جراحی ایمپلنت وملاحظاتی که باید در نظر گرفته شود

قبل از درمان کاشت دندان مصرف دخانیات و مشروبات الکلی به دلیل اختلال در گردش خون نباید دو هفته قبل از جراحی  مصرف شود

با نظر پزشک قبل از کاشت دندان مصرف داروهایی مانند آسپرین و... باید قطع شود

اگر سوالی در مورد مراحل کاشت دندان دارید،از پزشک بپرسید تا به آگاهی کافی برسید

ایمپلنتولوژی یکی از بخش های مهم جراحی دهان است، همانطور که دندانپزشکی ایمپلنت یک روش انتخابی است، باید دقیق برنامه ریزی و اجرا شود تا عملکرد و زیبایی را در کمترین زمان با حداقل آسیب به بافت های حیاتی و ناراحتی برای بیمار به سرانجام برساند، یک جراحی کاشت ایمپلنت درست، باید اصول صحیح جراحی را رعایت کند.

طرح درمان:

برنامه ریزی برای جراحی کاشت ایمپلنت مستقیما از آغاز با موک آپ و وکس آپ تشخیصی آغاز می شود تا بتواند وضعیت ایده آل را مشخص نماید. تجزیه و تحلیل سه بعدی به دندانپزشک اجازه می دهد که به طور دقیق محل ایمپلنت را تشخیص دهد تا حمایت از آن به طور کامل صورت گیرد و پروتز قرار داده شده بدون مشکل باشد.

طرح درمان جراحی ایمپلنت ملاحظات زیر را در نظر می گیرد و هر مرحله از عمل جراحی قبل از کاشت ایمپلنت پیش بینی می شود.

۱)آیا بیمار به لحاظ پزشکی برای عمل جراحی ایمپلنت مناسب است؟آیا مشورت های کافی به منظور کاشت دندان توسط جراح با بیمار صورت گرفته است.

۲) این مورد با توجه به طبقه بندی بین المللی جراحی ایمپلنت تا چه حد پیچیده است؟

۳)آیا جراحی در سطح مهارت انجام می شود؟ این مورد از جراحی ایمپلنت با تیمی از دندانپزشکان که بتوان هم جراحی را شامل شود و هم ترمیم انجام شود.

۴) آیا دسترسی به جهت طرح درمان جراحی ایمپلنت وجود دارد؟

آیا بافت نرم و سخت نیاز به انجام پیوند استخوان جهت انجام جراحی ایمپلنت بهینه را دارد؟

۵) آیا هیچ کدام از ساختارهای حیاتی مثل عصب دندانی پایین، عصب زبان یا کف دهان در معرض ریسک هستند؟

۶) آیا پروتکل های اصلاح شده جراحی برای کاشت ایمپلنت مورد نیاز است؟

۷) آیا بیهوشی مورد نیاز است؟ در این صورت باید یک متخصص این حوزه در جراحی حضور داشته باشد.

۸)آیا به اندازه کافی با بیمار صحبت شده و درباره همه گزینه ها و مزایا و معایب، محدودیت ها و خطرات جراحی ایمپلنت صحبت شده است؟ آیا بیمار برآورد هزینه ی مشخصی دارد؟

آیا تمام حقایق پیرامون انتظارات بلند مدت درمان و جایگزینی به بیمار توضیح داده شده است؟

آیا برنامه چکاپ و نظارت بلند مدت پس از جراحی لازم است؟

آماده سازی برای جراحی:

آماده سازی قبل از جراحی شامل آمادگی بیمار قبل از شروع جراحی ایمپلنت به جهت روحی و جسمی می باشد، بیمار باید از لحاظ پزشکی شرایط کافی برای جراحی کاشت دندان را داشته باشد ، از لحاظ پزشکی بیماران آسیب پذیر نیاز به ارزیابی بیشتر جهت مشاوره با پزشکان عمومی و متخصص داشته باشند، یعنی باید آموزش های لازم داده شود تا بتوان نتایج مناسبی از جراحی حاصل کرد، قبل از کاشت ایمپلنت تمام بیماری های دندانی باید از بین بروند و درمان شوند، همچنین قبل از شروع جراحی باید دهان از لحاظ وجود پلاک بررسی شود و التهاب و عفونت آشکار نباید وجود داشته باشد.

داروهای پیش از جراحی ایمپلنت باید به موقع مصرف شوند(داروهای ضد التهابی ضد استروئیدی به عنوان داروی پیشگیرانه بهتر عمل می کنند.)

بیماران باید قبل جراحی و بعد از عمل جراحی از میزان ناراحتی هایی که در طول جراحی ممکن است پیش بیاید آگاه باشند.

الزامات پایه جراحی ایمپلنت:

یک متخصص دندانپزشکی که کاشت ایمپلنت را انجام می دهد، باید آموزش های لازم را پس از فارق التحصیلی کسب کند.

استانداردهای آموزش و ارائه درمان ایمپلنت توصیه کرده است که قرار دادن ایمپلنت یک روش جراحی می باشد که تنها باید توسط دندانپزشکی که دوره انجام این نوع جراحی را گذرانده باشد قادر به انجام آن می باشد.

چنین آموزش هایی یک دوره تکمیلی در دندانپزشکی ایمپلنت می باشد

ایمپلنت و علت های مختلف شکست درمان

عفونت هایی که ممکن است بعد از درمان کاشت دندان اتفاق افتد،بسیار می تواند دغدغه ساز باشد 

چون اگر برای درمان دیر اقدام شود،منجر به شکست درمان ایمپلنت می شود.

در مطلب انواع بیماری های ایمپلنت و روش درمانشان را خواهیم آموخت.

ایمپلنت دندان و بیماری های بافت اطراف آن

ژنژویت یک بافت القا شده توسط باکتری است که ناحیه ای از لثه مارژینال بالای کرست استخوان و کنار یک دندان طبیعی را درگیر می کند، این بیماری همیشه با پلاک همراه بوده و می توان آن را به این صورت دسته بندی کرد:

۱) حاد نکروزان

۲) اولسراتیو (زخمی)

۳) هورمونی

۴) بواسطه دارو

۵) خودبخود

همچنین می توان این دسته بندی را به بافت های لثه اطراف ایمپلنت هم ربط داد، چرا که شیوه اتصال لثه به یک دندان و ایمپلنت طبق گزارشات از برخی جنبه ها شبیه است.

باکتری ها در ژنژویت اطراف یک دندان می توانند اتصال اپیتلیایی را بدون از بین بردن اتصال بافت همبندی ، تحت تاثیر قرار دهند، چون اتصال بافت همبندی یک دندان به طور میانگین ۱٫۰۷ میلی متر فراتر از استخوان کرستال است.

دست کم یک میلی متر از غشا محافظ بالای استخوان باقی می ماند . برعکس در اطراف ایمپلنت هیچ نوع اتصال بافت همبندی وجود ندارد چرا که الیاف همبندی به داخل سطح سطح ایمپلنت نفوذ نمی کنند. بنابراین، غشا بافت همبندی وجود ندارد تا از استخوان کرستال اطراف ایمپلنت دندان محافظت کند.

پریودونتیت اطراف دندان دارای این مشخصات است: پرولیفراسیون آپیکال، زخم در اپیتلیوم جانکشنال، تحلیل پیشرونده اتصال بافت همبندی و تحلیل استخوان آلوئولار. باکتری ها مسئول اصلی پریودنتیت هستند، تقسیم بندی بیماری به این صورت است: بزرگسالان، به سرعت پیش رونده، موضعی نوجوانان، و پریودنتیت پیش از بلوغ.

بعد از تحویل پروتز ، تحلیل زود هنگام استخوان کرستال اطراف یک ایمپلنت دندان معمولا به دلیل وجود باکتری ها نیست. اغلب تحلیل استخوان یا به واسطه عوامل استرسی ایجاد می شود که برای سطح تماس استخوان- ایمپلنت (که به طور کامل مینرالیزه نشده و نابالغ است) بیش از حد زیاد هستند یا به دلیل گسترش عرض بیولوژیک به قسمت صاف و هموار فلزی کرست ماژول اتفاق می افتد. بنابراین یک ایمپلنت ممکن است به واسطه دلایل یا مکانیسم های مختلفی (در قیاس با دندان های طبیعی) دچار تحلیل زود رس استخوان کرستال شود. با این حال، گاهی ممکن است به واسطه دلایل یا مکانیسم های مختلفی (در قیاس با دندان های طبیعی) دچار تحلیل زودرس استخوان کرستال شود. با این حال گاهی ممکن است باکتری ها عامل اولیه بروز مشکل باشند. دیده شده که باکتری های بی هوازی در میکروگپ بین ایمپلنت و اباتمنت یا در داخل سالکوس ایمپلنت رشد کرده اند بخصوص وقتی که عمق سالکوس بیشتر از ۵ میلی متر بوده است.

واژه پری ایمپلنتایتیس (التهاب در اطراف ایمپلنت که در پروسه کاشت دندان قرار داده شده) عبارت است از مشکلی که به واسطه باکتری ها اطراف ایمپلنت های دندانی ایجاد می شود. بنابر تحقیقات موبلسی و همکارانش، در این بیماری میکروب ها اختصاصی همان محل بوده و مشابه پریودنتیت مزمن بزرگسالان هستند. علائم کلینیکی شامل این موارد است: تحلیل استخوان عمودی قابل تشخیص با رادیوگرافی یا پروبینگ، پاکت در اطراف ایمپلنت، خونریزی هنگام پروبینگ، تورم و قرمزی مخاط و فقدان درد. تحلیل استخوان کرستال ممکن است به واسطه استرس، باکتری ها یا ترکیبی از هردواتفاق افتاده باشد.تحلیل استخوان ناشی از استرس بدون حضور باکتری ها اتفاق افتاده و دلیل اولیه محسوب می شود. با این حال بعد از تحلیل استخوان ناشی از استرس یا باکتری ها، کرویکس سالکولار عمیق تر شده و فشار اکسیژن کاهش می یابد، باکتری های بی هوازی ممکن است پیش برنده های اصلی برای تداوم تحلیل استخوان باشند، وجود یا عدم وجود اگزودا نشان دهنده ی وخامت بیماری اطراف ایمپلنت و تسریع تحلیل استخوان شود.

در مدت کوتاه مدت با آنتی بیوتیک و کاربرد بسیار زیاد کلرهگزیدین موضعی یا آنتی بیوتیک موضعی توسط دندانپزشک و بیمار برای مراقبت از بافت نرم توصیه می شود.اگزودا که به مدت بیش از ۱ یا دو هفته پایدار باشد، معمولا علامتی برای مداخله جراحی در ناحیه اطراف ایمپلنت برای حذف عوامل بیماری زا است، بعد از حذف اگزودا، لایه اسمیر باکتریایی که روی سطح ایمپلنت باقی مانده باید پیش از رشد استخوان برداشته شود. ارتفاع کاهش یافته استخوان بعد از دوره ترشح اگزودا، ایمپلنت را بیش از پیش در معرض تروما اکلوزالی ثانویه قرار می دهد. بنابراین دندانپزشک باید باید عوامل استرس را جهت شرایط جدید استخوانی مجددا ارزیابی کرده و گاهی باید آن ها را برای بهبود عملکرد بلند مدت کاهش داد.

مینی ایمپلنت ومقایسه کاربرد آن با ایمپلنت

معمولا 4 مینی ایمپلنت برای ثابت نگه داشتن دندان مصنوعی فک پایین و برای فک بالا 6 مینی ایمپلنت لازم است 

جراحی کاشت مینی ایمپلنت بسیار سریع تر از ایمپلنت معمولی است در مدت یک جلسه پروتز دندان را نیز به بیمار تحویل می دهند

درادامه مطلب به کاربردمینی ایمپلنت و معایب آن می پردازیم

در دهه ۱۹۷۰ ایمپلنت های باریک با قطر کمتر از ۲ میلی متر در اروپا و آمریکای جنوبی خیلی معروف بودند، این ایمپلنت های پینی، معمولا به صورت مجموعه های دویا سه تایی به ازای هر دندان به کار می رفتند، آنها استخوان کرستال را حفظ نمی کردند و معمولا دچار شکست یا شکستگی می شدند، پس از معرفی ایمپلنت های ریشه ای شکل با قطر ۳٫۷۵ میلی متر، شهرت خود را از دست دادند، اخیرا این ایمپلنت ها دوباره در بازار پیدا شده اند.

ورود دوباره مینی ایمپلنت ها به طور اولیه جهت پروتزهای انتقالی بود ، قطر این ایمپلنت ها در محدوده ی ۱٫۸ تا ۲٫۴ میلی متر بود، پس از اینکه تعداد و موقعیت نهایی ایمپلنت ها در پروسه التیام دو مرحله ای قرار داده شدند، مینی ایمپلنت های اضافی جهت بازسازی فوری و ساپورت یک پروتز ترانزیشنال استفاده می شدند،این رویکرد هنوز هم زمانی که بیمار طی پروسه التیام اولیه نمی خواهد روکش متحرک داشته باشد، یا جهت حمایت از ناحیه گرفت استخوانی طی پروسه تقویت استخوان دارای اعتبار و ارزش می باشد، اگرچه مینی ایمپلنت های ترانزیشنال ممکن است در برخی شرایط کلینیک دچار شکست شوند، اما ایمپلنت های با سایز رگولار تحت تاثیر قرار گرفته و ریستوریشن نهایی در معرض خطر نیست.

پس از چند سال مینی ایمپلنت ها جهت ساپورت اوردنچرهای متکی بر ایمپلنت پیشنهاد شدند. در این روش چند مینی ایمپلنت با o-ring یا سایر سیستم های اتچمنت اووردنچر گذاشته شده و به صورت فوری جهت تامین ریتنشن و ساپورت پروتز مورد استفاده قرار می گرفتند. این روش هم چنین به عنوان ((راه حل ساده جهت راحتی دنچر به دلیل قرار دادن ایمپلنت بدون فلپ)) معرفی شد.

همچنین می تواند هزینه کمتر به منظور تامین پذیرش بیشتر بیمار را تقویت کند.معایب مینی ایمپلنت ها:

در مقایسه با ایمپلنت های ۳٫۷۵ میلی متری یا بزرگ تر با هزاران گزارش کلینیکی، تقریبا هیچ مطالعه بلند مدتی درباره ایمپلنت های باریک صورت نگرفته است. حتی مطالعات بیشتر از ۳ سال نیز تعدادشان محدود است. چون ایمپلنت های کوچکتر از ۳ میلی متر قطر، معمولا برای طراحی اباتمنت بدنه ایمپلنت دو یا سه قطعه ای خیلی باریک هستند، اکثر مواقع ایمپلنت یک تکه طراحی می شود، این حالت نیازمند گسترش قسمت اباتمنت ایمپلنت به داخل دهان در زمان جای گذاری ایمپلنت می شود، بنابراین ایمپلنت در مقایسه با رویکرد یک یا دو مرحله ای، اکثر اوقات به صورت فوری در معرض فانکشن بیشتری قرار می گیرد، این مسئله خطر شکست طی دوره التیام استخوان را افزایش می دهد، چون التیام جراحی و دوره بارگزاری زود هنگام در یک زمان، رخ می دهند.

این ایمپلنت ها دارای یک ریسک افزایش یافته شکست در زمان التیام و بارگزاری زود هنگام وقتی که برای یک ترمیم فوری به کار می رود بین ۵ درصد تا ۳۰ درصد می باشد که وابسته به عوامل مختلفی از جمله قطرو طرح ایمپلنت است.

در گزارش که توسط دانشمندان بیان شده است ایمپلنت هایی که به صورت زود هنگام یا فوری بارگزاری شده بودند، دارای ۱۱٫۸ میزان شکست در مقایسه با میزان شکست ۱/۸ در انواعی که به صورت تاخیری بارگزاری شده اند، بودند.

در این گزارش ایمپلنت با قطر ۳ میلی متر در ۲۰ درصد مواقع و ایمپلنت ۳٫۵ میلی متری در ۱۱٫۸ درصد و ایمپلنت ۴٫۳ میلی متری در ۲٫۸ درصد مواقع دچار شکست شدند. مینی ایمپلنت معمولا قطر کمتری از ۲ میلی متر دارد.

جهت کاهش خطر شکست در زمان التیام و بارگزرای زود هنگام ، یک ایمپلنت قطور تر با یک بدنه با ناحیه سطحی بیشتر دارای مزیت است. چون مینی ایمپلنت ها جهت افزایش عمق thread خیلی باریک هستند و بیشتر به عنوان یک سوزن عمل می کنند تا یک پیچ.

یک مینی ایمپلنت معمولا به عنوان یک انتخاب ارزان برای بیمار مطرح می شود، قیمت محصول یک مینی ایمپلنت برای دکتر تقریبا نصف یک ایمپلنت دندان با قطر رگولار است. مطمئن تر این است که به جای کاهش هزینه به نصف، هزینه اضافه تر مربوط به یک ایمپلنت رگولار پرداخت شود، چرا که استفاده از یک مینی ایمپلنت همراه با ریسک بیشتر شکست زود هنگام، ریسک بیشتر شکستگی، ریسک بیشتر به دلیل واحدهای مستقل از هم و انتخاب های پروتزی محدود می باشد.

کاشت ایمپلنت و علت شکست در آن

پس از جراحی ایمپلنت متخصصین توصیه می کنند فعالیت های بدنی خود را محدود کنید

به حالت خوابیده و سر کمی بالا تر از قسمت های دیگر استراحت کنید

استراحت در بهبود شما بسیار موثر است

ایمپلنت یک روزه دندان و تکنیک های پیشرفته جراحی

اگز بیمار دارای لثه و استخوان خوبی باشد،کاشت دندان بدون جراحی با کمترین درد و خونریزی با استفاده از راهنمای جراحی صورت میگیرد.

در ایمپلنت بدون جراحی به جای اینکه لثه شکافته شود ،جراح محل قرارگیری  ایمپلنت را به راحتی حس میکند.

در استفاده از راهنمای جراحی در جراحی ایمپلنت از ساختارهای پشتیبانی در طرح درمان شامل استخوان، دندان،مخاط و حتی اجزا ایمپلنت نیز استفاده میشود.