پایه ایمپلنت و ورود تکنولوژی به طراحی آن

اگر پایه ایمپلنت خاصیت تر شوندگی داشته باشد در طول عمر ایمپلنت اثر مثبتی دارد

آب دوست بودن سطح پایه ایمپلنت نیز فواید بسیار زیادی در درمان کاشت دندان دارد

ما در این مقاله علمی به بررسی خواص پایه ایمپلنت و تاثیر آن بر درمان خواهیم پرداخت

۱)خواص کلی مورد نیاز ایمپلنت دندان

ایمپلنت های دندانی در واقع ریشه های مصنوعی دندان هستند، و بیش از یک دهه است که به منظور نصب پروتز و تاج دندان استفاده می شوند، با توجه به اهمیت فرآیند ادغام و جوش خوردن، همچنان تیتانیوم اولین گزینه برای ایمپلنت هاست، اگرچه اخیرا مواد جایگزین مثل زیرکونیوم هم سطح شده اند. سطح زیرکونیوم رنگ سفیدی دارد به همین دلیل ظاهر زیباتری نسبت به تیتانیوم خاکستری رنگ است. اما تیتانیوم زیست سازگاری بالایی دارد و سرعت جوش خوردن آن با استخوان بسیار بالاست، هدف اصلی ایجاد تماس بین ایمپلنت و استخوان به نحوی است که در طولانی مدت هم عملکرد مناسب باشد، سطح ایمپلنت دندان باید ویژگی های خاصی داشته باشد، در تماس بابافت های سخت باید قابلیت جوش خوردن داشته باشد و در تماس با بافت های نرم باید چسبندگی سلولی داشته باشد.

بافت های نرم و سخت هردو مستعد حمله باکتری ها هستند که در ادامه منجر به التهابات اطراف ایمپلنت می شوند، این التهابات باعث اختلال در جوش خوردن و در نهایت تحلیل استخوان می شوند.

اصلاحات پیشرفته سطح ایمپلنت ها همواره موضوع مهمی بوده. رقابت بین فرآیند جوش خوردن و رشد باکتری ها در محل مشترک ایمپلنت با بافت بسیار مهم است.اما بیشتر پژوهش ها به فصل مشترک استخوان با ایمپلنت پرداخته اند و نواحی برخورد بافت های نرم مثل لثه با ایمپلنت را کمتر بررسی کرده اند.

۲) زبری میکرونی تا نانویی

در دهه اول پیدایش ایمپلنت ها، سطح آن ها و برهمکنش آن ها با استخوان مهم نبود. اما از اواخر دهه ۸۰ میلادی این موضوع اهمیت پیدا کرد چرا که فرآیند ادغام بسیار تاثیر گذار در کاشت ایمپلنت است . عواملی مثل جنس ایمپلنت، طراحی، وضعیت استخوان، روش جراحی، نحوه کاشت دندان و سطح ایمپلنت در برهمکنش مناسب و طولانی مدت ایمپلنت با استخوان تاثیر گذار است.

در این بین سطح ایمپلنت اهمیت بالایی دارد. بعضی اعتقاد دارند سطوح برتر نسبت به صاف ها بهتر هستند. اما تاثیر این پارامتر نیازمند بررسی های دقیق تری می باشد. روش های مختلفی مثل بلاست کردن، اسید شویی، اکسیداسیون سطح، پوشش های کلسیم فسفات و یا ترکیبی از این ها برای اصلاح سطح مطرح شدند.

در اواخر دهه ۹۰ علاوه بر زبری سطح، موضوع ساختار شیمیایی و انرژی سطح مطرح شد و محققین اعتقاد داشتند این موضوعات بر روی تشکیل استخوان تاثیر گذارند. اما ۱۰ سال پیش محققین توانستند با بلاست کردن و اسیدشویی، سطح آبگریزی تولید کنند. چندین روش دیگر نیز برای تبدیل سطوح آبگریز به آب دوست معرفی شدند که سطوح با انرژی بالا را فراهم می کردند.

بهترین زبری سطح برای برهمکنش ایمپلنت با استخوان چیست؟ علاوه بر زبری سطح، خاصیت ترشوندگی هم حائز اهمیت است چرا که آبگریز یا آب دوست بودن بسیار تعیین کننده است.

۳) اندازه گیری زبری سطح:

اندازه گیری زبری سطح اجسام صاف بسیار راحت است اما ایمپلنت ها به دلیل شکل پیچیده ای که دارند اندازه گیری زبری آن ها سخت تر می شود. دستگاه هایی مثل میکروسکوپ الکترونی برای انجام این کار استفاده می شوند. اما بخاطر الگوریتم های مختلف محاسبه زبری و پارامترهای تاثیر گذار ، اطلاعات دقیقی نمی توان از آن ها گرفت. علاوه بر آن ارتباط خاصی بین ارتفاع با برهم کنش های بیولوژیکی وجود ندارد. در حال حاضر پیش بینی عملکرد بیولوژیکی با زبری های نانو و میکرونی محدود است و تا حدودی دور از واقعیت می باشد.

۴) اندازه گیری تر شوندگی سطح

اندازه گیری ترشوندگی سطح هم مانند توپوگرافی سطح چالش بزرگی است. ترشوندگی سطح با اندازه گیری زاویه تماس مایع بررسی می شود، زاویه تماس با معادلات مختلف تبدیل به پارامترهایی می شوند که معیاری از ترشوندگی هستند، روش های اندازه گیری زاویه تماس متفاوتند، مثلا در یک روش قطره بر روی سطح قرار داده می شود، و زاویه آن با میکروسکوپ الکترونی اندازه گیری می شود روش دیگر بررسی ترشوندگی استفاده از کشش سنجی است. این روش از نیروهای هنگام غوطه ورشدن یک مایع بهره می برد تا کشش سطحی را به دست آورد.

۵) تاثیر تمیز بودن سطح ایمپلنت

به طور کلی تیتانیوم ها وقتی در معرض محیط اتمسفری قرار می گیرند به خاطر آلودگی های کربنی انرژی سطحی آن ها تغییر می کند.

طی پژوهشی ثابت شد تمیزی سطح ایمپلنت و انرژی سطحی آن بر روی فرآیند جوش خوردن و بر همکنش با سلول ها تاثیر گذار است.

پس هر گونه ناخالصی یا آلودگی منجر به واکنش های نامناسب سلولی و مولکولی می شود که منجر به تحلیل استخوان می گردد.

۶) مفهوم آلودگی زدایی و افزایش آب دوستی:

همانطور که گفته شد زبری و آلودگی های سطح ایمپلنت بر روی عملکرد آن تاثیر گذارند، در ادامه به روش هایی که منجر به آلودگی زدایی و آب دوستی سطح می شوند می پردازیم.

۶-۱) جلوگیری از آلودگی:

بر خلاف روش های تمیز کردن، امروزه شرکت ها در تلاش هستند با بکارگیری یک لایه هیدروکسیلی ، آب دوستی ایجاد کنند تاسطح ایمپلنت در زمان بسته بندی آلوده نشود.

۶-۲) تاثیر تابش های نوری:

منظور از نور در این مقاله فرابنفش سی و آ می باشد. بر خلاف آلودگی زدایی و آب دوست کردن سطح با تابش فرابنفش آ ، تابش مستقیم فرابنفش سی مانند شتاب دهنده نوری است . فرابنفش سی قادر به بهبود تماس استخوان با ایمپلنت است و باعث افزایش سرعت رشد استخوان در زمان هیلینگ می شود. اخیرا پژوهشی نشان داد که تابش فرابنفش سی به ایمپلنت های آب دوست ، زمان هیلینگ را نصف ایمپلنت های آب گریز می کند . علاوه بر این تابش فرابنش سطوح آب دوستی را آماده می کند که چسبندگی سلول های استخوانی به آن ها بیشتر است.

۶-۳) درمان پلاسما:

در بخش های قبلی دیدیم که آب دوست کردن سطح ایمپلنت یک مزیت محسوب می شود. با پلاسما در زمان کوتاه می توان سطح ایمپلنت را تغییر داد. هم چنین سرعت آن نسبت به تابش فرابنفش نیز بیشتر است و کیفیت کار نیز افزایش می یابد.

۷) سطوح ایمپلنت مدلی از اجزای بدن:

سطح ایمپلنت ها در واکنش با خون، استخوان، و سلول و بافت ها هستند.

۸) چطور سطح ایمپلنت را بهینه سازی کنیم؟

چالش آینده ی همه محققین طراحی سطح ایمپلنت هاست تا در کنار نانو ساختار ایده آل، انرژی و خواص ترشوندگی آن را کنترل کنند. موضوع دیگری که بسیار حائز اهمیت است باکتری هایی هستند که در اطراف ایمپلنت التهاب ایجاد می کنند، برای مقابله با این چالش ها نیاز به همکاری بین رشته ای داریم . رشته هایی مثل داروسازی ، مهندسی پزشکی، شیمی فیزیک و علوم آزمایشگاهی.

یافته های جدید در خصوص ترشوندگی و نانوزبری، تنها مختص ایمپلنت نیست . این نتایج بر روی ایمپلنت های دهان و دندان و هم چنین علم ارتوپدی تاثیر گذارند.

جراحی ایمپلنت وبررسی موثر بودن آنتی بیوتیک بر درمان

استفاده از آنتی بیوتیک قبل وبعد از جراحی ایمپلنت باید طبق نظر پزشک مصرف شود 

ومقدار مشخصی باید استفاده گردد

مصرف آنتی بیوتیک به علت این است که باکتری در آن ناحیه باعث شکست ایمپلنت نگردد

میخواهیم بررسی کنیم که چه مقدار باید از آنتی بیوتیک استفاده کنیم

کاشت ایمپلنت یکی از درمان های معمول در بازگردانی دندان های از دست رفته است. میزان موفقیت ایمپلنت معمولا بین ۹۰- ۹۵ درصد است، اما با وجود این نرخ بالا همچنان شکست هایی قبل و بعد از قرارگیری پروتز اتفاق می افتد، یکی از دلایل شکست های زود هنگام، عفونت وآلودگی به باکتری هاست.

با وجود راه های مختلف درمان، اگر عفونتی وجود داشته باشد، ایمپلنت باید خارج شود، تحمل این عوارض و شکست ها برای متخصصان و بیماران سخت است، به همین دلیل متخصصان تصمیم گرفتند با استفاده از محلول های ضدعفونی کننده و آنتی بیوتیک ها از عفونت ایمپلنت جلوگیری کنند.

آنتی بیوتیک prophylaxis از جمله داروهایی است که در جراحی های دهان و دندان استفاده می شود، این آنتی بیوتیک برای بیمارانی که دارای عفونت های قلب و سیستم دفاعی ضعیفی هستند پیشنهاد می شود، چنانچه جراحی در موقعیت های عفونی انجام می شود این دارو می تواند موثر باشد. اما با رعایت این موارد نیز نمی توان از موفقیت ایمپلنت اطمینان حاصل کرد.

متاسفانه متخصصان هنوز درباره اینکه آیا آنتی بیوتیک ها از شکست یا عفونت های پس از کاشت جلوگیری می کنند یا نه به نتیجه نرسیده اند، علاوه بر این ،این سوال مطرح است که آیا استفاده از آنتی بیوتیک قبل از جراحی و پس از آن می تواند مفید باشد یا خیر؟

پس استفاده گسترده از آنتی بیوتیک ها هم موجب اثر معکوس می شود و این خطر باید جدی گرفته شود، زیرا باعث تقویت باکتری و عفونت های وحشتناک می شود، اخیرا مشاهده شده نرخ تجویز آنتی بیوتیک توسط متخصصان زیاد شده که این موضوع باعث افزایش هزینه ها هم شده است، ما در این پژوهش قصد داریم بررسی کنیم چه تفاوتی بین استفاده و عدم استفاده از آنتی بیوتیک در میزان عفونت ها و موفقیت ایمپلنت وجود دارد.

مصرف آنتی بیوتیک مانند غذا ،رژیم خاص خود را دارد ، رژیم قبل از عمل و بعد از عمل .

هدف دیگر این است که بفهمیم از کدام رژیم آنتی بیوتیکی استفاده کنیم تا بهترین بهره وری را داشته باشیم.

محققین معتقدند استفاده از آنتی بیوتیک ها با هر رژیمی تاثیری در میزان موفقیت و عفونت های به وجود آمده ندارد.

اما برخی دیگر معتقدند استفاده از آنتی بیوتیک ها قبل از جراحی بهتر از رژیم های دیگر مصرفی است.

برای رسیدن به این اهداف تصمیم گرفتیم :

۱)میزان موفقیت ایمپلنت و عفونت های به وجود آمده را با آنتی بیوتیک ها و بدون آن ارزیابی کنیم

۲)فواید استفاده از آنتی بیوتیک ها را قبل از جراحی و بعد از جراحی باهم بررسی کنیم

پژوهشگران اقدام به جمع آوری مقالات مرتبط کردند تا خلاصه ی جامع و شاملی گزارش کنند. ۸ مقاله ای که از سال ۲۰۰۸ چاپ شدند در این پژوهش بررسی شدند.

در همه ی این مقالات فقط از آموکسی سیلین به عنوان آنتی بیوتیک استفاده شد، این آنتی بیوتیک با دوز های مختلف و رژیم های متفاوت استفاده شدند.

رژیم های قبل از عمل به این صورت بودند، ۱گرم، ۲گرم،۳گرم یک ساعت قبل از عمل .

رژیم های بعد از عمل: ۲گرم بلافاصله پس از عمل، ۱ گرم ۲ یا ۳ بار در روز به مدت یک هفته، ۱ گرم ۲ یا ۳ بار در روزبه مدت دو روز، ۵۰۰ میلی گرم ۳ بار در روز به مدت دوروز.

برخی مقالات هم استفاده ترکیبی قبل و بعد از جراحی را بررسی کردند.

این پژوهش با بررسی های آماری و تحلیلی به این نتیجه رسید که استفاده از دوز ثابت آموکسی سیلین قبل از جراحی تنها رژیمی است که ممکن است از شکست ایمپلنت جلوگیری کند. در صورتی که استفاده از این آنتی بیوتیک بعد از کاشت دندان تاثیری در عفونت ها و میزان موفقیت ایمپلنت نداشت، به همین خاطر این کار فایده ای ندارد و صرفا هزینه و عوارض جانبی اضافه بر سازمان است.

از هر ۶۷ نفری که قبل از جراحی آنتی بیوتیک مصرف کردند، فقط یک نفر از خطر شکست ایمپلنت نجات یافت.

پس می توان گفت استفاده از آموکسی سیلین قبل از جراحی فقط ۱٫۳درصد موجب افزایش موفقیت آن می شود.

متاسفانه هنوز توافقی کلی درباره استفاده از آنتی بیوتیک برای افزایش موفقیت ایمپلنت و کاهش عفونت ها صورت نگرفته است.

اینجا به بررسی دقیق تر چندین مقاله مرتبط می پردازیم.

دانشمندان در سال ۲۰۱۲ تاثیر آنتی بیوتیک را بررسی کردند، آنها تفاوت خاصی در موفقیت ایمپلنت با آنتی بیوتیک و بدون آن مشاهده نکردند.

همچنین محققین در سال ۲۰۱۳ چندین حالت مختلف استفاده از آموکسی سیلین را بررسی کردند .

۱,۲,۳ میلی گرم ۱ ساعت قبل از جراحی و ۵۰۰ میلی گرم ۴ بار در هفته به مدت ۲ روز.

در این حالت ها از هر ۲۵ نفر، ۱نفر از شکست ایمپلنت نجات یافت، اما همچنان اتفاق نظر بر روی رژیم استفاده از آنتی بیوتیک و نوع آن وجود ندارد.

دانشمندان بیان کردند استفاده از آنتی بیوتیک قبل از جراحی منجر به کاهش ۲ درصد خطر شکست می شود.

اما آخرین مقاله منتشر شده به طور قطع به طور قطع ثابت کرد استفاده از آموکسی سیلین بعد از کاشت ایمپلنت تاثیری بر روی موفقیت ایمپلنت ندارد.

از جمله محدودیت هایی که این مقالات داشتند این بود که همگی فقط از آموکسی سیلین استفاده کردند، علاوه بر این هیچ کدام نتوانستند به طور قاطع تاثیر گذاری هرکدام از رژیم های استفاده از آنتی بیوتیک را بررسی کنند.

در آمریکا سه میلیون نفر ایمپلنت دارند که هر ساله ۵۰۰هزار نفر به آن ها افزوده می شوند، و در سال ۲۰۲۲ پیش بینی می شود ۴٫۲ میلیون دلار صرف هزینه ایمپلنت می شود، پس نیاز است راهی را پیدا کینم که عملکرد آنتی بیوتیک ها را دنبال کنیم، تاصرفه جویی در هزینه انجام شود.

همچنین تاثیرات منفی استفاده از آنتی بیوتیک و افزایش مقاومت باکتری ها باعث شده محتاطانه تر درمورد آنها رفتار کنیم.

در نهایت این پژوهش بدین نتیجه رسید که استفاده از دوزهای ثابت ۱و۲و۳ گرم آموکسی سیلین قبل از جراحی تا حدودی موثرند در حالی که آنتی بیوتیک ها بعد از جراحی تاثیر آنچنانی ندارند.

اگرجه شواهد کافی برای اعلام نظر قطعی درباره تاثیر آنتی بیوتیک قبل از جراحی در دسترس نیست ، آزمایشات جدیدتری برای رسیدن به تاثیر انواع آنتی بیوتیک ها، دوز آن ها و رژیم های مصرفی مورد نیاز است

مقایسه ایمپلنت های استوانه ای و مخروطی

پژوهش های زیادی بر روی درد پس از جراحی ایمپلنت انجام شد

یکی از نتایج این پژوهش این بود که مردان نسبت به زنان درد کمتری را پس از جراحی ایمپلنت تجربه کردند 

6 ساعت پس از جراحی ایمپلنت درد عملبه حداکثر میزان خودش میرسد

در این پژوهش دریافتند که استفاده از ایمپلنت های مخروطی مزایای بسیار زیادی دارد 

توضیحات بیشتر در ادامه مطلب

 

یکی از بیشترین عمل های جراحی فک و صورت عمل کاشت ایمپلنت است، موضوعی که ذهن بیماران و جراحان را در گیر کرده است درد پس از جراحی ایمپلنت است، کاشت ایمپلنت معمولا با کمی درد همراه است، در بعضی موراد این درد بسیار شدید می شود، می توان گفت میزان درد به مهارت جراح، مشکلات هنگام جراحی، آستانه تحمل درد بیمار و آستانه عصبانیت بیمار بستگی دارد، امروزه آزمایشات زیادی روی ایمپلنت های مختلف انجام شده است، تا افزایش سرعت جوش خوردن پایه ایمپلنت با استخوان اطرافش و درصد موفقیت آن بررسی شود، ولی تاکنون پژوهش برروی میزان درد پس از جراحی در ایمپلنت های مخروطی شکل و استوانه ای انجام نشده است، در بعضی از مطالعات میزان موفقیت و پایداری آن ها بررسی شده است، ایمپلنت های مخروطی شکل بهتر از ایمپلنت های استوانه ای می توانند فشارهایی که هنگام جویدن وارد می شود را به استخوان های اطراف منتقل کنند، چون مشابه ریشه های دندان هستند، یکی دیگر از مزایای ایمپلنت های مخروطی این است که هنگام قرارگیری در استخوان آسیب کمتری به استخوان وارد می کنند . هدف ما این است که بررسی کنیم و ببینیم کدام شکل ایمپلنت درد کمتری را پس از جراحی به دنبال دارد، این پژوهش برروی ۵۰ بیمار انجام شد، هردو جنسیت هم مرد و هم زن در بین افراد وجود داشتند که بین ۲۰ تا ۶۰ سال سن داشتند، همه ی بیماران یک دندان در قسمت عقبی فک بالا را نداشتند. به طور کلی شرایط همه بیماران و ایمپلنت ها مشابه بود، برای ۲۵ نفر از بیماران ایمپلنت مخروطی و برای ۲۵ نفر دیگر ایمپلنت استوانه ای شرکت bio انتخاب شد.

همه جراحی ها توسط یک جراح انجام شد . برای ارزیابی میزان درد از دستگاه تست درد استفاده شد. این دستگاه یک خط کش به طول ۱۰ سانتی متر دارد . عدد صفر نشان دهنده ی نداشتن درد و عدد ۱۰ نشان دهنده بیشترین درد است. عدد زیر ۳ نشان دهنده درد خفیف و ۳ تا ۷ درصد درد متوسط و بالای ۷ درد شدید را نشان می دهد. مقدار درد هر بیمار در ۳۰ دقیقه ، ۳ ساعت ، ۶ ساعت، ۱۲ ساعت، ۱ روز، ۲ روز، ۳ روز و یک هفته پس از جراحی بررسی شد.

شدت درد در فواصل ۳۰ دقیقه، ۴۸ ساعت، ۷۲ ساعت برای هردو گروه خفیف بود.

بیشترین میزان درد برای هر دو گروه ۶ ساعت پس از جراحی بود و کمترین میزان درد ۳۰ دقیقه پس از جراحی. درد یک هفته پس از جراحی به حداقل میزان خود می رسد.

نتیجه دیگر این پژوهش این بود مردان نسبت به زنان درد کمتری را تحمل کردند.

نتیجه کلی: مشاهده شد که شدت درد در بین بیماران با ایمپلنت مخروطی شکل کمتر از ایمپلنت استوانه ای است. میزان درد جراحی ایمپلنت به زمان و مشکلات جراحی؛ کیفیت استخوان، آسیب دیدگی استخوان و بافت ها و تحمل بیمار بستگی دارد.

تمام متخصصان از سختی جراحی کاشت دندان در قسمت خلفی فک بالا آگاهی دارند، تراکم استخوان بیشتر در قسمت خلفی فک بالا وجود دارد، به طور کلی التهاب و تورم، درد پس از جراحی، شکست ایمپلنت در این ناحیه بیشتر است. در هر دو گروه ۳ ساعت پس از جراحی ایمپلنت با از بین رفتن بی حسی درد شروع شده و تا ۶ ساعت درد به حداکثر میزان خود می رسد و سپس تا یک هفته به مرور کاهش می یابد، نتیجه کلی این پژوهش: شدت درد بیماری که از ایمپلنت مخروطی شکل استفاده کرده بود کمتر از بیماری بود که از ایمپلنت استوانه ای استفاده کرده بود.

مزایای ایمپلنت های مخروطی شکل نسبت به ایمپلنت استوانه ای:

پایداری بیشتر آن ها در استخوان های کم تراکم

تقسیم فشار بهتر به استخوان های اطراف پایه

فشار کمتر نسبت به استخوان فک

این مزیت ها باعث کاهش التهابات و درد در مورد ایمپلنت های مخروطی شده است.

همچنین هنگام جراحی باعث می شود حداقل آسیب به استخوان وارد شود و استخوان کمتری برداشته شود و بیمار درد کمتری را تحمل خواهد کرد.

در نهایت به این نتیجه رسیدیم که شکل ایمپلنت بر روی درد پس از جراحی ایمپلنت تاثیر گذار است.

ایمپلنت های مخروطی شکل در قسمت خلفی فک بالا درد کمتری نسبت به ایمپلنت های استوانه ای به بیمار وارد می کند.

کاشت دندان درافراددارای پوکی استخوان نوع1

موفقیت ایمپلنت به پارامتر های مختلفی بستگی دارد 

کیفیت استخاون ،قطر وارتفاع استخوان ،رعایت بهداشت پس از جراحی ایمپلنت و....در موفقیت کاشت دندان تاثیر گزار هستند

افرادی که پوکی استخوان دارند هم می توانند کاشت دندان موفق داشته باشند 

توضیحات بیشتر در ادامه مطلب

رشد ناقص استخوان که به عنوان پوکی استخوان شناخته می شود یک بیماری مادرزادی است که بافت استخوان را آسیب پذیر کرده است به طوریکه آمادگی شکست دارند.

در سال ۱۹۷۹ SILLENCE و همکارانش بیماران دارای پوکی استخوان را از نظر ژنتیکی ومسری بودن بررسی کردند

بیماران بر اساس نوع بیماری به چهار دسته مجزاتقسیم می شوند: ۱)پوکی استخوان ارثی با سفیدی چشم آبی رنگ

۲)پوکی استخوان کشنده با دنده های باریک و انحنای استخوان ران ۳)تغییر شکل استخوان با سفیدی چشم معمولی ۴)پوکی استخوان ارثی با سفیدی چشم معمولی

این ۴ دسته به عنوان عوامل تشخیص پوکی استخوان شناخته شدند

بعدها عوامل دیگری برای دسته بندی پوکی استخوان اضافه شدند

پژوهش های انجام شده در اروپا و آمریکا نشان می دهد که نرخ پوکی استخوان بین ۰٫۷_۰٫۳ در هر ۱۰۰۰۰ نفر است.این آمار در بین مردان وزنان یکسان است.

بیمارانی که از پوکی استخوان نوع ۱ رنج می برند دارای چنین ویژگی هایی هستند :احتمال بالای شکستگی استخوان،پوکی استخوان ،سفیدی چشم آبی رنگ،قدکوتاه،تحرک بالای مفصل و همچنین مستعد از دست دادن شنوایی هستند.

پوکی استخوان نوع ۱ در دندان ها نیز دچار مشکل می کند.این بیماری DI نام دارد که بیماران آن ،دندان هایی شیری رنگ نیم شفاف دارند که رنگ آن آبی _خاکستری یا زرد_قهوه ای است.ویژگی بارز این بیماری در تصاویر رادیولوژیکی کوتاهی ریشه دندان ها و گرد بودن تاج دندان است.تشکیل عاج دندان نامناسب خطر شکست دندان و ساییدگی آن را افزایش می دهد.

بیمارانی که دارای DI نوع ۱ هستند با مشکلات زیادی در دندانپزشکی مواجه هسنتد.در کاشت ایمپلنت نیاز به استخوان قوی و متراکم داریم و در این نوع بیماران کار بسیار سخت است

این بیماران می بایست بسیار مواقبت کنند تا ایمپلنت با شکست مواجه نشود ،چنانچه داروهایی مثل بیس فسفونات ها برای بیمار تجویز شود روند درمان سخت تر خواهد شد.این دارو ها معمولا فعالیت سلول های ( استئو بلاست)تشکیل استخوان را کم میکنندتا تحلیل آن را محدود کرده و تراکم،شکل و اندازه استخوان را کنترل کنند.

در این پژوهش قصد داریم فرایند ترمیم و کاشت ایمپلنت یک مرد ۵۳ ساله باDI نوع ۱ را بررسی کنیم

این بیمار ۵۳ ساله به کلینیک مراجعه کرد تا دندان های خود را بکشد و از پروتز هیبرید فوری برای کل دهان استفاده کند.

این بیمار سابقه DI نوع ۱ داشت به همین دلیل پروتز های زیادی در بدن خود داشت.پس از گفت و گو با بیمار،خطرات مربوط به کاشت ایمپلنت به خاطر بیماری پوکی استخوان برای او توضیح داده شد.در نهایت بیمار پروتز دندان مصنوعی را انتخاب کرد

او درباره بی دندانی کامل آگاهی پیدا کرد و اطلاعاتی درباره کاشت ایمپلنت یک باره در اختیار او قرار گرفت تصمیم بر این شد که کاشت ایمپلنت در مراحل مختلف انجام شود.یک پروتز ۴ تایی بین دندان ۳ تا ۶ قرار داده شد، دندان های تکی در موقعیت ۷،۸،۹،۱۰،۱۱کاشته شدند و یک پل ۳ واحدی بین ۱۲ تا ۱۴ قرار داده شد.پژوهش ،ثابت کرد بیمارانی که پوکی استخوان نوع ۱ دارند می توانند کاشت ایمپلنت موفقیت آمیز داشته باشند.

در این بیماران کیفیت تولید کلاژن طبیعی است اما مقدار آن کم است .پوکی استخوان نوع ۱ شکل خفیف پوکی استخوان است.

چرا که در پوکی استخوان های شدید شکستگی استخوان در کودکی و بزرگسالی رخ می دهد.

چون کیفیت کلاژن مطلوب است فرایند جوش خوردن وادغام ایمپلنت را می توان با برنامه ریزی به خوبی انجام داد.

MARX وهمکارانش برای حل مشکل استخوان های ضعیف این ایده را مطرح کردند که از روش پیوند استخوان tent-pole استفاده کنیم تا حجم پیوند زده شده را نگه دارد.عوامل مشابهی در کاشت ایمپلنت برای بیماران DI موثر هستند .اما،تاکید بیشتر بر روی کیفیت و مقدار استخوان است.در بین بیماران ما تمامی فیکسچر ها تحمل گشتاور بیش از۳۵ncm را داشتند.

کاشت ایمپلنت قدیمی نیاز به دوره ۳ تا ۶ ماهه برای انجام فرآیند ادغام و جوش خوردن داشت در حالیکه روش نوین کاشت دندان، امکان انجام فوری این فرایند را فراهم می کند.اگر چه این روش بسیار صرفه جویی زمانی دارد اما پایداری اولیه آن در استخوان های با کیفیت و قطر کم بسیار سخت است.

در برخی بیماران DI پیوند استخوان انجام می شود تا از فرایند جوش خوردن ایمپلنت اطمینان داشته باشیم .اما در برخی بیماران نیز بدون پیوند استخوان فرایند جوش خوردن با موفقیت انجام می شود.

برای تعیین میزان موفقیت ایمپلنت پارامترهای بسیاری مثل کیفیت وقطر استخوان (بیماران گروه های مختلف DI )،موافقت بیمار و مراقبت های دندانی دخیل هستند.

پژوهشی نرخ موفقیت ۴۳% تا ۱۰۰% را برای کاشت ایمپلنت در بین بیماران DIگزارش کرد

هم اکنون ۴ سال از کاشت ایمپلنت بیمار ۵۳ ساله ی ما می گذرد و همچنان هیچ مشکلی ندارد پس صرفا تشخیص پوکی استخوان نوع ۱ نباید پزشکان را از کاشت ایمپلنت منصرف کند.

در نهایت این پژوهش نشان داد کاشت ایمپلنت برای بیماران DI نوع ۱ می تواند یک درمان مناسب باشد در صورتیکه برنامه ریزی مناسب ،مهارت جراح ومراقبت های ویژه وجود داشته باشد.

پیشرفت وتوسعه ی ایمپلنت ها ،پروتزها و پیوند استخوان منجر به بهبود درمان بیماران DI شده است.

اما متخصصان دندان باید از کیفیت و قطر کافی استخوان اطمینان داشته با شند تا به پایداری و موفقیت در جوش خوردن ایمپلنت برسند.

ایمپلنت با جراحی سینوس ونرخ موفقیت درمان

به دلیل اینکه ارتفاع فک استخوان بالا کم است ،یک روش درمانی ساده این است که ایمپلنت با ارتفاع کوتاه ساخته شود

از مزایای این روش می توان هزینه کمتر،مراحل جراحی کمتر ودر نهایت عوارض کمتر را نام برد

روش های دیگر برای کاشت ایمپلنت در فک بالا پیشنهاد شده است که در ادامه مطلب خواهید خواند

کاشت ایمپلنت در ناحیه فک بالا، معمولا یک چالش در دندانپزشکی است، ارتفاع محدود استخوان به خاطر بزرگ شدن سینوس و تحلیل لبه ی استخوان مانع کاشت ایمپلنت می شود، به منظور جبران تحلیل استخوان چندین روش درمان مطرح شده است.

یکی از کم تهاجم ترین راه کارها کاشت ایمپلنت با طول کوتاه است، زمان جراحی کمتر، هزینه کمتر، مراحل جراحی کمتر و عوارض کمتر می شود.

روش درمانی جایگزین دیگر استفاده از استخوان باقیمانده که در بسترهای آناتومیکی مثل قسمت جلویی فک، جلوی گونه، ptergomaxillary، وجود دارد، استفاده از ایمپلنت های زایگوماتیک یا ایمپلنت های تریگویید که ادغام شده با ایمپلنت های قسمت های جلویی هستند و هردوی این ها نتیجه ی خوب و نرخ موفقیت بالایی را شامل شدند.

شامل دو روش است:

دریچه های جانبی و نواحی برشی.

تقویت سینوس ابتدا در سال ۱۹۸۰ توسط boyne مطرح شد . زمانی که تحلیل استخوان بسیار شدید است که حتی اجازه ی کاشت ایمپلنت های کوتاه و پایداری آن را نمی دهد، تقویت سینوسی انجام می شود. تقویت نواحی برشی زمانی که تحلیل کمتر است و امکان کاشت ایمپلنت با پایداری هست انجام می گردد. هردوروش نرخ موفقیت بالایی مشابه با ایمپلنت های کاشته شده بدون پیوند داشتند.

سینوس فک بالا شکل هرمی دارد که در حفره های کناری بینی قرار دارد، سینوس ها با اپیتلیوم های تنفسی پوشانده شده اند، که وظیفه انتقال ترشحات مایع را بر عهده دارند. پوشش حفره سینوس فک را غشا scheiderian می نامند. سلامت این غشا در عملکرد و فرآیند تقویت سینوس بسیار تاثیرگذاراست و از برخی مشکلات جلوگیری می کند. اگرچه سوراخ شدن غشا از معمول ترین اتفاقاتی است که در ۱۵٫۷ درصد موارد رخ می دهد. برخی شواهد حکایت از آن دارند که سوراخ شدن این غشا اثرات زیان باری برروی ایمپلنت نخواهد داشت. در واقع زمانی که سوراخ شدن غشا اتفاق افتاد، نیاز به استخوان بزرگی است . پس نرخ موفقیت کاشت ایمپلنت در سینوس های سالم و سوراخ تفاوت آنچنانی ندارد.

اما نفوذ ایمپلنت های کاشته شده به سینوس ها از طریق حفرات غشا schneiderian منجر به عوارض نامطلوبی شده است.

اما این پدیده به شکل مناسبی ارزیابی شده است.

هدف این پژوهش ارزیابی نرخ موفقیت ایمپلنت هایی است که به داخل حفرات سینوس ها نفوذ می کنند.

آیا نفوذ ایمپلنت به داخل حفره سینوسی هنگام دریل کردن یا قرارگیری ایمپلنت تاثیری بر روی موفقیت کاشت دندان دارد؟

در جواب به این سوال تحقیق جامعی برروی مقالات در این زمینه انجام نشده است.

بزرگ شدن سینوس فک و تحلیل استخوان مرزی پس از کشیدن دندان رخ می دهد که می تواند با قرارگیری ایمپلنت سازش داشته باشد. همچنین کشیده شدن ایمپلنت به داخل حفره سینوسی امری مرسوم

است، زمانی که ایمپلنت کمتر از ۲ میلی متر به حفره سینوس نفوذ می کند، ماده مخاطی سینوس بلافاصله آن را می پوشاند. در مواردی که ایمپلنت با سینوس برخورد دارد و غشا آن را سوراخ نمی کند امکان تشکیل استخوان جدید بالای ایمپلنت وجود دارد، اما زمانی که نفوذ ایمپلنت به سینوس بیشتر از ۲ میلی متر است، غشا قادر به ترمیم نیست خرابی های آن برروی سطح ایمپلنت جمع می شوند که می تواند منجر به سینوزیت گردد.

اما عوارض دراز مدت جمع شدن خرابی های غشا برروی ایمپلنت و سوراخ شدن غشا تاکنون ارزیابی نشده است.

در این پژوهش میزان فرورفتگی های مختلف ایمپلنت در طولانی مدت بررسی گردیده است.

نتایج بدین صورت بود که نرخ موفقیت از نفوذهای بالای ۴ میلی متر و پایین ۴ میلی متر تفاوت آنچنانی ندارد، و به ترتیب ۹۸٫۵ درصد و ۹۹٫۵ درصد می باشد.

نتیجه دوم این پژوهش تحلیل عوارض درمانگاهی و رادیولوژیکی نفوذ ایمپلنت به داخل سینوس است، عوارض درمانگاهی بین پژوهش های مختلف بین ۵ تا ۱۴٫۳ درصد تغییر می کند. اصلی ترین عارضه درمانگاهی خونریزی از بینی بوده است که در واقع جز عوارض خفیف محسوب می شود.

عوارض رادیولوژیکی نیز تقریبا پایین بود و ۱۴٫۸ گزارش شد. معمول ترین عارضه ضخیم شدن غشا سینوس بود. این نتایج با پژوهش jung و همکارانش برروی سگ مطابقت داشت. او پس از ۶ ماه پیگیری فهمید که فرورفتن ایمپلنت به حفره سینوسی باعث آسیب پذیری در آن ناحیه نمی شود.

و هیچگونه تاثیر فیزیولوژیکی در آن ناحیه ندارد.

این پژوهش دارای محدودیت هایی است که اولین آن نبود گروه شاخص است چرا که نیاز است نتایج و عوارض قرارگیری ایمپلنت در استخوان خودی را با استخوان پیوند دهنده مقایسه کرد.

دومی نوع پژوهش های بررسی شده است که مربوط به گذشته هستند.

سومی نبود روش ارزیابی مناسب برای مقدار دقیق فرورفتن ایمپلنت به داخل سینوس است و اینکه آیا غشا سوراخ شده است یا نه. پژوهش های آینده می بایست بر روی مطالعه تصادفی روش های پیوندی تمرکز کند و میزان عوارض و رضایت بخشی بیماران را بررسی کند. علاوه بر این امکان قرار دهی ایمپلنت با طول کوتاه به منظور جلوگیری از ورود سینوس نیز جالب به نظر می آید.

نتیجه گیری:

این پژوهش نشان داد ورود ایمپلنت به حفره سینوسی بدون ماده پیوند دهنده تاثیری بر روی نرخ موفقیت آن ندارد. نرخ موفقیت آن ۹۵٫۶ درصد است و ربطی به میزان ورود نیز ندارد. (کمتر از ۴ میلی متر یا بالاتر).

ورود ایمپلنت به حفره سینوسی عوارض درمانگاهی و رادیولوژیکی را تحت تاثیر قرار نداد.

هم چنین تحقیقات گسترده ای می بایست در دستور کار قرار گیرد تا روش های مختلف را در مکان و شرایط بررسی کند و نتایج آن ها را مقایسه کند.