تا در فک بالا است. در این روش هنگام جویدن تمام نیروهای حاصله از طریق اتصالات به ایمپلنت ها متصل می شوند. نتیجه این اتفاقات این است که کمترین میزان پوشش بافتی و برآمدگی نیاز است.این نوع ایمپلنت مخصوص بیمارانی است که مشکلات عملکردی و درد در هنگام کار با یک دست دندان مصنوعی کامل را دارند. از جمله معایب آن، هزینه ی بالاتر آن بخاطر تعداد اجزا و ایمپلنت های آن است. علاوه بر این، حداقل نیاز به ۱۲ میلی متر فضا بین جفت شدن دندان می باشد تا چارچوب نگهدارنده در فضا جای بگیرد.

پشتیبانی و نگهداری دندان های مصنوعی:

قبل از تصمیم گیری برای انتخاب نوع نگهداری، نیازمند اطلاعات شخصی از فضای در دسترس عمودی هستیم. این فاصله در واقع فاصله ی اندازه گیری شده بین لبه بالایی و پایینی نصب شده است،این فاصله به پزشک اطلاع می دهد که چقدر فضابرای قرار دادن صفحه پایه پروتز وجود دارد و همچنین اتصالات مصرفی را نیز انتخاب کند.

اجزا مورد استفاده برای نگهداری دندان مصنوعی:

میله ها و گیره ها

داربست ها

سیلندرها یا چارچوب ها

آهنرباها

میله متحرک دندان مصنوعی این مزیت را دارد که یک پروتز متحرک را فراهم می کند .

در کنار پایداری و قدرت نگهداری پروتز ثابت داربست های اتصال سرامیکی، اتصالات کل سیستم ایمپلنت هستند، این اتصالات یک غلاف دارد که با آکریلیک متصل می شووند.

صفحه محل قرارگیری نیز معمولا از جنس آلیاژ تیتانیوم به همراه پوشش نیکل تیتانیوم است.

انواع ایمپلنت و نکاتی در رابطه با پروتز آن

دیده شده که هنگامی که بیماران چندین دندان خود را از دست داده اند طرح درمان های مختلفی برای قرارگیری تعداد پایه ایمپلنت داده شده است

دقت عمل درجراحی ایمپلنت موضوع بسیار حائز اهمیتی است

باید پایه ایمپلنت کمترین انحراف را نسبت به محور طولی داشته باشد

توضیحات بیشتر در ادامه مطلب

پروتزایمپلنت های ثابت به شکل های مختلفی وجود دارند، تک دندانی، پل های کوتاه، متوسط و کامل. بسته به کیس مورد نظر از هر یک از این پروتز ایمپلنت دندانی استفاده می شود.

پروتز ایمپلنت ثابت – تک دندان

از هر دوروش سمنت کردن و پیچ کردن می توان استفاده کرد، برای تک دندان به روش پیچ کردن نیاز است که یک اتصال یک تکه با پیچ از روکش به اباتمنت متصل شود.

در روش سمنت کردن نیاز است تا ابتدا یک اتصال بین تاج دندان و اباتمنت برقرار شود تا مناسب بودن جای گیری روکش ساخته شده اثبات شود سپس روکش به وسیله چسب دائم ، چسبانده شود.

پروتز ایمپلنت های ثابت – پل های کوتاه و متوسط

هنگامی که بیش از یک دندان از دست رفته، تصمیم برای تعداد ایمپلنت های مصرفی سخت می شود، در این موارد نیاز است تا ارزیابی دقیقی صورت گیرد، ایمپلنت ها باید کمترین میزان انحراف را از محور طولی داشته باشند.

ابتدا باید علامت هایی برروی مکان های مد نظر گذاشت تا دقت کار بالا برود.

سپس چندین ایمپلنت در فواصل مختلف قرار داده شده و روکش های مختلف را می توان با پیچ کردن یا سمان کردن در نواحی مورد نظر چسباند، این نکته اهمیت دارد که زوایای در نظر گرفته شده صحیح باشد.

در صورتی که زوایا اجازه ندهد که با پیج و مهره کردن روکش ها چسبانده شود می توان از طریق سمان کردن روکش را چسباند.

روکش ایمپلنت ثابت- پل کامل:

چندین ایمپلنت نیاز است تا راه حلی باشد برای جبران بی دندانی در افرادی که چندین دندان خود را از دست داده اند، با افزایش تعداد ایمپلنت و کاشت ایمپلنت در قسمت های مختلف فک، زاویه حائز اهمیت می شود زیرا نیاز است روکش ها به صورت ایده آل در دهان قرار بگیرند.

روکش ایمپلنت ثابت- پل کامل ترکیبی:

در بعضی موارد امکان استفاده از فول آرچ با روش پیچ کردن امکان پذیر نیست، در این صورت در مواردی که زوایا مطلوب نیستند یک ساختار جداگانه را از طریق پل با روکش های جدا گانه می سازند، و از طریق سمنت کردن در زوایای نامطلوب قرار داده می شود.

در مواردی که پل های ترکیبی مناسب نیست و باید با سمنت چسبانده شود در این صورت می توان کل قوس دهانی را به قسمت های کوچکتر تقسیم کرد و سپس روکش های به وسیله سمنت به ایمپلنت چسبانده می شود.